|
Τυπικά οι Έλληνες υπό την οθωμανική κατοχή, ως [[μιλλέτ]], δηλαδή θρησκευτική ομάδα, είχαν το δικαίωμα να ακολουθήσουν τη θρησκεία τους. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο ανασυστάθηκε μετά την Άλωση, μια εξέλιξη που βοήθησε σημαντικά στην συνέχιση του έργου της Εκκλησίας, παρά την ένταξή των χριστιανικών εκκλησιών στον φορολογικό μηχανισμό του οθωμανικού κράτους<ref>καρά, Ε., Τζεδόπουλος, Γ. 2015. Οθωμανικό κράτος και χριστιανικές Εκκλησίες. Στο Γκαρά, Ε., Τζεδόπουλος, Γ. 2015. Χ''ριστιανοί και μουσουλμάνοι στην οθωμανική αυτοκρατορία''. [ηλεκτρ. βιβλ.] Αθήνα:Σύνδεσμος Ελληνικών Ακαδημαϊκών Βιβλιοθηκών. Διαθέσιμο στο: http://hdl.handle.net/11419/2884</ref>. Ωστόσο, οι πιέσεις από τους μουσουλμάνους για αλλαγή θρησκείας, οι προσηλυτισμοί διά της βίας και η ανασφάλεια της ζωής των Χριστιανών, που θεωρούνταν πολίτες δεύτερης κατηγορίας, ήταν υπαρκτά φαινόμενα και οδήγησαν σε ευρύ κρυπτοχριστιανισμό, ενώ υπήρξαν και Χριστιανοί που πέθαναν για την πίστη τους και ονομάστηκαν νεομάρτυρες<ref>Speros Vryonis, Jr. ''"The Byzantine Legacy and Ottoman Forms."'' '''Dumbarton Oaks Papers''', Τόμος 23/24 (1969/1970), σελίδες 299-300.</ref>.
Οι διώξεις παγανιστών στην Ρωμαϊκή αυτοκρατοριά ξεκίνησαν την τελευταία περίοδο της κυριαρχίας του Μέγα Κωνσταντίνου, όταν διάταξε την διάλυση και καταστροφή Ναών των εθνικών θρησκειών. .<ref name="ramsey">R. MacMullen, "Christianizing The Roman Empire A.D.100-400, Yale University Press, 1984, {{ISBN|0-300-03642-6}}</ref><ref name="hughes2">"A History of the Church", Philip Hughes, Sheed & Ward, rev ed 1949, vol I chapter 6.[http://www.ewtn.com/library/CHISTORY/HUGHHIST.TXT <nowiki>[1]</nowiki>]</ref><ref name="EusebiusSchaff">Eusebius Pamphilius and [[Philip Schaff|Schaff, Philip]] (Editor) and McGiffert, Rev. Arthur Cushman, Ph.D. (Translator) [http://www.ccel.org/ccel/schaff/npnf201.txt ''NPNF2-01. Eusebius Pamphilius: Church History, Life of Constantine, Oration in Praise of Constantine''] quote: "he razed to their foundations those of them which had been the chief objects of superstitious reverence"</ref> Οι πρώτοι αντι-παγανιστικοί νόμοι από το Χριστιανικό κράτος ξεκίνησαν με τον γιό του Κωνσταντίνου, [[Κωνστάντιος Β´|Κωνστάντιος Β]]',<ref name="Kirsch04pp200-201">Kirsch, J. (2004) ''God against the Gods'', pp. 200-1, Viking Compass</ref><ref name="CodexTheodosianus16.10.4">[http://www.fordham.edu/halsall/source/codex-theod1.html "The Codex Theodosianus On Religion", XVI.x.4, 4 CE]</ref> ο οποίος ήτανε εχθρός του παγανισμού` διέταξε κλείσιμο κάθε παγανιστικού ναού ,απαγόρεψε τις παγανιστικές θυσίες με την ποινή του θανάτου,<ref name="hughes2" /> και αφαίρεσε τον παραδοσιακό άγαλμα remo [[Altar of Victory]] από την Γερουσία.<ref name="Sheridan66">Sheridan, J.J. (1966) ''The Altar of Victor – Paganism's Last Battle.'' in L'Antiquite Classique 35 : 186-187.</ref> Υπό την ηγεσία του, οι χριστιανοι ξεκίνησαν να βανδαίζουν παγανικούς ναούς, τάφους και μνημεία.<ref name="Ammianus22.4.3">[[Ammianus Marcellinus]] ''Res Gestae'' 22.4.3</ref><ref name="Sozomen3.18">[[Sozomen]] ''Ecclesiastical History'' 3.18.</ref><ref name="CodexTheodosianus16.10.3">Theodosian Code 16.10.3</ref><ref name="CodexTheodosianus9.17.2">Theodosian Code 9.17.2</ref>
Από τον 361 εως το 375 μΧ ήτανε μια περίοδος σχετικής ανεκτικότητας του παγανισμού. Τρείς Αυτοκράτορες Γρατιανός, Βαλεντινιανός Β' και Θεοδόσιος Α ήταν υπό την επιρροή του Μητροπολίτη του Μιλάνου Αμβρόσιου. Με εισήγηση του, οι κρατικές διώξεις κατά των παγανιστών ξαναξεκίνησαν.<ref name="Byfield2003">Byfield (2003) pp. 92-4 quote: {{quotation|In the west, such [anti-pagan] tendencies were less pronounced, although the enemies of paganism had an especially influential advocate. No one was more determined to destroy paganism than Ambrose, bishop of Milan, a major influence on both Gratian and Valentinian II. [...] p. 94 The man who ruled the ruler - Whether Ambrose, the senator-bureaucrat-turned-bishop, was Theodosius's mentor or his autocrat, the emperor heeded him--as did most of the fourth-century church.}}</ref><ref name="MacMullen1984p100">MacMullen (1984) p. 100 quote: {{quotation|The law of June 391, issued by Theodosius [...] was issued from Milan and represented the will of its bishop, Ambrose; for Theodosius--recently excommunicated by Ambrose, penitent, and very much under his influence<sup>43</sup>--was no natural zealot. Ambrose, on the other hand, was very much a Christian. His restless and imperious ambition for the church's growth, come what might for the non-Christians, is suggested by his preaching.}} See also note 43 at p.163, with references to Palanque (1933), Gaudemet (1972), Matthews (1975) and King (1961)</ref> Κάτω απο την επιρροή του Αμβρόσιου, ο Θεοδόσιος έκδοσε τα Θεοδοσιανά Διατάγματα (Theodocian Decrees) το 391.<ref name="MacMullen1984p100" /><ref name="King1961p78">King (1961) p.78</ref> Ο Γρατιανός επίσης απομάκρυνε το Altar of Victory για δευτερη φορα. Τα αγάλματα [[Vestal Virgin|Vestal Virgins]] καταστράφηκαν και η προσβαση σε παγανιστικούς ναούς απαγορεύτηκε.
Κατά την διάρκεια της ζωής του, ο Μέγας Κωνσταντίνος γινότανε ολοένα και πιο Χριστιανός, και απομακρυνόταν ολοένα και περισσότερο απο την ανεκτικότητα προς άλλες θρησκείς , κάτι το οποίο φαινόταν να υπερασπίζει προηγουμένως. Αυτό οδήγησε βιογράφους γράψεουν "Ο Θεός των Χριστιανών ήταν πράγματι ένας ζηλιάρης Θεός που δεν ανεχότανε άλλους θεούς πλησίον του. Η εκκλησία δεν θα μπορουσε ποτέ να αποδεκτεί ότι στέκεται στο ίδιο βάθρο με άλλα θρησκευτικά ιδρύματα. "<ref>{{CathEncy|wstitle=Constantine the Great}}</ref>
|
