Γ΄ Ισλαμικός Εμφύλιος Πόλεμος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο εμφύλιος πόλεμος ξεκίνησε με την ανατροπή του [[Ουαλίντ Β΄]] (743-744), τον γιο του [[Γιαζίντ Β΄]] (720-724). Ο Ουαλίντ είχε οριστεί από τον πατέρα του ως ο διάδοχος του αδερφού του Γιαζίντ, [[Ισάμ ιμπν Αμπντ αλ-Μαλίκ|Ισάμ]] (724-743). Παρότι η άνοδός του στο θρόνο χαιρετίστηκε από τον πληθυσμό, εξαιτίας της αντιδημοφιλίας του Ισάμ και της απόφασης του Ουαλίντ να αυξήσει τον μισθό του στρατού, η διάθεση γρήγορα άλλαξε. Ο Ουαλίντ φέρεται να ενδιαφερόταν περισσότερο για επίγειες απολαύσεις παρά για την θρησκεία, μια φήμη που μάλλον έχει βάση, αν κρίνει κανείς από την διακόσμηση των λεγόμενων «παλατιών της ερήμου» που αποδίδονται σε αυτόν.{{sfn|Hawting|2000|pp=90–91}} Αρκετά μέλη της ίδιας της δυναστείας των Ομεϋαδών αρνήθηκαν να αποδεχτούν την διαδοχή του, και αποξενώθηκαν ακόμα περισσότερο όταν ο Ουαλίντ όρισε τους δυο ανήλικους γιους του ως διαδόζους του και μαστίγωσε και φυλάκισε τον ξάδερφό του, [[Σουλαϋμάν ιμπν Ισάμ]], διακεκριμένο στρατηγό.{{sfn|Hawting|2000|pp=91–92}} Ο διωγμός που εξαπέλυσε κατά της αίρεσης των [[Κανταρίγια]] επίσης προκάλεσε αντιδράσεις,{{sfn|Hawting|2000|p=92}} όπως και η ανάμιξή του στην πανταχού παρούσα διαμάχη μεταξύ των βορείων (Καϊσίτες ή Μουδαρίτες) και νοτίων (Υεμενίτες ή Καλμπίτες) αραβικών φυλών. Όπως και ο πατέρας του, ο Ουαλίντ θεωρούνταν ως υπέρμαχος των Καϊσιτών, ιδιαίτερα μετά την τοποθέτηση του [[Γιουσούφ ιμπν Ουμάρ αλ-Θακαφί]] ως κυβερνήτη του [[Ιράκ]] (και συνακόλουθα αντιβασιλέα των ανατολικών επαρχιών του χαλιφάτου), και τον βασανισμό και θάνατο του προκατόχου του, [[Χάλιντ αλ-Κασρί]]. Οφείλει όμως να τονιστεί ότι η διαίρεση των παρατάξεων, παρότι τονίζεται από όλες τις πηγές, δεν ήταν πάντα ξεκάθαρη: αρκετά άτομα εκατέρωθεν της διαίρεσης των βορείων-νοτίων φυλών εμφανίζονται στις τάξεις της θεωρητικά αντίπαλης παράταξης.{{sfn|Hawting|2000|p=93}}

 

 

Κατά τη διάρκεια της σύντομης βασιλείας του, ο Γιαζίντ αποτέλεσε παραδειγματικό ηγεμόνα, παίρνοντας ως πρότυπο τον ευσεβή [[Ουμάρ Β΄]] (717-720). Έδειξε έυνοια προς την Κανταρίγια, και κατέβαλε προσπάθειες να διαχωρίσει τον ευατό του από τις κατηγορίες για αυταρχική συμπεριφορά, που συχνά διατυπώνονταν εναντίον των περισσότερων προκατόχων του Ομεϋαδών χαλίφηδων. Έτσι υποσχέθηκε να απόσχει από καταχρήσεις της εξουσίας του, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορούσε την βαριά φορολογία, τον υπέρμετρο πλουτισμό των Ομεϋαδών και των υποστηρικτών τους, την προτίμηση που έδειχναν στην [[Συρία (περιοχή)|Συρία]] έναντι στις άλλες επαρχίες του χαλιφάτου, και την μακρόχρονη απουσία των στρατιωτών σε μακρινές εκστρατείες. Τόνιζε δε ιδιαίτερα ότι όχι μόνο είχε επιλεγεί από την κοινότητα των πιστών σε συνέλευση («[[σουρά]]»), αλλά και ότι η κοινότητα είχε το δικαίωμα να τον καθαιρέσει αν αποτύγχανε στα καθήκοντά του, ή αν έβρισκε κάποιον πιο άξιο να την κυβερνήσει.{{sfn|Hawting|2000|pp=94–95}} Ταυτόχρονα όμως, η βασιλεία του οδήγησε σε μια εκ νέου υπερίσχυση των Υεμενιτών. Ο Γιουσούφ ιμπν Ουμάρ απολύθηκε όταν προσπάθησε, χωρίς επιτυχία, να εξεγείρει τους Καϊσίτες του Ιράκ. Ο διάδοχός του ήταν ο Καλμπίτης [[Μανσούρ ιμπν Τζουμχούρ]], ο οποίος σύντομα αντικαταστάθηκε από τον γιο του Ουμάρ Β΄, [[Αμπνταλλάχ ιμπν Ουμάρ ιμπν Αμπντ αλ-Αζίζ]]. Κατά τη διάρκεια της θητείας του, ο Μανσούρ προσπάθησε να αποπέμψει τον κυβερνήτη του [[Χορασάν]], [[Νασρ ιμπν Σαγιάρ]], αλλά ο τελευταίος κατάφερε να παραμείνει στη θέση του.{{sfn|Hawting|2000|p=96}} Ο Γιαζίντ πέθανε τον Σεπτέμβριο του 744, μετά από μια βασιλεία έξι μηνών. Είχε ορίσει τον αδερφό του, [[Ιμπραήμ ιμπν αλ-Ουαλίντ|Ιμπραήμ]], ως διάδοχο, πιθανότατα δια της επιρροής των Κανταρίγια. Ο Ιμπραήμ όμως δεν είχε πολλούς υποστηρικτές, και αμέσως βρέθηκε αντιμέτωπος με την εξέγερση του [[Μαρουάν Β΄]] (744-750), εγγονού του [[Μαρουάν Α΄]] (684-685) και κυβερνήτη της [[Άνω Μεσοποταμία]]ς.{{sfn|Hawting|2000|p=96}}