New Deal: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Τα πρώτα μέτρα ξεκίνησαν λίγο μετά την εκλογή του Ρούσβελτ (τις λεγόμενες «Πρώτες 100 ημέρες»). Εντατικοποιήθηκαν με νόμους όπως η λεγόμενη '''«Έκτακτη Τραπεζική Πράξη»''' (Emergency Banking Act, 9 Μαρτίου 1933), σχετικά με την άδεια λειτουργίας τραπεζών στις ΗΠΑ μόνο εγκεκριμένων από το Ομοσπονδιακό Ταμείο και την δημιουργία του Federal Deposit Insurance Corporation για την εξασφάλιση των καταθέσεων μέχρι 2.500 δολαρίων, την '''«Οικονομική Πράξη του 1933»''' (Economy Act of 1933, 20 Μαρτίου 1933), ένα πρόγραμμα δημοσιονομικής πολιτικής που αφορούσε την μείωση των μισθών και οικονομικών προνομίων των δημοσίων υπαλλήλων με σκοπό την μείωση του ελλείμματος, <br />

την '''«Πράξη για τα Αποθέματα Χρυσού»''' (Gold Reserve Act, 30 Ιανουαρίου 1934) με την οποία όλα τα αποθέματα χρυσού του Ομοσπονδιακού Ταμείου παραδόθηκαν στο Υπουργείο Οικονομικών, καταφέροντας να αυξήσει την τιμή του χρυσού από τα 20,67 δολάρια στα 35 δολάρια ανά ουγγιά <br />

και πράξεις όπως η '''«Πράξη των Χρεογράφων του 1933»''' (Securities Act of 1933) και η ''«Πράξη Διαπραγμάτευσης Χρεογράφων του 1934»'' (Securities Exchange Act of 1934), σχετικές με την αυστηροποίηση των διαδικασιών γύρω από την ασφάλεια των χρεογράφων που διαπραγματεύονταν στις χρηματαγορές της χώρας. <br />

Επίσης, προχώρησε σε ένα σύνολο παρεμβάσεων για την καταπολέμηση της ανεργίας, με την δημιουργία νέων δημόσιων έργων, και την στήριξη των αγροτών '''«Πράξη Αγροτικής Προσαρμογής»''' - (Agricultural Adjustment Act, 12 Μαΐου 1933), <br />

καθώς και στην '''«Πράξη για την Εθνική Βιομηχανική Ανάκαμψη»''' (National Industrial Recovery Act), με σκοπό την αύξηση των τιμών μέσω της στήριξης της βιομηχανίας ύστερα από μια μεγάλη περίοδο αποπληθωρισμού, καθώς και με πολιτικές για την απελευθέρωση του εμπορίου, το οποίο μέχρι εκείνο τον καιρό βρισκόταν υπό τον έλεγχο πιο προστατευτικών πολιτικών.

Στις 14 Αυγούστου 1935 υπογράφηκε η '''«Πράξη Κοινωνικής Ασφάλειας»''' (Social Security Act) με την οποία θεσπίστηκαν οικονομικές παροχές για διάφορες ευπαθείς ομάδες πληθυσμού όπως οι ηλικιωμένοι, οι οικογένειες με παιδιά και οι άνεργοι. Οι παροχές χρηματοδοτούνταν με φόρο στις μισθωτές υπηρεσίες. <br />

Στις 6 Ιουλίου 1935 υπογράφηκε η '''«Πράξη για τις Εθνικές Εργασιακές Σχέσεις»''' (National Labor Relations Act) με την οποία διασφαλίζονταν δικαιώματα των εργαζομένων και η συμμετοχή τους σε συνδικάτα, ενώ με την υπογραφή της '''«Πράξης των Δίκαιων Προτύπων Εργασίας του 1938»''' (Fair Labor Standards Act of 1938) ορίζονταν οι μέγιστες ώρες εργασίας (στις 44 ανά εβδομάδα) και οι κατώτεροι μισθοί (στα 25 σεντς ανά ώρα) για τις περισσότερες κατηγορίες εργατών, ενώ έθετε απαγορεύσεις σχετικά με την παιδική εργασία. <br />

Ο νόμος του 1935, '''«Φόρος του Πλούτου»''' (Wealth Tax Act), επέβαλε υψηλούς φόρους στα εισοδήματα των πλουσίων, με μέγιστο αυτών το 75% επί των εσόδων στα άτομα με έσοδα πάνω από 5 εκατομμύρια δολάρια (ένα κριτήριο το οποίο στην πραγματικότητα τηρούσε μόνο ένα άτομο στις ΗΠΑ, ο [[Τζον Ντ. Ροκφέλερ]]). Ο φόρος δεν είχε στην πραγματικότητα μεγάλους εισπρακτικούς στόχους, αλλά καθαρά πολιτικούς. <br />

Αντίθετα, μεγάλα εισπρακτικά οφέλη αποσκοπούσε ο αμφιλεγόμενος '''«Φόρος Αναδιανομής των Κερδών»''' (Undistributed profits tax) του 1936, με τον οποίο θεσπιζόταν η αρχή πως τα διατηρούντα εταιρικά κέρδη θα μπορούσαν να φορολογηθούν. Σκοπός του φόρου ήταν να πιέσει τις εταιρίες να διανέμουν τα κέρδη τους σε μερίσματα και μισθούς, αντί στην εξοικονόμηση ή σε επανεπενδύσεις. Τελικά, συνάντησε την αντίδραση διαφόρων κύκλων και τελικά, αφού πρώτα οι συντελεστές του μειώθηκαν το 1938, καταργήθηκε το 1939.