Μιχαήλ Η´ Παλαιολόγος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο Μιχαήλ ήταν υιός του [[Ανδρόνικος Παλαιολόγος (γιος Αλέξιου)|Ανδρόνικου]] μεγάλου δομεστίκου δομέστικου και της Θεοδώρας Παλαιολογίνας, γι'αυτό τον αποκαλούσαν και Διπλοπαλαιολόγο. Οι γοενείςγονείς του ήταν 3α εξαδέλφια. Ο πατέρας του Ανδρόνικος ήταν υιός του Αλεξίου (του Μιχαήλ) Παλαιολόγου και της Ειρήνης Καντακουζηνής (δισεγγονής του [[Ιωάννης Β΄ Κομνηνός|Ιωάννη Β΄ Κομνηνού]]). Η μητέρα του Θεοδώρα ήταν κόρη του Αλεξίου (του Γεωργίου) Παλαιολόγου και της Ειρήνης Αγγελίνας (κόρης του [[Αλέξιος Γ'|Αλεξίου Γ' Αγγέλου]]).

Η ίδια η επανάκτηση της πόληςΠόλης πραγματικά δεν άργησε να γίνει, όταν μια μικρή ομάδα στρατιωτών υπό το στρατηγό [[Αλέξιος Στρατηγόπουλος|Αλέξιο Στρατηγόπουλο]], διείσδυσε στην [[Κωνσταντινούπολη]] και την κατέλαβε στις [[13 Ιουλίου]] του [[1261]]. Ο Αυτοκράτορας έσπευσε στην Πόλη, όπου εστέφθη στην Αγία Σοφία, αγνοώντας τον νόμιμο αυτοκράτορα [[Ιωάννης Δ΄ Λάσκαρης|Ιωάννη Δ’ Λάσκαρη]] ο οποίος ήταν μόλις 11 ετών, τον οποίο αργότερα τύφλωσε προκειμένου να εξουδετερώσει. Η ενέργειά αυτή προκάλεσε απέχθεια και την εξέγερση του πληθυσμού της Μικράς Ασίας, που ως τότε συναισθηματικά συνδεδεμένος με τη δυναστεία των Λασκαρίδων. Εξάλλου, ο πατριάρχης [[Αρσένιος Αυτωρειανός|Αρσένιος]] αφόρισε τον αυτοκράτορα και στη συνέχεια αναγκάστηκε να παραιτηθεί, γεγονός που σηματοδότησε ένα κίνημα όλων όσοι ήταν εχθρικοί στον Μιχαήλ, το «κίνημα των Αρσενιατών». Όσοι αντέδρασαν δημόσια, τιμωρήθηκαν σκληρά με εξευτελισμό και ακρωτηριασμό, όπως ο [[Μανουήλ Ολόβολος]].

Η συνέχεια της βασιλείας του αφορά, όπως ήταν φυσικό, την ενδυνάμωση της επανιδρυθείσας Αυτοκρατορίας του Βυζαντίου. Βασικό χαρακτηριστικό ήταν η αδυναμία του να συνάψει ασφαλείς και επωφελείς συμμαχίες. Το μόνο ευνοϊκό στοιχείο στη διπλωματική σκηνή της εποχής, ήταν το άσβεστο μίσος του πάπαΠάπα Ουρβανού Δ’ για τον οίκο του Χοχενστάουφεν, και συγκεκριμένα του Μανφρέδου. Έτσι, με υποσχέσεις για ένωση των Εκκλησιών, κάπως μετρίασε τις προετοιμασίες για Σταυροφορία επανάκτησης της Πόλης από τους Λατίνους. Σύντομα όμως, ο Μιχαήλ ξανάρχισε τους πολέμους με το [[Γουλιέλμος Β' Βιλλαρδουίνος|Γουλιέλμο Βιλλεαρδουίνο]]. Η χειρότερη εξέλιξη όμως, είναι η επικράτηση του αδελφού του βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκου, [[Κάρολος ο Ανδεγαυός]] (ή Κάρολος των Ανζού) στο βασίλειο της Σικελίας. Έχοντας ουσιαστικά εξοντώσει τον οίκο των Χοχενστάουφεν ως βασικού του αντιπάλου στο θρόνο της Σικελίας, ξεκινά διπλωματική εκστρατεία (υπό τις ευλογίες του πάπαΠάπα Ουρβανού) για τη συγκέντρωση στρατευμάτων με σκοπό την επανάκτηση της Πόλης. Άνθρωπος άσβεστα φιλόδοξος, βίαιος και πανούργος, ικανότατος όμως στρατιώτης και βασιλέας, γρήγορα ξεκινά την εκστρατεία του και καταλαμβάνει πρώτα την Κέρκυρα. Με το θάνατο του πάπαΠάπα, φροντίζει με ραδιουργίες να μείνει η θέση του κενή, ώστε να μη λογοδοτεί για τις ενέργειές του στην "Αγία Έδρα". Με το θάνατο του αδελφού του να τον αφήνει πλέον εντελώς ελεύθερο, πραγματοποιεί σύντομη και επιτυχή εκστρατεία στην Τυνησία κατά των Σαρακηνών το 1270. Κατόπιν, με τεράστια διαθεσιμότητα σε στρατιωτικό υλικό άψυχο και έμψυχο, είναι έτοιμος να σαλπάρει για την Ανατολή. Το Νοέμβριο του ίδιου έτους όμως, μια άνευ προηγουμένου καταιγίδα καταστρέφει το στόλο του Καρόλου, ελλιμενισμένο στο Τράπανι της Σικελίας, εκμηδενίζοντας τη δυνατότητά του για εκστρατεία. Η ανέλπιστη αυτή εξέλιξη ήταν λογικό να εκληφθεί από τον ανακουφισμένο Μιχαήλ "ως μια ακόμα θαυματουργή παρέμβαση της ευλογημένης Παναγίας Παρθένου, προστάτιδας της Κωνσταντινούπολης".<ref>J.J.Norwich, "Byzantium" Vol. III, σελ. 231</ref> Μετά από αυτό, ο Μιχαήλ, που σε καμία περίπτωση δεν είχε υποτιμήσει τον αντίπαλό του, εντείνει τις προσπάθειές του για την επανένωση των Εκκλησιών, πιστεύοντας ότι έτσι θα εξασφαλίσει τη βιωσιμότητα του κράτους του. Με σειρά υποχωρήσεων σε εκκλησιαστικά θέματα, οι αντιπρόσωποι της Ανατολικής Εκκλησίας υπογράφουν στη Λυών το [[1274]] συμφωνία ενώσεως με τους Δυτικούς. Η συμφωνία όμως αυτή, όπως και όλες όσες προηγήθηκαν ή ακολούθησαν, παρέμειναν γράμμα κενό, διότι ο κλήρος και ο λαός ποτέ δεν τις δέχθηκαν, μένοντας σταθερά προσηλωμένοι στα δογματικά πιστεύω της Ορθόδοξης Ανατολικής Εκκλησίας. Ο μόνος που τυπικά υποτάχθηκε στον πάπαΠάπα ήταν ο ίδιος ο Αυτοκράτορας και ο γιος και διάδοχός του [[Ανδρόνικος Β']], κίνηση με την οποία μάταια ο Μιχαήλ ήλπιζε να παρακινήσει το λαό του να δεχθεί τη συμφωνία.

Ο Μιχαήλ Η’ εισήγαγε τα αργυρά ''βασιλικά'' και αντικατέστησε τα ''τραχέα εκ κράματος'' με τα ''τραχέα χαλκά''. Κατά τα τρία πρώτα χρόνια της βασιλείας του (ως το 1261) έκοψε στη Μαγνησία χρυσά υπέρπυρα, ένα αργυρό βασιλικόν, τραχέα αργυρά, τραχέα χαλκά, και χαλκά τεταρτηρά. Μερικά ''τραχέα χαλκά'' τα έκοψε και στη Θεσσαλονίκη.