Πορτογαλία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Το [[1908]] ο βασιλιάς της Πορτογαλίας ανέθεσε έκτακτες εξουσίες στον [[Φρανθίσκο Φράνκο|Φράνκο]] καταλύοντας τη συνταγματική νομιμότητα, γεγονός που προκάλεσε επαναστατικά κινήματα και οδήγησε στη δολοφονία του βασιλιά [[Κάρολος Α'|Καρόλου Α']] και του διαδόχου του Λουδοβίκου. Το [[1910]] η βασιλεία, είχε περάσει στον [[Μαναουήλ Β΄]], ανατράπηκε και ανακηρύχθηκε προεδρική δημοκρατία<ref>ο φιλελευθερισμός στην Πορτογαλία αν και από τους πιο παλιούς στην Ευρώπη, διακρινόταν από ελιτισμό, ολιγαρχισμό, και τάσεις περιορισμού και δεν ήταν τόσο δημοκρατικός Στάνλεϊ Πέιν, Η ιστορία του φασισμού: 1914-1945, μτφρ.Κώστας Γεώρμας, εκδ.φιλίστωρ, Αθήνα, 2000, σελ.210</ref>: πρώτος πρόεδρος της χώρας αναδείχθηκε ο Εμανουέλ ντε Αριάγκα. Όμως αυτό δεν έδωσε τέλος στις εξεγέρσεις και μετά τον [[Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Α' Παγκόσμιο Πόλεμο]]: η πολιτική κατάσταση ήταν ρευστή, κυριαρχούσε η βία των πολιτοφυλακών και ένας γενικά μεσοαστικός ελιτίστικος αυταρχισμός.<ref name="ReferenceA">Στάνλεϊ Πέιν, Η ιστορία του φασισμού: 1914-1945, μτφρ.Κώστας Γεώρμας, εκδ.φιλίστωρ, Αθήνα, 2000, σελ.211</ref> ΕπίσηςΕπιπλέον, πολλές κυβερνήσεις αλληλοδιαδέχονταν η μια την άλλη- σημειώνοντας την υψηλότερη κυβερνητική αστάθεια στην Ευρώπη-, καικαθώς τέσσερις φορές άλλαξαν οι αρχηγοί του κράτους.<ref>Συγκεκριμένα οι [[Ζοάο ντε Κάντο Σίλβα Αντούνες]] (Δεκέμβριος 1918-Οκτώβριος 1919), [[Αντόνιο Ζοζέ ντε Αλμέιντα]] (Οκτώβριος 1919-Οκτώβριος 1923), [[Μανουέλ Τεϊξέιρα Γκομέζ]] (Οκτώβρης 1923-Δεκέμβρης 1925) και [[Μπερναντίνο Λουίς Μαντσάντο Γκουιμαράες]] (Δεκέμβρης 1925-Ιούνιος 1926-β΄θητεία) Όθων Τσουνάκος, «Πορτογαλία», στο: Συλλογικό: Παγκόσμια Ιστορία τομ.24,Β, Εκπαιδευτική Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, Εκδοτική Αθηνών, Αθήνα, 1990, σελ.242</ref> Το [[1911]] επήλθε [[Χωρισμός Κράτους και Εκκλησίας|χωρισμός κράτους και εκκλησίας]] γεγονός που έφερε σε ρήξη το νεαρό δημοκρατικό καθεστώς με την [[Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία]] της χώρας και το [[Βατικανό]]. Θα λάβει μέρος στον [[Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Α' Παγκόσμιο Πόλεμο]] παρά το πλευρό της [[Αντάντ]]. Στην διάρκεια του πολέμου ο πρόεδρος [[Μπερναντίνο Λουίς Ματσάντο Γκουιμαράες]] ανατρέπεται με πραξικόπημα από τον στρατηγό [[Σιντόνιο Μπερναντίνο Καρντόζο ντα Σίλβα Πάις]] τον Δεκέμβριο του [[1917]] για να δολοφονηθεί μετά ένα χρόνο ο πραξικοπηματίας. Νέες μορφές δεξιού αυταρχισμού αναδύθηκαν μεταπολεμικά: οργανώσεις της ριζοσπαστικής δεξιάς με ελιτίστικο χαρακτήρα όπως η ‘’Integralismo Lusitano’’, ή η ‘’Crusada Nun’ Alvares Pereira’’ πιο πραγματιστική στη στοχοθεσία της ήθελε ένα εθνικιστικό αυταρχικό καθεστώς. Το [[1921]] θα λάβει χώρα ένα πραξικόπημα, το οποίο θα αποτύχει, από ομάδα αξιωματικών οι οποίοι είχαν ιδρύσει το ‘’Εθνικό Ρεπουμπλικανικό Προεδρικό Κόμμα’’.<ref name="ReferenceA"/> Στη χώρα, η οποία πλήττονταν από υψηλό πληθωρισμό, μεγάλο δημόσιο χρέος και χαμηλότατη οικονομική ανάπτυξη, εδραιώθηκε τελικά, τον [[Μάιος|Μάιο]] του 1926 η δικτατορία του [[Αντόνιο ντι Ολιβέιρα Σαλαζάρ]]: το εξαιρετικά αυταρχικό αυτό καθεστώς επιβίωσε για σαράντα οκτώ χρόνια.<ref>Όθων Τσουνάκος, «Πορτογαλία», στο: Συλλογικό: Παγκόσμια Ιστορία τομ.24,Β, Εκπαιδευτική Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, Εκδοτική Αθηνών, Αθήνα, 1990, σελ.242</ref> Επέβαλε μονοκομματικό καθεστώς, απαγόρευσε τα εργατικά συνδικάτα και καθιέρωσε κορπορατιστικό κράτος.<ref>John W. Young, Η Ευρώπη του ψυχρού πολέμου, 1945-1991-πολιτική ιστορία, μτφρ.Γιώργος Δεμερτζίδης, εκδ.Πατάκης, Αθήνα, 2004, σελ.315,</ref> Επίσης υπήρξε ανεκτική απέναντι σε άλλες φυλές μέσα στις αποικίες της,είχε υπό την προστασία του την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Στον [[ΒΠΠ|Β' Παγκόσμιο Πόλεμο]] η χώρα αρνήθηκε για πρώτη φορά να ταυτιστεί με την εξωτερική πολιτική της Βρετανίας και έμεινε ουδέτερη.