Εμιράτο της Κρήτης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ προσθ. στην εισαγωγή |
μ προσθ. |
||
Γραμμή 56:
Το Εμιράτο στα 135 χρόνια της ύπαρξης του, που χαρακτηρίζεται χρονικά και ως [[Αραβοκρατία της Κρήτης]], αποτελούσε έναν από τους βασικότερους εχθρούς του Βυζαντίου. Η Κρήτη, εκ θέσεως, έλεγχε τις θαλάσσιες οδούς της Ανατολικής Μεσογείου και αποτελούσε ορμητήριο των Σαρακηνών πειρατών, οι οποίοι λεηλατούσαν τις περιοχές της νότιας Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία επιχείρησε αρκετές φορές να επανυποτάξει την περιοχή αλλά απέτυχε καταστροφικά. Το τέλος της ιστορίας του Εμιράτου δόθηκε με την ανάκτηση της Κρήτης από τον [[Νικηφόρος Β´ Φωκάς|Νικηφόρο Β´ Φωκά]] <ref>Treadgold (1997), σελ. 378</ref>, ακολουθώντας έτσι η [[Β΄ Βυζαντινοκρατία της Κρήτης]] που θα διαρκέσει περίπου 250 χρόνια.
==
Ενδεικτικά αναφέρεται ότι από την εποχή που οι [[Δωριείς]] κατέλαβαν την Κρήτη δίνοντας τέλος στην άλλοτε κραταιά αχαϊκή Μινωική βασιλεία, σιγά σιγά η νήσος άρχισε να απομονώνεται. Οι Δωριείς δημιουργώντας μεσόγειες πόλεις, απείχαν από κάθε ναυτική δραστηριότητα, (σε αντίθεση με τους Δωριείς της Αίγινας που ανέπτυξαν σπουδαίο πολυάριθμο στόλο), με συνέπεια να μην αναπτύξουν ούτε εμπόριο, αλλά και καμία άλλη σημαντική δραστηριότητα ή ιστορικό ρόλο, σε αντίθεση μα τη [[Αρχαία Σπάρτη|Σπάρτη]], ή το [[Άργος]], ή τα [[Μέγαρα]], η την [[Αίγινα]] που αποτελούσαν τα αφετήρια κέντρα της εξάπλωσής τους. Εξαίρεση αποτελούσε η εκπληκτική νομοθεσία που θεσμοθέτησαν την οποία επαινούσε ο [[Λυκούργος]], ο [[Πλάτων]] μέχρι και ο μεγάλος επικριτής των Κρητικών ο [[Πολύβιος]]. Μοναδική περίπτωση κοινής δράσης με άλλα βασίλεια του ελλαδικού χώρου στην απώτατη εκείνη εποχή ήταν η συμμετοχή των Κρητών, στον [[Τρωικός πόλεμος|Τρωικό πόλεμο]]. Έκτοτε δεν είχαν καμία ανάμειξη σε σπουδαία ιστορικά γεγονότα μέχρι και τους [[κλασικοί χρόνοι|κλασικούς χρόνους]], όπως στους [[Περσικοί Πόλεμοι|Περσικούς πολέμους]] ή στον [[Πελοποννησιακός πόλεμος|Πελοποννησιακό πόλεμο]]. Βασική αιτία αυτής της αποχής ήταν οι συνεχείς και αδιάκοπες διενέξεις και εχθρότητες μεταξύ των πόλεων που είχαν δημιουργηθεί στη μεγαλόνησο γνωστές από εποχής βασιλέως Μενελάου της Σπάρτης, οι οποίες και δεν άφηναν περιθώρια για δημιουργία ομοσπονδίας ή συνασπισμού των εν λόγω πόλεων. Τις διενέξεις αυτές που κατά τους [[Ελληνιστικοί χρόνοι|ελληνιστικούς χρόνους]] είχαν φθάσει σε εμφύλιους σπαραγμούς, όπως περιγράφει και ο [[Πολύβιος]], εκμεταλλευόμενοι κατάλληλα οι [[Ρωμαίοι]] κατάφεραν, μετά από σκληρό αγώνα την ολοκληρωτική κατάληψη της νήσου, όπου και ακολούθησε η [[Ρωμαιοκρατία της Κρήτης]]. Την περίοδο αυτή η Κρήτη μαζί με την έναντι αφρικανική Κυρηναϊκή αποτελεί συγκλητική επαρχία, την όγδοη κατά τάξη, εκ των εννέα συνολικά, διοικούμενη από ταμία αντιπραίτορα και με έναν υπ΄ αυτόν πάρεδρο, με έδρα αρχικά την [[Κνωσσός|Κνωσσό]] και αργότερα τη [[Γόρτυνα]]. Επί εποχής Αυγούστου τη διοίκηση της Κρήτης αναλαμβάνει ανθύπατος.
Επί αυτοκράτορα Μεγάλου Κωνσταντίνου η Κρήτη υπάχθηκε στην εξαρχία της Ιλλυρίας, μία από τις τέσσερις εξαρχίες του κράτους και λίγο αργότερα, επί Θεοδοσίου του Μεγάλου, το [[395]], όπου το Ρωμαϊκό κράτος χωρίσθηκε σε ανατολικό και δυτικό, η Κρήτη αποτέλεσε αναπόσπαστο μέρος του ανατολικού, λεγόμενου και ελληνορωμαϊκού κράτους, ή όπως χαρακτηρίσθηκε αργότερα Βυζαντινή Αυτοκρατορία, διοικούμενη από αυτοκρατορικούς διοικητές που έφεραν τον τίτλο του στρατηγού με απεριόριστη δικαιοδοσία. Ιστορικά η περίοδος αυτή χαρακτηρίζεται Α΄ Βυζαντινοκρατία της Κρήτης.
Η Κρήτη αποτελούσε στόχο μουσουλμανικών επιθέσεων από το πρώτο κύμα της μουσουλμανικής επέκτασης στα μέσα του 7ου αιώνα. Υπέφερε από την πρώτη έφοδο το 654 και ξανά το 674/675<ref>Treadgold (1997), σελ. 313, 325</ref>, και τμήματα του νησιού ήταν προσωρινά κατεχόμενα κατά την διάρκεια της βασιλείας του [[Ουαλίντ Α΄]] του [[Χαλιφάτο των Ομεϋαδών|Χαλιφάτου των Ομεϋαδών]].<ref name="Canard1082">Canard (1986), σελ. 1082</ref> Παρ' όλα αυτά το νησί ποτέ δεν κατακτήθηκε και παρά μερικές επιδρομές τον 8ο αιώνα παρέμεινε υπό βυζαντινό έλεγχο.<ref name="Miles10">Miles (1964), σελ. 10</ref> Η Κρήτη ήταν πολύ μακρυά από τις αραβικές βάσεις στο [[Λεβάντες|Λεβάντε]] για να πληχθεί από τις στρατιωτικές δυνάμεις που βρίσκονταν εκεί.
| |||