Ανέκαθεν, ιστορικάιστορικώς η Κολχίδα αναφέρεται ως τόπος πλούσιος τόσο στη γεωργία, λόγω του ευνοϊκού της κλίματος, όσο και σε ορυκτά. Ήταν γνωστή κυρίως για τον [[Χρυσός|χρυσό]] και ανέπτυξε ιδιαίτερα την χρυσοχοϊκή τέχνη, η οποία αποδεικνύεται από τα πολλά ευρήματα που βρέθηκαν στις ανασκαφές του Βάνι, λατρευτικού κέντρου της Κολχίδας<ref>{{Cite web|url=http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=250086|title=tovima.gr - Ο χρυσός της Κολχίδας|last=Α.Ε.|first=tovima.gr — Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη|website=TO BHMA|accessdate=2017-05-07}}</ref>. Το αρχαίο βασίλειο της Κολχίδας είχε συνεχείς εμπορικές επαφές με τον ελληνικό κόσμο και υπήρξε κοιτίδα πολιτισμού για την ευρύτερη περιοχή της Γεωργίας και της [[Καυκασία|Υπερκαυκασίας]]. Η περιοχή ανάμεσα στους ποταμούς Πσου και Μπζίφι, κοντά στη σημερινή πόλη [[Γκάγκρα]] φαίνεται ότι αποτελούσε το κύριο τμήμα του Βασιλείου.
ΤοΤον [[10ος αιώνας π.Χ.|10ο π.Χ. αιώνα]] ναυτικοί από την [[Καρία]] εξερεύνησαν την περιοχή εξ΄αιτίαςλόγω των πλούσιων μεταλλείων [[Σίδηρος|σιδήρου]] και [[Χαλκός|χαλκού]] που υπήρχαν. Αναφέρεται, μάλιστα, ότι οι τρομακτικοί μύθοι για την περιοχή αυτή ήταν δική τους επινόηση με σκοπό να αποτρέπεται η πρόσβαση άλλων στην περιοχή αυτή<ref name=":0" />.
Το [[630 π.Χ.]] περίπου, ιδρύθηκαν οι αποικίες Διοσκουριάδα και Φάση από Μιλήσιους<ref name=":0" />.
Η Κολχίδα, μετά την ολοκλήρωση της κατάκτησης του Καυκάσου από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, γύρω στο 66 π.Χ., αποτέλεσε ένα, υποτελές στη Ρώμη, κράτος για σχεδόν 400 χρόνια.
Κατά τη [[μεσαίωνας|μεσαιωνική περίοδο]], το βασίλειο της Κολχίδας συνενώθηκε με γεωργιανά βασίλεια της ενδοχώρας, αποτελώντας τον πυρήνα του μετέπειτα βασιλείου της Γεωργίας.
