Ναπολέων Βοναπάρτης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Παρ΄όλα αυτά, ο πόλεμος ξεκίνησε καλά για αυτούς, καθώς αφού εισέβαλαν στην Βαυαρία στις 9 Απριλίου του 1809, νίκησαν τους Βαυαρούς και κατέλαβαν την στρατηγικής σημασίας γέφυρα του [[Λάντσχουτ|Λάντχσουτ]]. Ακόμη ο στρατάρχης Μπερτιέ, επικεφαλής της "Μεγάλης Στρατιάς της Γερμανίας" και επιτελάρχης του γαλλικού επιτελείου, παρερμήνευσε τις εντολές του Ναπολέοντα και διέταξε τον στρατάρχη Νταβού να στρατοπεδεύσει γύρω από την πόλη του [[Ρέγκενσμπουργκ]] (όπου βρισκόταν άλλη μια στρατηγικής σημασίας γέφυρα της βόρειας όχθης Δούναβη), παρά την παρουσία ισχυρών αυστριακών δυνάμεων κοντά στην περιοχή, δίνοντας στον αρχιδούκα Κάρολο μια λαμπρή ευκαιρία να καταστρέψει το Γ΄ Σώμα του Νταβού. Ωστόσο την 17η Απριλίου, ο Ναπολέων κατέφθασε στο μέτωπο και ανέλαβε την δίοικηση των σκορπισμένων γαλλικών και γερμανικών δυνάμεων. Πρώτα απ' όλα συγκέντρωσε τις δυνάμεις του γύρω από το [[Ίνγκολσταντ]], έστειλε εντολές στον Νταβού να απομακρυνθεί από το Ρέγκενσμπουργκ για να μην περικυκλωθεί από τους Αυστριακούς και έστειλε το Ζ΄Σώμα υπό τον στρατάρχη [[Φρανσουά Ζόζεφ Λεφέβρ|Λεφέβρ]] για βοήθεια. Το βράδυ της 18ης Απριλίου ο αρχιδούκας έπιασε έναν αγγελιοφόρο του Λεφέβρ που ενημέρωνε τον Νταβού ότι ερχόταν για βοήθεια. Έτσι ο Κάρολος πίστεψε ότι ο Νταβού θα παρέμενε άλλη μια ημέρα στο Ρέγκενσμπουργκ και διέταξε το κέντρο και την δεξιά πτέρυγα να κινηθεί βορειοανατολικά ελπίζοντας να επιτεθεί στους Γάλλους σε απόσταση πιο κοντινή προς το Ρέγκενσμπουργκ και να τους παγιδεύσει ανάμεσα στο στρατό του και τον Δούναβη. Ωστόσο ο Νταβού νωρίς το πρωί της 19ης Απριλίου εγκατέλειψε την πόλη, αφήνοντας μια μικρή φρουρά 2.000 στρατιωτών. Ο αρχιδούκας έστειλε τρεις φάλαγγες υπό τον πρίγκιπα Χοεντζόλερν να επιτεθούν και να εμποδίσουν τον Νταβού απο το να δραπετεύσει με αποτέλεσμα την [[μάχη του Τάγκεν-Χάουσεν]] όπου ο Νταβού απέκρουσε τις αυστριακές επιθέσεις και ενώθηκε με τον κύριο στρατό του Ναπολέοντα. Την άλλη ημέρα, την 20η Απριλίου 1809, ο Ναπολέων εξαπέλυσε αντεπίθεση διεξάγοντας την [[Μάχη του Άμπενσμπουργκ|μάχη του Άμπενσμπεργκ]], μια καταστροφή για τον Κάρολο, όπου οι Γάλλοι και οι σύμμαχοι τους εκμεταλεύτηκαν ένα κενό στην κεντρική αυστριακή γραμμή, την διέλυσαν και χώρισαν τον αυστριακό στρατό στα δύο. Ωστόσο εκείνη την ημέρα οι Αυστριακοί ανάγκασαν την μικρή γαλλική φρουρά του Ρέγκενσμπουργκ να παραδοθεί και κατέλαβαν την γέφυρα. Η αποκομένη αριστερή πτέρυγα των Αυστριακών υπό τον στρατηγό Χίλερ αναγκάστηκε να υποχωρήσει νοτιοανατολικά προς το Λάντσχουτ ενώ ο Κάρολος με το κύριο στράτευμα (75.000 στρατιώτες) παρέμεινε στατικός γύρω από το [[Έγκμουλ]]. Ο Ναπολέων τότε θεώρησε πως η δύναμη που υποχωρούσε νοτιοανατολικά ήταν ο κύριος αυστριακός στρατός με αποτέλεσμα να συγκεντρώσει το κύριο μέρος των δυνάμεών του για να την καταδιώξει. Ακόμη άφησε τον Νταβού να αποτελειώσει την δεξιά αυστριακή πτέρυγα πιστεύοντας πως είχε συντριβεί στην μάχη του Άμπενσμπεργκ και ότι αποτελούταν μοναχά από τρία συντάγματα. Στην πραγματικότητα ήταν ο κύριος αυστριακός στρατός. Την 21η Απριλίου ο Ναπολέων πέτυχε μια νίκη εναντίον του Χίλερ στην [[μάχη του Λάντσχουτ|μάχη του Λάντχσουτ]] αλλά δεν μπόρεσε να τον παγιδεύσει. Το ίδιο βράδυ ο Νταβού ενημέρωσε τον αυτοκράτορα πως υπήρχαν τρία σώματα στρατού στην περιοχή. Ο Ναπολέων κατάλαβε το λάθος του, έστειλε και πάλι τον Λεφέβρ για να βοηθήσει τον Νταβού, διέταξε άμεσα τον στρατό να κινηθεί βόρεια, προς το Έγκμουλ ενώ έστειλε τον στρατάρχη [[Ζαν Μπατίστ Μπεσσιέρ|Μπεσιέρ]] με 20.000 στρατιώτες να καταδιώξει τον Χίλερ. Έτσι την 22η Απριλίου διεξήχθη η [[μάχη του Έγκμουλ]] όπου ο Νταβού και ο Λεβέφρ παρ' ότι υστερούσαν αριθμητικά (36.000 Γάλλοι εναντίον 75.000 Αυστριακών) εξαπέλυσαν επίθεση, καθήλωσαν τις δυνάμεις του Κάρολου και σύντομα κατέφθασε ο Ναπολέων με τις δυνάμεις του χτυπώντας το αριστερό κέρας των Αυστριακών οι οποίοι κινδύνευαν άμεσα με μια αποφασιστική ήττα. Ωστόσο ο αυτοκράτορας δεν γνώριζε ότι ο Κάρολος έλεγχε την γέφυρα του Ρέγκενσμπουργκ κάτι που επέτρεψε στον αυστριακό στρατό να υποχωρήσει στην βόρεια όχθη του Δούναβη αφήνοντας πίσω του 12.000 νεκρούς και την Βιέννη εκτεθειμένη στα χέρια των Γάλλων. Ο Χίλερ παρ'ότι απώθησε με επιτυχία την καταδίωξη του στρατάρχη Μπεσιέρ προσπάθησε να υπερασπιστεί την αυτοκρατορική πρωτεύουσα αλλά σύντομα κατάλαβε πως οι δυνάμεις του δεν είχαν αυτή την δυνατότητα. Έτσι διέσχισε τον Δούναβη και ενώθηκε με τον κύριο αυστριακό στρατό την 5η Μαΐου. Την 3η Μαΐου ο Ναπολέων έχοντας ταπεινώσει τις αυστριακές δυνάμεις σε μια σειρά μαχών, μπήκε για δεύτερη φορά στην Βιέννη μέσα σε τέσσερα χρόνια ενώ το ηθικό των Αυστριακών και του ίδιου του Καρόλου είχε καταρρεύσει. Έτσι προσπαθώντας να τους αποτελειώσει προσπάθησε να διασχίσει βιαστικά τον Δούναβη και υπέστη μια σημαντική τακτική ήττα στην [[μάχη του Άσπερν-Έσσλινγκ]] (21-22 Μαΐου του 1809). Δύο μήνες αργότερα ο Ναπολέων έχοντας ανασυντάξει τις γαλλικές δυνάμεις, οργάνωσε αριστοτεχνικά την διάβαση του Δούναβη και πέτυχε την αποφασιστική νίκη που αναζητούσε στην [[μάχη του Βαγκράμ]] (5-6 Ιουλίου του 1809).

 

 

===Γαλλική Εισβολή στη Ρωσία===

Η πρώτη σύγκρουση ανάμεσα στους Γάλλους υπό τον Ναπολέοντα και τον ρωσοπρωσικό στρατό υπό τους Γκέμπχαρντ φον Μπλύχερ και Πιότρ Βίτγκενστεϊν σημειώθηκε στο [[Μάχη του Λούτζεν (1813)|Λούτζεν]] (2 Μαΐου) όπου ο Ναπολέων χάρη στην εξαιρετική τακτική του παρ' όλιγο να συντρίψει τους Συμμάχους. Ωστόσο ο χρόνος δεν ήταν μαζί του και χωρίς ισχυρό ιππικό δεν μπόρεσε να καταδιώξει τους ηττημένους αντιπάλους του οι οποίοι υποχωρούσαν προς την Δρέσδη. Μετά από 19 ημέρες ο τσάρος Αλέξανδρος Α΄ και ο βασιλιάς της Πρωσίας, Φρειδερίκος Γουλιέλμος Γ΄ διέταξαν τους Μπλύχερ και τον Βίτγκενσταϊν να σταματήσουν την γαλλική προέλαση στο [[Μάχη του Μπάουτζεν|Μπάουτζεν]] (20-21 Μαΐου). Εκεί ο Ναπολέων σκόπευε να καθηλώσει τους 100.000 Ρωσοπρώσους στρατιώτες μέχρι ο στρατάρχης Νεΰ με τις δυνάμεις του να καταλάβουν την συμμαχική γραμμή υποχώρησης και να τους υποχρεώσει σε μια αποφασιστική ήττα. Ωστόσο ο Νεΰ μπερδεύτηκε και απέτυχε στην αποστολή που του ανέθεσε ο αυτοκράτορας με αποτέλεσμα οι Σύμμαχοι να υποχωρήσουν και να αποφύγουν και πάλι την ολοκληρωτική ήττα. Ακολούθησε πάλι με αυστριακή μεσολάβηση το σύντομο συνέδριο της Πράγας. Αλλά κατέληξε σε αδιέξοδο. Οι Σύμμαχοι απαιτούσαν την πλήρη εκκένωση της Γερμανίας ενώ σε όλη την ήπειρο οι λαοί εξεγέρθηκαν χρησιμοποιώντας μάλιστα διακηρύξεις της Γαλλικής Επανάστασης. Ωστόσο συμφωνήθηκε ανακωχή επτά εβδομάδων. Ο Ναπολέων σχεδίασε να εκπαιδεύσει τους άπειρους νεοσύλλεκτους και να συγκεντρώσει περισσότερες δυνάμεις. Οι Σύμμαχοι αναδιοργάνωσαν καλύτερα τους στρατούς τους, κινητοποίησαν περισσότερες δυνάμεις ενώ σχεδίαζαν να αποφεύγουν ανοικτές μάχες με τον ίδιο τον Ναπολέοντα και να στραφούν στους στρατάρχες του με σκοπό να αποδυναμώσουν τον γαλλικό στρατό και να συγκεντρώσουν μια τεράστια δύναμη που ο Ναπολέων και όλες οι ικανότητες του δεν θα μπορούσαν να νικήσουν. Τελικά τον Αύγουστο η ανακωχή έληξε και ο πεθερός του Ναπολέοντα, Φραγκίσκος, του επιτέθηκε. Η Βαυαρία επίσης άλλαξε στρατόπεδο. Αυτή τη φορά η Σουηδία με βασιλιά τον πρώην στρατάρχη του Ναπολέοντα, Ζαν Μπατίστ Ζυλ Μπερναντότ, διέθεσε περισσότερες δυνάμεις. Ακόμη η Δρέσδη, που την υπερασπιζόταν ο στρατάρχης Σαιν-Συρ με τις δυνάμεις του, περικυκλώθηκε από 220.000 Συμμάχους υπό τον πρίγκιπα Κάρλ φον Σβάρτσερνμπεργκ. Ωστόσο Ναπολέων έφθασε με ενισχύσεις και παρ'ότι οι δυνάμεις ήταν υποδιπλάσιες σε σχέση με αυτές των συμμάχων, αντεπιτέθηκε. έσπασε τον συμμαχικό κλοιό και ανάγκασε την αριστερή πτέρυγα του Σβάρτσερνμπεργκ να παραδοθεί. Οι απώλειες των Συμμάχων ανήλθαν στις 40.000 στρατιώτες ενώ οι Γάλλοι έχασαν λιγότερους από 10.000 άνδρες. Αυτή ήταν η περίφημη [[μάχη της Δρέσδης]] (26-27 Αυγούστου του 1813) αλλά ο αυτοκράτορας στάθηκε και πάλι άτυχος μιας και ένας φοβερός γαστρικός πόνος τον υποχρέωσε να εγκαταλείψει την μάχη, με αποτέλεσμα να μην έχει την δυνατότητα να ολοκληρώσει την νίκη του. Τα πράγματα χειροτέρευσαν για τους Γάλλους αφού οι Σύμμαχοι ακολουθώντας την στρατηγική του Τράχενμπουργκ νίκησαν τον στρατάρχη Νικολά Ουντινό στη [[μάχη του Γκρόσμπερεν]], τον στρατάρχη Ετιέν Μακντόναλτ στη [[μάχη του Κάτσμπαχ]], τον στρατηγό Ζοζέφ Βαντάμ στη [[μάχη του Κούλμ]] και τον στρατάρχη Μισέλ Νεΰ στη [[μάχη του Ντέννεβιτς]]. Μετά από αυτές τις μάχες, ακολούθησε παύση τριών εβδομάδων, δίνοντας την ευκαιρία στις δύο πλευρές να ανανεώσουν τους στρατούς τους. Επίσης στην Ισπανία ο Ζόζεφ βρισκόταν για τρίτη φορά σε υποχώρηση. Τελικά η αποφασιστική σύγκρουση έλαβε χώρα΄στη [[μάχη της Λειψίας|Λειψία]] (16-19 Οκτωβρίου 1813) ή αλλιώς ''Μάχη των Εθνών''. Εκεί ο Ναπολέων με 190.000 Γαλλογερμανούς και Πολωνούς κλήθηκε να αντιμετωπίσει μια δύναμη 410.000 στρατιωτών αποτελούμενη από [[Βρετανία|Βρετανικά]], [[Πρωσία|Πρωσικά]], [[Ρωσία|Ρωσικά]], [[Αυστρία|Αυστριακά]] και [[Σουηδία|Σουηδικά]] στρατεύματα. Την πρώτες δύο ημέρες, οι Γάλλοι απέκρουσαν τις συμμαχικές επιθέσεις αλλά νωρίς το πρωί της 18ης Οκτωβρίου λόγω μεγάλων απωλειών αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν προς την Λειψία. Μετά από σφοδρή σύγκρουση οι Σάξονες αυτομόλησαν ενώ ο αυτοκράτορας συνειδητοποίησε πως τα πυρομαχικά του πυροβολικού είχαν σχεδόν εξαντληθεί. Έτσι την 19η ο γαλλικός στρατός υποχώρησε με τάξη. Ωστόσο όταν οι Γάλλοι ακούγοντας τις ζητωκραυγές των Συμμάχων, κατέστρεψαν την γέφυρα του  Έλστερμπριουκ, χωρίς να σκεφτούν, ότι στην πόλη βρίσκονταν η οπισθοφυλακή του γαλλικού στρατού (20.000 στρατιώτες) και υψηλόβαθμοι αξιωματικοί όπως οι στρατάρχες Μαντόναλτ και Νεΰ, μαζί με τον στρατηγό Λοριστόν. Ο Ναπολέων με τα απομεινάρια του στρατού του υποχωρούσαν στην Γαλλία αλλά οι Βαυαροί υπό τον κόμη Μπερντέ προσπάθησαν να του κόψουν την γραμμή υποχώρησης, κοντά στην Φρανκφούρτη, αλλά ηττήθηκαν στην [[μάχη της Χανάου]] (31 Οκτωβρίου 1813).

 

 

===Πόλεμος του Ζ΄ Συνασπισμού===