Σκαθάρι (αυτοκίνητο): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 42:
Το πρώτο πρόγραμμα της εταιρείας, ήταν η σχεδίαση ενός αυτοκινήτου «του λαού» που θα ήταν προσβάσιμο για αγορά από όλο το λαό και, γι' αυτό τον λόγο, το πρότζεκτ ονομάστηκε '''Volkswagen''' (αυτοκίνητο του λαού). Το πρόγραμμα αυτό το χρηματοδότησε ο [[Αδόλφος Χίτλερ]], ο οποίος έδωσε τις βασικές οδηγίες στον Πόρσε στα τέλη καλοκαιριού του [[1933]], σε μεταξύ τους συνάντηση στο ξενοδοχείο Κάιζερχοφ στο [[Βερολίνο]]. Αναλύοντας τα σχέδιά του στον Πόρσε, του ζήτησε να είναι μικρό, ανθεκτικό, με αξιόπιστο κινητήρα, χαμηλή κατανάλωση και μέγιστη τιμή πώλησης τα 990 [[Γερμανικό μάρκο|μάρκα]], ισοδύναμη με την τιμή μιας μοτοσυκλέτας τότε ή με 4.000 € σήμερα (ο μέσος γερμανικός μισθός το [[1939]], όταν λανσαρίστηκε, ήταν 200 με 300 μάρκα). Επιπλέον βασική οδηγία, ήταν να μπορεί να μεταφέρει 4 ενήλικες ή 2 ενήλικες και 3 παιδιά, με [[ταχύτητα]] 100 km/h.
[[Αρχείο:Porsche Typ12 Model Nuremberg.jpg|thumb|left|300px|Ένα από τα πρώτα δοκιμαστικά Porsche Typ 12, παραγωγής 1932, στο μουσείο της [[Νυρεμβέργη
Ο κινητήρας του μοντέλου σχεδιάστηκε και κατασκευάστηκε από τον μηχανικό της [[Porsche]] Franz Reimspiess και ήταν τετράχρονος, βενζίνης, επίπεδος 4-κύλινδρος (H4) και αερόψυκτος, ενώ ο βασικός σχεδιασμός του διατηρήθηκε σε όλες τις μεταγενέστερες εκδοχές μεγαλύτερου κυβισμού. Μάλιστα ο Πόρσε και η ομάδα του, παρά τη δυνατότητα των φθηνότερων εναλλακτικών επιλογών, επέλεξαν τα ακριβότερα ανταλλακτικά στην αερόψυξη, για την καλύτερη απόδοση του κινητήρα στις υψηλές στροφές. Η αερόψυξη προτιμήθηκε γιατί το ψυκτικό υγρό [[αιθυλενογλυκόλη]] δεν ήταν τότε παντού διαθέσιμο και διότι τον χειμώνα το νερό πάγωνε εύκολα στα τότε ψυγεία. Επίσης, εφάρμοσαν και καινοτομίες στο σασί, στον κινητήρα και στο κιβώτιο ταχυτήτων, ανεξάρτητα από το κόστος.
Ο Έρβιν Κομέντα σχεδίασε ένα καμπυλωτό και ιδιαίτερα [[Αεροδυναμική|αεροδυναμικό]] αμάξωμα, που αν και ήταν πολύ μαζεμένο, μπορούσε να μεταφέρει 4 ενήλικα άτομα με άνεση. [[Αρχείο:Primer (34 front).jpg|thumb|right|280px|Μοντέλο υπό κλίμακα του W30 του 1937.]]
Γραμμή 68 ⟶ 70 :
[[Αρχείο:1949_VW_dash.jpg|thumb|right|310px|Το ταμπλό ενός Σκαραβαίου του 1949.]]
Στις 11 Απριλίου [[1945]] τα Αμερικανικά στρατεύματα κατέλαβαν το εργοστάσιο της Volkswagen και τον Ιούνιο του 1945, αμέσως μετά το τέλος του πολέμου, το εργοστάσιο πέρασε από τις στρατιωτικές δυνάμεις των [[ΗΠΑ]] στις βρετανικές. Μάλιστα, όταν το εργοστάσιο ήταν υπό βρετανικό έλεγχο, το αρχικό σχέδιο ήταν ο εξοπλισμός συναρμολόγησης του μοντέλου να μεταφερθεί στο [[Ηνωμένο Βασίλειο]], ως πολεμική αποζημίωση. Ευτυχώς για την Volkswagen, καμία βρετανική αυτοκινητοβιομηχανία δεν έδειξε ενδιαφέρον, διότι θεώρησαν ότι τα αυτοκίνητα με τον κινητήρα πίσω δεν θα είχαν μέλλον, ότι η παραγωγή του μοντέλου θα ήταν αντι-οικονομική και εμπορικώς ασύμφορη και ότι η εξωτερική αισθητική του ήταν υπερβολικά μη ελκυστική για τον μέσο αγοραστή.<ref>[http://www.theguardian.com/news/2000/mar/18/guardianobituaries «Ivan Hirst, News». The Guardian (UK). 18 March 2000.]</ref> Είναι εντυπωσιακό ότι κατά τη διάρκεια αυτού του σχεδίου, ακόμα και ο Χένρυ Φορντ ο 2ος (εγγονός του [[Χένρυ Φορντ|ιδρυτή]] της [[Ford Motor Company]]) δήλωσε ότι ένα τόσο άσχημο αυτοκίνητο δεν θα μπορούσε να εύρισκε πελάτες.
Ως αποτέλεσμα, η γραμμή συναρμολόγησης του μοντέλου παρέμεινε οριστικά στο [[Βόλφσμπουργκ]], ενώ τον Οκτώβριο του [[1949]] η Volkswagenwerk GmbH επανήλθε υπό γερμανική ιδιοκτησία. Επίσης, με την επανέναρξη της παραγωγής το αυτοκίνητο μετονομάστηκε επίσημα σε '''Volkswagen Typ 1''', αν και στην καθημερινότητα επικράτησε το όνομα '''«Käfer»''' (Σκαθάρι). Συχνά αναφερόταν και ως σκέτο '''Volkswagen''', όταν ακόμα ήταν το μοναδικό μοντέλο της εταιρείας.
| |||