Βίκινγκ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

[[Αρχείο:Viking Expansion.svg|thumb|350px|right|Με καφέ χρώμα εμφανίζονται οι κοιτίδες των Βίκινγκ. Με κόκκινο, πορτοκαλί και κίτρινο η εξάπλωσή τους κατά τον ένατο, δέκατο και ενδέκατοενδέκατον αιώνα αντίστοιχα. Το πράσινο χρώμα καταδεικνύει ξένα εδάφη, όπου πραγματοποιούσαν συχνά επιδρομές.]]

Οι '''Βίκινγκ''' ήταν εθνοτική ομάδα, τμήμα των ''Βορείων Λαών'' της Ευρώπης. Κατά τη διάρκεια του [[Μεσαίωνας|ΜεσαίωναΜεσαίωνος]] εμφανίσθηκαν ως εξερευνητές, [[Πειρατεία|πειρατές]], έμποροι, μισθοφόροι (ή και τα τέσσερα μαζί) σε μεγάλο κομμάτι της [[Ευρώπη]]ς. Κοιτίδα τους ήταν η [[Σκανδιναβία]] και τέσσερα σημερινά έθνη έλκουν την καταγωγή τους από αυτούς: [[Νορβηγία|Νορβηγοί]], [[Σουηδία|Σουηδοί]], [[Δανία|Δανοί]], [[Ισλανδία|Ισλανδοί]]. Η παρουσία τους υπήρξε καταλυτική για την ιστορία έξι ακόμη σημερινών κρατών: [[Ηνωμένο Βασίλειο|Μ. Βρετανία]], [[Γαλλία]], [[Φινλανδία]], [[Ρωσία]], [[Λευκορωσία]], [[Ουκρανία]].

Οι Βίκινγκ δεν αποτέλεσαν ενιαίο έθνος, με τη μορφή που αυτά άρχισαν να διαμορφώνονται στη ΝότιαΝότιον Ευρώπη κατά την ίδια περίοδο, αλλά διέθεταν μεταξύ τους πολλά κοινά χαρακτηριστικά:

* γλώσσα, την [[αρχαία σκανδιναβική γλώσσα|αρχαία σκανδιναβική]] - μίαμίαν ινδοευρωπαϊκή γλώσσα που κατατάσσεται στις [[γερμανικές γλώσσες|γερμανικές]] ή ''αρχαίες βόρειες'' γλώσσες.

* [[μυθολογία]] και παραδόσεις, με κυρίαρχες τις επικές [[Σκανδιναβική Σάγκα|σάγκες]], οι οποίες εξακολουθούν να γοητεύουν μέχρι και σήμερα. Η μυθολογία τους πάντως έχει συκοφαντηθεί, λόγω της χρήσηςχρήσεώς της από τους [[ναζί]].

* τάση για εξερευνήσεις και εποικισμό μακρινών εδαφών, οφειλόμενηοφειλομένη κυρίως στην ανάγκη για εξεύρεση περιοχών πιο εύφορων από την παγωμένη και άγονη Σκανδιναβία.

Συνήθως οι αναφορές στους Βίκινγκ παραπέμπουν στην περίοδο της μέγιστηςμεγίστης εξάπλωσήςεξαπλώσεώς τους, η οποία αποκαλείται ''Χρυσή Εποχή'' και συμβατικά καλύπτει το διάστημα μεταξύ [[793]] (λεηλασία της Μονής Λίντισφαρν στη ΒΑ Αγγλία) και [[1066]] (συντριβή των Νορβηγών του [[Χάραλντ Σίγκουρντσον|Χάραλντ Γ']] στο [[Στάμφορντ Μπριτζ (πόλη)|Στάμφορντ Μπριτζ]]).

Χάρις στην ικανότητά τους στη ναυσιπλοΐα και τον πόλεμο, στους τρεις αυτούς αιώνες εξαπλώθηκαν σε μία τεράστιατεράστιαν έκταση που ξεκινά από τη Ρωσία, περνά από τη σκανδιναβική χερσόνησο και διασχίζει οριζόντια ολόκληρο τοτον ΒόρειοΒόρειον [[Ατλαντικός Ωκεανός|Ατλαντικό]], από την [[Αγγλία]] και τα νησιωτικά συμπλέγματα στα βόρεια της [[Σκωτία]]ς μέχρι την Ισλανδία, τη Γροιλανδία και τέλος τη Βίνλαντ στοστον σημερινόσημερινόν ανατολικό [[Καναδάς|Καναδά]]. Επίσης εμφανίσθηκαν στο [[Βυζαντινή Αυτοκρατορία|Βυζάντιο]], τη ΒόρειαΒόρειον [[Αφρική]], την [[Ιταλία]], την [[Ισπανία]] και τη [[Γαλλία]], με κάποια από τις ιδιότητες που αναφέρθηκαν παραπάνω.

Στα υποκεφάλαια που ακολουθούν, περιγράφεται η διαδρομή των βασικών Βίκινγκ εθνικών διαφοροποιήσεων. Η ιστορική έρευνα αντιμετωπίζει ένα σημαντικό πρόβλημα: την έλλειψη ιδίων γραπτών πηγών. Με εξαίρεση τους Βαράγγους, οι Βίκινγκ της ''Χρυσής Εποχής'' ήταν αναλφάβητοι, με αποτέλεσμα οι κυριότερες αναφορές να βρίσκονται σε ξένες πηγές (βυζαντινοί συγγραφείς, καθολικοί μοναχοί και ιεραπόστολοι), ή σε μεταγενέστερες καταγραφές της προφορικής τους παράδοσηςπαραδόσεως, όπως οι ισλανδικές σάγκες (12oς-14ος αιαιών) και το ρωσικό [[Πρώτο Χρονικό]] (12oς αιαιών).

Μέχρι και τον 8ο8ον αι. η Νορβηγία ήταν κατακερματισμένη σε μικρά τοπικά βασίλεια ή κοινότητες. Στα τέλη του αιώνααιώνος κάποια από αυτά συνεργάζονται για την πραγματοποίηση πειρατικών ή εξερευνητικών αποστολών, τα οποία φέρνουν εντυπωσιακά αποτελέσματα: μεταξύ [[800]] και [[802]] ανακαλύπτουν τα νησιωτικά συμπλέγματα [[Νήσοι Φερόες|ΦερόεΦερόες]], [[Σέτλαντ]] και [[Ορκάδες|Όρκνεϊ]], ενώ το [[820]] ιδρύουν ένα μικρό βασίλειο στις ανατολικές ακτές της [[Ιρλανδία]]ς και το [[841]] το [[Δουβλίνο]].

Το [[872]] ο Χάραλντ ''ο Ξανθός'' ενοποιεί διοικητικά την επικράτεια και γίνεται ο πρώτος βασιλιάς της, ιδρύοντας έναέναν βασιλικόβασιλικόν οίκοοίκον που θα κυβερνά τη χώρα για τεσσεράμισι αιώνες. Το [[874]] οι άνδρες του Χάραλντ ανακαλύπτουν την [[Ισλανδία]], την οποία θα αποικίσουν μαζικά έναν αιώνα αργότερα ([[970]]). Το [[985]] ο Γκούνμπγιορν Ούλφσον ανακαλύπτει τη [[Γροιλανδία]] κατά λάθος - έπλεε από τη Νορβηγία προς την Ισλανδία, αλλά λόγω θαλασσοταραχής έχασε τον προσανατολισμό του. Τον ίδιο χρόνο φθάνει εκεί και ο [[Έρικ ο Ερυθρός]], εξόριστος από την Ισλανδία, ο οποίος αποπειράται να δημιουργήσει τον πρώτοπρώτον οικισμό (Μπράταχλιντ).

Με παρόμοιο τρόπο το [[986]] οι Νορβηγοί Βίκινγκ φθάνουν στην Αμερική. Ο Μπγιάρνι Χεργιόλφσον είχε ξεκινήσει για τη [[Γροιλανδία]], αλλά ισχυροί ΒΑ άνεμοι τον έβγαλαν από τηντη ρότα του και τον κατηύθυναν προς τον [[Καναδάς|Καναδά]]! Όταν ο Χεργιόλφσον βλέπει τις ακτές, καταλαβαίνει το λάθος και ανακρούει πρύμναν, χάνοντας την ευκαιρία να γίνει ο πρώτος Ευρωπαίος που θα πατούσε σε αμερικανικόαμερικανικόν έδαφος. Ακούγοντας την ιστορία, ο [[Λέιφ Έρικσον]] (γιος του Έρικ του Ερυθρού) οργανώνει εξερευνητικήεξερευνητικήν αποστολή και πράγματι πατά τα νέα εδάφη γύρω στο [[1000]]. Βλέποντας τα άγρια αμπέλια θυμάται τις αμπελοκαλλιέργειες που είχε δει στη Γαλλία, για αυτό και ονομάζει την άγνωστη χώρα Βίνλαντ (''Γη του Οίνου''). Πιστεύεται πως ο Λέιφ προσπάθησε να εποικίσει τη Βίνλαντ - σε αυτό συνηγορούν τα ερείπια οικισμού που βρήκαν οι αρχαιολόγοι στον Κόλπο των Λιβαδιών (L' Anse aux Meadows) στο νησί [[Νέα Γη]].

Το [[1066]] ο [[Χάραλντ Σίγκουρντσον|Χάραλντ Γ' ''ο Αδίστακτος'']], πρώην αξιωματικός του βυζαντινού στρατού, προσπαθεί να εκμεταλλευθεί το κενό διαδοχής στον αγγλικό θρόνο και οργανώνει εκστρατεία για να κατακτήσει την Αγγλία, θέλοντας να προλάβει τους Νορμανδούς που είχαν παρόμοιες βλέψεις. Υποτιμώντας τον αντίπαλο, ο στρατός του υφίσταται πανωλεθρία στη ''Μάχη του [[Στάμφορντ Μπριτζ]]'' από τον αγγλοσάξονα Χάρολντ Γκόντβινσον, ο ίδιος ο βασιλιάς πέφτει νεκρός και κλείνει έτσι η Χρυσή Εποχή των Βίκινγκ, αφού οι διάδοχοί του ακολουθούν διαφορετικό δρόμο - αυτόν της εσωτερικής αναδιοργάνωσης και της καλλιέργειας καλών σχέσεων με τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη. Για τοτον λόγολόγον αυτόαυτόν ο Χάραλντ έμεινε στην ιστορία ως ''ο τελευταίος Βίκινγκ βασιλιάς''.

Οι Σουηδοί λαμβάνουν μέρος στην προσπάθεια αποικισμού της Αγγλίας από τους Βίκινγκ στα τέλη του 8ου αιώνααιώνος. Εκεί έρχονται σε επαφή με τους χριστιανικούς [[Αγγλοσάξονες|αγγλοσαξονικούς]] πληθυσμούς, με αποτέλεσμα την έναρξη μιας μακράς διαδικασίας εκχριστιανισμού τους που ολοκληρώθηκε πολύ αργότερα.

Σύμφωνα με τις υπάρχουσες αναφορές, κατά τοτον 10ο10ον αιώνα οι Σουηδοί έχουν ήδη συγκροτηθεί σε κράτος με βασιλιά τον Χάρολντ τον Ξανθό. Τον Χάρολντ διαδέχεται ο γιος του Μπιορν, που λέγεται πως ''κυβέρνησε για πενήντα χρόνια''. Μετά αναλαμβάνουν συμβασιλείς οι δύο γιοι του Μπιορν, ο Όλοφ και ο Έρικ. Όταν ο Όλοφ πεθαίνει, ο γιος του Στίρμπιορν αρνείται να μοιρασθεί το θρόνο με το θείο του και γίνεται πειρατής στη [[Βαλτική]]. Η τελική σύγκρουση των δύο λαμβάνει χώρα στο Φυρισβέλιρ (κοντά στην [[Ουψάλα]]), μάλλον το 983 - ο Στίρμπιορν σκοτώνεται και ο Έρικ κυβερνά ανενόχλητος μέχρι τοτον θάνατόθάνατόν του ([[993]]).

Τον Έρικ διαδέχεται ο γιος του, ο Όλαφ Β' ''ο Σκώτος'', στα χρόνια του οποίου ολοκληρώνεται ο εκχριστιανισμός των νότιωννοτίων περιοχών. Επίσης ο Όλαφ συμμαχεί με τους Δανούς και μαζί συντρίβουν το νορβηγικό στόλο στη ναυμαχία του Σβολντ ([[999]] ή [[1000]]), κάνοντας τη Σουηδία το ισχυρότερο από τα κράτη των Βίκινγκ. Η βραχύβια αυτή κυριαρχία τίθεται σύντομα σε δοκιμασία και λήγει με την εξισορροπητική σουηδονορβηγική ''Συνθήκη του Κούγκαλβ'' ([[1019]]).

Στις δεκαετίες που ακολουθούν η Σουηδία εμπλέκεται σε διάφορες μικρές περιφερειακές διενέξεις. Όμως τα σημαντικά γεγονότα γίνονται στο εσωτερικό, αφού η χώρα είναι διχασμένη ανάμεσα στους οπαδούς των ειδώλων και τους υποστηρικτές της νέας θρησκείας, του χριστιανισμού. Το [[1066]] προκύπτει πρόβλημα στη διαδοχή - το στέμμα διεκδικούν δύο πρίγκιπες με το ίδιο όνομα (Έρικ). Στον εμφύλιο που ακολουθεί, ο ένας στηρίζεται από τις νότιες εκχριστιανισμένες πόλεις και ο άλλος από τις ειδωλολατρικές περιοχές του εσωτερικού της χώρας. Πάντως η τελική επικράτηση του χριστιανισμού και συνάμα η εγκαθίδρυση της απόλυτης μοναρχίας ως μεθόδου διακυβέρνησηςδιακυβερνήσεως, που θα σημάνουν το οριστικό τέλος της Βίκινγκ περιόδου Βίκιγκ στη Σουηδία, θα λάβουν χώρα έναν αιώνα αργότερα επί Έρικ ''του Αγίου'' (βασ. [[1150]]-[[1160]]).

Ενώ όλοι οι υπόλοιποι Βίκινγκ κατευθύνονται προς δυσμάς, οι Βάραγγοι (φύλο συγγενικό με τους Σουηδούς, υπάρχουν όμως και εναλλακτικές θεωρίες) στα τέλη του 8ου αι. αρχίζουν να μετακινούνται προς τα ανατολικά αναζητώντας προϊόντα, βάσεις και πελάτες για το εμπόριό τους. Ιδρύουν μίαμίαν εμπορική γραμμή που ξεκινάξεκινάει από τη Σκανδιναβία, ακολουθεί την πορεία των [[Ποταμός|ποταμών]] από τη [[Λένινγκραντ (περιφέρεια)|Βοντ]] μέχρι την [[Κριμαία]] και καταλήγει στην πιο πλούσια πόλη της εποχής: την [[Κωνσταντινούπολη]]. Η γραμμή αυτή αναφέρεται στην ιστοριογραφία ως ''[[Εμπορική Οδός Βαράγγων - Ελλήνων]]''.

Σύντομα η βαραγγική φυλή των Ρως εγκαθίσταται μόνιμα στα στρατηγικά περάσματα της τεράστιαςτεραστίας διαδρομής, ιδρύει πόλεις και εγκαθιδρύει τη δική της στρατιωτική - εμπορική ολιγαρχία. Ηγεμονεύει επί των ντόπιων [[Σλάβοι|σλαβικών]] και [[Φίννοι|φιννικών]] φυλών, που σπαράσσονταν από εμφύλιους πολέμους και ξενικές επιδρομές, και δημιουργεί το δικό της [[Χαγανάτο των Ρως|Χαγανάτο]] που μετεξελίσσεται στο [[Κράτος των Ρως]] ([[880]]), χαρακτηριζόμενο από το δίπολο «βαραγγική άρχουσα τάξη - σλαβικός λαός». Ευρισκόμενοι σε διαρκή επαφή με την Πόλη, [[Εκχριστιανισμός των Ρως|εισάγουν το χριστιανισμό]] ([[988]]) και καλλιεργούν εντατικά τα γράμματα και τις τέχνες, σε αντίθεση με τους δυτικούς συγγενείς τους. Σταδιακά οι Βάραγγοι αφομοιώνονται από το σλαβικό στοιχείο και έως το 13ο αι. έχουν πια απωλέσει κάθε ίχνος από τη σκανδιναβική καταγωγή τους.

Την ίδια περίοδο, άλλοι Βάραγγοι στρατολογούνται ως επίλεκτοι μισθοφόροι στοστον βυζαντινό στρατό. Συγκροτούν μάλιστα δικό τους τάγμα, το [[Τάγμα των Βαραγγίων]] ή ''Βαραγγική Φρουρά''.

Γύρω στα [[880]], μερικοί ΒίκινγκςΒίκινγκ, με επικεφαλής τον [[Ρόλλος της Νορμανδίας|Ρόλλο]], εγκαταλείπουν τη Σκανδιναβία και εποικίζουν τις βόρειες ακτές της Γαλλίας, δίπλα στο [[Δυτική Φραγκία|βασίλειο των Δυτικών ΦράγκωνΦραγκών]]. Οι Φράγκοι τους δίνουν το όνομα «Νορμανδοί», δηλ. ''άνθρωποι απ' τοτον Βορρά''. Φοβούμενος τις ληστρικές επιδρομές τους στο εσωτερικό της χώρας, ο βασιλιάς Κάρολος Γ' προσφέρει αυτονομία στα εδάφη τους με αντάλλαγμα την υποταγή τους στοστον θρόνο. Ο αρχηγός τους Χρολφ (γνωστότερος με το εκλατινισμένο ''Ρόλλος'') δέχεται την πρόταση και το [[911]] δημιουργείται το πρώτο νορμανδικό κράτος.

[[Αρχείο:Viking armour in Yorkshire Museum.jpg|thumb|250px|right|Πλήρης πολεμική εξάρτυση Νορμανδού.]]

Έχοντας πια δική τους αναγνωρισμένη επικράτεια, το μετέπειτα ''Δουκάτο της Νορμανδίας'', οι Νορμανδοί ακολουθούν την οδό της ειρηνικής συμβίωσηςσυμβιώσεως με τους γείτονές τους. Τα στρατόπεδά τους μετατρέπονται σε πιο μόνιμες εγκαταστάσεις, δημιουργούν οικογένειες, αναμειγνύονται με τον αυτόχθονα πληθυσμό και εγκαταλείπουν τον [[Παγανισμός|παγανισμό]] χάριν του χριστιανισμού. Μετά από λίγες γενιές είναι πλέον δύσκολο να ξεχωρίσεις έναέναν [[Νορμανδία|Νορμανδό]] από έναέναν Γάλλο.

Για πολλούς η μετάβαση στη νέανέαν κατάσταση είναι δύσκολη, αφού η εγκατάλειψη των «παραδοσιακών» μεθόδων πλουτισμού (πειρατεία, επιδρομές) οδηγεί σε φτώχεια. Η στροφή στη γεωργία δεν αποτελεί διέξοδο για τη μεγάλη πλειοψηφία, επειδή τα πλέον εύφορα εδάφη ανήκαν από πριν σε Γάλλους ευγενείς. Αυτό οδηγεί πολλούς μακριά από τη χώρα τους, όπου (διάσημοι για τις ικανότητές τους στο ιππικό) στρατολογούνται σε ξένες δυνάμεις. Από τα τέλη του 10ου αι. παρατηρείται μαζική εγκατάσταση Νορμανδών μισθοφόρων στην κεντρική και νότιανότιον Ιταλία, για να συμμετάσχουν σε επιχειρήσεις των τοπικών ηγεμόνων εναντίον των [[Σαρακηνοί|Σαρακηνών]] και των βυζαντινών. Κάποιοι από τους απογόνους τους φθάνουν μάλιστα σε ανώτερα αξιώματα, με κορυφαίο το Ρογήρο (Roger) που στέφεται βασιλιάς Σικελίας και Μάλτας το 1130.

Στις αρχές του 11ου αι. το Δουκάτο της Νορμανδίας συσφίγγει τους δεσμούς του με τους αγγλοσάξονες. Λόγω αυτών των σχέσεων, που επιβεβαιώνονται με βασιλικό γάμο, καταφεύγει εκεί η αγγλική βασιλική οικογένεια όταν οι Δανοί κατακτούν το νησί ([[1016]]). Μεταξύ των φυγάδων είναι και ο νεαρός πρίγκιπας Εδουάρδος ''ο Ομολογητής'', ο οποίος επιστρέφει στην Αγγλία ως βασιλιάς το [[1041]], φέρνοντας μαζί του ένα ολόκληρο επιτελείο Νορμανδών ευγενών. Όταν το [[1066]] ο Εδουάρδος πεθαίνει, υπάρχουν πολλοί επίδοξοι διάδοχοι από το εξωτερικό. Ο νέος βασιλιάς, ο ΑγγλοσάξωναςΑγγλοσάξων Χάρολντ Γκόντβινσον, συντρίβει αρχικά τοτον Χάραλντ Γ΄ της Νορβηγίας, αδυνατεί όμως να ελέγξει τους Νορμανδούς. Στις 28 Σεπτεμβρίου ο Νορμανδός δούκας Γουλιέλμος αποβιβάζεται στα αγγλικά εδάφη και στις 14 Οκτωβρίου πετυχαίνει την αποφασιστική νίκη στη [[Μάχη του Χέιστινγκς]].

Μετά τη νίκη του ο δούκας στέφεται βασιλιάς της Αγγλίας ως [[Γουλιέλμος Α' της Αγγλίας|Γουλιέλμος Α΄ ''ο Κατακτητής'']] και η νορμανδική αριστοκρατία αντικαθιστά την αγγλοσαξονική. Ο διαχωρισμός μεταξύ Νορμανδών και ΑγγλοσαξώνωνΑγγλοσαξόνων συνεχίζει να υφίσταται μέχρι τον [[Εκατονταετής Πόλεμος|Εκατονταετή Πόλεμο]] ([[1337]]-[[1453]]), όταν πια όλοι αυτοπροσδιορίζονται απλά ως Άγγλοι και η νορμανδογαλλική γλώσσα των κατακτητών συγχωνεύεται με αυτήν των ντόπιων, δημιουργώντας τη [[Μέση αγγλική γλώσσα]].

Ο Νορμανδοί ήταν οι τελευταίοι που απέσπασαν τη [[Σικελία]] από τους Βυζαντινούς. Στην ΕλλάδαΕλλάδαν είναι γνωστοί για τις επιδρομές που έκαναν στην [[Κέρκυρα]], στο [[Δεσποτάτο της Ηπείρου]] και στη Φραγκοκρατούμενη Στερεά Ελλάδα, στις οποίες περιοχές όμως δεν κατάφεραν να στεριώσουν.

Οι χριστιανικοί λαοί της νότιαςνοτίου Ευρώπης αντιμετώπιζαν τους Βίκινγκ ως ικανότατους πολεμιστές αλλά συνάμα αμόρφωτους, χωρίς να φείδονται ειρωνείας. Χαρακτηριστικά στην Ιταλία ο Βίκινγκ ήταν συνώνυμο του ''άπλυτου''απλύτου και ''άξεστου''αξέστου, ενώ για τους βυζαντινούς ήταν ''πελεκυφόρος βάρβαρος'' και ''κρασοσακούλα'', χρήσιμος πάντως ως μισθοφόρος και επίλεκτος σωματοφύλακας του αυτοκράτορααυτοκράτορος. Στα πλαίσια αυτής της εικόνας αναπτύχθηκαν δοξασίες που μέχρι σήμερα δεν έχουν αποδειχθεί, όπως ότι έπιναν κρασί από τα κρανία των αντιπάλων τους ή ότι διακοσμούσαν τα κράνη τους με κέρατα (κατά το Μεσαίωνα θεωρούνταν σύμβολο του διαβόλου).

Η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Πράγματι ο πολιτισμός που δημιούργησαν οι Βίκινγκ ήταν ελάσσων σε σύγκριση με την πολιτιστική παραγωγή της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Μοναδική εξαίρεση ήταν οι [[Βάραγγοι]] του [[Κράτος των Ρως|''κράτους των Ρως'']], οι οποίοι πάντως επηρεάσθηκαν έντονα από το Βυζάντιο, και δευτερευόντως οι Νορμανδοί. Οι βασιλείς της Νορβηγίας ήταν αγράμματοι έως το 1066. Οι ΒίκινγκςΒίκινγκ, ιδιαίτερα στα πρώτα στάδια της εξάπλωσήςεξαπλώσεώς τους, θεωρούσαν ως φυσιολογικές δραστηριότητες την πειρατεία, τη ληστεία και τοτον βιασμό. Από την άλλη μεριά όμως, η κατάσταση των άλλων λαών στο μεγαλύτερο τμήμα της Κεντρικής και Δυτικής Ευρώπης δεν ήταν πολύ καλύτερη. Ίσως η κυριαρχία του χριστιανισμού είχε επηρεάσει κάποια ζητήματα ηθικής, αλλά σίγουρα το πολιτιστικό χάσμα μεταξύ αυτών και των Βίκινγκ δεν ήταν τόσο μεγάλο.

Δεν πρέπει επίσης να αγνοείται ένα άλλο δεδομένο: οι ΒίκινγκςΒίκινγκ πέρασαν στη Χρυσή Εποχή τους, έστω και καθυστερημένα, από μία φάση που οι περισσότεροι λαοί πέρασαν κάποια στιγμή. Ας μην ξεχνάμε για παράδειγμα ότι οι Έλληνες της κλασικήςκλασσικής αρχαιότηταςαρχαιότητος θεωρούσαν την πειρατεία ως ''κατά φύσιν κτητική'' δραστηριότητα! Υπό αυτό το πρίσμα, ίσως και να ήταν ιστορικά αναπόφευκτο το πέρασμα από τη φάση ''Βίαιη επέκταση - Ακμή - Παρακμή'' πριν την πλήρη ένταξη στον ευρωπαϊκό κόσμο, που ξεκίνησε μετά το 1066 παράλληλα με τον πλήρη εκχριστιανισμό τους

== Γραφή των ΒίκινγκςΒίκινγκ: Ρούνοι ==

[[File:CodexRunicus.jpeg|left|thumb|215x215px|Περγαμηνή με τμήμα του Ρουνικού ΚωδικάΚώδικος (Codex Runicus).]]

Στον αντίποδα της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας όπου χρησιμοποιείτο το λατινικό και το ελληνικό αλφάβητο,οι πληθυσμιακές ομάδες της κεντρικής και της βόρειαςβορείου Ευρώπης άρχισαν να χρησιμοποιούν μια νέα και αρκετά διαφορετική γραφή, τη ρουνική. Η γραφή αυτή χρησιμοποιεί ιδιαίτερα γράμματα,τους ρούνους.

Από τα επιγραφικά και τα γενικότερα αρχαιολογικά δεδομένα γνωρίζουμε ότι η ρουνική γραφή χρησιμοποιήθηκε από έναν μεγάλομεγάλον αριθμό εθνοτήτων. Σε αυτόν περιλαμβάνονται τα φυλά που κατοικούσαν στις σημερινές περιοχές της [[Γερμανία]]ς, της [[Δανία]]ς, των Κάτω Χωρών, της [[Ελβετία]]ς, της [[Αυστρία]]ς, της [[Σκανδιναβία]]ς, καθώς και σε εκτεταμένες περιοχές της Ανατολικής Ευρώπης, έως τον Δνείπερο και τη Μαύρη Θάλασσα. Τα φύλα αυτά χαρακτηρίζονται από γλωσσική και πιθανότατα φυλετική ομοιογένεια και οι επιμέρους γλώσσες τους ονομάζονται γερμανικές(Germanic). Σε αυτήν την κατηγορίακατηγορίαν υπάγεται και η γλώσσα των ΒίκινγκςΒίκινγκ, η οποία παρουσίαζε μια πρόσθετη ενοποίηση χαρακτηριστικών στην περιοχή της Σκανδιναβίας.

Το ρουνικό αλφάβητο ή σύστημα γραφής άπαντααπαντάται για πρώτη φορά τον 2ο2ον αιώνα μΧμ.Χ. Συνέχισε να χρησιμοποιείται κατά τους λεγόμενους Σκοτεινούς Αιώνες και, φυσικά, κατά την εποχή των Βικινγκ, ως βασικό εκφραστικό μέσο των Βορείων Λαών. Η χρήση του παρέμεινε αμείωτη έως το τέλος της μεσαιωνικής περιόδου, οπότε άρχισε σταδιακά να αντικαθίσταται από το λατινικόλατινικόν αλφάβητο.

Στη μεταβολήμεταβολήν αυτή υπήρξε καίρια η συμβολή της χριστιανικής θρησκείας, η οποία από το τέλος του 10ου αιώνααιώνος εξαπλώθηκε ραγδαία, αν και όχι χωρίς αντίσταση. Σε πολλές περιπτώσεις οι ρούνοι θεωρήθηκαν υπολείμματα της παλαιάς εθνικής θρησκείας και απαγορεύθηκε η χρήση τους. Υπήρξαν, ωστόσο, μεμονωμένες περιοχές, οπού η ρουνική γραφή, συνέχισε να χρησιμοποιείται έως και τη σύγχρονη εποχή.<ref>Βίκινγκς: Οι αδάμαστοι πολεμιστές του Βορρά(Εκδόσεις Περισκόπιο)</ref>