Ελεύθερος στίχος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

}}</ref> του ελεύθερου στίχου στη [[νεοελληνική λογοτεχνία|νεοελληνική ποίηση]], θα μπορούσε ν' αναχθούν αφενός στο πεζοτράγουδο<ref group="Σημ">Poème en prose.</ref> και αφετέρου στον ελευθερωμένο στίχο, που αποτελεί από το 1890 έως το 1920, ένα μεταβατικό διάστημα από την παραδοσιακή στιχουργική στον ελεύθερο στίχο.Ως επίσημη είσοδός του θεωρείται η ανισοσύλλαβη ποιητική σύνθεση του παλαμά με τίτλο "Οι Χαιρετισμοί της Ηλιογέννητης", ενώ ο πρώτος κριτικός που χρησιμοποίησε τον όρο "απελευθερωμένος στιχος"-εννοώντας φυσικά τον ανισοσύλλαβο στίχο-ειναι ο Ανδρέας Καραντώνης<ref>{{Cite journal|url=|title=Μορφικές μεταρρυθμίσεις στην ελληνική ποίηση του τέλους του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα|last=Kατσιγιάννη|first=Άννα|date=1987|journal=Παλίμψηστον, τχ. 5, σελ.171|accessdate=|doi=}}</ref>. Ο ελευθερωμένος στίχος δεν απομακρύνεται από τα καθιερωμένα [[μέτρο|μέτρα]], απομακρύνεται όμως από την παραδοσιακή χρήση τους. Αντίθετα, η μοντέρνα ποίηση, που εγκαινιάζεται με τους [[ποιητής|ποιητές]] της λεγόμενης [[Γενιά του ’30|γενιάς του 1930]], προχώρησε στην κατάργηση του μέτρου και στην καθιέρωση του ελεύθερου στίχου, ως κυρίαρχης μορφής στην [[ποίηση]].