Λέσχη των Κορδελιέρων: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 13:
Στις 21 Ιουνίου 1791, μετά την αποτυχημένη προσπάθεια της βασιλικής οικογένειας να εγκαταλείψει το Παρίσι, οι Κορδελιέροι προώθησαν ένα αίτημα στην [[Εθνοσυνέλευση]] με θέμα την εκθρόνιση του βασιλιά [[Λουδοβίκος ΙΣΤ΄ της Γαλλίας|Λουδοβίκου ΙΣΤ΄]] ή την διενέργεια εθνικού δημοψηφίσματος για το μέλλον της μοναρχίας. Μεγάλες διαδηλώσεις υπέρ του αιτήματος αυτού αλλά και γενικότερα υπέρ της αβασίλευτης δημοκρατίας, οδήγησαν σε εμφύλιες ταραχές, οι οποίες κορυφώθηκαν με την [[Σφαγή στο Πεδίο του Άρεως]] στις 17 Ιουλίου. Η [[Εθνική Φρουρά (Γαλλία)|Εθνική Φρουρά]], με επικεφαλής τον [[Ζιλμπέρ ντυ Μοτιέ ντε Λα Φαγιέτ|Μαρκήσιο Ντε Λαφαγιέτ]], πυροβόλησαν τους διαδηλωτές, με αποτέλεσμα το θάνατο τουλάχιστον 12 ατόμων. Τα επακόλουθα αντίποινα κατά της λέσχης περιλάμβαναν το κλείσιμο της λέσχης και την έκδοση ενταλμάτων σύλληψης για τον Νταντόν και τον Ντεμουλέν. Παρά τα μέτρα αυτά, η επιρροή της λέσχη παρέμεινε σημαντική στην Παρισινή πολιτική.
Οι Κορδελιέροι συμμετείχαν ενεργά στο σχεδιασμό και στην εκτέλεση της [[εξέγερσης της 10ης Αυγούστου του 1792]]. Ο Νταντόν, εκείνη την στιγμή, ήταν ίσως το πιο ισχυρό πρόσωπο στην Λέσχη των Κορδελιέρων και ενεργώντας, σύμφωνα με τα λόγια του ιστορικού [[Ιλάρι Μπελόκ]], ως "ο οργανωτής και αρχηγός της εξέγερσης", διορίστηκε Υπουργός Δικαιοσύνης στην κυβέρνηση που προέκυψε, με τον Ντεμουλέν και τον [[Φαμπρ ντε Εγκλατίν]] - δύο εξέχοντα μέλη της λέσχης - ως γραμματείς του.
Μετά από αυτή την εξέγερση και τις [[Σφαγές του Σεπτέμβρη]] που ακολούθησαν, η λέσχη έγινε όλο και περισσότερο ριζοσπαστική, ιδιαίτερα με τους [[Εμπερτιστές]], που υποστήριξαν ακραία μέτρα για να εντείνουν τον [[ Τρόμο]].
| |||