Κβαντική μηχανική: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η κβαντομηχανική δεν είναι μια θεωρία που προέκυψε από τη φαντασία ενός φυσικού. Οι περισσότεροι φυσικοί την αποδέχτηκαν κάτω από την πίεση των πειραματικών δεδομένων, μια και ερχόταν σε σύγκρουση με τις καθιερωμένες τους αντιλήψεις. Μερικοί μάλιστα, όπως ο [[Αϊνστάιν]], συνέχισαν να την αμφισβητούν μέχρι το τέλος της ζωής τους.(Επειδή η κβαντική θεωρία στηρίζετε σε πιθανότητες όπως έλεγε <<«Ο θεός δεν παιζει ζάρια>>».)

* Το [[1900]] ο [[Μαξ Πλανκ]] ''(Max Planck)'' μελετά την ακτινοβολία του [[Μέλαν σώμα|μέλανος (μαύρου) σώματος]]. Προσπαθεί να βελτιώσει μια σχέση στην οποία είχε καταλήξει πριν από αυτόν ο Wien που αφορά την κατανομή της ακτινοβολούμενης ενέργειας στις διάφορες συχνότητες. Το πετυχαίνει χρησιμοποιώντας την υπόθεση πως το φως εκπέμπεται από ένα μέλαν σώμα μόνο σε συγκεκριμένα ποσά [[ενέργεια]]ς (κβάντα) ανάλογα με τη συχνότητά του, δηλαδή ακέραια πολλαπλάσια της ποσότητας ''Ε<math>E = hν''h \nu</math> όπου ''ν''<math>\nu</math> η [[συχνότητα]] και ''<math>h''</math> μια σταθερά (που ονομάστηκε [[σταθερά του Πλανκ]]).

* Το [[1913]] ο [[Νιλς Μπορ|Μπορ]] ''(Niels Bohr)'' προτείνει ότι η [[στροφορμή]] των ηλεκτρονίων που κινούνται σε [[τροχιά]] γύρω από τον πυρήνα του ατόμου μπορεί να είναι μόνο ακέραιο πολλαπλάσιο της ποσότητας ''<math>h/2π''(2 \pi)</math>, δηλαδή εμφανίζεται και αυτή σε κβάντα. Από αυτό προέκυπτε ότι οι τροχιές πάνω στις οποίες μπορούσαν να βρίσκονται τα ηλεκτρόνια ήταν συγκεκριμένες και επομένως κι η ενέργειά τους το ίδιο. Ένα άτομο εκπέμπει ακτινοβολία μόνο όταν ένα ηλεκτρόνιο μεταπηδήσει από μια τροχιά σε άλλη, και η διαφορά τους σε ενέργεια είναι ''E<sub>2</submath>E_2 –- E<sub>1E_1 = h \nu</submath> = hν''. Έτσι προέκυψαν οι πρώτοι κανόνες που προσπαθούν να ερμηνεύσουν το [[φάσμα]] της ακτινοβολίας που εκπέμπουν ή απορροφούν τα διάφορα υλικά.

* Το [[1926]] ο Σρέντινγκερ, ανεξάρτητα από τον Χάιζενμπεργκ και την σχολή του Γκέτιγκεν, προτείνει μια εξίσωση που περιγράφει τα κύματα ντε Μπρολί. Δεχόμενος ότι υπάρχει μια συνάρτηση κύματος Ψ<math>\Psi(x,y,z,t)</math> που αντιστοιχεί με ένα κινούμενο σωματίδιο, αναζητά την γενική διαφορική εξίσωση η οποία θα ικανοποιείται από την Ψ<math>\Psi</math>. Έτσι καταλήγει στην περίφημη [[εξίσωση Σρέντινγκερ]]. Η εξίσωση αυτή αποτέλεσε απαραίτητο εργαλείο για την μελέτη της κίνησης των σωματιδίων, ιδιαίτερα όταν αυτά βρίσκονται μέσα σε πεδίο δυνάμεων.

* Ο [[Μαξ Μπορν|Μπορν]] συσχετίζει τις κυματοσυναρτήσεις που προκύπτουν από την εξίσωση Σρέντινγκερ με την έννοια της [[πιθανότητα]]ς. Συγκεκριμένα, ερμηνεύει το τετράγωνο του μέτρου της κυματοσυνάρτησης <math>|''Ψ\Psi(x,y,z,t)''|</math>² ως την πυκνότητα πιθανότητας να βρεθεί το εξεταζόμενο σύστημα στις συντεταγμένες <math>x,y,z,t</math>. Η εξέλιξη αυτή θεωρείται ιδιαίτερα κρίσιμη, καθώς τα κβαντικά κύματα νοούνται πλέον σαν κύματα πιθανότητας και όχι ύλης, κάτι που λύνει και τις αντιφάσεις που δημιούργησε η παλιά κβαντική θεωρία.

1. Για κάθε φυσικό σύστημα υπάρχει μία [[τετραγωνικά ολοκληρώσιμη συνάρτηση]] Ψ<math>|\Psi(x,y,z,t)|^2</math>, που ανήκει σε ένα κατάλληλο [[Χώρος Hilbert|χώρο Hilbert]] και ονομάζεται [[κυματοσυνάρτηση]], και περιέχει όλες τις πληροφορίες που μπορούν να εξαχθούν για το σύστημα.