Μεγάλη Εκκαθάριση: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 17:
Ο όρος ''εκκαθάριση'' εντός της σοβιετικής πολιτικής ορολογίας ήταν συντομογραφία της έκφρασης ''εκκαθάριση των τάξεων του Κόμματος'', όπως όταν το 1933 αποβλήθηκαν 400.000 άτομα από το [[Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης|κομμουνιστικό κόμμα της χώρας]]. Από το 1936 έως το 1953 -θάνατος του [[Στάλιν]]- ο όρος απέκτησε νέα έννοια καθώς με το αποβληθεί κάποιος από το κόμμα ήταν σχεδόν βέβαιο πως θα συλλαμβάνονταν και θα φυλακίζονταν ή θα εκτελούνταν.
Η πολιτική εκκαθάριση ήταν κυρίως μια προσπάθεια από τον Στάλιν στο να εξαλείψει τους ανταγωνιστές του παρελθόντος, όπως τις αριστερές και δεξιές πολιτικές πτέρυγες του κόμματος επικεφαλής ήταν οι [[Λέων Τρότσκι|Λεών Τρότσκυ]] και [[Νικολάι Μπουχάριν]] αντίστοιχα. Μετά τον [[Ρωσικός Εμφύλιος Πόλεμος|ρωσικό εμφύλιο πόλεμο]] του 1917-1923 και την επικράτηση των [[Μπολσεβίκοι|μπολσεβίκων]] έναντι της [[Ρωσική Αυτοκρατορία|τσαρικής κυβέρνησης]] και κατόπιν του [[Λευκός Στρατός|Λευκού Στρατού]] με αφετηρία την [[Οκτωβριανή Επανάσταση]], οι [[παλαιοί Μπολσεβίκοι]] θεωρούσαν πως δεν υπήρχε πλέον ανάγκη για τις έκτατες υπερεξουσίες και δυνάμεις του επικεφαλής οι οποίες είχαν τεθεί σε ισχύ λόγω των συνθηκών πολέμου, και πλέον είχαν περάσει από τον [[Λένιν]] -θάνατος το 1924- στον Στάλιν. Οι αντίπαλοι του Στάλιν και από τις 2 πλευρές του πολιτικού φάσματος τον κατηγορούσαν πως είναι αυταρχικός, αντιδημοκρατικός και χαλαρός ως προς την γραφειοκρατική διαφθορά. Η αντιπαράθεση αυτή προς τον Στάλιν ενδεχομένως να συγκέντρωνε σημαντική αποδοχή στην εργατική τάξη λόγω των προνομίων και πολυτελειών που απολάμβαναν τα υψηλά ιστάμενα στελέχη της κυβερνήσεως σε αντίθεση με όλους τους άλλους. Η [[υπόθεση Ρυούτιν]] όπου ο Ρυούτιν ήταν ένας από τους τελευταίους εναπομείναντες που ασκούσε ισχυρή κριτική στον Στάλιν, φάνηκε να δικαιώνει τις υποψίες του Στάλιν ο οποίος με την πάροδο του χρόνου κατάφερε να επιβάλλει απαγόρευση στον σχηματισμό κομματικών υποομάδων και φατριών και απέβαλλε τα κομματικά στελέχη που του αντιτίθονταν, ουσιαστικά τερματίζοντας τον [[Δημοκρατικός συγκεντρωτισμός|δημοκρατικό συγκεντρωτισμό]] και την αντίστοιχη [[
Η νέα μορφή κομματικής οργάνωσης που προέκυψε, το [[Πολίτμπιρο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης|Πολίτμπιρο]], στο οποίο ο Στάλιν ήταν πλέον επικεφαλής, αποτελούσε την μοναδική εγκεκριμένη πηγή διαμόρφωσης ιδεολογίας και κατεύθυνσης. Ως συνέπεια δημιουργήθηκε η ανάγκη για την εξολόθρευση όσων [[Μαρξισμός|Μαρξιστών]] είχαν διαφορετικές απόψεις, ιδιαίτερα αυτών που ανήκαν στην ''παλαιά φρουρά'' των επαναστατών. Με την έναρξη των εκκαθαρίσεων από το 1936 και έπειτα, η κυβέρνηση του Στάλιν μέσω της [[Εν Κα Βε Ντε]] εκτέλεσε πολλούς σημαντικούς μπολσεβίκους όπως τους [[Μιχαήλ Τουχατσέβσκυ]], [[Μπέλα Κουν]], την πλειοψηφία των συνεργατών του Λένιν, ακόμα και τον [[Νικολάι Μπουχάριν]] ο οποίος ήταν η κορυφαία ιδεολογική μορφή κατά την διακυβέρνηση του Στάλιν και παρά την αρχική συμμαχία του είχε έρθει σε διαφωνία αργότερα μαζί του. Η Εν Κα Βε Ντε προχώρησε σε εκτελέσεις των αντιφρονούντων ανεξάρτητα από το αν βρισκόταν εντός της Σοβιετικής Ένωσης ή όχι. Δεν γλίτωσε ούτε ο [[Λέων Τρότσκι|Λεών Τρότσκυ]], ο οποίος παρότι είχε καταφύγει στο Μεξικό, δολοφονήθηκε από τον [[Ραμόν Μερκαντέρ]], Ισπανό κομμουνιστή τον οποίο είχε στρατολογήσει η Εν Κα Βε Ντε με την δολοφονία να έχει διαταχθεί από τον ίδιο τον Στάλιν.{{sfn|Andrew|Mitrokhin|2000|pp=86–7}}
| |||