Ελεύθερος στίχος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

}}</ref> του ελεύθερου στίχου στη [[νεοελληνική λογοτεχνία|νεοελληνική ποίηση]], θα μπορούσε ν' αναχθούν αφενός στο πεζοτράγουδο<ref group="Σημ">Poème en prose.</ref> και αφετέρου στον ελευθερωμένο στίχο, που αποτελεί από το 1890 έως το 1920, ένα μεταβατικό διάστημα από την παραδοσιακή στιχουργική στον ελεύθερο στίχο.Ως επίσημη είσοδός του θεωρείται η ανισοσύλλαβη ποιητική σύνθεση του Παλαμά με τίτλο "Οι Χαιρετισμοί της Ηλιογέννητης", ενώ ο πρώτος κριτικός που χρησιμοποίησε τον όρο "απελευθερωμένος στιχος"-εννοώντας φυσικά τον ανισοσύλλαβο στίχο-ειναι ο Ανδρέας Καραντώνης<ref>{{Cite journal|url=|title=Μορφικές μεταρρυθμίσεις στην ελληνική ποίηση του τέλους του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα|last=Kατσιγιάννη|first=Άννα|date=1987|journal=Παλίμψηστον, τχ. 5, σελ.171|accessdate=|doi=}}</ref>. Ο ελευθερωμένος στίχος δεν απομακρύνεται από τα καθιερωμένα [[μέτρο|μέτρα]], απομακρύνεται όμως από την παραδοσιακή χρήση τους. Αντίθετα, η μοντέρνα ποίηση, που εγκαινιάζεται με τους [[ποιητής|ποιητές]] της λεγόμενης [[Γενιά του ’30|γενιάς του 1930]], προχώρησε στην κατάργηση του μέτρου και των υπόλοιπων περιορισμών που δεν είχαν τολμήσει οι ποιητές που γράφουν σε ελευθερωμένο στίχο να καταργήσουν και στην καθιέρωση του ελεύθερου στίχου, ως κυρίαρχης μορφής στην [[ποίηση]].