Κάρολος Β΄ της Ρουμανίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Ετικέτα: μεγάλη προσθήκη |
|||
Γραμμή 145:
Στο μεταξύ, ο Κάρολος είχε φυλακίσει το Στρατηγό [[Ιόν Αντονέσκου]] στις 9 Ιουλίου 1940, όταν ο τελευταίος επέκρινε το βασιλιά, κατηγορώντας ότι η διαφθορά της βασιλικής κυβέρνησης ήταν υπεύθυνη για την στρατιωτική υστέρηση της Ρουμανίας και επομένως την απώλεια της Βεσσαραβίας. Τόσο ο Φαμπρίτσιους όσο και ο Χέρμαν Νοϊμπάχερ, ο υπεύθυνος για την υλοποίηση του Τετραετούς Σχεδίου στα Βαλκάνια, παρενέβησαν στον Κάρολο, λέγοντας ότι ο «τυχαίος θάνατος» του Αντονέσκου ή «ο πυροβολισμός του ενώ θα προσπαθούσε να δραπετεύσει» θα «έκανε πολύ άσχημη εντύπωση στη Γερμανική ηγεσία", καθώς ο Αντονέσκου ήταν γνωστός ως ηγετικός υποστηρικτής μιας συμμαχίας με τη Γερμανία. Στις 11 Ιουλίου 1940 ο Κάρολος απελευθέρωσε τον Αντονέσκου, αλλά τον έθεσε σε κατ 'οίκον περιορισμό στη Μονή Μπίστριτσα.
==Ο δρόμος προς την Παραίτηση==
Η αποδοχή της Δεύτερης Επιδίκασης της Βιέννης αποξένωσε εντελώς τον Κάρολο από το λαό του και στις αρχές Σεπτεμβρίου του 1940 ξέσπασαν τεράστιες διαδηλώσεις σε όλη τη Ρουμανία ζητώντας την παραίτησή του. Την 1η Σεπτεμβρίου 1940 ο Σίμα, που παραιτήθηκε από την κυβέρνηση, με μια ομιλία του κάλεσε τον Κάρολο να παραιτηθεί και η Σιδηρά Φρουρά συνέβαλε στην προσπάθεια να εκβιασθεί η παραίτηση του βασιλιά μέσω διαδηλώσεων. Στις 2 Σεπτεμβρίου 1940 ο Βάλερ Ποπ, αυλικός και σημαντικό μέλος της ''καμαρίλας'', κάλεσε αρχικά τον Κάρολο να διορίσει το Στρατηγό [[Ιόν Αντονέσκου]] πρωθυπουργό για να επιλύσει την κρίση. Οι λόγοι της συμβουλής του Ποπ στον Κάρολο να διορίσει τον Αντονέσκου πρωθυπουργό ήταν εν μέρει η συμπάθεια του Αντονέσκου προς τη Σιδηρά Φρουρά και η φυλάκισή του από τον Κάρολο, που του έδινε αξιοπιστία του ως αντιπολιτευόμενου προσώπου. Ο Ποπ γνώριζε επίσης ότι ο Αντονέσκου, παρά τη σχέση του με τα ιδανικά της Σιδηράς Φρουράς, ήταν μέλος της ρουμανικής ελίτ και ποτέ δεν θα στρεφόταν εναντίον της. Καθώς όλο και μεγαλύτερα πλήθη άρχισαν να συγκεντρώνονται έξω από το βασιλικό παλάτι για να ζητήσουν την παραίτηση του βασιλιά, ο Κάρολος εξέτασε τη συμβουλή του Ποπ, αλλά ήταν απρόθυμος να κάνει τον Αντονέσκου πρωθυπουργό. Ο Ποπ φοβόταν ότι η Ρουμανία ήταν στα πρόθυρα μιας επανάστασης που θα μπορούσε να σαρώσει όχι μόνο το βασιλικό καθεστώς αλλά και την ελίτ που κυριαρχούσε στη χώρα από το 19ο αιώνα. Για να ασκήσει περαιτέρω πίεση στον Κάρολο ο Ποπ συναντήθηκε με το Φαμπρίτσιους τη νύχτα της 4ης Σεπτεμβρίου 1940 για να του ζητήσει να πει στον Κάρολο ότι η Γερμανία ήθελε τον Αντονέσκου ως πρωθυπουργό. Αυτό οδήγησε το Φαμπρίτσιους να καλέσει τον Κάρολο να του πει να διορίσει πρωθυπουργό το στρατηγό. Από την πλευρά του ο φιλόδοξος στρατηγός Αντονέσκου, που από καιρό εποφθαλμιούσε την πρωθυπουργία, ξαφνικά άρχισε να υποβαθμίζει τη μακρόχρονη αντιπάθεια του προς τον Κάρολο και υποστήριξε ότι ήταν έτοιμος να παραβλέψει τις παρεξηγήσεις και διαμάχες του παρελθόντος. Στις 5 Σεπτεμβρίου 1940 ο Αντονέσκου έγινε πρωθυπουργός και ο Κάρολος του μεταβίβασε τις περισσότερες από τις δικτατορικές του εξουσίες. Ως πρωθυπουργός ο Αντονέσκου ήταν αποδεκτός τόσο από τη Σιδηρά Φρουρά όσο και από την παραδοσιακή ρουμανική ελίτ. Ο Κάρολος σχεδίαζε να παραμείνει βασιλιάς μετά το διορισμό του Αντονέσκου και αρχικά ο Αντονέσκου δεν υποστήριξε τη λαϊκή απαίτηση για την παραίτησή του. Αλλά όταν ο Αντονέσκου έγινε Πρωθυπουργός είχε αδύναμη πολιτική βάση. Ως αξιωματικός του στρατού, ο Αντονέσκου ήταν πολύ αντιπαθής μεταξύ των συναδέλφων του αξιωματικών, κυρίως λόγω της αλαζονείας και της πολύ κακής του ιδιοσυγκρασίας. Οι σχέσεις του Αντονέσκου με τους πολιτικούς δεν ήταν καλύτερες και ήταν αρχικά απρόθυμος να κινηθεί εναντίον του βασιλιά μέχρι να αποκτήσει κάποιους πολιτικούς συμμάχους. Ο Κάρολος διέταξε τον Αντονέσκου και το Στρατηγό Ντουμίτρου Κοροάμα, που διοικούσε τα στρατεύματα στο Βουκουρέστι, να πυροβολήσουν τους διαδηλωτές μπροστά από τα βασιλικά ανάκτορα, εντολή που και δύο αρνήθηκαν να υπακούσουν. Μόνο στις 6 Σεπτεμβρίου 1940, όταν ο Αντονέσκου έμαθε για ένα σχέδιο δολοφονίας του, οργανωμένο από ένα άλλο μέλος της ''καμαρίλας'', το Στρατηγό Πάουλ Τεοντορέσκου, εντάχθηκε και αυτός στους απαιτούντες την παραίτηση του Καρόλου. Με την κοινή γνώμη έντονα εναντίον του και με το στρατό να αρνείται να υπακούσει στις εντολές του, ο Κάρολος αναγκάστηκε να παραιτηθεί.
===Εξορία==
Αναγκασμένος από τη [[Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών|Σοβιετική]] και στη συνέχεια Ουγγρική, Βουλγαρική και Γερμανική πίεση να παραδώσει τμήματα του βασιλείου του σε ξένη κυριαρχία, ο Κάρολος τελικά υπερκεράστηκε από τη φιλογερμανική κυβέρνηση του Ιόν Αντονέσκου και παραιτήθηκε υπέρ του γιου του Μιχαήλ το Σεπτέμβριο του 1940. Αυτοεξορίσθηκε με τη Λουπέσκου, αρχικά στο[[ Μεξικό]] αλλά τελικά εγκαταστάθηκε στην [[Πορτογαλία]]. Στην [[Πόλη του Μεξικού]] αγόρασε ένα σπίτι σε μια από τις ακριβότερες περιοχές της πόλης. Κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ο Κάρολος προσπάθησε να δημιουργήσει ένα κίνημα της Ελεύθερης Ρουμανίας με έδρα το Μεξικό για να ανατρέψει το Στρατηγό Αντονέσκου. Ο Κάρολος ήλπιζε ότι το κίνημα της Ελεύθερης Ρουμανίας θα αναγνωριζόταν ως εξόριστη κυβέρνηση και τελικά θα οδηγούσε στην αποκατάστασή του ως βασιλιά. Αλλά το πλησιέστερο σημείο αναγνώρισης του κινήματος της Ελεύθερης Ρουμανίας ήταν το 1942, όταν ο Πρόεδρος (194-1946) του Μεξικού Μανουέλ Αβίλα Καμάτσο επέτρεψε στον Κάρολο να σταθεί δίπλα του ενώ επιθεωρούσε τα στρατεύματά του. Ο Κάρολος θα ήθελε να ενεργεί με βάση τις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά η αμερικανική κυβέρνηση του αρνήθηκε την άδεια εισόδου στη χώρα. Ηταν πάντως σε επαφή με δυο Ορθόδοξους ιερείς που ζούσαν στο Σικάγο και οργάνωσαν μια ανεπιτυχή εκστρατεία στη ρουμανοαμερικανική κοινότητα για να πιέσουν την αμερικανική κυβέρνηση να αναγνωρίσει την επιτροπή «ελεύθερης Ρουμανίας» ως νόμιμη κυβέρνηση της Ρουμανίας. Για να προωθήσει την υπόθεσή του, ο Κάρολος εξέδωσε ένα περιοδικό στην Αμερική (''The Free Romanian'') και αρκετά βιβλία τόσο στα ρουμανικά όσο και στα αγγλικά.
==Εξορία==
| |||