Βικιπαίδεια

Αμέλια Έρχαρτ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιήγηση ιστορικού διαδραστικά
← Προηγούμενη διαφοράΕπόμενη διαφορά →
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
ΟπτικήΚώδικας wiki
επιμέλεια, + κατηγορία
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Ετικέτα: IP σχολείου
Γραμμή 42:
 
=== Η πανδημία Ισπανικής γρίπης (1918) ===
Όταν το [[1918]] η [[πανδημία]] [[Ισπανική γρίπη|ισπανικής γρίπης]] έφθασε στο Τορόντο, η Έρχαρτ εκτελούσε ακόμαακόμη τα νοσηλευτικά της καθήκοντα, τα οποία περιελάμβαναν νυχτερινές βάρδιες στο στρατιωτικό νοσοκομείο Σπαντίνα.<ref name="Lovell p27">Lovell 1989, p. 27.</ref><ref name = "AE 1932">Earhart 1932, p. 21.</ref> Η ίδια κόλλησε τη γρίπη, με τις επιπλοκές να περιλαμβάνουν [[πνευμονία]] και άνω γναθιαία [[ιγμορίτιδα]].<ref name="Lovell p27"/> Νοσηλεύθηκε στις αρχές Νοεμβρίου του 1918, εξ αιτίας της πνευμονίας και πήρε εξιτήριο τον Δεκέμβριο, ενώ ήταν ήδη άρρωστη για περίπου δύο μήνες.<ref name="Lovell p27"/> Η ιγμορίτιδα της προκαλούσε πόνο, πίεση γύρω από το ένα μάτι και άφθονη ξηρότητα των ρουθουνιών και του λαιμού.<ref name="Backus p49-50">Backus 1982, p. 49-50.</ref> Στο νοσοκομείο, καθώς τα αντιβιοτικά δεν ήταν διαθέσιμα ακόμαακόμη, υπέστη επίπονες πλύσεις και μικροεπεμβάσεις προκειμένου να καθαρίσει τον άνω γναθιαίο κόλπο.<ref name="Lovell p27"/><ref name = "AE 1932"/><ref name="Backus p49-50"/> Οι επεμβάσεις όμως ήταν ανεπιτυχείς και η Αμέλια έπασχε από έντονους πονοκεφάλους. Η χρόνια ιγμορίτιδα την επηρέασε σημαντικά στις πτήσεις και τις δραστηριότητες της.<ref name="Backus p49-50"/> Μερικές φορές ακόμη και στο αεροδρόμιο αναγκαζόταν να φοράει έναν επίδεσμο στο μάγουλό της που κάλυπτε έναν μικρό σωλήνα.<ref>Rich 1991, p. 31-32.</ref> Η ανάρρωσή της διάρκεσε σχεδόν ένα χρόνο, τον οποίο πέρασε στο σπίτι της αδελφής της στο Νόρθαμπτον της [[Μασαχουσέτη|Μασσαχουσέτη]]ς (''Northampton, Massachusetts'').<ref name = "AE 1932"/> Περνούσε το χρόνο της διαβάζοντας ποίηση, μαθαίνοντας να παίζει μπάντζο και μελετώντας μηχανική.<ref name="Lovell p27"/>
 
=== Αρχική πτητική εμπειρία ===
Γραμμή 57:
Σύμφωνα με την εφημερίδα ''Boston Globe'', ήταν «''μία από τις καλύτερες γυναίκες πιλότους στις Ηνωμένες Πολιτείες''», αν και αυτός ο χαρακτηρισμός έχει συζητηθεί από τους ειδικούς της αεροπορίας και από έμπειρους πιλότους τις μετέπειτα δεκαετίες.<ref>Goldstein and Dillon 1997, σελ. 40.</ref><ref>Lovell 1989, σελ. 37.</ref><ref>Hamill 1976, p. 67. Quote: "Amelia was reduced to being a judge of a model-airplane contest."</ref> Η Αμέλια ήταν ευφυής και ικανή πιλότος<ref name=autogenerated4 /> αλλά μετά βίας λαμπρή αεροπόρος, οι αρχικές προσπάθειες της οποίας χαρακτηρίστηκαν ανεπαρκείς από πιο έμπειρους πιλότους.<ref>Gillespie 2006. Note: A modern observer, Ric Gillespie, states: "Earhart’s piloting skills were average at best."</ref> Ένα σοβαρό λάθος, από κακό υπολογισμό, συνέβη κατά τη διάρκεια μιας προσπάθειας της Έρχαρτ να κάνει ένα νέο ρεκόρ, που είχε αποτέλεσμα την καθοδική περιστροφή της μέσα από τα σύννεφα, για να εμφανιστεί τελικά στα 3.000 πόδια. Οι πεπειραμένοι πιλότοι την κατέκριναν, «''υποθέστε ότι τα σύννεφα είχαν κατέβει τόσο χαμηλά που να άγγιζαν το έδαφος;''».<ref>Goldstein and Dillon 1997, p. 34.</ref> Η Έρχαρτ ήταν πικραμένη, όμως αναγνώριζε τους περιορισμούς της ως πιλότος και συνέχισε να αναζητά βοήθεια καθ’ όλη τη διάρκεια της σταδιοδρομία της από διάφορους εκπαιδευτές.<ref>Lovell 1989, p. 40-42.</ref> Σταδιακά οι δεξιότητες και ο επαγγελματισμός της αυξήθηκαν και, μέχρι το [[1927]], «''χωρίς οποιοδήποτε σοβαρό περιστατικό, είχε συσσωρεύσει σχεδόν 500 ώρες σόλο πτήσης - ένα πολύ αξιοσέβαστο επίτευγμα''».<ref>Long 1999, p. 46.</ref>
 
Όλη αυτή την περίοδο η κληρονομιά της γιαγιάς της, την οποία διαχειριζόταν η μητέρα της Αμέλια, μειωνόταν συνεχώς και τελικά εξαντλήθηκε συνέπεια μιας καταστρεπτικής επένδυσης σε ένα αποτυχημένο ορυχείο [[Γύψος|γύψου]]. Χωρίς άμεση προοπτική αποζημίωσης από την επένδυσή της από τις πτήσεις, η Έρχαρτ πούλησε το «''Καναρίνι''», καθώς επίσης και το δεύτερο αεροσκάφος ''Kinner'' που διέθετε, και αγόρασε ένα κίτρινο διθέσιο αυτοκίνητο ''Kissel Speedster'', το οποίο ονόμασε «''Κίτρινο Κίνδυνο''». Ταυτόχρονα σχεδόν, το παλαιό πρόβλημα υγείας της Έρχαρτ επιδεινώθηκε καθώς οι πόνοι χειροτέρευσαν και στις αρχές του [[1924]] νοσηλεύθηκε για μια ακόμαακόμη επέμβαση, η οποία όμως ήταν πάλι ανεπιτυχής. Μετά από διάφορες επαγγελματικές απόπειρες, συμπεριλαμβανομένης της δημιουργίας μιας φωτογραφικής επιχείρησης, η Αμέλια στράφηκε σε νέες κατευθύνσεις. Μετά από το διαζύγιο των γονέων της το 1924, ξεκίνησε με τη μητέρα της, με τον «Κίτρινο Κίνδυνο», για ένα διηπειρωτικό ταξίδι από την Καλιφόρνια με στάσεις σε όλη τη Δύση, που περιλάμβανε ακόμαακόμη και μία εκδρομή μέχρι το [[Κάλγκαρυ]] της [[Αλμπέρτα]] (''Calgary, Alberta''). Το ταξίδι έφερε τελικά τις δύο γυναίκες στη [[Βοστώνη]] όπου η Αμέλια υποβλήθηκε σε μια ακόμη επέμβαση, η οποία ήταν επιτυχέστερη. Μετά από την ανάρρωσή της, επέστρεψε για αρκετούς μήνες στο πανεπιστήμιο της Κολούμπια αλλά αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τις σπουδές της καθώς και τα περαιτέρω σχέδια της για εγγραφή στο [[Τεχνολογικό Ινστιτούτο Μασαχουσέτης|MIT]] επειδή η μητέρα της δεν μπορούσε πλέον να αντεπεξέλθει οικονομικά με τα δίδακτρα και τις σχετικές δαπάνες. Σύντομα, βρήκε δουλειά πρώτα ως δασκάλα και στη συνέχεια ως κοινωνική λειτουργός, το [[1925]], στο ''Denison House'', ζώντας στο Μέντφορντ (''Medford'').
 
Η Έρχαρτ διατήρησε το ενδιαφέρον της για την αεροπορία και έγινε μέλος του παραρτήματος της Βοστώνης της Αμερικανικής Αεροναυτικής Κοινότητας (''American Aeronautical Society''), της οποίας κατόρθωσε να εκλεγεί αντιπρόεδρος. Επένδυσε επίσης ένα μικρό ποσό των χρημάτων της στον αερολιμένα Ντέννισον (''Dennison''), ενώ παράλληλα ενεργούσε ως αντιπρόσωπος πωλήσεων για τα αεροπλάνα Kinner στην περιοχή της Βοστώνης.<ref>Rich 1991, p. 43.</ref> Έγραφε άρθρα στις τοπικές εφημερίδες προωθώντας την αεροπορία και καθώς η δημοτικότητα της αυξανόταν άρχισε να σχεδιάζει τη δημιουργία μιας οργάνωσης αφιερωμένη στις γυναίκες πιλότους.<ref>Randolph 1987, p. 41.</ref>
Γραμμή 75:
Χρησιμοποιώντας τη φυσική ομοιότητά της με τον Λίντμπεργκ<ref>Goldstein and Dillon 1997, σελ. 55.</ref>, στον οποίο ο τύπος είχε δώσει το όνομα «τυχερός Λίντι», μερικές εφημερίδες και περιοδικά άρχισαν να αποκαλούν την Αμέλια «κυρία Λίντι».<ref>Glines 1997, σελ. 44. Note: Putnam himself may have coined the term "Lady Lindy."</ref> Η ''United Press'' ανακήρυξε την Έρχαρτ «''βασίλισσα των Αιθέρων''».<ref>Rich 1989, σελ. 177. <---Grandiloquent is not accurate but it was accepted to head off a long-standing edit war, the actual descriptive "Queen of the Air" was more flamboyant than feigning.---></ref> Αμέσως μετά την επιστροφή της στις Ηνωμένες Πολιτείες, ανέλαβε έναν εξαντλητικό γύρο διαλέξεων ([[1928]]-[[1929|29]]). Εν τω μεταξύ, ο Πούτναμ είχε αναλάβει μια εκστρατεία να την προωθήσει, η οποία περιλάμβανε την έκδοση ενός βιβλίου που είχε γράψει η Έρχαρτ, μια σειρά νέων διαλέξεων και χρήση των φωτογραφιών της στην προώθηση προϊόντων, συμπεριλαμβανομένων αποσκευών, των [[τσιγάρο|τσιγάρων]] «''Lucky Strike''» (που όμως δημιούργησε προβλήματα για την εικόνα της, με αποτέλεσμα το περιοδικό ''McCall'' να αποσύρει μια προσφορά που της είχε κάνει)<ref name="Pearce p. 76">Pearce 1988, p. 76.</ref> και γυναικείας ένδυσης. Τα χρήματα που κέρδισε από τη «Lucky Strike» τα διέθεσε σε μια δωρεά 1.500 δολαρίων για την επικείμενη αποστολή του αντιπλοιάρχου [[Ρίτσαρντ Μπέρντ]] (''Richard Byrd'') στον [[Νότιος Πόλος|Νότιο Πόλο]].<ref name="Pearce p. 76"/>
 
Η Αμέλια αναμίχθηκε ενεργά στις προωθήσεις των προϊόντων που συνδέονταν με το όνομά της, ειδικά στη γυναικεία μόδα. Για πολλά χρόνια έραβε η ίδια τα ενδύματά της και η γραμμή «''active living''» που πωλούνταν σε 50 καταστήματα, όπως το ''Macy's'' στις μητροπολιτικές περιοχές, ήταν η έκφραση μιας νέας εικόνας της Έρχαρτ. Η άποψή της της για απλές, φυσικές γραμμές και υλικά που δεν τσαλακώνονταν και μπορούσαν εύκολα να πλυθούν υιοθέτησε το εύηχο αλλά θηλυκό «''A.E.''» (το όνομα που χρησιμοποιούσε με την οικογένεια και τους φίλους της).<ref>Rich 1989, p. 177.</ref><ref>Lovell 1989, p.135.</ref> Η σειρά αποσκευών που προώθησε με την ονομασία ''Modernaire Earhart Luggage'', η οποία παράγεται ακόμαακόμη και σήμερα, έφερε τη σφραγίδα της προσωπικότητάς της, καθώς ικανοποιούσε πλήρως τις απαιτήσεις των αεροπορικών ταξιδιών.<ref>[http://www.thinktanktoys.com/FAME109.html Amelia Earhart costume kit]{{dead link|date=June 2015}}</ref> Η εκστρατεία μάρκετινγκ του Τζ. Πούτναμ ήταν επιτυχής στην καθιέρωση της αίγλης της Έρχαρτ στη δημόσια αντίληψη.<ref>[http://www.americanheritage.com/rss/articles/web/20070702-fred-noonan-lockheed-electra-george-putnam-tighar-ric-gillespie-david-jourdan.shtml Searching for Amelia Earhart]</ref>
 
=== Προωθώντας την αεροπορία ===
Γραμμή 98:
Σε ηλικία 34 ετών, το πρωί της [[20 Μαΐου|20ης Μαΐου]] [[1932]], η Έρχαρτ απογειώθηκε από το Χάρμπουρ Γκρέις (''Harbour Grace'') του [[Νέα Γη και Λαμπραντόρ|Νιουφάουντλαντ]], έχοντας μαζί της την τελευταία έκδοση της τοπικής εφημερίδας (με σκοπό να αποδείξει την ημερομηνία της πτήσης μέσω της ημερομηνίας της εφημερίδας). Σκόπευε να πετάξει ως το [[Παρίσι]] με το μονοκινητήριο [[Lockheed Vega|Lockheed Vega 5b]], αναπαριστώντας τη σόλο πτήση του Τσαρλς Λίντμπεργκ. Τεχνικός σύμβουλός της ήταν ο διάσημος [[Νορβηγία|Νορβηγικής]] καταγωγής Αμερικάνος αεροπόρος Μπερντ Μπάλχεν (''Bernt Balchen''), ο οποίος τη βοήθησε να προετοιμάσει το αεροσκάφος της. Επίσης έπαιξε το ρόλο του «δολώματος» για τους δημοσιογράφους καθώς, υποθετικά, προετοίμαζε το Vega της Έρχαρτ για τη δική του πτήση στον [[Αρκτική|Αρκτικό κύκλο]].<ref>Butler 1997, p. 263. Note: Balchen had been instrumental in other transatlantic and Arctic record-breaking flights during that period.</ref> Μετά από μία πτήση διάρκειας 14 ωρών και 56 λεπτών, στη διάρκεια της οποίας αντιμετώπισε δυνατούς [[Βόρειος άνεμος|βόρειους ανέμους]], συνθήκες παγετού και μηχανικά προβλήματα, η Αμέλια προσγειώθηκε σε ένα βοσκοτόπι στο Κάλμορ (''Culmore''), βόρεια του Ντέρι (''Derry'') της [[Βόρεια Ιρλανδία|Βόρειας Ιρλανδίας]]. Όταν ένας εργάτης του αγροκτήματος τη ρώτησε «''Πέταξες από μακριά;''» η Αμέλια απάντησε «''Από την Αμερική''». Το σημείο προσγείωσης της είναι σήμερα έδρα ενός μικρού μουσείου του Κέντρου Αμέλια Έρχαρτ (''Amelia Earhart Centre'').<ref>[http://www.derrycity.gov.uk/museums/emelia.asp Amelia Earhart Centre, Derry City Council Heritage and Museum Service]{{dead link|date=June 2015}}</ref>
 
Ως η πρώτη γυναίκα που διέσχισε σόλο και χωρίς στάση τον [[Ατλαντικό ωκεανό]], η Έρχαρτ έλαβε τον [[Διακεκριμένος Ιπτάμενος Σταυρός|Διακεκριμένο Ιπτάμενο Σταυρό]] από το [[Αμερικανικό Κογκρέσο]], τον [[Σταυρός των Ιπποτών της Λεγεώνας της Τιμής|Σταυρό των Ιπποτών της Λεγεώνας της Τιμής]] από τη [[Γαλλία|Γαλλική]] Κυβέρνηση και το Χρυσό Μετάλλιο της [[National Geographic Society]] από τον Αμερικανό πρόεδρο [[Χέρμπερτ Χούβερ]] (''Herbert Hoover''). Καθώς η φήμη της μεγάλωνε, ανέπτυξε φιλίες με πολλούς ανθρώπους σε υψηλές θέσεις, με σημαντικότερη τη φιλία της με την Έλενορ Ρούσβελτ (''Eleanor Roosevelt''), την «Πρώτη Κυρία». Η Ρούσβελτ μοιραζόταν κοινά ενδιαφέροντα με την Έρχαρτ, κυρίως την προώθηση των δικαιωμάτων των γυναικών. Μετά από μία πτήση της με την Έρχαρτ, η Ρούσβελτ έβγαλε άδεια μαθητευομένου πιλότου, όμως δεν έδωσε συνέχεια στα σχέδιά της να μάθει να πετάει. Οι δύο φίλες επικοινωνούσαν συχνά καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής τους.<ref>Glines 1997, p. 47. Note: Franklin D. Roosevelt was not in favor of his wife becoming a pilot and firmly "closed" the door. Eleanor Roosevelt would later feature prominently in another aviation-related cause when she took a famous flight with a young Black aviator that helped establish the credentials of the "Tuskegee Airmen".</ref> ΑκόμαΑκόμη μία διάσημη αεροπόρος, η Ζακλίν Κόχραν (''Jacqueline Cochran''), την οποία το κοινό θεωρούσε τη μεγαλύτερη αντίπαλο της Έρχαρτ, υπήρξε καλή φίλη της εκείνη την περίοδο.<ref>Leder 1987, p. 49.</ref>
 
=== Άλλες σόλο πτήσεις ===
Γραμμή 106:
Την ίδια χρονιά, πετώντας άλλη μία φορά με το πιστό της ''Vega'' το οποίο είχε ονομάσει «''old Bessie, the fire horse''», η Έρχαρτ πέταξε σόλο από το [[Λος Άντζελες]] στην [[Πόλη του Μεξικού]] στις [[19 Απριλίου]]. Η επόμενη προσπάθεια της ήταν η δίχως στάση πτήση από την πόλη του Μεξικό στη [[Νέα Υόρκη]]. Ξεκινώντας στις [[8 Μαΐου]], η πτήση της ήταν δεν είχε προβλήματα παρόλο το μεγάλο πλήθος που είχε συγκεντρωθεί στο αεροδρόμιο Νιούαρκ (''Newark'') του [[Νιού Τζέρσεϊ]] και την ανάγκασε να είναι προσεκτική<ref>Lovell 1989, p. 218.</ref> ώστε να μην προκαλέσει κάποιο ατύχημα κατά την τροχοδρόμηση της.
 
Η Έρχαρτ συμμετείχε σε ένα ακόμαακόμη αεροπορικό αγώνα μεγάλων αποστάσεων, τερματίζοντας πέμπτη στον αγώνα ''Bendix Trophy Race'' του 1935, το καλύτερο αποτέλεσμα που μπορούσε να περιμένει δεδομένου ότι το εργοστασιακό της ''Lockheed Vega'' είχε μέγιστη ταχύτητα 195 μιλίων την ώρα και ήταν βραδύτερο από τα ειδικά κατασκευασμένα αγωνιστικά αεροσκάφη που είχαν τελική ταχύτητα μεγαλύτερη των 300 μιλίων την ώρα.<ref>Oakes 1985, p. 35.</ref> Ο αγώνας ήταν ιδιαίτερα δύσκολος καθώς ένας από τους διαγωνιζόμενους, ο Σεσίλ Άλλεν (''Cecil Allen'') σκοτώθηκε σε ένα ατύχημα κατά την απογείωση ενώ η Ζακλίν Κόχραν (''Jacqueline Cochran'') αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τον αγώνα εξαιτίας μηχανικών προβλημάτων και της πυκνής [[ομίχλη]]ς<ref>Goldstein and Dillon 1997, p. 145.</ref> και των βίαιων [[καταιγίδα|καταιγίδων]] που χτύπησαν τον αγώνα.
 
Την περίοδο 1930 – 1935, η Αμέλια είχε θέσει επτά ρεκόρ ταχύτητας και απόστασης γυναικών με διαφορετικά αεροσκάφη, περιλαμβανομένων των ''Kinner Airster'', ''Lockheed Vega'' και ''Pitcairn Autogiro''. Από το 1935, αναγνωρίζοντας τους περιορισμούς του «''αγαπημένου κόκκινου Vega''» στις μακρινές υπερωκεάνιες πτήσεις, η Αμέλια περιέγραψε με δικά της λόγια ένα νέο «''βραβείο… μία πτήση την οποία θέλω περισσότερο από κάθε άλλη να επιχειρήσω – τον περίπλου της Γης, όσο πιο κοντά στον Ισημερινό της όσο είναι δυνατόν''».<ref>Earhart, Amelia. ''Last Flight''. New York: Putnam, 1937.</ref> Για αυτή την προσπάθειά της θα χρειαζόταν ένα νέο αεροσκάφος.
Γραμμή 133:
=== Τελική Προσέγγιση στη νήσο Χάουλαντ ===
[[Αρχείο:Kiribati-AE-el.png|left|300px|Χάρτης της επίμαχης περιοχής του Ειρηνικού]]
Μέσω μία σειράς παρανοήσεων ή λαθών (οι λεπτομέρειες παραμένουν ακόμαακόμη και σήμερα αδιευκρίνιστες) η τελική προσέγγιση με χρήση ραδιοναυτιλίας στη νήσο Χάουλαντ ήταν ανεπιτυχής. Ο Φρεντ Νόοναν είχε γράψει νωρίτερα σχετικά με προβλήματα που επηρέαζαν την ακρίβεια εύρεσης της κατεύθυνσής τους βασιζόμενοι στη [[ραδιοναυτιλία]].<ref>"The inaccuracies of direction finding bearings can be very definitely cataloged: twilight effects, faint signals, wide splits of minima, and inaccurate calibration."Noonan, Fred. ''Memo to Operations Manager, Pacific Division, Pan American Airlines'', 29 April 1935.</ref> Κάποιες πηγές έχουν σημειώσει την προφανή έλλειψη κατανόησης της Έρχαρτ της κεραίας εύρεσης κατευθύνσεως ''Bendix'', η οποία αποτελούσε την περίοδο εκείνη νέα τεχνολογία. Μία άλλη καταγεγραμμένη αιτία της πιθανής σύγχυσης ήταν το γεγονός ότι η άκατος της Ακτοφυλακής ''Itasca'' και η Έρχαρτ είχαν σχεδιάσει το πρόγραμμα επικοινωνιών τους χρησιμοποιώντας χρονικά συστήματα με διαφορά μισής ώρας (η Έρχαρτ χρησιμοποιούσε την Πολιτική Ώρα Γκρίνουιτς και το Itasca το σύστημα προσδιορισμού χρονικών ζωνών του Ναυτικού).<ref name="Hoversten">Hoversten 2007, p. 22-23.</ref>
 
Κινηματογραφικές αποδείξεις από το Λάε εμφάνιζαν ότι μία κεραία τοποθετημένη στο κάτω μέρος της ατράκτου ίσως να είχε αποκολληθεί από το φορτωμένο καύσιμα ''Electra'' κατά τη διάρκεια της τροχοδρόμησης ή της απογείωσης από τον χορτάρινο διάδρομο, παρόλο που καμία κεραία δεν βρέθηκε ποτέ στο Λάε. Ό Ντον Ντουίγκινς, στη βιογραφία του Πωλ Μαντζ (ο οποίος βοήθησε την Έρχαρτ και το Νόοναν στον σχεδιασμό της πτήσης τους), σημειώνει ότι οι δύο αεροπόροι είχαν κόψει την κεραία μεγάλου καλωδίου, λόγω της ενόχλησης που προκαλούσε το γεγονός ότι έπρεπε να την ανασύρουν μέσα στο αεροσκάφος μετά από κάθε χρήση.
Γραμμή 151:
Ξεκινώντας περίπου μία ώρα μετά το τελευταίο καταγεγραμμένο μήνυμα της Έρχαρτ, το ''USCG Itasca'' ξεκίνησε μία ανεπιτυχή έρευνα [[Βορράς|βόρεια]] και [[δύση|δυτικά]] της [[χάουλαντ νήσος|νήσου Χάουλαντ]], βασιζόμενο στις αρχικές υποθέσεις οι οποίες βασίζονταν στις μεταδόσεις από το αεροσκάφος. Το [[Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ|Αμερικανικό Πολεμικό Ναυτικό]] ενεπλάκη σύντομα στην ερεύνα και μέσα σε διάστημα τριών ημερών έστειλε όλες τις διαθέσιμες μονάδες στην περιοχή των ερευνών, πλησίον του Χάουλαντ. Η αρχική έρευνα από το ''Itasca'' περιελάμβανε τον πλου κατά μήκος της γραμμής θέσης 157/337 στα βόρεια-βορειοδυτικά του νησιού. Στη συνέχεια ερεύνησε την περιοχή στα βορειοανατολικά του νησιού, παρακείμενη αλλά μεγαλύτερη της περιοχής που ερευνήθηκε στα βορειοδυτικά. Βασισμένοι στις ενδείξεις πολλών υποτιθέμενων μεταδόσεων της Έρχαρτ, κάποιες έρευνες επικεντρώθηκαν σε μία συγκεκριμένη θέση 281 μοίρες βορειοδυτικά της νήσου Χάουλαντ, χωρίς όμως να βρεθούν σημάδια των δύο αεροπόρων ή ξηρά.<ref name="Goldstein and Dillon p. 251">Goldstein and Dillon 1997, p. 251.</ref> Τέσσερις μέρες μετά την τελευταία επιβεβαιωμένη μετάδοση της Έρχαρτ, στις [[6 Ιουλίου]] [[1937]], ο πλοίαρχος του θωρηκτού Κολοράντο (''Colorado'') διετάχθη από τον διοικητή της Δέκατης Τέταρτης Ναυτικής Περιφέρειας (''Fourteenth Naval District'') να αναλάβει την αρχηγία όλων των μονάδων του ναυτικού και της ακτοφυλακής και να συντονίσει τις έρευνες.<ref name="Goldstein and Dillon p. 251"/>
 
Αργότερα οι έρευνες εστιάστηκαν στις [[Νησιά Φοίνικα|νήσους Φοίνιξ]] (Phoenix Islands), νότια του Χάουλαντ.<ref>Goldstein and Dillon 1997, p. 248.</ref> Μία εβδομάδα μετά την εξαφάνιση, αεροσκάφη από το ''Colorado'' πέταξαν πάνω από πολλά νησιά του συμπλέγματος, συμπεριλαμβανομένης της [[Νικουμαρόρο|νήσου Γκάρντνερ]], η οποία ήταν ακατοίκητη για περισσότερα από 40 χρόνια. Η αναφορά για το Γκάρντνερ έγραφε «''Σημάδια πρόσφατης κατοίκησης είναι εμφανώς ορατά όμως οι επανειλημμένοι κύκλοι και εστίαση απέτυχαν να προκαλέσουν κάποιο απαντητικό κύμα από πιθανούς κατοίκους και τελικά φάνηκε δεδομένο ότι κανείς δεν ήταν εκεί… Στη δυτική πλευρά του νησιού ένα εγκαταλελειμμένο ατμόπλοιο (εκτοπίσματος περίπου 4.000 τόνων)… έχει σχεδόν εξοκείλει στην κοραλλιογενή παραλία με το κήτος του σπασμένο σε δύο σημεία. Η λίμνη στο Γκάρντνερ φαίνεται αρκετά βαθιά και σίγουρα αρκετά μεγάλη ώστε ένα υδροπλάνο ή ακόμαακόμη και μία αεράκατος να μπορούσε να προσθαλασσωθεί ή να αποθαλασσωθεί προς κάθε κατεύθυνση με λίγη ή και καθόλου δυσκολία. Εάν είχε την ευκαιρία, η κυρία Έρχαρτ θα μπορούσε να προσγειώσει το αεροπλάνο της στη λίμνη και να κολυμπήσει στην ακτή''».<ref>Memo from Senior Aviator, USS ''Colorado'', to The Chief of the Bureau of Aeronautics, "Aircraft Search of Earhart Plane," "Finding Amelia" DVD, Annapolis, Maryland, Naval Institute Press, 2006, DVD: Contents: Reports: Lambrecht.pdf, p. 3. Their commander Capt Friedell made no note of "recent habitation" in his official summary.</ref> Επίσης ανακαλύφθηκε ότι το σχήμα και το μέγεθος της νήσου Γκάρντνερ, όπως εμφανιζόταν στους χάρτες, ήταν τελείως ανακριβές. Περαιτέρω έρευνες από το ναυτικό επαναλήφθηκαν στα βόρεια, δυτικά και νοτιοδυτικά της νήσου Χάουλαντ, βασισμένες στην πιθανότητα ότι το ''Electra'', μετά από πιθανή προσθαλάσσωση, θα επέπλεε στον ωκεανό ή οι δύο αεροπόροι θα βρίσκονταν σε κάποια [[Σωστική λέμβος|σωστική λέμβο]].<ref>Goldstein and Dillon 1997, p. 254.</ref>
 
Οι επίσημες προσπάθειες διήρκεσαν μέχρι τις [[19 Ιουλίου]] 1937.<ref>Safford, Warren and Payne 2003, p. 61-62, 67-68.</ref> Με κόστος τέσσερα εκατομμύρια δολάρια, η από αέρος και θαλάσσης έρευνα του ναυτικού και της ακτοφυλακής ήταν η πιο ακριβή και εντατική στην ιστορία μέχρι τότε, όμως οι τεχνικές έρευνας και διάσωσης εκείνη την περίοδο ήταν βασικές και κάποιες από τις έρευνες βασίζονταν σε εσφαλμένα συμπεράσματα και λανθασμένες πληροφορίες. Οι επίσημες αναφορές για τις προσπάθειες των ερευνών επηρεάζονταν από άτομα φοβισμένα για το πώς οι ρόλοι τους στην ανεύρεση της ηρωικής Αμερικανίδας θα καταγράφονταν από τον τύπο.<ref>Goldstein and Dillon 1997, p. 254-255. Note: FDR himself had to respond to accusations that the search was justified.</ref> Παρ' όλη τη χωρίς προηγούμενο έρευνα από το Αμερικανικό ναυτικό και την ακτοφυλακή, δεν βρέθηκε κανένα υλικό ίχνος της Έρχαρτ, του Νόοναν ή του ''Electra 10E''. Το [[αεροπλανοφόρο]] ''Lexington'' και το [[θωρηκτό]] ''Colorado'' του Αμερικανικού Ναυτικού, το ''Itasca'' και τα [[Ιαπωνία|Ιαπωνικά]] ''Koshu'', πλοίο ωκεανογραφικών ερευνών, και ''Kamoi'', βοηθητικό πλοίο υδροπλάνων, ερεύνησαν έξι με επτά ημέρες το καθένα, καλύπτοντας μία έκταση 150.000 τετραγωνικών μιλίων.<ref>Goldstein and Dillon 1997, p. 245- 254.</ref><ref>King et al, 2001, p. 32-33.</ref>
Γραμμή 161:
 
=== Συντριβή και βύθιση ===
Πολλοί ερευνητές θεωρούν ότι το ''Electra'' έμεινε από καύσιμα και η Έρχαρτ με τον Νόοναν συνετρίβησαν στη θάλασσα. Ο πλοηγός και αεροναυτικός μηχανικός Έλγκεν Λονγκ (''Elgen Long'') και η σύζυγός του Μαρί Κ Λονγκ (''Marie K. Long'') αφιέρωσαν 35 χρόνια ερευνώντας τη θεωρία της «''συντριβής και βύθισης''», η οποία είναι η πλέον αποδεκτή εξήγηση της εξαφάνισης.<ref>[http://www.elgenlong.com/amelia.php?view=main "Crash and Sink" Theory]{{dead link|date=June 2015}}</ref> Ο πλοίαρχος του Αμερικανικού Ναυτικού Λώρενς Φ. Σάφορντ (''Capt. Laurance F. Safford, USN''), ο οποίος ήταν υπεύθυνος του ''Mid Pacific Strategic Direction Finding Net'' την περίοδο του [[Μεσοπόλεμος|μεσοπολέμου]] και για την αποκωδικοποίηση Ιαπωνικών μηνυμάτων που αφορούσαν την επίθεση στο [[Επίθεση στο Περλ Χάρμπορ|Περλ Χάρμπορ]], κρυπτογραφημένων με τη συσκευή PURPLE, ξεκίνησε, τη δεκαετία του [[1970]], μία εκτενή ανάλυση της πτήσης της Έρχαρτ, συμπεριλαμβάνοντας τις περίπλοκες μεταδόσεις και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το εγχείρημα της Έρχαρτ έφερε χαρακτηριστικά «''φτωχού σχεδιασμού, ακόμαακόμη χειρότερης εκτέλεσης''».<ref name="Strippel">Strippel 1995, p. 20.</ref> Ο Υποναύαρχος του Αμερικανικού Ναυτικού Ρίτσαρντ Ρ Μπλακ (''Rear Admiral Richard R. Black, USN''), ο οποίος είχε τη διοικητική ευθύνη του αεροδιαδρόμου της [[χάουλαντ νήσος|νήσου Χάουλαντ]] και βρισκόταν παρών στο θάλαμο τηλεπικοινωνιών του ''Itasca'' δήλωσε με βεβαιότητα το [[1982]] ότι «''το Electra έπεσε στη θάλασσα περίπου στις 10 π.μ., στις [[2 Ιουλίου]] [[1937]], όχι πολύ μακριά από το Χάουλαντ''».<ref name="Strippel"/> Ο [[Ηνωμένο Βασίλειο|Βρετανός]] ιστορικός της αεροπορίας Ρόι Νέσμπιτ (''Roy Nesbit''), εξετάζοντας τις αποδείξεις από σύγχρονες μαρτυρίες και την αλληλογραφία του Πούτναμ, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το ''Electra'' της Έρχαρτ δεν ανεφοδιάστηκε πλήρως στη Λαε.<ref>Strippel 1995, p. 58.</ref> Ο Ουίλιαμ Λ. Πόλχεμους (''William L. Polhemous''), πλοηγός της [[Ανν Πελεγκρένο]] (''Ann Pellegreno'') στην πτήση του [[1967]] η οποία ακολούθησε την αυθεντική διαδρομή της Έρχαρτ και του Νόοναν, μελέτησε τους χάρτες πλοήγησης για τις 2 Ιουλίου 1937 και θεώρησε ότι ο Νόοναν ίσως να είχε υπολογίσει λανθασμένα την «''ευθεία προσέγγιση''» για την άφιξη στο Χάουλαντ.<ref>Strippel 1995, p. 58, 60.</ref>
 
Ο Ντέιβιντ Τζοούρνταιν (''David Jourdain''), πρώην κυβερνήτης [[υποβρύχιο|υποβρυχίου]] και ωκεανολόγος μηχανικός ειδικευμένος στις θαλάσσιες έρευνες και ανακτήσεις μεγάλων βαθών, υποστήριξε ότι όλες οι σχετιζόμενες με τη νήσο Γκάρντνερ μεταδόσεις είναι εσφαλμένες. Μέσω της εταιρίας του ''Nauticos'' ερεύνησε εκτενώς την περιοχή βόρεια και δυτικά της νήσου Χάουλαντ κατά τη διάρκεια δύο αποστολών έρευνας με χρήση [[σόναρ]] μεγάλου βάθους και συνολικής αξίας 4,5 εκατομμυρίων δολαρίων ([[2002]], [[2006]]), χωρίς όμως να ανακαλύψει κάτι. Οι περιοχές έρευνας καθορίστηκαν βάσει της γραμμής θέσης (157-337) την οποία η Έρχαρτ μετέδωσε στις 2 Ιουλίου 1937.<ref name="Hoversten"/> Παρόλα αυτά, οι αναλύσεις του Έλγκεν Λονγκ οδήγησαν τον Τζοούρνταιν στο συμπέρασμα «''Η ανάλυση όλων των δεδομένων που έχουμε – των καυσίμων, των επικοινωνιών και όλων των άλλων πληροφοριών – με κάνουν να πιστεύω ότι κατέπεσε στη θάλασσα ανοικτά του Χάουλαντ''».<ref name="Hoversten"/> Ο θετός γιος της Έρχαρτ, Τζωρτζ Πάλμερ Πούτναμ Τζούνιορ (George Palmer Putnam Jr.) φέρεται να δηλώνει ότι η πεποίθησή του είναι «''πως το αεροσκάφος απλά έμεινε από καύσιμα''».<ref>[http://mt.lincolnshirepostpolio.org.uk/archives/pandpp-news/000512.html Amelia Earhart's disappearance still haunts her stepson, 83.]{{dead link|date=June 2015}} Retrieved: 19 July 2007.</ref> Ο Τόμας Κρόουτς (''Thomas Crouch''), επικεφαλής έφορος του Αμερικανικού Εθνικού Αεροδιαστημικού Μουσείου (National Air and Space Museum) έχει δηλώσει ότι το Electra της Έρχαρτ και του Νόοναν βρίσκεται «''18.000 πόδια βαθιά''» και η ανακάλυψή του θα μπορούσε να αποδώσει ευρήματα που θα μπορούσαν να συγκριθούν με τα ευρήματα του [[Τιτανικός|Τιτανικού]], προσθέτοντας, «''…το μυστήριο είναι κάτι που διατηρεί το ενδιαφέρον μας. Εν μέρει τη θυμόμαστε επειδή είναι η αγαπημένη μας αγνοούμενη''».<ref name=autogenerated5>Hoversten 2007, p. 23.</ref>
Γραμμή 232:
* Το [[1997]], στην εξηκοστή επέτειο της παγκόσμιας πτήσης της Έρχαρτ, η επιχειρηματίας από το [[Σαν Αντόνιο]] Λίντα Φιντς (''Linda Finch'') πραγματοποίησε την πτήση πετώντας με το ίδιο μοντέλο αεροσκάφους με αυτό της Έρχαρτ, ένα ανακατασκευασμένο ''Lockheed Electra 10E'' του [[1935]]. Η Φιντς προσγειώθηκε σε δεκαοκτώ χώρες προτού ολοκληρώσει το ταξίδι, δυόμιση μήνες αργότερα, οπότε και προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο του Όκλαντ, στις [[28 Μαΐου]] του 1997.
 
Το [[2001]] μία ακόμαακόμη αναμνηστική πτήση επανέλαβε τη διαδρομή που πραγματοποίησε η Αμέλια Έρχαρτ στη διηπειρωτική της πτήση τον Αύγουστο του [[1928]], από τη δόκτορα Καρλίν Μεντιέτα (''Dr. Carlene Mendieta''), πετώντας με ένα αυθεντικό [[Avro Avian]], τον ίδιο τύπο που χρησιμοποιήθηκε το 1928.<ref>[http://www.ameliaflight.com/ameliaflight/flight.po Amelia Earhart's Flight Across America: Rediscovering a Legend]</ref>
 
=== Άλλες τιμές ===
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/wiki/Αμέλια_Έρχαρτ"