Πιερ-Σιμόν ντε Λαπλάς: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 11:
Εξέτασε πολλά θέματα που προβλημάτιζαν την εποχή του πάνω στην [[Ουράνια μηχανική]]. Την ελλειπτική κίνηση των πλανητών, τις κινήσεις της Σελήνης, το σχήμα της Γης, τη μέθοδο για να βρεθεί η απόσταση του Ήλιου, τις τροχιές των πλανητών Δία και Κρόνου κλπ. Η θεωρία του για την κοσμογονία εκτίθεται μέσα από το έργο του «Έκθεση του συστήματος του κόσμου» που εξέδωσε το [[1796]]. Σημειώνεται πως το έργο αυτό επανεκδόθηκε το 1824 μαζί με την «Ιστορία της Αστρονομίας».
Είναι επίσης αυτός που επινόησε την περίφημη [[εξίσωση Λαπλάς]]. Αν και ο [[μετασχηματισμός Λαπλάς]] ονομάζεται προς τιμή του Λαπλάς, (οποίος χρησιμοποίησε το μετασχηματισμό στην εργασία του για τη θεωρία πιθανοτήτων), ο μετασχηματισμός αυτός ανακαλύφθηκε αρχικά από τον [[Λέοναρντ Όιλερ]], τον Ελβετό μαθηματικό. Ο μετασχηματισμός Λαπλάς εμφανίζεται σε όλους τους κλάδους της μαθηματικής φυσικής. Επίσης μεγάλη ήταν η συνεισφορά του στην αναλυτική θεωρία των πιθανοτήτων.
Ακόμη, μια άλλη συνεισφορά του Λαπλάς, αγγίζοντας τον τομέα της [[Στατιστική Φυσική|Στατιστικής Φυσικής]], ήταν ο «[[Δαίμονας του Λαπλάς|Δαίμονα του Λαπλάς]]». Η βασική ιδέα ήταν πως αφορούσε έναν υποθετικό δαίμονα που, αν γνώριζε την ακριβή θέση του κάθε ατόμου στο Σύμπαν, τότε θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τους νόμους του Νεύτωνα για να αποκαλύψει όλη την πορεία των κοσμικών γεγονότων, του παρελθόντος και του παρόντος: Αν θεωρηθεί για μια στιγμή ότι υπάρχει μια νοημοσύνη ικανή να κατανοήσει όλες τις δυνάμεις που κινητοποιούν τη φύση, καθώς και την αντίστοιχη κατάσταση των όντων που τη συνθέτουν, θα περιέκλειε στον ίδιο μαθηματικό τύπο τις κινήσεις των μεγαλύτερων ατόμων. Αφού γι αυτήν τίποτα δε θα ήταν αβέβαιο, το μέλλον, όπως ακριβώς και το παρελθόν, θα φάνταζε στα μάτια της ως παρόν.
| |||