Ιταλική ενοποίηση: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Κατά το μεγαλύτερο μέρος του 19ου αιώνα, στην ιταλική χερσόνησο υπήρχαν πολλά διαφορετικά κράτη. Από αυτά, το μοναδικό στο οποίο βασίλευε [[Ιταλοί|Ιταλός]] [[Βασιλεία|μονάρχης]] ήταν το βασίλειο του [[Πεδεμόντιο|Πεδεμοντίου]] και της [[Σαρδηνία|Σαρδηνίας]]. Σε αυτό βασίστηκε, σε μεγάλο βαθμό, και η προσπάθεια ενοποίησης. Πρωτεργάτες υπήρξαν ο βασιλιάς [[Βίκτωρ Εμμανουήλ Β΄]] και ο μετριοπαθής [[Φιλελευθερισμός|φιλελεύθερος]] [[πρωθυπουργός]] Καμίλο Καβούρ. Παράλληλα, ο πολιτικός Τζουζέπε ΜατσίνηΜατσίνι ίδρυσε το κίνημα ''Νέα Ιταλία'' με στόχο τη δημιουργία ενός ενιαίου και [[Δημοκρατία|δημοκρατικού]] ιταλικού κράτους. Στα [[1859]] - [[1860]] το Πεδεμόντιο απέσπασε από την [[Αυστρία]] περιοχές της βόρειας Ιταλίας, ενώ ο Ιταλός επαναστάτης [[Τζουζέπε Γκαριμπάλντι]], κάνοντας απόβαση στη Σικελία στις 11 Μαΐου 1860, κήρυξε την επανάσταση στην νότιο Ιταλία και την ένωση αυτών των περιοχών με το Πεδεμόντιο. Έτσι, το [[1861]] σχηματίστηκε το ενιαίο [[Βασίλειο της Ιταλίας]], που ως το [[1870]] είχε λάβει την εδαφική μορφή που έχει σήμερα η Ιταλία.