Σκαθάρι (αυτοκίνητο): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

{{Πληροφορίες αυτοκινήτου

| name = Volkswagen Typ 1

| manufacturer = [[Volkswagen]]|

| aka = Σκαραβαίος<br />Κατσαριδάκι<br />Χελώνα

}}

 

 

Μέχρι το [[2002]], έφερε και τον τίτλο του αυτοκινήτου με τις περισσότερες πωλήσεις υπό το ίδιο όνομα, οπότε το ξεπέρασε το [[Volkswagen Golf]], που είναι ''[[de facto]]'' ο αντικαταστάτης του από το [[1974]], ο οποίος όμως σήμερα βρίσκεται στην 7-η γενιά του. Από το [[1997]] έως το [[2010]], επίσης, παρήχθη και το [[Volkswagen New Beetle]], με σχεδίαση εμπνευσμένη από τον πρώτο Σκαραβαίο. Βασίστηκε στο σασί της [[Volkswagen Golf#4η γενιά (MkIV)|τέταρτης γενιάς του Volkswagen Golf]] και ως αποτέλεσμα, σε αντίθεση με το «όλα πίσω» του Σκαθαριού, το New Beetle είχε τον κινητήρα στο μπροστινό μέρος, την κίνηση στους εμπρός τροχούς και το χώρο αποσκευών στο πίσω μέρος. Το [[2011]], εισήχθη η δεύτερη γενιά του σύγχρονου Σκαραβαίου και κυκλοφόρησε υπό την ονομασία [[Volkswagen Beetle (2011)|Beetle]] σκέτο. Βασίζεται στο σασί της [[Volkswagen Golf#6η γενιά (MkVI)|έκτης γενιάς του Volkswagen Golf]] και συγκεκριμένα της σεντάν έκδοσης (VW Jetta). Κατά συνέπεια, η διάταξη «κινητήρας μπροστά, εμπρόσθια κίνηση» διατηρήθηκε.

Μια πρώτη εντύπωση για τη δομή και την αισθητική του μοντέλου δόθηκε το [[1937]], όταν κατασκευάστηκαν 30 αντίτυπα προ-παραγωγής, γνωστά ως '''W30'''. Τα 30 αυτά αντίτυπα είχαν σχεδόν πανομοιότυπη εμφάνιση με το μετέπειτα Σκαθάρι, εκτός από τους κάπως πιο προεξέχοντες ακόμα μπροστινούς προβολείς. Στα πλαίσια των δοκιμών του νέου μοντέλου, τα 30 αυτά W30 διάνυσαν συνολικά 2.900.000 χιλιόμετρα (1.800.000 μίλια) υπό όλες τις πιθανές συνθήκες.<ref>Gilmore, p. 47.</ref> Η τελική εμφάνιση του αυτοκινήτου διαμορφώθηκε το [[1938]], όταν και ενσωματώθηκαν οι μπροστινοί προβολείς στο σασί. Το έτος αυτό, για την μελλοντική μαζική παραγωγή του Volkswagen, ιδρύθηκε η εταιρεία '''Gesellschaft zur Vorbereitung des Volkswagen''', η οποία αργότερα μετονομάστηκε σε '''Volkswagen-Werke GmbH''' και ξεκίνησε να κτίζεται το μεγαλύτερο εργοστάσιο αυτοκινητοβιομηχανίας της εποχής. Στην πραγματικότητα θεμελιώθηκε μία ολόκληρη πόλη, αφού μαζί με το εργοστάσιο χτίστηκαν και ολόκληροι οικισμοί εργατικών κατοικιών μαζί με βοηθητικές εγκαταστάσεις. Η πόλη αυτή ιδρύθηκε στις 1 Ιουλίου [[1938]], υπό την ονομασία «Πόλη των αυτοκινήτων KdF» (Stadt des KdF-Wagens). Το [[1945]], μετονομάστηκε σε ''[[Βόλφσμπουργκ]]'' και είναι μέχρι σήμερα η έδρα της αυτοκινητοβιομηχανίας Volkswagen.

 

 

Τον Αύγουστο του [[1938]], ενώ το εργοστάσιο δεν είχε ακόμα πάρει την τελική του μορφή, τυπικά ξεκίνησε η παραγωγή του μοντέλου, αλλά δεν πρόφτασαν τότε να κατασκευαστούν πολλά, λόγω της έκρηξης του Β' Π.Π.

Ως αποτέλεσμα, η παραγωγή του εργοστασίου μετατράπηκε σε πολεμική, κατασκευάζοντας τα πολεμικά αυτά οχήματα, μαζί και το '''Volkswagen Type 82E''', το οποίο ουσιαστικά ήταν η στρατιωτική εκδοχή του Σκαθαριού. Υπάρχει μια εσφαλμένη εντύπωση ότι η παραγωγή της πολιτικής έκδοσης είχε διακοπεί κατά τη διάρκεια του Β' Π.Π. Στην πραγματικότητα, μεταξύ του [[1938]] και του [[1945]], κατασκευάστηκαν και 620 αυτοκίνητα για πολιτική χρήση, αλλά τα περισσότερα για κάποιους προνομιούχους της Ναζιστικής ελίτ. Για το ευρύ κοινό, ωστόσο, οι προκαταβολές και τα βιβλιάρια για την αγορά ενός αυτοκινήτου κατάντησαν φάρσα. Η επίσημη κοστολόγηση με 990 [[Γερμανικό μάρκο|γερμανικά μάρκα]] δεν κάλυπτε τα έξοδα παραγωγής και η τιμή πώλησης το [[1946]], όταν πραγματικά έγινε διαθέσιμο στο ευρύ κοινό, ξεκίνησε στα 5.000 μάρκα.

 

 

Στις 11 Απριλίου [[1945]] τα Αμερικανικά στρατεύματα κατέλαβαν το εργοστάσιο της Volkswagen και τον Ιούνιο του 1945, αμέσως μετά το τέλος του πολέμου, το εργοστάσιο πέρασε από τις στρατιωτικές δυνάμεις των [[ΗΠΑ]] στις βρετανικές. Μάλιστα, όταν το εργοστάσιο ήταν υπό βρετανικό έλεγχο, το αρχικό σχέδιο ήταν ο εξοπλισμός συναρμολόγησης του μοντέλου να μεταφερθεί στο [[Ηνωμένο Βασίλειο]], ως πολεμική αποζημίωση. Ευτυχώς για την Volkswagen, καμία βρετανική αυτοκινητοβιομηχανία δεν έδειξε ενδιαφέρον, διότι θεώρησαν ότι τα αυτοκίνητα με τον κινητήρα πίσω δεν θα είχαν μέλλον, ότι η παραγωγή του μοντέλου θα ήταν αντι-οικονομική και ότι η εξωτερική αισθητική του ήταν υπερβολικά μη ελκυστική για τον μέσο αγοραστή.<ref>[http://www.theguardian.com/news/2000/mar/18/guardianobituaries «Ivan Hirst, News». The Guardian (UK). 18 March 2000.]</ref> Είναι εντυπωσιακό ότι κατά τη διάρκεια αυτού του σχεδίου, ακόμα και ο Χένρυ Φορντ ο 2ος (εγγονός του [[Χένρυ Φορντ|ιδρυτή]] της [[Ford Motor Company]]) δήλωσε ότι ένα τόσο άσχημο αυτοκίνητο δεν θα μπορούσε να εύρισκε πελάτες.

 

Ως αποτέλεσμα, η γραμμή συναρμολόγησης του μοντέλου παρέμεινε οριστικά στο [[Βόλφσμπουργκ]], ενώ τον Οκτώβριο του [[1949]] η Volkswagenwerk GmbH επανήλθε υπό γερμανική ιδιοκτησία. Επίσης, με την επανέναρξη της παραγωγής το αυτοκίνητο μετονομάστηκε επίσημα σε '''Volkswagen Typ 1''', αν και στην καθημερινότητα επικράτησε το όνομα '''«Käfer»''' (Σκαθάρι). Συχνά αναφερόταν και ως σκέτο '''Volkswagen''', όταν ακόμα ήταν το μοναδικό μοντέλο της εταιρείας.

 

Το εργοστάσιο είχε υποστεί μεγάλες ζημιές από τους βομβαρδισμούς των Συμμάχων προς το τέλος του Β' Παγκόσμιου Πολέμου, αλλά με βρετανική βοήθεια οι Γερμανοί εργάτες μπόρεσαν να κατασκευάσουν 1.785 οχήματα το [[1945]] και ως τα τέλη του έτους το εργοστάσιο λειτούργησε για πρώτη φορά σε σχεδόν κανονικούς ρυθμούς. Σύντομα, ο ρυθμός παραγωγής επιταχύνθηκε ραγδαία, καθώς ήδη τον Μάρτιο του [[1946]] έφτασε τα 1.000 αντίτυπα τον μήνα, και από τα 19.244 αντίτυπα συνολικά το [[1948]], έφτασε τα 46.146 αντίτυπα εν έτει [[1949]]. Η ζήτηση αυξήθηκε επίσης κατακόρυφα, εντός και εκτός συνόρων, ενώ οι πρώτες εξαγωγές ξεκίνησαν τον Οκτώβριο του [[1947]] και σύντομα η Volkswagen απέκτησε παγκόσμια εξάπλωση. Το [[1950]], ο Σκαραβαίος και το μικρό και πολλαπλών χρήσεων επαγγελματικό VW Bus έφτασαν συνολικά τα 100.000 αντίτυπα, ενώ το εκατομμυριοστό Σκαθάρι παρήχθη στις 5 Αυγούστου [[1955]] και ώρα 14:10. Έως τα μέσα της [[Δεκαετία 1950|δεκαετίας του 1950]], είχε γίνει ήδη το νούμερο 1 σε πωλήσεις αυτοκίνητο στη [[Δυτική Γερμανία]] και το σύμβολο του οικονομικού θαύματος της μεταπολεμικής Δυτικής Γερμανίας.

 

Κατά τη [[Δεκαετία 1950|δεκαετία του 1950]] και τη [[Δεκαετία 1960|δεκαετία του 1960]], το Σκαθάρι ήταν εξαιρετικά δημοφιλές σε όλα τα κράτη της Δυτικής και της Νότιας [[Ευρώπη]]ς, μεταξύ των οποίων και στην [[Ελλάδα]]. Ήταν αξιόπιστο, εύκολο σε συντήρηση, ανθεκτικό στις δύσκολες συνθήκες, με πιο ευρύχωρο σαλόνι από πολλά άλλα οικονομικά αυτοκίνητα της τότε εποχής, και όλα αυτά σε ιδιαίτερα προσιτή τιμή πώλησης. Επίσης, ήταν πιο ισχυρό από τους ανταγωνιστές του ([[Citroën 2CV]], [[Renault 4CV]], [[Mini (1959)|Mini]], [[Fiat 500 (1957)|Fiat 500]] και 600, Saab 92 και Volvo PV444) και το μόνο που μπορούσε να αναπτύσσει και να διατηρεί σχετικά υψηλές ταχύτητες στον [[Αυτοκινητόδρομος|αυτοκινητόδρομο]], αφού είχε σχεδιαστεί εξ αρχής για αυτό το σκοπό.

 

Παράλληλα, κατάφερε να σημειώσει τεράστια επιτυχία και στις [[Ηνωμένες Πολιτείες]], ως επιλογή αντίδρασης ενός μέρους του αγοραστικού κοινού στα υπερβολικά μεγάλα Αμερικανικά αυτοκίνητα των τότε δεκαετιών. Τόσο το αντισυμβατικό και πρωτότυπο σχήμα του, όσο και η ανυπαρξία εγχώριων ανταγωνιστικών μοντέλων, του εξασφάλισαν την 1η θέση στις πωλήσεις μικρών αυτοκινήτων καθ' όλη τη διάρκεια της [[Δεκαετία 1960|δεκαετίας του 1960]], με ιδιαίτερη αποδοχή από την νεολαία ως σύμβολο επανάστασης και αντικομφορμισμού. Μάλιστα η ζήτηση ήταν τόσο μεγάλη, ώστε το [[1963]] η λίστα αναμονής μέχρι την παράδοση έφτασε τους 5 μήνες, κάτι σχεδόν ανήκουστο τότε στην Αμερική για μη εγχώριο μοντέλο.

 

Είναι χαρακτηριστικό ότι το Σκαθάρι είχε παγκόσμιας κλίμακας απήχηση, με εξαιρετικά μεγάλη δημοτικότητα σε όλες τις ηπείρους. Αντιθέτως, κανένας από τους ανταγωνιστές του δεν κατάφερε ποτέ κάτι ανάλογο, καθώς οι περισσότεροι σημείωσαν μεν τεράστια εμπορική επιτυχία, αλλά μόνο στην [[Ευρώπη]], ενώ ειδικότερα το [[Citroën 2CV]] στην [[Ευρώπη]], στη [[Λατινική Αμερική]] και σε αρκετές χώρες της [[Αφρική]]ς και της [[Ασία]]ς.

 

Ο ρυθμός παραγωγής του Σκαραβαίου ήταν σταθερά ανοδικός και το αποκορύφωμα σημειώθηκε το έτος [[1971]], όταν η ετήσια διεθνής παραγωγή έφτασε τα 1.291.612 αντίτυπα. Αμέσως μετά, στις 17 Φεβρουαρίου [[1972]], όταν κατασκευάστηκε το όχημα με αύξοντα αριθμό 15.007.034 που ήταν ένα μπλε μεταλλικό, ξεπέρασε σε αριθμό αντιτύπων το [[Ford Model T]], παίρνοντάς του έτσι τον τίτλο του πιο εμπορικού αυτοκινήτου όλων των εποχών. Το [[1973]], η συνολική παραγωγή είχε πλέον υπερβεί τα 16 εκατομμύρια αντίτυπα και στις 23 Ιουνίου [[1992]] έφτασε τα 21 εκατομμύρια αντίτυπα, αν και από το [[1995]] ο ρυθμός παραγωγής επιβραδύνθηκε στο ελάχιστο.

[[Αρχείο:Der Samtrote Sonderkäfer.jpg|thumb|right|300px|Σκαθάρι του 1984, παραγωγής στο Μεξικό, αλλά γερμανικής κυκλοφορίας, από παράλληλη εισαγωγή.]]

 

[[Αρχείο:Volkswagen Bubbla sista bilen.jpg|thumb|left|300px|Το τελευταίο αντίτυπο του θρυλικού μοντέλου, με ημερομηνία παραγωγής 30 Ιουλίου 2003.]]

 

Τα τελευταία χρόνια μάλιστα έχει οργανωθεί στο [[Διαδίκτυο]] μια ολόκληρη σειρά οδηγών συντήρησης και ένα δίκτυο για την εύκολη εξεύρεση και απόκτηση ανταλλακτικών, που επιτρέπει στους οπαδούς του την εύκολη συντήρηση και επισκευή των αυτοκινήτων τους, χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία. Μέχρι σήμερα, αρκετοί οπαδοί του, καθώς και επώνυμοι οίκοι, έχουν κυκλοφορήσει δεκάδες εκδόσεις και αφιερώματα για το Σκαθάρι, ενώ η σχετική βιβλιογραφία δεν αναμένεται να μειωθεί ούτε στο άμεσο μέλλον.

 

[[Αρχείο:Stretchlimo2.jpg|360px|thumb|right|Σκαθάρι με aftermarket μακρύτερο μεταξόνιο και μετατροπής σε λιμουζίνα, στο [[Αμβούργο]], [[Γερμανία]], σε φωτογραφία του 2011.]]

 

 

== Συνολική παραγωγή ==