Μαρκήσιος ντε Σαντ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας Ετικέτα: IP σχολείου |
|||
Γραμμή 53:
Τον Ιούνιο του 1800 κυκλοφόρησε μία ανώνυμη μπροσούρα με τον τίτλο ''Ζολοέ'', μέσω της οποίας ο συντάκτης της επιτίθονταν στο [[Ναπολέων Α΄ της Γαλλίας|Ναπολέοντα Βοναπάρτη]], που είχε πρόσφατα αναλάβει την εξουσία, και στο περιβάλλον του. Οι υποψίες για τη συγγραφή της στράφηκαν στο Μαρκήσιο παρότι σήμερα είναι πλέον επιβεβαιωμένο ότι δεν είχε καμία σχέση.<ref>Marquis de Sade, ''Justine, Philosophy in the bedroom, and other writings'', Richard Seaver, Austryn Wainhouse (επιμ.), Grove Press, 1990, p.111</ref> Τον Οκτώβριο κυκλοφόρησε η τετράτομη συλλογή ιστοριών του ''Εγκλήματα από Έρωτα'', στην οποία επιτέθηκε με σφοδρότητα σε άρθρο του στη ''Ζουρνάλ ντε Παρί'' ο ακαδημαϊκός και κριτικός Αλεξάντρ-Λουί ντε Βιγιετέρκ, κατονομάζοντας συνάμα το Σαντ ως το συγγραφέα της ''Ζυστίν''.<ref>Neil Schaeffer, ενθ' ανωτ., p.472</ref>
Η μακρά σειρά συλλήψεων του Μαρκησίου ντε Σαντ ολοκληρώθηκε στις 6 Μαρτίου 1801 όταν, τυχαία ευρισκόμενος στο γραφείο του εκδότη του Νικολά Μασέ, συνελήφθη μαζί του έπειτα από έφοδο της αστυνομίας. Η έρευνα των αρχών αποκάλυψε χειρόγραφα και διορθώσεις του ντε Σαντ για τα έργα ''Νέα Ζυστίν'' και ''Ζυλιέτ''. Κατά την ανάκριση ο Μασσέ, με αντάλλαγμα την απελευθέρωσή του, παρέδωσε το χειρόγραφο της ''Ζυλιέτ''. Ο Σαντ αναγνώρισε το χειρόγραφο αλλά υποστήριξε ότι αυτός δεν ήταν παρά ο αντιγραφέας του. Τον Απρίλιο αποφασίστηκε από το διευθυντή της παρισινής αστυνομίας Ντιμπουά και τον Υπουργό Ασφαλείας, τον περίφημο [[Ζοζέφ Φουσέ]], η μη διεξαγωγή δίκης του Μαρκησίου προκειμένου να αποφευχθεί μεγαλύτερο σκάνδαλο και ο εγκλεισμός του στη φυλακή πολιτικών κρατουμένων Σεντ-Πελαζί. Ως αιτιολογία προβλήθηκε η συγγραφή του «επαίσχυντου μυθιστορήματος Ζυστίν» και του «
=== Τα χρόνια στο Σαρεντόν και το τέλος ===
Γραμμή 68:
== Ο όρος σαδισμός ==
{{κύριο λήμμα|BDSM}}
Ο όρος ''σαδισμός'' ([[γαλλική γλώσσα|γαλλ.]]: ''sadisme'') δημιουργήθηκε από τον Αυστρογερμανό ψυχίατρο [[Ρίχαρντ φον Κραφτ-Εμπινγκ]] και χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1886 στο έργο του ''Psychopathia Sexualis''.<ref>Βλ. Richard von Krafft-Ebing, ''Psychopathia Sexualis'', Transl. Franklin S. Klaf, Arcade Publishing, 1998, p.69</ref> Η σημασία του έχει να κάνει με την επίδραση της σκληρότητας στη σεξουαλική διέγερση με την επιβολή σωματικού πόνου, νοητικού βασάνου ή και των δύο παράλληλα. Περιγράφεται επίσης ως γενετήσια διαστροφή κατά την οποία προκαλείται διέγερση απλά και μόνο με την πρόκληση πόνου σε άλλο άτομο ή με τη θέα αίματος. Αναφέρεται ότι η αίσθηση σεξουαλικής ευχαρίστησης παράγεται με πράξεις κακοποίησης ή τιμωρίας του ερωτικού αντικειμένου από ζώα ή ανθρώπους και συνίσταται από μία αρχική επιθυμία να πονέσει, να πληγώσει ή
Απόψεις σαν και αυτή του Μαρκησίου ντε Σαντ, καθώς και η σεξουαλική δράση σε έργα του, συνέτειναν στο να δανείσει μεταθανάτια το όνομά του στον ψυχοπαθολογικό αυτό όρο. Ο αντίθετος όρος του σαδισμού είναι o ''μαζοχισμός''. Κατά τον μαζοχισμό το άτομο διεγείρεται σεξουαλικά όταν του επιβάλλεται πόνος, περιορισμός ή τιμωρία. Σε μερικούς ανθρώπους συνυπάρχουν και οι δυο τάσεις του σαδισμού και του μαζοχισμού, αποδιδόμενες μαζί ως ''[[σαδομαζοχισμός]]''.<ref>Βλ. αναλυτικά για το φαινόμενο: Peggy J. Kleinplatz, Charles Moser, ''Sadomasochism: powerful pleasures'', Haworth Press, 2006</ref>
| |||