Νηρηίδες: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ήταν γύρω στις πενήντα, ενώ έφταναν και τις εκατό, κατά άλλη άποψη. Οι Νηρηίδες ζούσαν στοστον βυθό της θάλασσας, στο παλάτι του πατέρα τους και περνούσαν τη μέρα τους κολυμπώντας και παίζοντας με [[δελφίνι]]α, ή καθισμένες σε χρυσούς θρόνους ή βράχους τραγουδώντας και υφαίνοντας ή στεγνώνοντας τα πλούσια και μακριά μαλλιά τους. Δεν επέτρεπαν σε καμία θνητή να παραβάλλεται με αυτές στην ομορφιά. Είχαν τη δύναμη να ταράζουν τη θάλασσα αλλά και να την ηρεμούν. Γενικά ήταν πάντοτε περιχαρείς για την αθανασία τους και συνόδευαν τα άρματα των ενάλιων θεών.

Σύμφωνα με την παράδοση ήταν ιδιαίτερα υπερήφανες για την ομορφιά τους. Όταν η [[Κασσιόπη (μυθολογία)|Κασσιόπη]], σύζυγος του Βασιλιά των Κηφήνων [[Κηφέας|Κηφέα]], καυχήθηκε ότι ήταν πιο ωραία από τις Νηρηίδες, εκείνες θύμωσαν και ζήτησαν από τον [[Ποσειδώνας (μυθολογία)|Ποσειδώνα]] να την τιμωρήσει. Πράγματι, Οο Κηφέας αναγκάστηκε να δέσει την κόρη του [[Ανδρομέδα (μυθολογία)|Ανδρομέδα]], σε έναέναν βράχο της θάλασσας, προκειμένου να την κατασπαράξει ένα θαλάσσιο [[κήτος]]. Επενέβη όμως ο [[Περσέας]] και έσωσε την Ανδρομέδα.

Οι Νηρηίδες στηστην τέχνη, τόσο στα μελανόμορφα αγγεία όσο και στα ερυθρόμορφα, αλλά και στη γλυπτική, κατέχουν την πλέον αξιόλογη θέση σε εμπνεύσεις επικής δραματικής και λυρικής ποίησης, απεικονιζόμενες με σεμνότητα μορφής και ενδυμάτων, ενίοτε και γυμνές, παίζοντας με τους Ερωτιδείς, αλλά και σε παραστάσεις με υπαινιγμό σε μεταθάνατιο ζωή στις νήσους των Μακάρων.

Οι Νηρηίδες παραμένουν μέχρι και σήμερα στις δοξασίες των Ελλήνων με μικρή παραφθορά του ονόματος ως νύμφες "Νεράιδες". Νηρηίδες ήταν ο πιο αρχαίος τύπος του ονόματος, όπως τον μεταφέρειμεταφέρουν ο Όμηρος, ο Ησίοδος κ.αά. Οι δύο αυτές λέξεις, ΄΄νεράιδα΄΄"νεράιδα" και ΄΄Νηρηίδα΄΄"Νηρηίδα", ανάγονται στον όρο ''Nerti'' , που σημαίνει «βυθίζω».<ref>Μαριλένα Παπαχριστοφόρου, ''Το παραμύθι της νεράιδας (ΑΤ 400):αναπαραστάσεις των φύλων μέσα από την έλξη/άπωση του υπερφυσικού και του ανθρώπινου στοιχείου'', Εθνολογία τομ.5(1996-1997),σελ.190</ref> Η παρετυμολογία του ονόματος, σύμφωνα με την οποία το ΄΄νεράιδα΄΄"νεράιδα" προέρχεται από τη λέξη ΄΄νερά΄΄"νερά", αποδίδει επίσης τη στενή τους σχέση με το νερό.<ref>Νικόλαου Πολίτη, «Τα ονόματα των Νεράιδων και των Ανασκελάδων», Λαογραφικά Σείμμικτα, τομ.Δ, Αθήνα 1918, σελ.6</ref> Άλλωστε, οι νεράιδες των παραμυθιών μοιάζουν εξ ορισμού υδάτινες. Όπως και οι [[νύμφες]], ζουν στα βουνά, στα δάση, στα ποτάμια, σε βρύσες, σε συντριβάνιασιντριβάνια, σε σπηλιές, σε όλη τη φύση, και αποκαλούνται με πολλά ονόματα : ανεράδες, ανεραγόδες, νεράισσες, ξεραμένες, αβραγίδες κτλ. Κινούνται σε χώρους κυκλικούς (αλώνι, συντριβάνισιντριβάνι, λίμνη, στέρνα), όπως κυκλικές είναι οι κινήσεις τους στον χορό ή στο γνέσιμο. Ο χορός -τους αφήνει κυκλικά χνάρια στο χορτάρι, σύμφωνα με τις παραδόσεις πολλών λαών.<ref>Μαριλένα Παπαχριστοφόρου, όπ.π. σελ.189</ref> Είναι όμορφες, με μακριά ξανθά μαλλιά, συνήθως πράσινα μάτια, φορούν λευκά φουστάνια με λευκό μαντήλι και τις βλέπουν μόνο οι σαββατογεννημένοι και οι ελαφρό ίσκιοτοι ελαφροΐσκιωτοι. Αρχηγός τους είναι η κυρά - Κάλω και έχουν πολλά ονόματα, όπως Αστέρω, Ουρανία, Λαμπετία, Κανέλα, Κάλω κ.α.ά. Τους αρέσει ο χορός και συχνά αρπάζουν τους λυράδες για να τους παίξουν και να χορέψουν , και συνήθως βγαίνουν τα μεσάνυχτα, μπαίνουν στα σπίτια και κλέβουν τα ρούχα των γυναικών. Σαν γυναίκες, προκαλούν τουτους άνδρες, τους θέλγουν και ύστερα τους ξεφεύγουν, μέσα από μίαμια διχασμένη έκφραση της σεξουαλικότητάς τους.<ref>οπ.π. σελ.190,υποσ.30</ref> Παρά την υπερφυσική τους προέλευση, οι δραστηριότητές τους ταυτίζονται με τις παραδοσιακά γυναικείες: φροντίζουν για την καθαριότητα του σώματος και αγαπούν γενικά το νερό. Οι Νεράιδες παντρεύονται με Νεράιδους, κάνουν παιδιά, ενώ σε κάποιες παραδόσεις υφαίνουν. Η νεράιδα αναπαριστά την ιδανική και τρομακτική θηλυκότητα. Συγκεντρώνει πολυάριθμες γυναικείες ιδιότητες: οι αναπαραστάσεις της παραπέμπουν στη συμβολική του νερού, του γνεσίματος και του νοικοκυριού, στις αναπαραστάσεις της νύφης, στον πόθο και στον θάνατο.<ref>όπ.π.σελ. 181</ref>

* Δημήτριος Λουκόπουλος, ''Φως από τους μύθους μας : ΝεολληνικήΝεοελληνική Μυθολογία'', εκδόσεις Αθηνά, Αθήνα 1926

* Μαριλένα Παπαχριστοφόρου, ''Το παραμύθι της νεράιδας (ΑΤ 400):αναπαραστάσεις Αναπαραστάσεις των φύλων μέσα από την έλξη/άπωση του υπερφυσικού και του ανθρώπινου στοιχείου'', Εθνολογία τομτόμ. 5 (1996-19971996–1997), σελ.181-210 181–210