Γκιουμούσχανε: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η πόλη παίρνει το όνομα Γκιουμουσχανέ από τον 17ο αι.<ref name=eme1/> Ο πληθυσμός της πόλης λέγεται ότι έφτασε, το 1750, τους 60.000 κατοίκους ή τις 5.000 οικογένειες, κατά την εποχή της ακμής των μεταλλείων.<ref name="ΕΠΕ153"/><ref name="ΕΠΕ154"/> Κατά τον Μικρασιάτη λόγιο [[Σάββας Ιωαννίδης|Σάββα Ιωαννίδη]], πριν το 1870 (σημείο κατά το οποίο έχει συντελεστεί ήδη η μεγάλη μείωση του πληθυσμού της πόλης) στον "Κιουμουσχανά" κατοικούσαν 700 οικογένειες από τις οποίες 300 ήταν ελληνικές, 200 [[Μωαμεθανισμός|μωαμεθανικές]] και 200 [[Αρμένιοι|αρμενικές]] (οι τελευταίοι είχαν μετοικήσει εκεί σταδιακά από το 1720). Τότε στην πόλη λειτουργούσαν αλληλοδιδακτικό και ελληνικό σχολείο. Ως μητρόπολη και κέντρο της [[Χαλδία|Χαλδίας]], η πόλη είχε σημαντικό ρόλο στην εκπαιδευτική κίνηση της περιοχής της [[Χαλδία|Χαλδίας]]. Επίσης είχε τις πλουσιότερες εκκλησίες, χάρη στα χρυσά και ασημένια αφιερώματα των πλούσιων χριστιανών. Με πρωτοβουλία μάλιστα του μητροπολίτη Λαυρεντίου, ιδρύθηκε οικοτροφείο για τους μαθητές των γύρω χωριών που σπούδαζαν στα σχολεία της πόλης. Ο ίδιος μητροπολίτης είχε πρωτοστατήσει και στην ίδρυση ταπητουργείου όπου εργάζονταν γυναίκες της περιοχής.<ref name="ΕΠΕ152">Εγκυκλοπαίδεια του Ποντιακού Ελληνισμού, τ. 1, σ. 152.</ref>.