Θαρύπας της Ηπείρου: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ Αντικατάσταση παρωχημένου προτύπου με references tag
Gts-tg (συζήτηση | συνεισφορές)
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 52:
 
== Βιογραφικά στοιχεία ==
Οι κάτοικοι της Ηπείρου, δεν είχαν ενεργή συμμετοχή στους [[Περσικοί πόλεμοι|Περσικούς Πολέμους]]. Κατά τη διάρκεια του [[Πελοποννησιακός πόλεμος|Πελοποννησιακού Πολέμου]] νόμιμος βασιλιάς των Μολοσσών ήταν ο ανήλικος Θαρύπας με επίτροπο και επικεφαλής των Μολοσσών τον [[Σαβύλινθο]]. Ανάμεσα στους βάρβαρους που επιτέθηκαν στην [[Ακαρνανία]], το [[429 π.Χ.]], ο [[Θουκυδίδης]] αναφέρει <ref>Θουκυδίδης, «Ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου», [http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?doc=Perseus%3Atext%3A1999.01.0200&layout=&loc=2.80.1 2.80]</ref> τους Μολοσσούς υπό τον Σαβύλινθο. Η [[Αρχαία Αθήνα|Αθήνα]] υποστήριξε την Ακαρνανία και οδήγησε τους αντιπάλους της σε ήττα, η οποία εντυπωσίασε τόσο τους Μολοσσούς, ώστε έστειλαν τον ανήλικο βασιλιά τους Θαρύπα στην Αθήνα για εκπαίδευση.<ref name="jus" /> Κατά την παραμονή του, μυήθηκε στην αττική παιδεία και επηρεάστηκε βαθύτατα από τον πολιτισμό της Αθήνας. Οι Αθηναίοι τον έκαναν πολίτη. ΓιαυτόΓι'αυτό και ο Θαρύπας, όταν αργότερα ξαναέγινε βασιλιάς των Μολοσσών, ήταν με το μέρος των Αθηναίων. Η μόρφωσή του τού χάρισε μεγάλη δημοφιλία ανάμεσα στους υπηκόους του.<ref name="jus" />
 
Ο Θαρύπας γύρισε το [[423 π.Χ.]] στην Ήπειρο, αναλαμβάνοντας το θρόνο των Μολοσσών. Εκτόπισε οριστικά την [[Αρχαία Σπάρτη|σπαρτιατική]] επιρροή αντικαθιστώντας την με την αθηναϊκή. Μαζί του έφερε ένα φιλοπρόοδο πνεύμα, που επηρέασε όχι μόνο τους Μολοσσούς, αλλά όλα τα ηπειρωτικά φύλα. Πιστεύεται δε πως τον χρόνο που επέστεψε ο Θαρύπας, ο [[Ευριπίδης]] τού έκανε ως αποχαιρετιστήριο δώρο, τη διδασκαλία της τραγωδιας ''«[[Ανδρομάχη (Ευριπίδη)|Ανδρομάχη]]»'' στην πρωτεύουσά του, την [[Πασσαρώνα]], δράμα στο οποίο εκφράζεται δυνατό µίσος για τη Σπάρτη, και τονίζεται η ηρωική καταγωγή του βασιλικού γένους των Μολοσσών, που είχε κινδυνεύσει από τις σπαρτιατικές ενέργειες.<ref>D. S. Robertson (1923), 58-60.</ref>