Δυναστεία των Χωρεσμίων: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 103:
Δραπετεύοντας αρχικώς στον [[Καύκασος|Καύκασο]], ο Τζαλάλ αντ-Ντιν Μινγκμπουρνού επιτέθηκε στη συνέχεια και κατέλαβε το [[Αζερμπαϊτζάν]] το 1225, ορίζοντας ως πρωτεύουσά του την [[Ταμπρίζ|Ταυρίδα]]. Το 1226 επιτέθηκε στη [[Γεωργία]] και λεηλάτησε την [[Τιφλίδα]]. Συνεχίζοντας την πορεία του μέσα από τα υψίπεδα της [[Αρμενία|Αρμενίας]], συγκρούστηκε με τους [[Αγιουβίδες]], καταλαμβάνοντας την πόλη [[Αχλάτ]] κατά μήκος των δυτικών ακτών της λίμνης [[Λίμνη Βαν|Βαν]]. Οι Αγιουβίδες αναζήτησαν τότε τη βοήθεια του [[Σουλτανάτο του Ρουμ|Σελτζουκικού Σουλτανάτου του Ικονίου]]. Οι [[Σελτζούκοι]] του σουλτάνου Καϊκουμπάντ Α΄, μαζί με τους Αγιουβίδες, νίκησαν τον Τζαλάλ και τους συμμάχους του, στο Ερζιντζάν στον Άνω [[Ευφράτης|Ευφράτη]] στη μάχη του Γιασσιτσεμέν (τοποθεσία δυτικά του Ερζιντζάν) το 1230. Ο Τζαλάλ δραπέτευσε μετά την ήττα του στο [[Ντιγιαρμπακίρ]], ενώ οι [[Μογγόλοι]] κατέλαβαν το Αζερμπαϊτζάν στη σύγχυση που ακουλούθησε. Ο Τζαλάλ δολοφονήθηκε τελικώς το 1231 από [[Κούρδοι|Κούρδους]] ληστές των εθνικών οδών, τερματίζοντας έτσι την ένδοξη δυναστεία των Χωρεσμίων.
 
==Οι Χωρέσμιοι Τούρκοι ως μισθοφόροι==
==Μισθοφόροι==
Παρόλο που οι [[Μογγόλοι]] είχαν καταστρέψει τωντην Χωρεσμιακή Αυτοκρατορία το 1220, πολλοί Χωρέσμιοι Τούρκοι επιβίωσαν εργαζόμενοι ως μισθοφόροι στο βόρειο [[Ιράκ]]. Οι ακόλουθοι του σουλτάνου Τζαλάν αντ-Ντιν Μινγκμπουρνού παρέμειναν πιστοί σε αυτόν ακόμα και μετά το θάνατό του το 1231, και επέδραμαν στα εδάφη των Σελτζούκων στην Τζαζίρα (Άνω [[Μεσοποταμία]]) και τη [[Συρία]] για τα επόμενα αρκετά χρόνια, αποκαλώντας τους εαυτούς τους "''Οι Χβαρεσμίγια"''. Ο [[Αγιουβίδες|Αγιουβίδης]] σουλτάνος Αγιούμπ ας-Σαλίχ, στην [[Αίγυπτος|Αίγυπτο]], προσέλαβε αργότερα τις υπηρεσίες τους εναντιονεναντίον του θείου του, Ισμαήλ ας-Σαλίχ. Οι "''Χβαραζμίγια"'' τότε κατευθύνθηκαν νότια, από το Ιράκ προς την Αίγυπτο, εισβάλλοντας στηνστις υπό11 χριστιανικήΙουλίου κατοχή1244 στην [[Ιερουσαλήμ]], στιςπου 11τότε Ιουλίουτην 1244κατείχαν οι [[Σταυροφόροι]]. Η [[ακρόπολη]] της πόλης, ο "Πύργος του Δαβίδ", παραδόθηκε στις 23 Αυγούστου τις ίδιας χρονιάς και ο [[Χριστιανοί|χριστιανικός]] πληθυσμός εκδιώχθηκε από την πόλη. Αυτό προκάλεσε μια κίνηση στην [[Ευρώπη]] για την πραγματοποίηση της [[Ζ΄ Σταυροφορία|Ζ΄ Σταυροφορίας]], αλλά οι Σταυροφόροι δεν θα κατάφερναν ποτέ ξανά ν΄ ανακτήσουν την Ιερουσαλήμ. Μετά την κατάληψή της από τις δυνάμεις των Χωρέσμιων μισθοφόρων, η πόλη παρέμεινε υπό μουσουλμανικό έλεγχο μέχρι το 1917, όταν οι [[Βρετανοί]] την ανέκτησαν από τους [[Οθωμανική Αυτοκρατορία|Οθωμανούς]].
 
Οι δυνάμεις των Χωρεσμίων συνέχισαν μετά την Ιερουσαλήμ νότια, και στις 17 Οκτωβρίου πολέμησαν στο πλευρό των [[Αγιουβίδες|Αγιουβιδών]] στη μάχη της Χαρμπίγια, βορειοανατολικά της [[Γάζα|Γάζας]], εξολοθρεύοντας τα απαομεινάρια του σταυροφορικού χριστιανικού στρατού εκεί, κάπου 1.200 [[ιππότες]]. Ήταν η μεγαλύτερη μάχη για τους Σταυροφόρους μετά τη μάχη του [[Μάχη του Χαττίν|Χαττίν]] το 1187.
 
Οι δυνάμεις των Χωρεσμίων συνέχισαν μετά την Ιερουσαλήμ νότια, και στις 17 Οκτωβρίου πολέμησαν στο πλευρό των [[Αγιουβίδες|Αγιουβιδών]] στη μάχη της Χαρμπίγια, βορειοανατολικά της [[Γάζα|Γάζας]], εξολοθρεύοντας τα απαομεινάρια του σταυροφορικού χριστιανικού στρατού εκεί, κάπου 1.200 [[ιππότες]]. Ήταν η μεγαλύτερη μάχη για τους Σταυροφόρους μετά τη μάχη του [[Μάχη του Χαττίν|Χαττίν]] το 1187. Τα απομεινάρια των μουσουλμάνων Χωρεσμίων υπηρέτησαν στην Αίγυπτο ως [[Μαμελούκοι]] μισθοφόροι μέχρι που ηττήθηκαν τελικώς από τον Ιμπραχίμ αλ-Μανσούρ κάποια χρόνια αργότερα. Όσοι εξ αυτών αιχμαλωτίστηκαν, αργότερα αφομοιώθηκαν από τους [[Μογγόλοι|Μογγόλους]], σχηματίζοντας τη σύγχρονη μογγολική φατρία Σαρτούουλ (Sartuul).