Βομβιστική επίθεση της Οκλαχόμα Σίτι: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο Μακβέι εκπροσωπήθηκε από μια ομάδα έξι βασικών συνηγόρων με επικεφαλής τον Στίβεν Τζόουνς.<ref name="Petition">{{cite web|url=http://www.fas.org/irp/threat/mcveigh/front.htm|title=Petition for Writ of Mandamus of Petitioner-Defendant, Timothy James McVeigh and Brief in Support|work=Case No. 96-CR-68-M|date=25 Μαρτίου 1997|publisher=United States Court of Appeals for the Tenth Circuit|archiveurl=http://www.webcitation.org/5wozSLp4c|archivedate=27 Φεβρουαρίου 2011}}</ref> Σύμφωνα με την άποψη του Douglas O. Linder (νομικού και καθηγητή σε αμερικανικά πανεπιστήμια), ο Μακβέι ήθελε από τον Τζόουνς να παρουσιάσει μια γραμμή άμυνας βασισμένη στην «αναγκαιότητα», σύμφωνα με την οποία θα υποστήριζαν ότι ήταν σε «επικείμενο κίνδυνο» από την κυβέρνηση (ότι η επίθεση που πραγματοποίησε είχε ως στόχο την πρόληψη μελλοντικών εγκλημάτων από την κυβέρνηση, παραπλήσια των περιστατικών του Γουέηκο και του Ruby Ridge).<ref name="TMT"/> Η επιχειρηματολογία του Μακβέι υποστήριζε ότι « επικείμενη» δεν σημαίνει «άμεση»: «Αν ένας κομήτης κατευθύνεται σε πορεία σύγκρουσης με τη Γη, και είναι έξω από την τροχιά του Πλούτωνα, δεν είναι μια άμεση απειλή για τη Γη, αλλά είναι μια επικείμενη απειλή.»<ref name="AmerTerror2856">{{cite book|title=American Terrorist|author=Michel, Lou|coauthor=Dan Herbeck|pages=285–286|isbn=0-06-039407-2}}</ref> Παρά τις επιθυμίες του Μακβέι, ο Τζόουνς προσπάθησε να υποσκάψει την αξιοπιστία της κατηγορούσας αρχής, σε μια προσπάθεια να θεμελιώσει εύλογη αμφιβολία για την ενοχή. Ο Τζόουνς, εξάλλου, πίστευε ότι ο Μακβέι ήταν μέρος μιας μεγαλύτερης συνωμοσίας, και προσπάθησε να τον παρουσιάσει ως «αποδιοπομπαίο τράγο».<ref name="TMT"/> Ωστόσο, ο Μακβέι διαφώνησε με τον Τζόουνς για αυτήν τη δόμηση της υπεράσπισής του. Ύστερα από σχετική ακρόαση, ο δικαστής Matsch αποφάνθηκε ότι τα στοιχεία που αφορούν την υποτιθέμενη ευρύτερη συνωμοσία ήταν υπερβολικά επουσιώδη για να γίνουν παραδεκτά.<ref name="TMT"/> Εκτός από το επιχείρημα ότι η βομβιστική επίθεση δεν θα μπορούσε να είχε πραγματοποιηθεί από δύο άνδρες και μόνο, ο Τζόουνς προσπάθησε να δημιουργήσει βάσιμες αμφιβολίες με το επιχείρημα ότι κανείς δεν είχε δει τον Μακβέι κοντά στον τόπο του εγκλήματος, καθώς και ότι η έρευνα για τη βομβιστική επίθεση διήρκεσε μόλις δύο εβδομάδες.<ref name="TMT"/> Ο Τζόουνς κάλεσε 25 μάρτυρες σε ένα χρονικό διάστημα μίας εβδομάδας, συμπεριλαμβανομένου του Dr. Frederic Whitehurst. Παρά το γεγονός ότι ο Whitehurst περιέγραψε την προχειρότητα της έρευνας του FBI στο σημείο της επίθεσης και το χειρισμό από αυτό των βασικών αποδεικτικών στοιχείων, δεν ήταν σε θέση να καταδείξει συγκεκριμένα στοιχεία που ήξερε να έχουν αλλοιωθεί.<ref name="TMT"/>

 

 

Πολυάριθμες επιζήμιες για το Μακβέι διαρροές ανέκυψαν, που φαίνονταν να προέρχονται από συνομιλίες μεταξύ του Μακβέι και των συνηγόρων υπεράσπισής του. Περιελάμβαναν μια ομολογία που, όπως ελέχθη, εκ παραδρομής συμπεριελήφθη σε ένα δίσκο υπολογιστή που δόθηκε στον Τύπο, για την οποία ο Μακβέι πίστευε ότι έθετε σε σοβαρό κίνδυνο τις πιθανότητές του σε μια δίκαιη δίκη.<ref name="TMT"/> Στους εκπροσώπους και των δύο πλευρών επιβλήθηκε εντολή που απαγόρευε, για το χρονικό διάστημα που θα διαρκούσε η δίκη, οποιαδήποτε δημόσια δήλωση προς τον τύπο σχετικά με τα αποδεικτικά στοιχεία, τις διαδικασίες, ή απόψεις σχετικά με την εξέλιξη της δίκης. Στην υπεράσπιση επετράπη να εισαγάγει στα αποδεικτικά στοιχεία έξι σελίδες από μία έκθεση του Υπουργείου Δικαιοσύνης συνολικής έκτασης 517 σελίδων η οποία επέκρινε το εγκληματολογικό εργαστήριο του FBI και τον Ντέιβιντ Γουίλιαμς (David Williams), έναν από τους εμπειρογνώμονες εκρηκτικών της υπηρεσίας, για αναγωγή σε αντιεπιστημονικά και μεροληπτικά συμπεράσματα. Η έκθεση υποστήριξε ότι ο Γουίλιαμς είχε εργαστεί προς τα πίσω στην έρευνα και όχι βασίζοντας τις διαπιστώσεις του σε ιατροδικαστικά στοιχεία.<ref name="AmerTerror3157">{{cite book|title=American Terrorist|author=Michel, Lou|coauthor=Dan Herbeck|pages=315–317|isbn=0-06-039407-2}}</ref>