Κάρολος Β΄ της Ρουμανίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Το Εθνικό Φιλελεύθερο Κόμμα χρησίμευσε σε μεγάλο βαθμό ως πολιτικό όχημα για τα συμφέροντα της ισχυρής οικογένειας Μπρετιάνου. Μετά το θάνατο του Εθνικού Φιλελεύθερου Πρωθυπουργού Ιον Μπρετιάνου το 1927, οι Μπρετιάνου δεν μπόρεσαν να συμφωνήσουν για το διάδοχό του, με αποτέλεσμα το κόμμα τους να παρακμάσει. Στις εκλογές του 1928 το Εθνικό Αγροτικό κόμμα υπό το Γιουλίου Μανίου πέτυχε συντριπτική νίκη, παίρνοντας το 78% των ψήφων. Ως αρχηγός του Συμβουλίου Αντιβασιλείας, που κυβερνούσε αντί του Βασιλιά Μιχαήλ, ο Πρίγκιπας Νικόλαος ήταν γνωστός ως φιλικά διακείμενος προς τους Εθνικούς Φιλελεύθερους, οπότε ο νέος πρωθυπουργός ήταν αποφασισμένος να καταργήσει το συμβούλιο αντιβασιλείας, επαναφέροντας τον Κάρολο.

 

[[File:Juramant Carol II.jpg|thumb|Oρκος του Κάρολου Β΄ ενώπιον του Κοινοβουλίου, 8 Ιουνίου 1930]]

Επιστρέφοντας στη χώρα στις 7 Ιουνίου 1930, με [[πραξικόπημα]] που οργανώθηκε από τον Εθνικό Αγροτικό Πρωθυπουργό Γιουλίου Μανίου, ο Κάρολος αναγνωρίστηκε από το Κοινοβούλιο ως βασιλιάς της Ρουμανίας την επομένη. Τη δεκαετία που ακολύθησε, προσπάθησε να επηρεάζει την πορεία της πολιτικής ζωής στη Ρουμανία, καταρχάς μέσω της χειραγώγησης των αντιμαχόμενων Αγροτικού και Φιλελεύθερου κομμάτων και των αντισημιτικών φατριών και στη συνέχεια επιλέγοντας δικό του υπουργικό συμβούλιο τον Ιανουάριο του 1938. Για να αντισταθμίσει την αρνητική και δικαιολογημένη εικόνα του "πλεϊμπόι βασιλιά", ο Κάρολος δημιούργησε μια υπερβολική προσωπολατρεία γύρω από τον εαυτό του, που έγινε όλο και πιο ακραία καθώς συνεχιζόταν η βασιλεία του, που απεικόνιζε το βασιλιά σαν ένα Χριστό «επιλεγμένο» από τον Θεό για να δημιουργήσει μια "νέα Ρουμανία". Στο βιβλίο του 1934 ''Οι Τρεις Βασιλιάδες'' του Τσέζαρ Πετρέσκου, που προοριζόταν για λιγότερο μορφωμένο ακροατήριο, ο Κάρολος περιγραφόταν συνεχώς ότι ήταν σχεδόν θεϊκός, ο «πατέρας των χωρικών και των εργατών της γης» και ο «βασιλιάς του πολιτισμού», που ήταν ο μεγαλύτερος από όλους τους βασιλιάδες Χοεντσόλερν και η επιστροφή του οποίου από την εξορία από τη Γαλλία με αεροπλάνο τον Ιούνιο του 1930 ήταν «κάθοδος από τους ουρανούς». Ο Πετρέσκου απεικόνιζε την επιστροφή του Καρόλου ως την αρχή του θεόπνευστου καθήκοντός του να γίνει "ο δημιουργός της αιώνιας Ρουμανίας", την αρχή μιας ένδοξης χρυσής εποχής.

 

Ο Κάρολος συχνά ενθάρρυνε τις διασπάσεις στα πολιτικά κόμματα για να πετύχει τους δικούς του σκοπούς. Το 1935 ο Aλεξάντρου Βάιντα-Βόεβοντ, ηγέτης του Τρανσυλβανικού κλάδου των Εθνικών Αγροτικών, αποχώρησε για να σχηματίσει το Ρουμανικό Μέτωπο με την ενθάρρυνση του Καρόλου. Την ίδια εποχή ο Κάρολος ανέπτυξε στενές επαφές με τον Aρμαντ Τσελινέσκου, φιλόδοξο ηγέτη των Εθνικών Αγροτικών, που ίδρυσε μια φατρία εναντίον της ηγεσίας του κύριου εχθρού του Καρόλου Γιούλιου Μανίου και ήθελε οι Εθνικοί Αγροτικοί να συνεργασθούν με το Στέμμα. Κατά τον ίδιο τρόπο ο Κάρολος ενθάρρυνε τη φατρία «Νέων Φιλελευθέρων» με επικεφαλής το Γκεόργκε Ταταρέσκου για να αποδυναμώσει την ισχύ της οικογένειας Μπρτιάνου που κυριαρχούσε στους Εθνικούς Φιλελεύθερους. Ενδεικτικά ο Κάρολος ήταν πρόθυμος να επιτρέψει στον Ταταρέσκου να έρθει στην εξουσία η ομάδα «Νέων Φιλελευθέρων», αλλά απέκλεισε την κύρια ομάδα των Εθνικών Φιλελεύθερων υπό την ηγεσία του Ντίνου Μπρετιάνου από την εξουσία. Ο Κάρολος δεν είχε ξεχάσει πώς οι Μπρετιάνου τον είχαν αποκλείσει από τη διαδοχή τη δεκαετία του 1920.