Μπάουχαους: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Laertis333 (συζήτηση | συνεισφορές)
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Laertis333 (συζήτηση | συνεισφορές)
Γραμμή 15:
=== Η σχολή της Βαϊμάρης (1919-π. 1925) ===
[[Αρχείο:Walter Gropius Foto 1920.jpg|left|thumb|180px|Βάλτερ Γκρόπιους]]
Οι ιστορικές ρίζες του Μπαουχάους τοποθετούνται, συχνά, στα μέσα του [[19ος αιώνας|19ου αιώνα]] και το Βρετανικόβρετανικό κίνημα ''Arts and Crafts'' του [[Γουίλιαμ Μόρις]], συνδεδεμένοκαι συνδέεται με τις ευρύτερες προσπάθειες ενοποίησης της καλλιτεχνικής έκφρασης, με τη δημιουργία πρακτικών κατασκευών, πουοι οποίες σημειώθηκαν μετά τη [[βιομηχανική επανάσταση]]. H σχολή του Μπαουχάους ιδρύθηκε το 1919 από τον [[Βάλτερ Γκρόπιους]], στη συντηρητική πόλη της [[Βαϊμάρη]]ς και, αρχικά, αποτέλεσε ένα είδος συγχώνευσης της Ακαδημίας Καλών Τεχνών της Βαϊμάρης (γερμ. ''Grossherzogliche Sächsische Hochschule für Bildende Kunst'') με την Σχολή Εφαρμοσμένων Τεχνών της Βαϊμάρης (γερμ. ''Kunstgewerbeschule''). Το όνομά της προήλθε από αντιστροφή της [[γερμανική γλώσσα|γερμανικής]] λέξης ''Hausbau'' («οικοδόμηση»).<ref name="Britannica"/> Ο απώτερος σκοπός του Μπαουχάους ήταν να αποτελέσει μια ενιαία σχολή, τόσο στην αρχιτεκτονική όσο και στις καλές τέχνες. Βασική αρχή της σχολής ήταν το ανοιχτό πνεύμα μπροστά στις νέες προκλήσεις της εποχής, αλλά και ειδικότερα, η προσέγγισή τους, περισσότερο από μια πρακτική άποψη και λιγότερο θεωρητικά. Στο μανιφέστο του Μπαουχάους, που δημοσιεύτηκε το 1919, ο Γκρόπιους ανέλυσε το εκπαιδευτικό πρόγραμμα της σχολής και τόνισε την αναγκαιότητα κατάργησης τής διάκρισης μεταξύ σπουδαστών στην [[τέχνη]] και στηντην τεχνική κατάρτιση, με όραμαοραματιζόμενος τη δημιουργία ενός νέου τύπου κτιρίου του μέλλοντος, το οποίο θα συνδύαζε την [[αρχιτεκτονική]], τη [[γλυπτική]] και τη [[ζωγραφική]] σε μία ενιαία μορφή (φόρμα).<ref>Πρβλ. Kenneth Frampton, ''Modern Architecture: A Critical History (World of Art)'', Thames & Hudson, 1992, σελ 123</ref>
 
Ο Γκρόπιους επιθυμούσε να αναλάβουν το ρόλο των καθηγητών, διακεκριμένοι και διάσημοι καλλιτέχνες, ακόμα και αν το έργο τους ήταν δυσπρόσιτο. Μεταξύ των πρώτων που δίδαξαν στη σχολή ήταν οι ζωγράφοι [[Γιοχάνες Ίττεν|Γιοχάνες Ίτεν]], [[Λάιονελ Φάινινγκερ]], [[Πάουλ Κλέε]] και [[Βασίλι Καντίνσκι]], καθώς και οι γλύπτες [[Γκέρχαρντ Μαρκς]] και [[Όσκαρ Σλέμερ]]. Ο Ίτεν υπήρξε μία από τις πιο επιδραστικές προσωπικότητες της σχολής και εκείνος που διαμόρφωσε τον πρώτο κύκλο σπουδών στη σχολή.<ref name="Grove">Rainer K. Wick:'Bauhaus', The Grove Art Online, Oxford University Press</ref> Το πρόγραμμα σπουδών περιλάμβανε ένα αρχικό προπαρασκευαστικό στάδιο (''Vorlehre'') διάρκειας έξι μηνών και στη συνέχεια ακολουθούσε μία τριετής περίοδος φοίτησης, κατά την οποία οι σπουδαστές εκπαιδεύονταν πρακτικά, σε εργαστήρια (''Werklehre''), λαμβάνοντας παράλληλα θεωρητικά μαθήματα (''Formlehre''). Κάθε εργαστήριο διέθετε ως επικεφαλής δύο δασκάλους, έναν καλλιτέχνη (''Meister der Form'') και έναν τεχνίτη ή τεχνικό (''Meister des Handwerks''), που ειδικεύονταν σε μία ή περισσότερες μορφές τέχνης. Η εκπαίδευση αποσκοπούσε στην απόκτηση, τόσο πρακτικών τεχνικών γνώσεων, όσο και καλλιτεχνικών δεξιοτήτων, με κύρια φιλοσοφία την μάθηση μέσα από την πράξη. Στα εργαστήρια, οι σπουδαστές διδάσκονταν ελεύθερο σχέδιο, μεταλλοτεχνία, υφαντουργική, ξυλοτεχνία, [[Κεραμική|κεραμεική]], τυπογραφία, βιβλιοδεσία και εν γένει τη χρήση διαφορετικών υλικών, όπως, [[γυαλί]], [[ξύλο]], [[μέταλλα|μέταλλο]] κ.λπ. Αξιοσημείωτες θεωρητικές διαλέξεις υπήρξαν αυτές των Κλέε, πάνω σε βασικά προβλήματα της φόρμαςμορφής, καθώς και τα σεμινάρια του Καντίνσκι.
 
[[Αρχείο:Weissenhof Corbusier 1.jpg|thumb|right|280px|''Weissenhof Siedlung'', Στουτγκάρδη ([[1927]])]]
Παρά τις επιδιώξεις της σχολής, στα πρώτα στάδια της λειτουργίας της, δεν κατόρθωσε να εφαρμόσει, πλήρως, το πρόγραμμά της. Η συνεργασία μεταξύ των διαφορετικών εργαστηριών ήταν, συχνά, περιορισμένη, ενώ δεν υπήρξε από την αρχή τμήμα αρχιτεκτονικής. Τα πρώτα χρόνια του Μπαουχάους σημαδεύτηκαν, επίσης, από τη διαμάχη μεταξύ του Γκρόπιους και του Ίτεν, τόσο σε επίπεδο προσωπικών διαφορών, όσο και σε επίπεδο αρχών. Ο Ίτεν έδινε ιδιαίτερη έμφαση στην αυτόνομη καλλιτεχνική δημιουργία, που θα μπορούσε να είναι ασύμβατη με τις κοινωνικές ανάγκες, ενώ αντίθετα, ο Γκρόπιους ενδιαφερόταν, πρωτίστως, για την ένταξη του καλλιτέχνη στο κοινωνικό σώμα, υποστηρίζοντας τη μετατόπιση της σχολής προς το [[βιομηχανικός σχεδιασμός|βιομηχανικό σχεδιασμό]], σύμφωνα με το δόγμα «Τέχνητέχνη και τεχνολογία, μία νέα ενότητα».<ref name="Grove"/> Η θέση του Γκρόπιους ήταν πως μια νέα ιστορική περίοδος ξεκινούσε με το τέλος του πολέμου και πως ένα νέο αρχιτεκτονικό ύφος θα έπρεπε να απεικονίσει και να συμβολίσει αυτήναυτή τηντη νέα εποχή, όντας λειτουργικό, φτηνόφθηνό, αλλά ταυτόχρονα, με καλλιτεχνικές αξιώσεις. Τη θέση του Ίτεν ανέλαβε το 1923 ο Λάσλο Μόχοϊ-Νάγκυ, ο οποίος δίδαξε το προπαρασκευαστικό μάθημα της σχολής μέχρι το 1928, διατηρώντας, όμως, κάποιες βασικές αρχές που κληροδότησε οαπό τον Ίτεν. Οι νέες τάσεις που ακολούθησε η σχολή, κατά το επόμενο διάστημα, παρουσιάστηκαν στην έκθεση Μπαουχάους, τουτο 1923, η οποία περιλάμβανεπεριελάμβανε αρχιτεκτονικά σχέδια του J. J. P. Oud, του [[Λε Κορμπυζιέ]], του Γκρόπιους και του Georg Muche, καθώς και τοιχογραφίες των Γιοστ Σμίντ, Χέρμπερτ Μπάγιερ και Όσκαρ Σλέμερ.
 
Η σχολή της Βαϊμάρης επιχορηγήθηκε από τη [[Δημοκρατία της Βαϊμάρης]] και, ως κρατική σχολή, βρισκόταν σε μεγάλη εξάρτηση από την κυβέρνηση.<ref>Droste, 46</ref> Από τα πρώτα χρόνια τής λειτουργίας της, υποβλήθηκε σε έντονη κριτική, προερχόμενη, κυρίως, από συντηρητικές πολιτικές δυνάμεις,<ref name="Grove"/> παρά την επιθυμία του Γκρόπιους να διαμορφωθεί μία απολιτική σχολή. Η άνοδος των συντηρητικών κομμάτων της δεξιάς – που επιθυμούσαν από νωρίς το κλείσιμοκλείσιμό της σχολής<ref>ό.π., 113</ref> – στις εκλογές του 1924, σηματοδότησαν την παύση της λειτουργίας της σχολής της Βαϊμάρης.
 
=== Η σχολή του Ντεσάου (1925–π. 1932) ===