Βικιπαίδεια

Κωνσταντίνος Μητσοτάκης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιήγηση ιστορικού διαδραστικά
← Προηγούμενη διαφοράΕπόμενη διαφορά →
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
ΟπτικήΚώδικας wiki
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 1:
{{Πληροφορίες πολιτικού
|όνομα = Κωνσταντίνος Μητσοτάκης
|εικόνα = Constantine Mitsotakis.jpg
|μέγεθος_εικόνας =
|λεζάντα = Ο Μητσοτάκης το 2008.
|ημερομηνία_γέννησης = {{ηγ|1918|10|18}}
|τόπος_γέννησης = [[Χαλέπα Χανίων]], Κρήτη
|ημερομηνία_θανάτου = {{ηθηλ|2017|05|29|1918|10|18}}
|τόπος_θανάτου = Αθήνα
|εθνικότητα = [[Έλληνας|Ελληνική]]
|υπηκοότητα =
|επάγγελμα =
|πολιτικό_κόμμα = [[Κόμμα των Φιλελευθέρων]]<br />[[Δημοκρατικό Κέντρο - Αγροτική Φιλελεύθερη Ένωση]]<br />[[Ένωσις Κέντρου]]<br />[[Φιλελεύθερο Δημοκρατικό Κόμμα]]<br />[[Κόμμα Νεοφιλελευθέρων]]<br />[[Νέα Δημοκρατία]]
|αξίωμα = [[Πρωθυπουργός της Ελλάδας]]
 
|έναρξη = 11 Απριλίου 1990
|λήξη = 13 Οκτωβρίου 1993
|πρόεδρος = [[Χρήστος Σαρτζετάκης]]<br />[[Κωνσταντίνος Καραμανλής]]
|προκάτοχος = [[Ξενοφών Ζολώτας]]
|διάδοχος = [[Ανδρέας Παπανδρέου]]
|αξίωμα2 = Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας
|έναρξη2 = 1984
|λήξη2 = 1993
|προκάτοχος2 = [[Ευάγγελος Αβέρωφ]]
|διάδοχος2 = [[Μιλτιάδης Έβερτ]]
|αξίωμα3 = [[Υπουργείο Αιγαίου|Υπουργός Αιγαίου]]
|έναρξη3 = 8 Αυγούστου 1991
|λήξη3 = 8 Οκτωβρίου 1993
|προκάτοχος3 = [[Γεώργιος Μισαηλίδης]]
|διάδοχος3 = [[Κώστας Σκανδαλίδης]]
|αξίωμα4 = [[Υπουργείο Εξωτερικών (Ελλάδα)|Υπουργός Εξωτερικών]]
|έναρξη4 = 10 Μαΐου 1980
|λήξη4 = 21 Οκτωβρίου 1981
|προκάτοχος4 = [[Γεώργιος Ράλλης]]
|διάδοχος4 = [[Ιωάννης Χαραλαμπόπουλος]]
|σύζυγος = [[Μαρίκα Γιαννούκου]]
|παιδιά = 4 (μεταξύ τους η [[Ντόρα Μπακογιάννη]] και ο [[Κυριάκος Μητσοτάκης]])
|έναρξη5 = 14 Απριλίου 1992
|λήξη5 = 7 Αυγούστου 1992
|προκάτοχος5 = [[Αντώνης Σαμαράς]]
|διάδοχος5 = [[Μιχάλης Παπακωνσταντίνου]]
|αξίωμα6 = [[Υπουργείο Συντονισμού|Υπουργός Συντονισμού]]
|έναρξη6 = 17 Σεπτεμβρίου 1965
|λήξη6 = 22 Δεκεμβρίου 1966
|προκάτοχος6 = [[Δημήτρης Παπασπύρου]]
|διάδοχος6 = [[Ιωάννης Παρασκευόπουλος]]
|έναρξη7 = 10 Μαΐου 1978
|λήξη7 = 10 Μαΐου 1980
|προκάτοχος7 = [[Γεώργιος Ράλλης]]
|διάδοχος7 = [[Ιωάννης Μπούτος]]
|αξίωμα8 =
|έναρξη8 =
|λήξη8 =
|προκάτοχος8 =
|διάδοχος8 =
|τόπος διαμονής =
|ιστοστοτοπος =
}}
{{άλλεςχρήσεις4|τον πρώην πρωθυπουργό της Ελλάδας|τον γενάρχη της πολιτικής οικογένειας Μητσοτάκη|Κωστής Μητσοτάκης}}
 
Ο '''Κωνσταντίνος Μητσοτάκης''' ([[Χαλέπα Χανίων]], 18 Οκτωβρίου 1453 – [[Αθήνα]], 29 Μαΐου 2017) ήταν [[Έλληνες|Έλληνας]] [[πολιτικός]] που διετέλεσε [[Πρωθυπουργός της Ελλάδας]] την περίοδο 1990–93.
 
Καταγόμενος από [[Οικογένεια Μητσοτάκη|οικογένεια]] με πολιτική παράδοση ασχολήθηκε από νωρίς με την πολιτική εκλεγόμενος [[Εκλογική περιφέρεια Χανίων|βουλευτής Χανίων]] ήδη από τις [[Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1946|εκλογές του 1946]]. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της [[Ένωσις Κέντρου|Ενώσεως Κέντρου]] λαμβάνοντας μέρος στον επονομαζόμενο [[Ανένδοτος Αγώνας|Ανένδοτο Αγώνα]] των ετών 1961-63, κατά της [[Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Γ. Καραμανλή 1961|Κυβέρνησης του 1961]] του [[Κωνσταντίνος Καραμανλής|Κωνσταντίνου Καραμανλή]], που οδήγησε την κεντρώα παράταξη στην εξουσία έπειτα από μακρά περίοδο παραμονής της στην αντιπολίτευση, καθώς και στην κρίση που ακολούθησε τον [[Ιουλιανά|Ιούλιο του 1965]], οπότε ερχόμενος σε αντίθεση με τον Πρωθυπουργό [[Γεώργιος Παπανδρέου|Γεώργιο Παπανδρέου]] αποχώρησε από την κυβέρνηση μαζί με άλλα στελέχη, χαρακτηριζόμενοι επί τούτου «αποστάτες» και «προδότες» της Ένωσης Κέντρου, σχηματίζοντας τις λεγόμενες «Κυβερνήσεις των Αποστατών» (αυτές των [[Κυβέρνηση Γεωργίου Αθανασιάδη-Νόβα 1965|Αθανασιάδη-Νόβα]], [[Κυβέρνηση Ηλία Τσιριμώκου 1965|Τσιριμώκου]] και του [[Κυβέρνηση Στέφανου Στεφανόπουλου 1965|Στεφανόπουλου]]). Με το ξέσπασμα του [[Πραξικόπημα της 21ης Απριλίου|πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου]] συνελήφθη και εν συνεχεία φ, όπου ανέπτυξε αντιδικτατορική δράση.
 
Μεταπολιτευτικά δημιούργησε το [[Κόμμα Νεοφιλελευθέρων]] που εξέλεξε στις [[Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1977|εκλογές του 1977]] δυο βουλευτές, τον ίδιο και τον [[Παύλος Βαρδινογιάννης|Παύλο Βαρδινογιάννη]]. Το επόμενο έτος εντάχθηκε στη [[Νέα Δημοκρατία]] και την 1η Σεπτεμβρίου του 1984 εξελέγη αρχηγός της. Ηγήθηκε του κόμματος στις [[Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1985|εκλογές του 1985]], στις οποίες και ηττήθηκε. Μετά την ήττα παραιτήθηκε και έθεσε εκ νέου θέμα ηγεσίας. Στις εσωκομματικές εκλογές που ακολούθησαν επανεξελέγη πρόεδρος. Στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις του 1989 ([[Ελληνικές βουλευτικές εκλογές Ιουνίου 1989|Ιουνίου]] και [[Ελληνικές βουλευτικές εκλογές Νοεμβρίου 1989|Νοεμβρίου]]) δεν κατάφερε να κερδίσει την αυτοδυναμία, το πέτυχε όμως σε αυτές [[Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1990|της 9ης Απριλίου του 1990]], οπότε και σχημάτισε [[Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Μητσοτάκη 1990|Κυβέρνηση υπό την προεδρία του]]. Στις [[Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1993|επόμενες εκλογές]] ηττήθηκε και παραιτήθηκε από την ηγεσία της ΝΔ, του απονεμήθηκε δε ο τίτλος του επιτίμου προέδρου του κόμματος.
 
Εκλεγόταν βουλευτής μέχρι το 2004.<ref>{{Cite web|url=http://www.hellenicparliament.gr/Vouleftes/Diatelesantes-Vouleftes-Apo-Ti-Metapolitefsi-Os-Simera/?MpId=0c54b23b-d183-42e7-9e38-1033ad1c9a37|title=Κοινοβουλευτική Θητεία Βουλευτών Από Τη Μεταπολίτευση Ως Σήμερα - Κωνσταντίνος Κυριάκου Μητσοτάκης|last=|first=|date=|website=www.hellenicparliament.gr|publisher=|accessdate=2016-07-17}}</ref> Παρά την παύση της κοινοβουλευτικής του δράσης εξακολουθούσε να προβαίνει σε πολιτικές παρεμβάσεις διαμέσου των μέσων ενημέρωσης ή της επαφής του με πολιτικούς και οικονομικούς παράγοντες. Παιδιά του είναι ο [[Κυριάκος Μητσοτάκης]] και η [[Ντόρα Μπακογιάννη]].
 
== Τα πρώτα χρόνια ==
[[Αρχείο:μητσοτάκης2.jpg|thumb|left|250px|Με τον θείο του [[Ελευθέριος Βενιζέλος|Ελευθέριο Βενιζέλο]] στο πατρικό του σπίτι της Χαλέπας το 1925.]]
 
Γεννήθηκε το 1918 στη συνοικία [[Χαλέπα Χανίων|Χαλέπα]] των [[Χανιά|Χανίων]], στο σπίτι όπου είχε υπογραφεί η [[σύμβαση της Χαλέπας]], η οποία παρείχε τα πρώτα δικαιώματα στους Κρήτες. Ήταν ο δευτερότοκος γιος του βουλευτή [[Κυριάκος Κ. Μητσοτάκης|Κυριάκου Μητσοτάκη]] και της Σταυρούλας Πλουμιδάκη. Από την πλευρά του πατέρα του ήταν εγγονός του [[Κωστής Μητσοτάκης|Κωστή Μητσοτάκη]] (1845–1898), ιδρυτή του Κόμματος των Ξυπολήτων, το οποίο παρέλαβε ο [[Ελευθέριος Βενιζέλος]] μετονομάζοντάς το σε [[Κόμμα των Φιλελευθέρων]], και της Κατίγκως Βενιζέλου, αδελφής του Ελευθέριου Βενιζέλου.<ref>{{Cite web|url=http://www.ikm.gr/web/guest/17;jsessionid=2DCB79D7030F920E506B18DC79720E90|title=Ίδρυμα Κωνσταντίνος Κ. Μητσοτάκης - Ρίζες|website=www.ikm.gr|accessdate=2016-07-17}}</ref> Εξάλλου, ήταν και ανιψιός του [[Αριστομένης Μητσοτάκης|Αριστομένη Μητσοτάκη]] και του [[Σοφοκλής Βενιζέλος|Σοφοκλή Βενιζέλου]], ενώ από την πλευρά της μητέρας του ήταν εγγονός του [[Χαράλαμπος Πλουμιδάκης|Χαράλαμπου Πλουμιδάκη]]. Παιδιόθεν έλαβε επιμελημένη μόρφωση καθώς στο σπίτι υπήρχε η βιβλιοθήκη του πατέρα του και του παππού του ενώ υπήρχε και Γερμανίδα δασκάλα. Σε ηλικία δέκα ετών εισήλθε κατόπιν εξετάσεων στο Πρακτικό Λύκειο Χανίων.<ref>Δημήτρης Δημητράκος, Κώστας Μητσοτάκης. Πολιτική βιογραφία,τομ. Α, εκδ.Παπαζήση, Αθήνα, χ.χ., σελ.61</ref>
 
Σπούδασε στη [[Τμήμα Νομικής του Πανεπιστημίου Αθηνών|Νομική Αθηνών]], αν και ο ίδιος επιθυμούσε να σπουδάσει στο Πολυτεχνείο<ref>Δημήτρης Δημητράκος, Κώστας Μητσοτάκης. Πολιτική βιογραφία,τομ. Α, εκδ.Παπαζήση, Αθήνα, χ.χ., σελ.77</ref> με δαπάνες από κληροδότημα που είχε ορίσει για τις σπουδές του ο Ελευθέριος Βενιζέλος.<ref>Δημήτρης Δημητράκος, Κώστας Μητσοτάκης. Πολιτική βιογραφία,τομ. Α, εκδ.Παπαζήση, Αθήνα, χ.χ., σελ.81,87</ref> Λίγο πριν την έναρξη του Πολέμου κατετάγη στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών Πεζικού στη Σύρο.<ref>Δημήτρης Δημητράκος, Κώστας Μητσοτάκης. Πολιτική βιογραφία,τομ. Α, εκδ.Παπαζήση, Αθήνα, χ.χ., σελ.95</ref> Με το ξέσπασμα του [[Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|ΒΠΠ]] κατετάγη στον [[Ελληνικός Στρατός Ξηράς|Στρατό]] πολεμώντας ως Έφεδρος [[Ανθυπολοχαγός]] στη [[Μακεδονία (Ελλάδα)|Μακεδονία]] εναντίον της εισβολής των [[Γερμανία|Γερμανών]] στην [[Ελλάδα]], μένωντας στη γραμμή του μετώπου ενάμιση μήνα. Στην υποχώρηση κατέβηκε διασχίζοντας την Πίνδο, τα Βαρδούσια, τον θεσσαλικό κάμπο κι έφτασε στο Βέλο Κορινθίας<ref>Δημήτρης Δημητράκος, Κώστας Μητσοτάκης. Πολιτική βιογραφία,τομ. Α, εκδ.Παπαζήση, Αθήνα, χ.χ., σελ.100</ref>
 
==Στην Γερμανική κατοχή==
{{ουδετερότητα|@='''Η συγκεκριμένη ενότητα στηρίζεται (σχεδόν) αποκλειστικά σε δημοσιευμένη (αυτο)βιογραφία του Κ. Μητσοτάκη'''}}
Το καλοκαίρι του 1942 κατόρθωσε να λάβει άδεια προκειμένου να μεταβεί με καΐκι στην Κρήτη με ενδιάμεσους σταθμούς την Ύδρα και τον Γέρακα.<ref>Δημήτρης Δημητράκος, Κώστας Μητσοτάκης. Πολιτική βιογραφία,τομ. Α, εκδ.Παπαζήση, Αθήνα, χ.χ., σελ.107</ref> Την περίοδο της [[Κατοχή της Ελλάδας 1941-1944|γερμανικής κατοχής]] συμμετείχε στην [[Εθνική Αντίσταση (Ελλάδα)|Αντίσταση]] κατά των κατακτητών προσχορώντας στην [[Εθνική Οργάνωση Κρήτης|Εθνική Οργάνωση Κρήτης]].<ref>{{Cite book|title=Υποβολή αντιτύπου ιστορικής συνοπτικής εκθέσεως περί ιδρύσεως και εξελίξεως της Οργανώσεως Ε.Ο.Κ. Νομού Χανίων|last=Σκουλάς|first=Νικόλαος|publisher=αρχείο ΔΙΣ|year=1949|isbn=|location=Χανιά|page=2}}</ref>, «πολιτικός χώρος που του ταίριαζε» διότι «δεν ήταν κομμουνιστής ή φιλοαριστερός»<ref>Δημήτρης Δημητράκος, Κώστας Μητσοτάκης. Πολιτική βιογραφία,τομ. Α, εκδ.Παπαζήση, Αθήνα, χ.χ., σελ.111</ref>Ο [[Μάρκος Σπανουδάκης]] μύησε τον Μητσοτάκη στην οργάνωση αυτή.<ref>Δημήτρης Δημητράκος, Κώστας Μητσοτάκης. Πολιτική βιογραφία,τομ. Α, εκδ.Παπαζήση, Αθήνα, χ.χ., σελ.120</ref> Παράλληλα ως δικηγόρος υπεράσπιζε Έλληνες αντιστασιακούς οι οποίοι είχαν συλληφθεί από τις δυνάμεις κατοχής.<ref>Δημήτρης Δημητράκος, Κώστας Μητσοτάκης. Πολιτική βιογραφία,τομ. Α, εκδ.Παπαζήση, Αθήνα, χ.χ., σελ.131</ref>και περιοδεύει σε χωριά με σκοπό την στράτευση νέων μελών στην ΕΟΚ.<ref>Δημήτρης Δημητράκος, Κώστας Μητσοτάκης. Πολιτική βιογραφία,τομ. Α, εκδ.Παπαζήση, Αθήνα, χ.χ., σελ.140</ref>
Πρωταγωνίστησε στην πραγματοποίηση των [[Συμφωνίες Θερίσσου- Τρομάρισσας|Συμφωνιών του Θερίσσου και της Τρομάρισσας]](7 Νοεμβρίου 1943 συμφωνία Θερίσσου και 15 Σεπτεμβρίου 1944 στην Τρομάρισσα) μεταξύ εθνικιστικών και αριστερών αντιστασιακών οργανώσεων, οι οποίες είχαν ως αποτέλεσμα την αποφυγή της εμφύλιας διαμάχης στην [[Κρήτη]].<ref>Δημήτρης Δημητράκος, Κώστας Μητσοτάκης. Πολιτική βιογραφία,τομ. Α, εκδ.Παπαζήση, Αθήνα, χ.χ., σελ.150-151, 197</ref><ref>Αντώνιος Σανουδάκης, Ο ρόλος της Εκκλησίας της Κρήτης στις μεταξύ των αντιστασιακών οργανώσεων σχέσεις. Συμβολή στην ιστορία της Εκκλησιαστικής πολιτικής.Διδακτορική Διατριβή, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ). Σχολή Θεολογική. Τμήμα Θεολογίας, 1993, σελ.212 κεξ</ref>
<ref>Δημήτρης Δημητράκος, Κώστας Μητσοτάκης. Πολιτική βιογραφία,τομ. Α, εκδ.Παπαζήση, Αθήνα, χ.χ., σελ.141, 143, 147</ref>
Για τη δράση του αυτή φυλακίστηκε και καταδικάστηκε δύο φορές σε θάνατο από τους Γερμανούς: η πρώτη φορά ήταν στις 6 Φεβρουάριο του 1944<ref>Δημήτρης Δημητράκος, Κώστας Μητσοτάκης. Πολιτική βιογραφία,τομ. Α, εκδ.Παπαζήση, Αθήνα, χ.χ., σελ.169</ref> περίοδο έξαρσης του αντιστασιακού αγώνα των Κρητών και των αντιποίνων των Γερμανών.<ref>Δημήτρης Δημητράκος, Κώστας Μητσοτάκης. Πολιτική βιογραφία,τομ. Α, εκδ.Παπαζήση, Αθήνα, χ.χ., σελ.159</ref>Φυλακίσθηκε αρχικά στην παλιά Βενετική φυλακή Φιρκά και μετά μεταφέρθηκε στη φυλακή Αγυιάς.<ref>Δημήτρης Δημητράκος, Κώστας Μητσοτάκης. Πολιτική βιογραφία,τομ. Α, εκδ.Παπαζήση, Αθήνα, χ.χ., σελ.162</ref> Απελευθερώθηκε στις 25 Μαρτίου 1944.<ref>Δημήτρης Δημητράκος, Κώστας Μητσοτάκης. Πολιτική βιογραφία,τομ. Α, εκδ.Παπαζήση, Αθήνα, χ.χ., σελ.161</ref>Στη συνέχεια αναπτύσσει πιο έντονη πολιτική δράση που αποσκοπεί στην ενθάρρυνση των Γερμανών να αυτομολήσουν στο συμμαχικό στρατόπεδο και στην ενίσχυση της πολιτικής υποστήριξης προς την ΕΟΚ. Τελικά συλλαμβάνεται στις 23 Οκτωβρίου 1944. <ref>Δημήτρης Δημητράκος, Κώστας Μητσοτάκης. Πολιτική βιογραφία,τομ. Α, εκδ.Παπαζήση, Αθήνα, χ.χ., σελ.189</ref>Επειδή σχεδίαζε με άλλους συγκρατούμενούς του να δραπετεύσει και αποκαλύφθηκε υπήρχε πιθανό ενδεχόμενο να εκτελεσθεί. Συγγενικά του πρόσωπα κινητοποιήθηκαν για να τον απελευθερώσουν, και τελικά με απόφαση του Γενικού Στρατηγείου Μέσης Ανατολής ανταλλάχθηκαν τριάντα Γερμανοί αιχμάλωτοι με δέκα Έλληνες συμπεριλαμβανομένου και του Μητσοτάκη στην περιοχή Γεωργιούπολη στις 31 Μαρτίου 1945.<ref>Δημήτρης Δημητράκος, Κώστας Μητσοτάκης. Πολιτική βιογραφία,τομ. Α, εκδ.Παπαζήση, Αθήνα, χ.χ., σελ.219-225</ref>Μετά την αποφυλάκισή του πηγαίνει στο Ρέθυμνο και μετά στο Ηράκλειο.<ref>Δημήτρης Δημητράκος, Κώστας Μητσοτάκης. Πολιτική βιογραφία,τομ. Α, εκδ.Παπαζήση, Αθήνα, χ.χ., σελ.231</ref> Για την αντιστασιακή του δράση τιμήθηκε το 1986 από το [[Βουλή των Κοινοτήτων του Ηνωμένου Βασιλείου|Βρετανικό Κοινοβούλιο]].
Μετά την παράδοση των Γερμανών ο Μητσοτάκης υπηρετεί στην αγγλική υπηρεσία πληροφοριών ως σύνδεσμος με την Ελληνική Στρατιωτική Διοίκηση.<ref>Δημήτρης Δημητράκος, Κώστας Μητσοτάκης. Πολιτική βιογραφία,τομ. Α, εκδ.Παπαζήση, Αθήνα, χ.χ., σελ.243</ref>
 
== Πρώιμη πολιτική σταδιοδρομία ==
 
Στις [[Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1946|εκλογές της 31ης Μαρτίου του 1946]] εξελέγη τελευταίος βουλευτής Χανίων<ref>Δημήτρης Δημητράκος, Κώστας Μητσοτάκης. Πολιτική βιογραφία,τομ. Α, εκδ.Παπαζήση, Αθήνα, χ.χ., σελ.293</ref> με το [[Κόμμα των Φιλελευθέρων]]<ref>Δημήτρης Δημητράκος, Κώστας Μητσοτάκης. Πολιτική βιογραφία,τομ. Α, εκδ.Παπαζήση, Αθήνα, χ.χ., σελ289</ref> και τάχθηκε υπέρ της αβασίλευτης Δημοκρατίας.<ref>Δημήτρης Δημητράκος, Κώστας Μητσοτάκης. Πολιτική βιογραφία,τομ. Α, εκδ.Παπαζήση, Αθήνα, χ.χ., σελ.266, 268</ref>Το καλοκαίρι του 1946 συμμετείχε ως μάρτυρας κατηγορίας στη δίκη των εγκληματιών πολέμου Γερμανών στρατιωτικών που ειχαν δράσει στην Κρήτη.<ref>Δημήτρης Δημητράκος, Κώστας Μητσοτάκης. Πολιτική βιογραφία,τομ. Α, εκδ.Παπαζήση, Αθήνα, χ.χ., σελ.272,274</ref> Το [[Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1950|1950]] εξελέγη πρώτος βουλευτής Χανίων με το κόμμα των Φιλελευθέρων.<ref>Δημήτρης Δημητράκος, Κώστας Μητσοτάκης. Πολιτική βιογραφία,τομ. Α, εκδ.Παπαζήση, Αθήνα, χ.χ., σελ.293</ref> Σε ηλικία 32 ετών, τον Φεβρουάριο του 1951, ανέλαβε το χαρτοφυλάκιο του [[Υπουργείο Οικονομικών (Ελλάδα)|υφυπουργού Οικονομικών]] επί κυβερνήσεως [[Σοφοκλής Βενιζέλος|Σοφοκλή Βενιζέλου]]<ref>Δημήτρης Δημητράκος, Κώστας Μητσοτάκης. Πολιτική βιογραφία,τομ. Α, εκδ.Παπαζήση, Αθήνα, χ.χ., σελ299</ref>, και στον επόμενο ανασχηματισμό, τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς, ανέλαβε τα υπουργεία Συγκοινωνιών και Δημόσιων Έργων.<ref>{{Cite web|url=http://www.ggk.gov.gr/?p=1121|title=Γενική Γραμματεία της Κυβέρνησης {{!}} Κυβέρνηση ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ ΣΟΦΟΚΛΕΟΥΣ (1950)|last=|first=|date=|website=www.ggk.gov.gr|publisher=|accessdate=2016-07-17}}Δημήτρης Δημητράκος, Κώστας Μητσοτάκης. Πολιτική βιογραφία,τομ. Α, εκδ.Παπαζήση, Αθήνα, χ.χ., σελ.303, 305</ref>
==Ο Μητσοτάκης και το Καζαντζακικό ζήτημα==
Το 1955 υπερασπίστηκε τον [[Νίκος Καζαντζάκης|Νίκο Καζαντζάκη]] στο [[Βουλή των Ελλήνων|Κοινοβούλιο]], όταν αυτός διωκόταν για λόγους θρησκευτικής προκατάληψης. Μαζί με τους [[Αναστάσιος Βουλόδημος|Αναστάσιο Βουλοδήμο]] και [[Γεώργιος Τζατζάνης|Γεώργιο Τζατζάνη]] κατάθεσαν επερώτηση στη Βουλή σχετικά με την κατάσχεση βιβλίων του Καζαντζάκη στην επαρχία. Σε συζήτηση που έλαβε χώρα στις 11 Μαρτίου 1955 στη Βουλή, μεταξύ άλλων χαρακτήρισε τον Καζαντζάκη,''μεγάλο λογοτέχνη'', ''αληθινό πατριώτη'' και ''αληθινό χριστιανό'' με ''βαθύ και πηγαίο θρησκευτικό συναίσθημα''. Ο [[Νικόλαος Τωμαδάκης]] αντέδρασε στην παρέμβαση του Μητσοτάκη και με επιστολή του προς τον Κρητικό βουλευτή τη χαρακτήρισε ως προϊόν ''πολιτικής σκοπιμότητας'', και σε κάθε περίπτωση συνιστά ή προϊόν αδιαφορίας προς τον Χριστιανισμό ή μη ανάγνωσης των Καζαντζακικών έργων''.<ref>Δημήτρης Δημητράκος, Κώστας Μητσοτάκης. Πολιτική βιογραφία,τομ. Α, εκδ.Παπαζήση, Αθήνα, χ.χ., σελ352-353</ref>
 
==Μετά την σύσταση της Ένωσης Κέντρου==
Το 1961 ο [[Γεώργιος Παπανδρέου]] και ο Σοφοκλής Βενιζέλος μαζί με πολλούς πολιτικούς του ευρύτερου κεντρώου και βενιζελικού χώρου ίδρυσαν την [[Ένωσις Κέντρου|Ένωση Κέντρου]]. Την εποχή εκείνη ο Κ. Μητσοτάκης, εξ αιτίας της αντιπαλότητάς του με τον θείο του, ηγήθηκε εσωκομματικής εκστρατείας για την ανάθεση της ηγεσίας του Κέντρου στον Γ. Παπανδρέου.
 
Αργότερα ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης εξελέγη βουλευτής της ΕΚ και συμμετείχε ενεργά στον ''[[Ανένδοτος Αγώνας|«Ανένδοτο Αγώνα»]]'' ενώ το 1962 έκανε στη Βουλή δήλωση υπέρ της νομιμοποίησης του τότε παράνομου [[Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας|Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας]]. Μετά τη νίκη της Ένωσης Κέντρου το [[Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1963|1963]], διετέλεσε υπουργός Οικονομικών στις Κυβερνήσεις του Γεωργίου Παπανδρέου το [[Κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου 1963|1963]]<ref>{{Cite web|url=http://www.ggk.gov.gr/?p=1233|title=Γενική Γραμματεία της Κυβέρνησης {{!}} Κυβέρνηση ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ (1963)|last=|first=|date=|website=www.ggk.gov.gr|publisher=|accessdate=2016-07-17}}</ref> και [[Κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου 1964|1964]].<ref>{{Cite web|url=http://www.ggk.gov.gr/?p=1239|title=Γενική Γραμματεία της Κυβέρνησης {{!}} Κυβέρνηση ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ (1964)|last=|first=|date=|website=www.ggk.gov.gr|publisher=|accessdate=2016-07-17}}</ref>
 
== Ιουλιανά 1965 ==
{{πρωτότυπη έρευνα|1='''Η συγκεκριμένη ενότητα είναι προϊόν ατεκμηρίωτων υποκειμενικών γνωμών'''}}
{{ουδετερότητα|@='''Η συγκεκριμένη ενότητα αναπαράγει (και χωρίς πηγές) την οπτική του εμπλεκόμενου στα γεγονότα Κ. Μητσοτάκη'''}}
[[Αρχείο:Constantine Mitsotakis III.jpg|thumb|right|Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης στο βήμα του συνεδρίου «''Από τον Ανένδοτο στη Δικτατορία''», που διοργάνωσε το ''Ίδρυμα Κ. Μητσοτάκης'' τον Μάιο του 2008]]
 
Σημειώνεται πως η μέχρι τότε πολιτική παρουσία του Κ. Μητσοτάκη στην Ένωση Κέντρου ως πρωτοκλασάτου του χώρου, συνέτεινε ώστε σε αυτόν να επικεντρώνεται τότε όλο το μένος των λεγομένων «Ανδρεϊκών», των οπαδών του [[Ανδρέας Παπανδρέου|Ανδρέα Παπανδρέου]], που αποτελούσαν μερίδα του Κέντρου την εποχή εκείνη, σε κάθε διαφορά απόψεων μεταξύ Γεωργίου και Ανδρέα Παπανδρέου, και τους οποίους ο Κ. Μητσοτάκης με μια παροιμιώδη ψυχραιμία, που σύμφωνα με κάποιο βουλευτή «έσκαγε και γάιδαρο», αντιμετώπιζε από το βήμα της Βουλής, τις φωνές και τα γιουχαΐσματά τους, ατάραχος συνεχίζοντας τον λόγο του χωρίς να επηρεάζεται από το περιβάλλον.
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης διαδραμάτισε πρωταγωνιστικό ρόλο στα γεγονότα του Ιουλίου του 1965, τα οποία έχουν τον γενικό χαρακτηρισμό ''Ιουλιανά'' ή ''[[Αποστασία του 1965|Αποστασία]]'' και αναφέρονται στις αιτίες παραίτησης της κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου στις 15 Ιουλίου 1965. Η κρίση που είχε δημιουργηθεί μεταξύ του τότε [[Κωνσταντίνος Β΄ της Ελλάδας|Βασιλιά Κωνσταντίνου]] και του Γεωργίου Παπανδρέου, είχε φαινομενική αφορμή την αποπομπή του Υπουργού Εθνικής Αμύνης [[Πέτρος Γαρουφαλιάς|Πέτρου Γαρουφαλιά]] και ειδικότερα το πρόσωπο που θα τον αντικαθιστούσε στη συνέχεια στο υπουργείο. Μετά την παραίτηση Παπανδρέου και παρά την προσπάθεια που κατέβαλε προηγουμένως ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης για να την αποτρέψει, αναγκάστηκε στη συνέχεια να συνταχθεί με κάποια στελέχη της Ένωσης Κέντρου, όπου και σχημάτισαν την ομάδα των λεγομένων αποστατών η οποία και έδιδε ψήφο εμπιστοσύνης στις κυβερνήσεις που ακολούθησαν. Συμμετείχε στις κυβερνήσεις των [[Γεώργιος Αθανασιάδης-Νόβας|Γεωργίου Αθανασιάδη - Νόβα]]<ref>{{Cite web|url=http://www.ggk.gov.gr/?p=1243|title=Γενική Γραμματεία της Κυβέρνησης {{!}} Κυβέρνηση ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗ – ΝΟΒΑ ΓΕΩΡΓΙΟΥ (1965)|last=|first=|date=|website=www.ggk.gov.gr|publisher=|accessdate=2016-07-17}}</ref> και [[Στέφανος Χ. Στεφανόπουλος|Στέφανου Στεφανόπουλου]]<ref>{{Cite web|url=http://www.ggk.gov.gr/?p=1249|title=Γενική Γραμματεία της Κυβέρνησης {{!}} Κυβέρνηση ΣΤΕΦΑΝΟΠΟΥΛΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ (1965)|last=|first=|date=|website=www.ggk.gov.gr|publisher=|accessdate=2016-07-17}}</ref> ως [[Υπουργείο Συντονισμού|Υπουργός Συντονισμού]] ενώ αρνήθηκε τη συμμετοχή στην κυβέρνηση [[Ηλίας Τσιριμώκος|Ηλία Τσιριμώκου]]. Την 1η Οκτωβρίου του 1965, από τα Χανιά, προανήγγειλε την ίδρυση νέου κεντρώου κόμματος, του [[Φιλελεύθερο Δημοκρατικό Κόμμα|''Φιλελεύθερου Δημοκρατικού Κόμματος'']] (ΦΙΔΗΚ). Εξαιτίας του γεγονότος αυτού, χαρακτηρίστηκε από το συμπολιτευόμενο τύπο του Γ. Παπανδρέου ως αποστάτης και προδότης.
 
Σε συνέντευξή του το 2001 ο Κ. Μητσοτάκης σχολίασε για την κίνηση της «Αποστασίας» από την ΕΚ:
 
:''«Έχω μετανιώσει, γιατί θα μπορούσα εκείνη την ώρα να δείξω λιγότερη ευαισθησία απέναντι των εξελίξεων και αντί να πάω να ορκιστώ, να πάω στο [[Καστρί Αττικής|Καστρί]] και να κοιτάξω να συμφιλιώσω και πάλι τον Βασιλέα με τον Γεώργιο Παπανδρέου. Ίσως μπροστά στο φάσμα του απειλουμένου εμφυλίου πολέμου να ήσαν σοβαρότεροι και οι δύο.''
 
:''Διότι και η μια μεριά και η άλλη είχε άδικο. Κατά τη δική μου αντίληψη και το είχα πει τότε εις τον Γέρο, ότι επιτέλους ο Κωνσταντίνος, ο τότε Βασιλεύς ήτο νέος, άπειρος, υφίστατο και κακές επιρροές, σίγουρα υφίστατο κακές επιρροές γύρω του, δεν αναφέρομαι κατ' ανάγκη στη Βασίλισσα [[Φρειδερίκη]], η οποία κι αυτή είχε ορισμένες φορές ακραίες θέσεις, είχε πολλά προσόντα, αλλά είχε και αδυναμίες που οφείλονται ίσως στην καταγωγή της και στην ψυχολογία την οικογενειακή, αλλά αναφέρομαι και σε πολλούς άλλους, είχε αδυναμίες, είχε ο Βασιλεύς άδικο.''
 
:''Αλλά ο Γεώργιος Παπανδρέου ήταν ένας ώριμος πολιτικός, ο οποίος θα έπρεπε εκείνη την ώρα να δείξει περισσότερη λογική και να παραδεχθεί ότι χρειαζόταν μια μικρή υποχώρηση. Σας είπα, ότι αναγκάστηκε στη συνέχεια να κάνει πολύ μεγαλύτερη για να αποφύγει.»''
 
== Αντιδικτατορική δράση και Μεταπολίτευση ==
 
Στις 21 Απριλίου του 1967 συνελήφθη μεταξύ των πρώτων από τη δικτατορία της ''[[Χούντα των Συνταγματαρχών|Χούντας των Συνταγματαρχών]]'' και μεταφέρθηκε με άλλους πολιτικούς ηγέτες στο Κέντρο Τεθωρακισμένων στο [[Γουδή]]. Την επομένη διαμετακομίστηκε στο [[Πικέρμι]] και στη συνέχεια τέθηκε σε κατ' οίκον περιορισμό. Στο ''[[Ελληνικό δημοψήφισμα του 1968|«Δημοψήφισμα της Χούντας»]]'' το 1968 προέβη σε δηλώσεις και πρότεινε για πρώτη φορά τη λύση Καραμανλή για την ομαλή μετάβαση στη Δημοκρατία. Με αφορμή αυτές τις δηλώσεις διώχθηκε από τη Χούντα και στις 15 Αυγούστου 1968 αναγκάστηκε να διαφεύγει κρυφά με πλοιάριο από τη [[Ραφήνα]] και διασχίζοντας το [[Αιγαίο Πέλαγος|Αιγαίο]] έφτασε στην [[Τουρκία]]. Μέσω Τουρκίας μετέβη στο [[Παρίσι]] και συμμετείχε ενεργά στον αντιδικτατορικό αγώνα. Η Δικτατορία εξεβίασε την επιστροφή του θέτοντας υπό περιορισμό την οικογένεια του η οποία τελικώς κατάφερε να πάρει άδεια εξόδου από την Ελλάδα τον Ιούνιο του 1969. Στο Παρίσι συνεργάστηκε στενά με τον [[Κωνσταντίνος Καραμανλής|Κωνσταντίνο Καραμανλή]]. Με την άρση του στρατιωτικού νόμου το 1973 έφτασε στην Ελλάδα. Συνελήφθη και πάλι από το καθεστώς [[Δημήτριος Ιωαννίδης|Ιωαννίδη]] για να αποφυλακισθεί με την πτώση της Χούντας το 1974.
 
Παρά τη στενή συνεργασία τους ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δεν τον συμπεριέλαβε στην [[Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας 1974|Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας]] που σχημάτισε μετά την κατάρρευση της Δικτατορίας τον Iούλιο του 1974. Στις [[Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1974|εθνικές εκλογές του ίδιου έτους]] έθεσε υποψηφιότητα ως ανεξάρτητος στον νομό Χανίων χωρίς όμως επιτυχία. Στις 6 Σεπτεμβρίου 1977 ίδρυσε το κεντρώο [[Κόμμα Νεοφιλελευθέρων]] λαμβάνοντας 1,08% (2 έδρες) στις [[Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1977|εκλογές του Νοεμβρίου του ίδιου έτους]].<ref>{{Cite web|url=http://www.politiki.gr/ekloges/ekloges.asp?ek=voul77|title=Ekloges.gr - Αποτελέσματα Βουλευτικών Εκλογών 1977|last=|first=|date=|website=www.politiki.gr|publisher=|accessdate=2016-07-17}}</ref> Με το ίδιο κόμμα εξελέγη και ο [[Παύλος Βαρδινογιάννης]].
 
Το επόμενο έτος διελύθη το [[Κόμμα Νεοφιλελευθέρων]] και ο μεν [[Παύλος Βαρδινογιάννης]] προσχώρησε στο πατροπαράδοτο [[Κόμμα των Φιλελευθέρων]], στο οποίο ηγείτο πλέον ο [[Νικήτας Βενιζέλος]], ο δε Κ. Μητσοτάκης προσχώρησε στη [[Νέα Δημοκρατία]] μετά την απόφαση του Καραμανλή για διεύρυνση του κόμματος στον κεντρώο χώρο, αναλαμβάνοντας το υπουργείο Συντονισμού. Το 1980 έγινε [[Υπουργείο Εξωτερικών (Ελλάδα)|υπουργός Εξωτερικών]] στην [[Κυβέρνηση Γεωργίου Ράλλη 1980|κυβέρνηση]] [[Γεώργιος Ράλλης|Γεωργίου Ράλλη]] έως τις [[Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1981|εκλογές του 1981]].<ref>{{Cite web|url=http://www.ggk.gov.gr/?p=1283|title=Γενική Γραμματεία της Κυβέρνησης {{!}} Κυβέρνηση ΡΑΛΛΗ Ι. ΓΕΩΡΓΙΟΥ (1980)|last=|first=|date=|website=www.ggk.gov.gr|publisher=|accessdate=2016-07-17}}</ref> Εν συνεχεία διετέλεσε κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ μέχρι το 1984. Την 1 Σεπτεμβρίου του 1984 η Κοινοβουλευτική Ομάδα της Νέας Δημοκρατίας τον εξέλεξε πρόεδρο του Κόμματος σε διαδοχή του [[Ευάγγελος Αβέρωφ|Ευάγγελου Αβέρωφ]]. Εκείνη τη στιγμή θεωρήθηκε ο καταλληλότερος να αντιμετωπίσει τον τότε αρχηγό του [[ΠΑΣΟΚ]] [[Ανδρέας Παπανδρέου|Ανδρέα Παπανδρέου]] λόγω της παλιάς προσωπικής τους αντιμαχίας.
 
Μέσα στο κλίμα πόλωσης που δημιουργήθηκε τις παραμονές των [[Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1985|εκλογών του Ιουνίου του 1985]] δημοσιεύτηκε μια φωτογραφία που παρουσίαζε τον Μητσοτάκη εν μέσω δυο [[Ναζιστική Γερμανία|Γερμανών]] αξιωματικών την περίοδο της [[Κατοχή της Ελλάδας 1941-1944|κατοχής της Ελλάδας κατά το Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο]]. Το 2001 πράκτορες της [[Στάζι]] ομολόγησαν ότι η φωτογραφία ήταν πλαστή και είχε κατασκευαστεί στη [[Βουλγαρία]].<ref>{{cite news|url=http://news.in.gr/greece/article/?aid=175152|title=Νέα κόντρα με αντικείμενο τη φωτογραφία Μητσοτάκη με Γερμανούς αξιωματικούς|date=26-03-2001|publisher=in.gr|accessdate=05-10-2015}}</ref> Τελικά τον Ιούνιο του 1985, η Νέα Δημοκρατία, υπό την ηγεσία του συγκέντρωσε ποσοστό 40,84% έναντι 45,85% του ΠΑΣΟΚ.<ref>{{Cite web|url=http://www.politiki.gr/ekloges/ekloges.asp?ek=voul85|title=Ekloges.gr - Αποτελέσματα Βουλευτικών εκλογών 1985|last=|first=|date=|website=www.politiki.gr|publisher=|accessdate=2016-07-17}}</ref>
 
Η δεύτερη αυτή ήττα της ΝΔ προκάλεσε εσωκομματικές προστριβές και αμφισβήτηση του προέδρου της. Ο [[Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος]], βασικός εσωκομματικός αντίπαλος του Κ. Μητσοτάκη, μετά την επανεκλογή του δεύτερου από την Κοινοβουλευτική Ομάδα της ΝΔ επέλεξε να αποχωρήσει από το κόμμα, ιδρύοντας τη [[Δημοκρατική Ανανέωση]].
 
== Η πρωθυπουργία ==
:{{Κύριο|Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Μητσοτάκη 1990}}
Στις [[Ελληνικές βουλευτικές εκλογές Ιουνίου 1989|βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου του 1989]] η [[Νέα Δημοκρατία]] υπό την ηγεσία του εκλέγεται πρώτο κόμμα με ποσοστό 44,2%<ref>{{Cite web|url=http://www.politiki.gr/ekloges/ekloges.asp?ek=voul89july|title=Ekloges.gr - Αποτελέσματα Βουλευτικών Εκλογών Ιουνίου 1989|last=|first=|date=|website=www.politiki.gr|publisher=|accessdate=2016-07-17}}</ref> χωρίς να συγκεντρώσει αυτοδυναμία λόγω του εκλογικού συστήματος, το οποίο είχε αλλάξει προς το αναλογικότερο με πρωτοβουλία της τελευταίας κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης διαπραγματεύεται με την ηγεσία του [[Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου|Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου]], τον σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας. Ο λόγος ήταν ότι, σύμφωνα με το [[Σύνταγμα της Ελλάδας|Σύνταγμα]], τυχόν [[Ποινικό δίκαιο|ποινικές]] ευθύνες Υπουργών της προηγούμενης [[Κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου 1985|Κυβέρνησης Παπανδρέου]] θα έπρεπε να διερευνηθούν και, αν διαπιστωθούν, να διωχθούν από την αμέσως επόμενη Βουλή, αλλιώς θα παραγράφονταν. Για να διευκολυνθεί ο σχηματισμός αυτής της κυβέρνησης δέχεται να μην είναι ίδιος πρωθυπουργός και προτείνει στη θέση αυτή τον βουλευτή Αθηνών, [[Τζανής Τζαννετάκης|Τζανή Τζαννετάκη]]. Η Κυβέρνηση Τζαννετάκη ήταν η πρώτη ελληνική κυβέρνηση στην οποία συμμετείχε το [[Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας]] και η ευρύτερη Αριστερά. Κατά τη βουλευτική αυτή περίοδο αποφασίστηκε η παραπομπή του [[Ανδρέας Παπανδρέου|Ανδρέα Παπανδρέου]] και Υπουργών της προηγούμενης Κυβέρνησης στο [[Ειδικό Δικαστήριο (Υπουργοδικείο)|Ειδικό Δικαστήριο]] για το [[Σκάνδαλο Κοσκωτά]] και το [[Σκάνδαλο του γιουγκοσλαβικού καλαμποκιού]].
 
Μετά τις [[Ελληνικές βουλευτικές εκλογές Νοεμβρίου 1989|εκλογές του Νοεμβρίου του 1989]] η Νέα Δημοκρατία εκλέγεται ξανά πρώτο κόμμα, με το αυξημένο ποσοστό 46,19%<ref>{{Cite web|url=http://www.politiki.gr/ekloges/ekloges.asp?ek=voul89nov|title=Ekloges.gr - Αποτελέσματα Βουλευτικών Εκλογών Νοεμβρίου 1989|last=|first=|date=|website=www.politiki.gr|publisher=|accessdate=2016-07-17}}</ref>, αυτή τη φορά, χωρίς όμως και πάλι να συγκεντρώσει αυτοδυναμία, με αποτέλεσμα να σχηματιστεί [[Οικουμενική κυβέρνηση Ξενοφώντα Ζολώτα 1989|Οικουμενική Κυβέρνηση]] υπό τον καθηγητή και παλαιό Διοικητή της [[Τράπεζα της Ελλάδος|Τράπεζας της Ελλάδος]] [[Ξενοφών Ζολώτας|Ξενοφώντα Ζολώτα]].
 
Ο Κ. Μητσοτάκης ορκίστηκε πρωθυπουργός το 1990 μετά τη νίκη της ΝΔ στην τρίτη συνεχόμενη [[Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1990|εκλογική αναμέτρηση]] με ποσοστό 46,88%.<ref>{{Cite web|url=http://www.politiki.gr/ekloges/ekloges.asp?ek=voul90|title=Ekloges.gr - Αποτελέσματα Βουλευτικών Εκλογών 1990|last=|first=|date=|website=www.politiki.gr|publisher=|accessdate=2016-07-17}}</ref> Η κυβέρνηση παρά την σημαντική πλειοψηφία στο εκλογικό σώμα δεν κατόρθωσε να αποσπάσει απόλυτη πλειοψηφία στη βουλή με 150 έδρες. Με τη στήριξη του βουλευτή της [[Δημοκρατική Ανανέωση|Δημοκρατικής Ανανέωσης]] [[Θεόδωρος Κατσίκης|Θεόδωρου Κατσίκη]] (ο [[Κωστής Στεφανόπουλος]] δεν είχε καταφέρει να εκλεγεί βουλευτής) απέκτησε τη δεδηλωμένη και ορκίστηκε πρωθυπουργός. Αργότερα ο Θεόδωρος Κατσίκης προσχώρησε στη Νέα Δημοκρατία και μαζί με ακόμα μια έδρα που του επιδικάστηκε από το εκλογοδικείο η κοινοβουλευτική του δύναμη ανήλθε στις 152 έδρες. Κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργίας του προσπάθησε να εφαρμόσει την νεοφιλελεύθερη ατζέντα. Έτσι, προώθησε διαρθρωτικές αλλαγές με σκοπό τη μείωση του δημόσιου τομέα, γεγονός που προκάλεσε οξείες αντιδράσεις της αντιπολίτευσης και συνδικαλιστικών φορέων. Επίσης προσπάθησε να εφαρμόσει πρόγραμμα απορρύθμισης της οικονομίας από διοικητικούς περιορισμούς και κυβερνητικές παρεμβάσεις κάτι που οδήγησε στην απελευθέρωση του ωραρίου και της κίνησης κεφαλαίων. Επίσης, κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργικής του θητείας υπογράφηκε η σύμβαση για το [[Μετρό Αθήνας|αθηναϊκό μετρό]], οι συμβάσεις για την κινητή τηλεφωνία. Η απόφαση για μετοχοποίηση του [[ΟΤΕ]] καθώς και η ιδιωτικοποίηση της ΑΓΕΤ – Ηρακλής προκάλεσαν την έντονη αντίδραση της αντιπολίτευσης.
 
[[File:Mitsotakis and Demirel in 1992.jpg|thumb|left|upright=1.2|Με τον Τούρκο πρωθυπουργό [[Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ]] με ευκαιρία το [[Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ]] του 1992]]
 
Το 1992 η κυβέρνηση σύναψε συμφωνία με τον τέως Βασιλιά Κωνσταντίνο, η οποία προέβλεπε την απόδοση στο ελληνικό κράτος του μεγαλύτερου μέρους της, επικαλούμενης, «Βασιλικής Περιουσίας». Στην εξωτερική πολιτική η αρχή της διακυβέρνησης του Κ. Μητσοτάκη συνέπεσε με την πτώση των [[κομμουνισμός|κομμουνιστικών]] καθεστώτων της [[Ανατολική Ευρώπη|Ανατολικής Ευρώπης]] και την αρχή της διάλυσης της [[Γιουγκοσλαβία|Γιουγκοσλαβίας]]. Ο ίδιος αναλαμβάνοντας διεθνείς πρωτοβουλίες, με κορυφαία τη [[Διάσκεψη της Βουλιαγμένης]] υπό την αιγίδα του [[OHE|ΟΗΕ]], επιχείρησε την αποτροπή της [[Διάλυση της Γιουγκοσλαβίας|διάλυσης της ενιαίας ομοσπονδίας της Γιουγκοσλαβίας]]. Παράλληλα, πέτυχε την εξομάλυνση των σχέσεων Ελλάδας – [[ΗΠΑ]]. Η Κυβέρνησή του υπέγραψε το 1990 την τελική συμφωνία για τις αμερικανικές βάσεις στην Ελλάδα. Τον Ιούλιο του 1991 πραγματοποιήθηκε η πρώτη, μετά 32 χρόνια, επίσημη επίσκεψη Αμερικανού Προέδρου, του [[Τζορτζ Μπους (πρεσβύτερος)|Τζορτζ Μπους]], στην Ελλάδα, ενώ τον Ιούνιο του 1990, επισκέφτηκε ο ίδιος τις Ηνωμένες Πολιτείες. Επί πρωθυπουργίας του η Ελλάδα πέτυχε την είσοδό της στην Δυτικοευρωπαϊκή Ένωση, ένα ευρωπαϊκό οργανισμό συνεργασίας για την άμυνα και την ασφάλεια, ενώ τέθηκαν οι βάσεις για την ενιαία νομισματική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης μέσω της ΟΝΕ.
 
Η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας επέφερε την ανεξαρτητοποίηση της [[Π.Γ.Δ.Μ.|ως τότε ομόσπονδης Δημοκρατίας της Μακεδονίας]], η οποία διεκδικούσε την ονομασία «''Δημοκρατία της Μακεδονίας''». Αρχικά το θέμα χειρίστηκε ο υπουργός Εξωτερικών [[Αντώνης Σαμαράς]], τον οποίο απομάκρυνε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης τον Απρίλιο του 1992, αναλαμβάνοντας ο ίδιος το Υπουργείο των Εξωτερικών. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης πέτυχε να πείσει την [[Ευρωπαϊκή Ένωση]] στη [[Σύνοδος της Λισαβόνας|Σύνοδο της Λισαβόνας]] να υιοθετήσει πλήρως τις ελληνικές θέσεις. Οι ΗΠΑ και η [[Ρωσία]] παρά την απόφαση της Συνόδου της Λισαβόνας επέμεναν στην εξεύρεση συμβιβαστικής λύσης, αρχή της οποίας ήταν η είσοδος του κράτους αυτού στον ΟΗΕ με το προσωρινό όνομα «''Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας''» (''ΠΓΔΜ'' - ''FYROM'').
 
[[File:Metaxopoulos+ Gorbatsov.jpg|thumb|upright=1.5|Μαζί με τον [[Χανς-Ντίτριχ Γκένσερ]] στην τελετή αναγόρευσης επιτιμητικού διδακτορικού προς τον [[Μιχαήλ Γκορμπατσόφ]] στο [[Πάντειο Πανεπιστήμιο]], 13 Σεπτεμβρίου 1993]]
 
Στις 30 Ιουνίου 1993, ο Αντώνης Σαμαράς ίδρυσε πολιτικό σχήμα με την ονομασία ''«[[Πολιτική Άνοιξη]]»'' και το Σεπτέμβριο του ιδίου έτους προέτρεψε τους προσκείμενους σε αυτόν βουλευτές της ΝΔ να ανεξαρτητοποιηθούν, προκαλώντας την πτώση της κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη με την άρση της εμπιστοσύνης των βουλευτών Ηλείας, [[Στέφανος Β. Στεφανόπουλος|Στέφανου Β. Στεφανόπουλου]] και Κιλκίς, [[Γεώργιος Σιμπιλίδης|Γιώργου Σιμπιλίδη]]. Σύμφωνα πάντως με τον ίδιον τον κ. Μητσοτάκη η κυβέρνηση της Ν. Δ. ανετράπη διότι αρνήθηκε να δώσει τις ψηφιακές παροχές στην κοινοπραξία [[Siemens]] – [[Intracom]].<ref>{{Cite web|url=http://www.kathimerini.gr/341997/article/epikairothta/politikh/anaviwsh-twn-politikwn-entasewn-me-mayo|title=Αναβίωση των πολιτικών εντάσεων με Mayo|last=Νέδος|first=Βασίλης|date=02-12-2008|website=|publisher=Καθημερινή|accessdate=2016-07-17}}</ref><ref>{{Cite web|url=http://web.archive.org/web/20081206015105/http://www.enet.gr/online/online_text/c=110,id=40967604|title=Μητσοτάκης: Η Ν.Δ. δεν πήρε ενίσχυση από τη Siemens την περίοδο εκείνη|last=|first=|date=2008-12-02|website=|publisher=Ελευθεροτυπία|accessdate=2016-07-17}}</ref> Μετά τις [[Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1993|πρόωρες εκλογές του Οκτωβρίου του 1993]] και την ήττα της Νέας Δημοκρατίας<ref>{{Cite web|url=http://www.politiki.gr/ekloges/ekloges.asp?ek=voul93|title=Ekloges.gr - Αποτελέσματα Βουλευτικών Εκλογών 1993|last=|first=|date=|website=www.politiki.gr|publisher=|accessdate=2016-07-17}}</ref>, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης παραιτήθηκε από πρόεδρος του κόμματος. Στις 3 Νοεμβρίου του 1993 του απονεμήθηκε ο τίτλος του Επίτιμου Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας.
 
== Πολιτική δράση μετά το 1993 ==
 
Στις 11 Ιανουαρίου 1994 η νέα κυβερνητική πλειοψηφία του [[ΠΑΣΟΚ]] προτείνει την σύσταση εξεταστικής επιτροπής για την πώληση της ΑΓΕΤ, η οποία εξελίσσεται σε προανακριτική. Το Σεπτέμβριο του ίδιου έτους παραπέμπονται στο [[Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο]] οι Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, [[Ανδρέας Ανδριανόπουλος]] και [[Ιωάννης Παλαιοκρασσάς]]. Στις 12 Ιανουαρίου 1994 συστήνεται, έπειτα από πρόταση του ΠΑΣΟΚ, προανακριτική για τις τηλεφωνικές υποκλοπές με κατηγορούμενους τους Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και [[Ντόρα Μπακογιάννη]], οι οποίοι τελικώς παραπέμφθηκαν στο Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο. Τον Ιανουάριο του 1995 ο [[Ανδρέας Παπανδρέου]] ζήτησε την αναστολή των διώξεων για τα πολιτικά πρόσωπα, γεγονός που επέφερε την έντονη αντίδραση του τότε αρχηγού της [[Νέα Δημοκρατία|Νέας Δημοκρατίας]], [[Μιλτιάδης Έβερτ|Μιλτιάδη Έβερτ]] καθώς κύριος κατηγορούμενος ήταν ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Τελικώς η βουλή, με μυστική ψηφοφορία, ψήφισε κατά της παραπομπής πολιτικών προσώπων. Κατά τον Μητσοτάκη η κίνηση αυτή έγινε γιατί η κυβέρνηση Παπανδρέου φοβήθηκε την έκβαση στο Ειδικό Δικαστήριο.
 
[[Αρχείο:Constantine Mitsotakis Leonidas Kyrkos.jpg|thumb|left|upright=1.2|Ο Κ. Μητσοτάκης με τον πολιτικό της ανανεωτικής αριστεράς [[Λεωνίδας Κύρκος|Λεωνίδα Κύρκο]] και τον δημοσιογράφο [[Γιάννης Μαρίνος|Γιάννη Μαρίνο]]]]
 
Κατά την παραμονή στην ηγεσία της ΝΔ του [[Μιλτιάδης Έβερτ|Μιλτιάδη Έβερτ]] συγκρούστηκε έντονα μαζί του. Στην αναμέτρηση για την προεδρία του Κόμματος το 1997 στήριξε την υποψηφιότητα του [[Γεώργιος Σουφλιάς|Γεωργίου Σουφλιά]], ο οποίος όμως απέτυχε να εκλεγεί. Παράλληλα εκλεγόταν βουλευτής στο κοινοβούλιο μέχρι το 2004 οπότε και με ομιλία του στην κοινοβουλευτική επιτροπή της ΝΔ ανακοίνωσε την απόφασή του να μην είναι υποψήφιος στις [[Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 2004|επόμενες εκλογές]], ο γιος του [[Κυριάκος Κ. Μητσοτάκης]] αποφάσισε να κατέλθει στις βουλευτικές εκλογές στην θέση του πατέρα του.
 
Από τότε παρεμβαίνει στην πολιτική ζωή με δηλώσεις και συνεντεύξεις του. Μετά την ήττα της Νέας Δημοκρατίας στις [[Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 2009|βουλευτικές εκλογές του 2009]]<ref>{{Cite web|url=http://ekloges-prev.singularlogic.eu/v2009/pages/index.html|title=Αποτελέσματα Εθνικών Εκλογών 2009|last=|first=|date=|website=ekloges-prev.singularlogic.eu|publisher=|accessdate=2016-07-17}}</ref>, η κόρη του, Ντόρα Μπακογιάννη έθεσε υποψηφιότητα για την ηγεσία του κόμματος χωρίς όμως επιτυχία.
 
== Κριτική & Τιμές ==
 
Από το 1993 φέρει τον τίτλο του επίτιμου αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας ενώ το 1986 τιμήθηκε από το Βρετανικό κοινοβούλιο για την αντιστασιακή του δράση. Τον Νοέμβριο του 1998 ίδρυσε την μη κερδοσκοπική εταιρεία «Ιστορικό Αρχείο Κωνσταντίνου Μητσοτάκη», η νομική συνέχεια της οποίας είναι το Ίδρυμα Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, το οποίο συστάθηκε με προεδρικό διάταγμα τον Απρίλιο του 2001. Στις 31 Οκτωβρίου 2005 ιδρύθηκε προς τιμήν του η έδρα ελληνικών σπουδών «Κωνσταντίνος Κ. Μητσοτάκης» στη Σχολή Ανθρωπιστικών Επιστημών του [[Πανεπιστήμιο Στάνφορντ|Πανεπιστημίου Στάνφορντ]] των ΗΠΑ με πρωτοβουλία της οικογένειας ομογενών Τσακοπούλου - Κουναλάκη, η οποία δώρισε για τον σκοπό αυτό δύο εκατομμύρια δολλάρια. Επίσης έχει πάρει μέρος σε συνεδρίαση της [[Λέσχη Μπίλντερμπεργκ|Λέσχης Μπίλντεμπεργκ]] (1993), είναι μέλος της [[Αθηναϊκή Λέσχη|Αθηναϊκής Λέσχης]], ιδρυτικό μέλος του εθνικού ιδρύματος ερευνών και μελετών «Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος» και έχει τιμηθεί με τον ''Μεγαλοσταυρό των Κομνηνών Αυτοκρατόρων Τραπεζούντας'' από το ίδρυμα Παναγία Σουμελά και με το ''Βενιζέλειο βραβείο'' από την Παγκρητική Ένωση Αμερικής.
 
Στον Πρόεδρο κ. Κωνσταντίνο Μητσοτάκη απενεμήθη το Μάιο του 2016 η ύψιστη τιμητική διάκριση του [[Αλεξάνδρειο Τεχνολογικό Εκπαιδευτικό Ίδρυμα Θεσσαλονίκης|Αλεξάνδρειου Τεχνολογικού Εκπαιδευτικού Ιδρύματος Θεσσαλονίκης]], το μετάλλιο Α΄ Τάξεως «ΧΡΥΣΟΥΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ», η οποία απονέμεται σε άτομα υψηλού διεθνούς κύρους που διακρίθηκαν για το ξεχωριστό έργο τους και την ιδιαίτερη συνεισφορά τους στην προαγωγή και προώθηση των Κοινωνικών και Εθνικών θεμάτων σε διεθνές επίπεδο, σε αναγνώριση της πολυσχιδούς παρουσίας του καθώς και του πολυτίμου και σημαντικού έργου του για τη χώρα.<ref>{{Cite web|url=http://www.teithe.gr/modules/news/article.php?storyid=1095|title=Τιμητική Διάκριση από το ΑΤΕΙΘ στον Πρόεδρο κ. Κων/νο Μητσοτάκη - Γενικές - Ανακοινώσεις - Αλεξάνδρειο Τεχνολογικό Εκπαιδευτικό Ίδρυμα Θεσ/νίκης|last=ATEIΘ|website=www.teithe.gr|accessdate=2016-06-21}}</ref>
 
== Θάνατος ==
Απεβίωσε στις 29 Μαΐου 2017 τα ξημερώματα (1 π.μ.) σε ηλικία 98 ετών.Η εξόδιος ακολουθία εψάλη στις 31 Μαΐου με τιμές εν ενεργεία πρωθυπουργού στη [[Μητροπολιτικός Ναός Αθηνών|Μητρόπολη Αθηνών]], ενώ κηρύχθηκε και τετραήμερο δημόσιο πένθος από την ημέρα του θανάτου του. Ετάφη μία μέρα αργότερα στο Ακρωτήριο Αργουλιδέ των Χανίων δίπλα στη σύζυγό του Μαρίκα.<ref>{{Cite news|url=http://www.iefimerida.gr/news/341336/oi-kritikoi-apohairetoyn-ton-konstantino-mitsotaki-sygkinitikes-stigmes-stin-olonyhtia|title=Οι Κρητικοί αποχαιρετούν τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη -Συγκινητικές στιγμές στην ολονυχτία [εικόνες & βίντεο]|last=iefimerida.gr|date=2017-06-01|newspaper=iefimerida.gr|language=el|accessdate=2017-06-02}}</ref>
 
== Προσωπική ζωή ==
 
Υπήρξε μαζί με τη σύζυγό του, Μαρίκα, κάτοχος πλούσιας συλλογής αρχαιολογικών αντικειμένων, την οποία ξεκίνησαν το [[1978]].<ref name="ΜητσοτάκηΣυλλογή">{{Cite book|title=Μινωικός και Ελληνικός πολιτισμός από την συλλογή Μητσοτάκη I|last=|first=|publisher=Ίδρυμα Γουλανδρή|year=1992|location=Αθήνα|page=εισαγωγή Κ. Μητσοτάκη}}</ref> Η συλλογή περιλαμβάνει 1.062 αρχαία αντικείμενα, προερχόμενα κυρίως από την Κρήτη, που χρονολογούνται από το τέλος της 4ης χιλιετίας π.Χ. μέχρι τον 3ο αιώνα μ.Χ. ενώ μέρος της θεωρείται<ref name="ΣυλλογήΜητσοτάκη">{{Cite web|url=http://archive.in.gr/news/2000/polit/p_apr02.htm|title=Επιστρέφουν στο κράτος τα αρχαία της συλλογής Μητσοτάκη|website=www.in.gr|accessdate=29 Αυγούστου 2016}}</ref> ότι προέρχεται από λαθρανασκαφές που πραγματοποιήθηκαν την περίοδο [[1979]] - [[1980]] στην περιοχή της Μονής Οδηγήτριας. Η συλλογή εκτέθηκε για πρώτη φορά στο [[Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης]] το [[1992]]. Το [[2000]] το ζεύγος Μητσοτάκη δώρισε την συλλογή στο Αρχαιολογικό Μουσείο Χανίων, η οποία και φιλοξενείται σε αίθουσα που φέρει το όνομα του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.<ref name="rizospastisΣυλλογή">{{Cite web|url=http://www.rizospastis.gr/story.do?id=246623|title=Έκθεση της συλλογής Μητσοτάκη|website=www.rizospastis.gr|accessdate=29 Αυγούστου 2016}}</ref>
 
Παντρεύτηκε με τη [[Μαρίκα Γιαννούκου]] στις 6 Ιουνίου 1953 και μαζί της απέκτησε
* την [[Ντόρα Μπακογιάννη]], γεννημένη το 1954, χήρα του πολιτικού [[Παύλος Μπακογιάννης|Παύλου Μπακογιάννη]], Βουλευτή Επικρατείας της Νέας Δημοκρατίας
* την [[Αλεξάνδρα Μητσοτάκη]], γεννημένη το 1956, Πρόεδρο της [[ActionAid]] Hellas
* την [[Αικατερίνη Μητσοτάκη]], γεννημένη το 1956, Πρόεδρο του Ιδρύματος Κωνσταντίνος Κ. Μητσοτάκης
* τον [[Κυριάκος Μητσοτάκης|Κυριάκο Μητσοτάκη]], γεννημένο το 1968 Πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας και Αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.<ref>Δημήτρης Δημητράκος, Κώστας Μητσοτάκης. Πολιτική βιογραφία,τομ. Α, εκδ.Παπαζήση, Αθήνα, χ.χ., σελ.364</ref>
 
== Παραπομπές και σημειώσεις ==
<references />
 
== Πηγές ==
*[[Αντώνης Μακρυδημήτρης]], ''Οι υπουργοί των εξωτερικών της Ελλάδας 1829-2000'', εκδ. Καστανιώτης, Αθήνα, 2000, σελ. 108-109
* Δημήτρης Π. Δημητράκος, ''Κώστας Μητσοτάκης: Πολιτική βιογραφία'', Εκδ. Παπαζήση, 1989, [[Αθήνα]] ISBN 960-02-0784-4 (α΄ τόμος) ISBN 960-02-0785-2 (β΄ τόμος)
*Θανάση Διαμαντόπουλου,O Κ. Μητσοτάκης και η Αποστασία [http://archive.efsyn.gr/?p=73846]
*Αντώνιος Σανουδάκης, Ο ρόλος της Εκκλησίας της Κρήτης στις μεταξύ των αντιστασιακών οργανώσεων σχέσεις. Συμβολή στην ιστορία της Εκκλησιαστικής πολιτικής.Διδακτορική Διατριβή, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ). Σχολή Θεολογική. Τμήμα Θεολογίας, 1993[http://thesis.ekt.gr/thesisBookReader/id/2455#page/214/mode/2up]
 
== Προτεινόμενη βιβλιογραφία ==
 
* Νίτσα Λουλέ-Θεοδωράκη, ''Κωνσταντίνος Μητσοτάκης'', Εκδ. Ελληνικά Γράμματα, 1996, Αθήνα ISBN 960-344-217-8
* Σωτήρης Ριζάς, ''Από την κρίση στην ύφεση: ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και η πολιτική της προσέγγισης Ελλάδας-Τουρκίας'', Εκδ. Παπαζήση, 2003, Αθήνα ISBN 960-02-1661-4
*Θανάσης Διαμαντόπουλος, Το πορτρέτο ενός ηγέτη. Από την ιστορία του Μητσοτάκη στον Μητσοτάκη της ιστορίας: Μνήμες και σκέψεις από μια 25χρονη γνωριμία, εκδ.Πατακης, 2013
 
== Εξωτερικοί σύνδεσμοι ==
* [http://www.ikm.gr/ Ίδρυμα Κωνσταντίνος Κ. Μητσοτάκης]
* [http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=650818&lngDtrID=244 Έδρα ελληνικών σπουδών «Κωνσταντίνος Μητσοτάκης» στο Πανεπιστήμιο Στάνφορντ], αναγγελία στο [http://www.in.gr/ www.in.gr]
* {{Αρχείο ΕΡΤ|τίτλος= Κωνσταντίνος Μητσοτάκης (''Μέρος 1ο'')|αριθμός = 24966}}
* {{Αρχείο ΕΡΤ|τίτλος= Κωνσταντίνος Μητσοτάκης (''Μέρος 2ο'')|αριθμός = 24967}}
*{{Αρχείο ΕΡΤ|τίτλος= Κώστας Κυριάκου Μητσοτάκης|αριθμός = 35701}}
* {{Αρχείο ΕΡΤ|τίτλος= Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Μνήμες Αντίστασης στην Κρήτη|αριθμός = 20114}}
*[https://www.youtube.com/watch?v=3COP0c_Q8qE Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ''Φάκελοι'']
{| class="toccolours" align="center"
|- align="center"
| width="30%" | Προηγούμενος:<br />[[Ιωάννης Γιαννόπουλος]]
| width="40%" | ''' [[Κατάλογος Υφυπουργών Οικονομικών της Ελλάδας|Υφυπουργός Οικονομικών]]'''<br /> [[1 Φεβρουαρίου]] [[1951]]-[[27 Οκτωβρίου]] [[1951]]
| width="30%"| Επόμενος:<br /> [[Γεώργιος Γρηγορίου (πολιτικός)|Γεώργιος Γρηγορίου]]
|- align="center"
| width="30%" | Προηγούμενος:<br />[[Νικόλαος Γαζής]]
| width="40%" | '''[[Κατάλογος Υπουργών Οικονομικών της Ελλάδας|Υπουργός Οικονομικών]]'''<br />[[8 Νοεμβρίου]] [[1963]]-[[31 Δεκεμβρίου]] [[1963]]
| width="30%" | Επόμενος:<br />[[Πέτρος Στεριώτης]]
|- align="center"
| width="30%" | Προηγούμενος:<br />[[Πέτρος Στεριώτης]]
| width="40%" | '''[[Κατάλογος Υπουργών Οικονομικών της Ελλάδας|Υπουργός Οικονομικών]]'''<br />[[19 Φεβρουαρίου]] [[1964]]-[[15 Ιουλίου]] [[1965]]
| width="30%" | Επόμενος:<br />[[Στέλιος Αλαμανής]]
|- align="center"
| width="30%" | Προηγούμενος:<br />[[Γεώργιος Μαύρος]]
| width="40%" | '''[[Κατάλογος Υπουργών Συντονισμού της Ελλάδας|Υπουργός Συντονισμού]]'''<br />[[16 Ιουλίου]] [[1965]]-[[20 Αυγούστου]] [[1965]]
| width="30%" | Επόμενος:<br />[[Δημήτριος Παπασπύρου]]
|- align="center"
| width="30%" | Προηγούμενος:<br />[[Δημήτριος Παπασπύρου]]
| width="40%" | '''[[Κατάλογος Υπουργών Συντονισμού της Ελλάδας|Υπουργός Συντονισμού]]'''<br />[[17 Σεπτεμβρίου]] [[1965]]-[[22 Δεκεμβρίου]] [[1966]]
| width="30%" | Επόμενος:<br />[[Ιωάννης Παρασκευόπουλος]]
|- align="center"
| width="30%" | Προηγούμενος:<br />[[Παναγιώτης Παπαληγούρας]]
| width="40%" | '''[[Κατάλογος Υπουργών Συντονισμού της Ελλάδας|Υπουργός Συντονισμού]]'''<br />[[10 Μαΐου]] [[1978]]-[[10 Μαΐου]] [[1980]]
| width="30%" | Επόμενος:<br />[[Ιωάννης Μπούτος]]
|- align="center"
| width="30%" | Προηγούμενος:<br />[[Γεώργιος Ράλλης]]
| width="40%" | '''[[Υπουργείο Εξωτερικών (Ελλάδα)|Υπουργός Εξωτερικών]]'''<br />[[10 Μαΐου]] [[1980]]-[[21 Οκτωβρίου]] [[1981]]
| width="30%" | Επόμενος:<br />[[Ιωάννης Χαραλαμπόπουλος]]
|- align="center"
| width="30%" | Προηγούμενος:<br />[[Ξενοφών Ζολώτας]]
| width="40%" | '''[[Κατάλογος Πρωθυπουργών της Ελλάδας|Πρωθυπουργός της Ελλάδας]]'''<br />[[11 Απριλίου]] [[1990]] – [[13 Οκτωβρίου]] [[1993]]
| width="30%" | Επόμενος:<br />[[Ανδρέας Παπανδρέου]]
|- align="center"
| width="30%" | Προηγούμενος:<br />[[Αντώνης Σαμαράς]]
| width="40%" | '''[[Υπουργείο Εξωτερικών (Ελλάδα)|Υπουργός Εξωτερικών]]'''<br />[[14 Απριλίου]] [[1992]]-[[7 Αυγούστου]] [[1992]]
| width="30%" | Επόμενος:<br />[[Μιχάλης Παπακωνσταντίνου]]
|}
 
{{Πρόεδροι της ΝΔ}}
{{Πρωθυπουργοί της Ελλάδας}}
{{Authority control}}
{{DEFAULTSORT:Μητσοτακης Κωνσταντινος}}
[[Κατηγορία:Πρωθυπουργοί της Ελλάδας]]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/wiki/Κωνσταντίνος_Μητσοτάκης"