Ουίτιγις: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 1:
{{πληροφορίες προσώπου}}
Ο '''Ουίτιγις ''' (''Witigis'', ...πέθανε -το [[542]]) ήταν βασιλιάς των Οστρογότθων της Ιταλίας ([[Οστρογότθοι|Οστρογότθων536]] της- [[Ιταλία540]]ς).<ref>Edward μεταξύGibbon; 536-540Henry Hart Milman (1880). The History of the Decline and Fall of the Roman Empire. Harper & brothers. p. 271.</ref>
Ανέβηκε στο θρόνο στην Ιταλία στις αρχές των [[Γότθοι|Γοτθικών]] πολέμων, καθώςτην εποχή που ο [[Βελισάριος]] είχε ήδη καταλάβει τη [[Σικελία]] και μετέβαινε ταχύτατα προς τη Νότια Ιταλία ως επικεφαλής των δυνάμεων του [[Βυζαντινή αυτοκρατορία|Βυζαντινού]] αυτοκράτορα [[Ιουστινιανός Α΄|Ιουστινιανού]].
Ο ΒίτιχςΟυίτιγις ήταν σύζυγος του μοναδικού εν ζωή παιδιού της [[Αμαλασούνθα|Αμαλασούνθας]]ς, της [[Ματασούνθα]]ςΜατασούνθας, και ο γάμος τους είχε σκοπόστόχο τη στήριξή του στην κούρσα της διαδοχής.<ref>Julius von Pflugk-Harttung; John Henry Wright (1905). The great migrations. Lea brothers & company. p. 374.</ref> Ο πανηγυρικός την ημέρα της ενθρόνισής του, το 536, απαγγέλθηκε από τον [[Κασσιόδωρος|Κασσιόδωρο]] και(536), διασώζεται μέχρι σήμερα ως δείγμα της κολακείας των Γότθων στους Βυζαντινούς σαν συνεχιστώνσυνεχιστές της [[Ρωμαϊκή αυτοκρατορία |αρχαίας Ρώμης]].
<br>Ο ΒίτιχςΟυίτιγις δολοφόνησεεκτέλεσε αμέσως μετά τον προκάτοχό του [[Θεόδατος|Θεόδατο]] αμέσως μετά, καθώς ο τελευταίος είχε προκαλέσει την οργή των Γότθων μετά την αποτυχία του να στείλει βοήθεια στη [[Νάπολη]] όταν αυτήτην πολιορκούντανπολιορκούσε απόο τοΒελισάριος. Βελισάριο<ref>John H. Rosser (2012). Historical Dictionary of Byzantium. Scarecrow Press. p. 458.</ref> Ο διάσημος στρατηγός του Ιουστινιανού συνέλαβε τόσο τον ΟύτιγιςΟυίτιγις όσο και τη γυναίκα του και τους μετέφερε στην [[Κωνσταντινούπολη]], όπου ο πρώτοςΟυίτιγις πέθανε χωρίς να αφήσει διαδόχους.<ref>John Stevens Cabot Abbott; Wilfred C. Lay (1900). Italy. P. F. Collier. p. 424.</ref> Η Ματασούνθα παντρεύτηκε ξανάσε δεύτερο γάμο της τον [[Πατρίκιος (τίτλος)|πατρίκιο]] [[Γερμανός Ιουστίνος|Γερμανό]] (εξάδελφοανιψιό του Ιουστινιανού και γιο της αδελφής του Βιγιλαντίας.<ref>Robert Rix (13 November 2014). The Barbarian North in Medieval Imagination: Ethnicity, Legend, and Literature. Taylor & Francis. p. 51.</ref>
 
==Παραπομπές==
Ανέβηκε στο θρόνο στην Ιταλία στις αρχές των [[Γότθοι|Γοτθικών]] πολέμων, καθώς ο [[Βελισάριος]] είχε ήδη καταλάβει τη [[Σικελία]] και μετέβαινε ταχύτατα προς τη Νότια Ιταλία ως επικεφαλής των δυνάμεων του [[Βυζαντινή αυτοκρατορία|Βυζαντινού]] αυτοκράτορα [[Ιουστινιανός Α΄|Ιουστινιανού]].
<references />
 
==Πηγές==
Ο Βίτιχς ήταν σύζυγος του μοναδικού εν ζωή παιδιού της [[Αμαλασούνθα]]ς, της [[Ματασούνθα]]ς, και ο γάμος τους είχε σκοπό τη στήριξή του στην κούρσα της διαδοχής. Ο πανηγυρικός την ημέρα της ενθρόνισής του, το 536, απαγγέλθηκε από τον [[Κασσιόδωρος|Κασσιόδωρο]] και διασώζεται μέχρι σήμερα ως δείγμα της κολακείας των Γότθων σαν συνεχιστών της [[Ρωμαϊκή αυτοκρατορία |αρχαίας Ρώμης]].
<br>Ο Βίτιχς δολοφόνησε τον προκάτοχό του [[Θεόδατος|Θεόδατο]] αμέσως μετά, καθώς ο τελευταίος είχε προκαλέσει την οργή των Γότθων μετά την αποτυχία του να στείλει βοήθεια στη [[Νάπολη]] όταν αυτή πολιορκούνταν από το Βελισάριο. Ο διάσημος στρατηγός του Ιουστινιανού συνέλαβε τόσο τον Ούτιγις όσο και τη γυναίκα του και τους μετέφερε στην [[Κωνσταντινούπολη]], όπου ο πρώτος πέθανε χωρίς να αφήσει διαδόχους. Η Ματασούνθα παντρεύτηκε ξανά τον [[Πατρίκιος (τίτλος)|πατρίκιο]] [[Γερμανός Ιουστίνος|Γερμανό]] (εξάδελφο του Ιουστινιανού).
 
*Edward Gibbon; Henry Hart Milman (1880). The History of the Decline and Fall of the Roman Empire
==Βιβλιογραφία==
*Julius von Pflugk-Harttung; John Henry Wright (1905). The great migrations. Lea brothers & company. p. 374.
 
*John H. Rosser (2012). Historical Dictionary of Byzantium. Scarecrow Press. p. 458.
*Herwig Wolfram: ''Die Goten''. 4. Aufl., München 2001, ISBN 3-406-33733-3. {{de}}
*John Stevens Cabot Abbott; Wilfred C. Lay (1900). Italy. P. F. Collier. p. 424.
*Robert Rix (13 November 2014). The Barbarian North in Medieval Imagination: Ethnicity, Legend, and Literature. Taylor & Francis. p. 51.
 
{{s-start}}