Κάρολος Β΄ της Ρουμανίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 89:
Στις 9 Δεκεμβρίου 1937 υπογράφηκε μια γερμανορουμανική οικονομική συνθήκη που έθεσε τη Ρουμανία στη γερμανική οικονομική σφαίρα επιρροής, αλλά που άφησε τους Γερμανούς ανικανοποίητους, καθώς η τεράστια ζήτηση της Γερμανίας για πετρέλαιο για να ενισχύσει την ολοένα και μεγαλύτερη πολεμική της μηχανή δεν ικανοποιήθηκε με τη συνθήκη του 1937. Η Γερμανία είχε μια κατά τα φαινόμενα ακόρεστη ανάγκη για πετρέλαιο και αμέσως μόλις υπογράφηκε η συμφωνία του 1937 οι Γερμανοί ζήτησαν μια νέα οικονομική συνθήκη το 1938. Την ίδια στιγμή που υπογράφηκε η γερμανορομυανική συνθήκη το Δεκέμβριο του 1937, ο Κάρολος δεχόταν το Γάλλος Υπουργό Εξωτερικών Υβόν Ντελμπό, για να δείξει ότι η συμμαχία με τη Γαλλία δεν ήταν ακόμη νεκρή.
Το καλοκαίρι του 1937 ο Κάρολος πραγματοποίησε μια πολυήμερη επίσκεψη στο Παρίσι, κατά τη διάρκεια της οποίας δήλωσε στο Γάλλο υπουργό Εξωτερικών Υβόν Ντελμπό ότι η ρουμανική δημοκρατία σύντομα θα αποτελούσε παρελθόν. Το Νοέμβριο του 1937 σε μια προεκλογική ομιλία για τις γενικές εκλογές το Δεκέμβριο, ο Κοντρεάνου της Σιδηράς Φρουράς έκανε έκκληση για το τέλος της συμμαχίας με τη Γαλλία και δήλωσε: «Είμαι υπέρ μιας ρουμανικής εξωτερικής πολιτικής με τη Ρώμη και το Βερολίνο. Είμαι υπέρ των κρατών της Εθνικής Επανάστασης ενάντια στο Μπολσεβικισμό ... Μέσα σε σαράντα οκτώ ώρες μετά τη νίκη του κινήματος της Λεγεώνας η Ρουμανία θα έχει συμμαχία με τη Ρώμη και το Βερολίνο». Χωρίς να το συνειδητοποιήσει, ο Κοντρεάνου είχε υπογράψει την καταδίκη του με αυτή την ομιλία. Ο Κάρολος ανέκαθεν επέμενε ότι ο έλεγχος της εξωτερικής πολιτικής ήταν δικό του αποκλειστικό βασιλικό προνόμιο, όπου κανείς άλλος δεν μπορούσε να παρεμβαίνει. Παρά το σύνταγμα, που ανέφερε ότι ο υπουργός εξωτερικών ήταν υπεύθυνος έναντι του πρωθυπουργού, στην πράξη οι υπουργοί εξωτερικών αναφέρονταν πάντα στο βασιλιά. Με την αμφισβήτηση του δικαιώματος του Καρόλου να ελέγχει την εξωτερική πολιτική ο Κοντρεάνου έδειξε απαράδεκτη αυθάδεια στα μάτια του βασιλιά και από εκείνη την εποχή ο Κάρολος ορκίστηκε να καταστρέψει τον αλαζόνα ανερχόμενο Κοντρεάνου και το κίνημά του. Στις εκλογές του Δεκεμβρίου του 1937 η Εθνική Φιλελεύθερη κυβέρνηση του Πρωθυπουργού Γκεόργκε Τετερέσκου κέρδισε το μεγαλύτερο αριθμό εδρών, αλλά λιγότερο από το 40% που απαιτείτο για να σχηματίσει κυβέρνηση πλειοψηφίας στο κοινοβούλιο. Μετά τη δολοφονία του πρωθυπουργού Ντούκα το 1933, είχε απαγορευτεί η συμμετοχή της Σιδηράς Φρουράς στις εκλογές και, για να παρακάμψει την απαγόρευση, ο Κοντρεάνου ίδρυσε το κόμμα ''
===Η κυβέρνηση του Oκτάβιαν Γκόγκα===
Στις 28 Δεκεμβρίου 1937 ο Κάρολος όρκισε το ριζοσπάστη αντισημίτη ποιητή Οκταβιαν Γκόγκα πρωθυπουργό. Το κόμμα του ήταν το Εθνικό Χριστιανικό Κόμμα, που κέρδισε μόνο το 9% των ψήφων στις εκλογές εκείνου του μήνα. Ο λόγος που ο Κάρολος διόρισε πρωθυπουργό το Γκόγκα ήταν εν μέρει η ελπίδα ότι οι αντισημιτικές πολιτικές που θα εφάρμοζε θα του χάριζαν τη στήριξη από τους ψηφοφόρους του "Όλοι για την πατρίδα" και έτσι θα εξασθενούσαν τη Σιδηρά Φρουρά. Ελπιζε επίσης ότι ο Γόγκα θα αποδεικνυόταν τόσο ανίκανος ως πρωθυπουργός ώστε να δημιουργηθεί μια κρίση για να μπορέσει να εκμεταλλευτεί την εξουσία για τον εαυτό του. Ο Κάρολος έγραψε στο ημερολόγιό του ότι ο ολοφάνερα ηλίθιος Γκόγκα δεν θα μπορούσε να αντέξει πολύ ως πρωθυπουργός και ότι η αποτυχία του θα επέτρεπε στον ίδιο να «είμαι ελεύθερος να πάρω ισχυρότερα μέτρα που θα απελευθέρωναν εμένα και τη χώρα από την τυραννία των κομματικών συμφερόντωνς». Ο Κάρολος συμφώνησε με το αίτημα του Γκόγκα να διαλύσει το κοινοβούλιο για νέες εκλογές στις 18 Ιανουαρίου 1938. Ως ηγέτης του τέταρτου κόμματος στο κοινοβούλιο, η κυβέρνηση Γκόγκα ήταν επόμενο να μη λάβει ψήφο εμπιστοσύνης όταν συγκλήθηκε το κοινοβούλιο, δεδομένου ότι οι Εθνικοί Φιλελεύθεροι, οι Εθνικοί Αγροτικοί και το κόμμα Όλοι για την Πατρίδα ήταν όλοι εναντίον του Γκόγκα, αν και για πολύ διαφορετικούς λόγους. Οι εκλογές του 1938 ήταν μια από τις πιο βίαιες εκλογές στη ρουμανική ιστορία, καθώς η Σιδηρά Φρουρά και η παραστρατιωτική πτέρυγα ''Lăncieri'' (Λογχοφόροι) του Εθνικού Χριστιανικού Κόμματος συγκρούονταν για τον έλεγχο των δρόμων του Βουκουρεστίου προσπαθώντας να επιβάλλουν τις αντισημιτικές τους πεπιθήσεις επιτιθέμενοι στους Εβραίους. Καθώς το κοινοβούλιο της Ρουμανίας δεν συγκλήθηκε ποτέ επί της κυβέρνησης Γκόγκα, ο πρωθυπουργός έπρεπε να περάσει νόμους μέσω διαταγμάτων έκτακτης ανάγκης, πο όλα έπρεπε να προσυπογράφινται από το βασιλιά.
Οι σκληρές αντισημιτικές πολιτικές της κυβέρνησης Γκόγκα φτωχοποίησαν την Εβραϊκή μειονότητα και οδήγησαν σε άμεσες καταγγελίες από τη Βρετανική, τη Γαλλική και την Αμερικανική κυβέρνηση ότι οι πολιτικές του θα κατέληγαν σε μια εβραϊκή έξοδο από τη Ρουμανία. Ούτε η Βρετανία, ούτε η Γαλλία ούτε οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν ήθελαν να αναλάβουν τους Εβραίους πρόσφυγες που θα μπορούσε να δημιουργήσει ο Γκόγκα και οι τρεις κυβερνήσεις πίεσαν τον Κάρολο να απομακρύνει το Γκόγκα για να σταματήσει η αναπτυσσόμενη ανθρωπιστική κρίση. Ο Βρετανός πρέσβης Σερ Ρέτζιναλντ Χωρ και ο Γάλλος Αντριέν Τιερί υπέβαλαν και οι δυο υπομνήματα διαμαρτυρίας για τον αντισημιτισμό της κυβέρνησης Γκόγκα, ενώ ο πρόεδρος [[Φραγκλίνος Ρούζβελτ]] των Ηνωμένων Πολιτειών έγραψε μια επιστολή προς τον Κάρολο, παραπονούμενος σχετικά με τις αντισημιτικές πολιτικές που ανεχόταν. Στις 12 Ιανουαρίου 1938 ο Γκόγκα αφαίρεσε από όλους τους Ρουμάνους Εβραίους τη ρουμανική ιθαγένειά τους, μια προπαρασκευαστική κίνηση προς τον τελικό στόχο του Γκόγκα για την απέλασή τους. Ο Κάρολος δεν ήταν προσωπικά αντισημίτης, αλλά ήταν απλώς αδιάφορος για τα δεινά των Εβραίων υπηκόων του, που προκλήθηκαν από τους καταπιεστικούς αντισημιτικούς νόμους του Γκόγκα. Ο οπορτουνιστής Κάρολος δεν πίστευε στον αντισημιτισμό περισσότερο από ό, τι πίστευε σε κάτι άλλο εκτός από την εξουσία, αλλά αν η ανοχή μιας αντισημιτικής κυβέρνησης ήταν η τιμή που έπρεπε να πληρώσει για την εξουσία, ήταν αρκετά διατεθειμένος να θυσιάσει τα δικαιώματα των Εβραίων υπηκόων του.Ταυτόχρονα ο Γόγκα αποδείχθηκε καλύτερος ποιητής από πολιτικός και υπήρξε μια ατμόσφαιρα κρίσης στις αρχές του 1938, καθώς η κυβέρνηση Γκόγκα σαφώς παράδερνε, εμμένοντας στην επίλυση του «Εβραϊκού Ζητήματος», αποκλείοντας οτιδήποτε. Όπως προσδοκούσε ο Κάρολος, ο Γκόγκα αποδείχτηκε ότι ήταν τόσο ανίκανος ηγέτης που δυσφήμιζε τη δημοκρατία, ενώ οι αντισημιτικές πολιτικές της εξασφάλιζαν ότι καμία από τις δημοκρατικές μεγάλες δυνάμεις δεν θα διαμαρτυρόταν για την κήρυξη δικτατορίας από τον Κάρολο.
==Μετά το 1938==
| |||