Λέσχη των Φεγιαντίνων: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Panosk85 (συζήτηση | συνεισφορές)
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Panosk85 (συζήτηση | συνεισφορές)
Γραμμή 6:
 
== Ιστορία ==
Όταν το Σύνταγμα του 1791 άρχισε να παίρνει την τελική του μορφή, πολλοί πρώην ριζοσπάστες βουλευτές όπως ο [[Ισαάκ Λε Σαπελιέ|Λε Σαπελιέ]] και ο Μπαρνάβ αποφάνθηκαν ότι η παρουσία των δημοφιλών πολιτικών λεσχών, όπως αυτή των Ιακωβίνων, στη παρούσα φάση της Επανάστασης, δεν είχε νόημα. Ο ακτιβισμός των απλών ανθρώπων ήταν ζωτικής σημασίας για τη διατήρηση της Επανάστασης κατά τις πρώτες ημέρες της Εθνοσυνέλευσης, αλλά τώρα ο σκοπός τους είχε εκπληρωθεί, και ήρθε η ώρα η άμεση δημοκρατία να περάσει στα χέρια των εκλεγμένων αντιπροσώπων. Αυτή η πεποίθηση επιβεβαιώθηκε με δραματικό τρόπο στις [[Σφαγές του Πεδίου του Άρεως]] (17 Ιουλίου 1791).
 
Εντός ολίγων ημερών, πραγματοποιήθηκε μαζική έξοδος μετριοπαθών βουλευτών, οι οποίοι εγκατέλειψαν την Λέσχη των Ιακωβίνων για μια νέα οργάνωση, αυτή των Φεγιαντίνων. Αυτή η νέα λέσχη θα ξεκινούσε έναν αγώνα, (όλο το καλοκαίρι του 1791) μαζί μεενάντια τουςστους Ιακωβίνους, για να κερδίζει την εύνοια των επαρχιών και του Παριζιάνικου πλήθους, έναν αγώνα που τελικά έχασε. Σύμφωνα με την άποψη των Φεγιαντίνων, ο ρόλος των λεσχών έπρεπε να είναι αυτός της ιδιωτικής συζήτησης μεταξύ φίλων, και όχι της μετατροπή τους σε πολιτικές ομάδες πίεσης με συντονισμένη δράση στην Εθνοσυνέλευση.
 
Ο Λε Σαπελιέ, με την ιδιότητά του ως προέδρου της Συνταγματικής Επιτροπής, παρουσίασε στην Εθνοσυνέλευση, στις τελευταίες συνεδρίες της, έναν νόμο που περιόριζε τα δικαιώματα των πολιτικών λεσχών να αναλάβουν συντονισμένη πολιτική δράση, συμπεριλαμβανομένου και του δικαιώματος να αλληλογραφούν η μια με το άλλη. Ο νόμος πέρασε στις 30 Σεπτεμβρίου του 1791. Η υποστήριξη αυτού του νόμου από τους μετριοπαθείς Φεγιαντίνους, τους οδήγησε τελικά στην απαξίωση, ενώ οι ριζοσπάστες Ιακωβίνοι που τον αγνόησαν, αναδείχθηκαν στην πιο σημαντική πολιτική δύναμη της [[Γαλλική Επανάσταση|Γαλλικής Επανάστασης]].
Γραμμή 14:
Το κύμα αποστροφής για τα λαϊκά κινήματα που ακολούθησε τις [[Σφαγές του Πεδίου του Άρεως]], προσπάθησε να εκμεταλλευτεί ο Αντουάν Μπαρνάβ, μέσα από τη δραστηριότητά του στην Επιτροπή των Αναθεωρήσεων (αυτή η επιτροπή ήταν υπεύθυνη γαι τον διαχωρισμό των συνταγματικών νόμων από τους νόμους του κοινού δικαίου). Ο Μπαρνάβ και οι σύμμάχοι του, επιθυμόντας την εύνοια του [[Λουδοβίκος ΙΣΤ΄ της Γαλλίας|Λουβουβίκου ΙΣΤ΄,]] εξασφαλίσαν στο Στέμμα εξουσίες που είχαν αφαιρεθεί μετά την Επανάσταση του 1789, όπως π.χ., διορισμούς πρέσβεων, στρατιωτικών διοικητών, υπουργών κλπ. Ο βασιλιάς ανταπέδωσε την χάρη κάνοντας τον Μπαρνάβ σύμβουλό του. Κατά την έναρξη της πρώτης συνεδρίας της [[Νομοθετικής Συνέλευσης]], ο Λουδοβίκος ΙΣΤ΄ απηύθυνε ομιλία, γραμμένη από τον Μπαρνάβ, και για τους επόμενους έξι μήνες, η [[Γαλλία|Γαλλία]] είχε κυβέρνηση αυτό που είναι σήμερα γνωστό ως '''Υπουργείο των Φεγιαντίνων.'''
 
Το Μάρτιο του 1792, ως αντίποινα για την αντίθεσή τους στον πόλεμο κατά της [[Αυστρία|ΑυστρίαΑυστρίας]], οι Φεγιαντίνοι υπουργοί εξαναγκάστηκαν σε παραίτηση από τους [[Γιρονδίνοι|Γιρονδίνους]]. Κατηγορούμενοι ως βασιλόφρονες από τους αντιπάλους τους, έγιναν εύκολος στόχος μετά την πτώση της μοναρχίας. Τον Αύγουστο του 1792, μια λίστα με 841 ονόματα Φεγιαντίνων δημοσιεύθηκε, με αποτέλεσμα να συλληφθούν και να δικαστούν για προδοσία. Ο Μπαρνάβ αποκεφαλίστηκε στις 29 Νοεμβρίου του 1793.
 
Το όνομα των Φεγιαντίνων χρησιμοποιήθηκε για λίγο καιρό ως βρισιά για τους μετριοπαθείς, τους βασιλόφρονες και τους αριστοκράτες.
 
== Ιδεολογία και απόψεις ==