Ιωάννης Καραβίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Μετά την επίθεση των Γερμανών στην Ελλάδα και την συνθηκολόγηση, ο Καραβίας κατέφυγε στην Πάρο, τόπο καταγωγής της συζύγου του, και από εκεί διέφυγε στη [[Μέση Ανατολή]]. Εκεί διακρίθηκε στις επιχειρήσεις των [[Συμμαχικές δυνάμεις κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο|Συμμάχων]] και στην [[Δεύτερη μάχη του Ελ Αλαμέιν]] ως υποδιοικητής τάγματος της 1ης Ταξιαρχίας. Στη συνέχεια, διετέλεσε διοικητής του 1ου Τάγματος της [[Τρίτη Ελληνική Ορεινή Ταξιαρχία|3ης Ελληνικής Ορεινής Ταξιαρχία]]<nowiki/>ς του Ελληνικού Στρατού υπό τον συνταγματάρχη [[Θρασύβουλος Τσακαλώτος|Θρασύβουλο Τσακαλώτο]] στη [[Μάχη του Ρίμινι]], στην [[Ιταλία]]. Ο Καραβίας ηγήθηκε της επίθεσης στο Μοντιλιάνι και τη Μπελαρία και κατόρθωσε να καταλάβει το στρατιωτικό αεροδρόμιο του Ρίμινι ύστερα από σκληρή μάχη, συμβάλλοντας στην κατάληψη της πόλης στις [[21 Σεπτεμβρίου]] [[1944]]<ref>{{Cite book|title = Σαράντα Χρόνια Στρατιώτης της Ελλάδος|last = Τσακαλώτος|first = Θρασύβουλος|publisher = Ακρόπολις|year = 1960|isbn =|location = Αθήνα|page = 515-529}}</ref>. Στις 27 Σεπτεμβρίου του 1944 ανέλαβε πάλι επιθετικές πρωτοβουλίες εναντίον της Γοτθικής Γραμμής και μετά από σκληρό αγώνα κατόρθωσε να περάσει τον ποταμό [[Ρουβίκωνας|Ρουβίκωνα]] και να προωθηθεί αρκετά χιλιόμετρα εντός του γερμανοκρατούμενου εδάφους. Για τις νίκες αυτές η 3η Ορεινή Ταξιαρχία έλαβε το όνομα Ταξιαρχία Ρίμινι.

 

 

Το 1947 ανέλαβε υποδιοικητής και αργότερα διοικητής της [[Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων|Στρατιωτικής Σχολής Ευελπίδων]] (1947), διοικητής της 72ης Ταξιαρχίας (1948-1949) και διοικητής της 5ης Μεραρχίας Κρήτης (1953). Αποστρατεύθηκε το [[1958]] με τον βαθμό του στρατηγού και πέθανε τον Ιούλιο του [[1994]].