Δημήτρης Πλαπούτας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

{{επιμέλεια|πρωτογενές υλικό}}

|εικόνα = Plapoutas2.jpg

|μέγεθος εικόνας = 300px

|λεζάντα εικόνας =

|τόπος θανάτου = [[Παλούμπα]], Οικογενειακός Πύργος Πλαπούτα, [[Γορτυνία]]

|τόπος ενταφιασμού =

|υπογραφή = [[Αρχείο:ypografi.jpg|200px]]

}}

Ο '''Δημήτρης (Δημητράκης) Πλαπούτας''' (ή Κολιόπουλος) ([[Παλούμπα]], [[15 Μαΐου]] [[1786]] - [[Παλούμπα]], [[27 Ιουλίου]] [[1864]]) ήταν [[Έλληνες|Έλληνας]] στρατηγός, βουλευτής Καρύταινας (1844-1847), γερουσιαστής (1847-1862), επίτιμος υπασπιστής του βασιλιά [[Όθων της Ελλάδας|Όθωνα]], Διοικητής της 12ης Τετραρχίας Αρκαδίας της Βασιλικής Φάλαγας του [[Όθων της Ελλάδας|Όθωνα]], και αγωνιστής της [[Ελληνική Επανάσταση του 1821|ελληνικής επανάστασης]]. Ήταν επικεφαλής του αγώνα στην [[Αρκαδία]] μαζί με τον [[Θεόδωρος Κολοκοτρώνης|Θεόδωρο Κολοκοτρώνη]].

 

 

 

 

Το Φεβρουάριο του 1837, οι νιόπαντροι βασιλείς, Όθωνας και Αμαλία, έφτασαν στην Αθήνα, όπου έγιναν δεχτοί με λαμπρές τιμές. Μπορεί η βασιλεία τους να είχε άσχημο τέλος, αλλά αρχικά ο κόσμος διακατεχόταν από θετικά συναισθήματα. Τους καλωσόρισαν ακόμα και θρυλικοί αγωνιστές, που μερικά χρόνια αργότερα θα αγωνίζονταν εναντίον τους. Χαρακτηριστικό ήταν ότι ο Μακρυγιάννης, που ηγήθηκε της Επανάστασης της 3ης Σεπτεμβρίου, χάρισε στον Όθωνα ένα ζευγάρι τσαρούχια, για να ολοκληρώσει την παραδοσιακή ελληνική φορεσιά του.Για να γιορτάσουν το γάμο τους, οι βασιλείς διοργάνωσαν μία χοροεσπερίδα και κάλεσαν όλη την αφρόκρεμα των Αθηνών. Φυσικά δεν μπορούσε να λείπει ο γερός του Μοριά, Θεόδωρος Κολοκοτρώνης και το πρωτοπαλίκαρο του, ο Μήτρος Πλαπούτας. Όχι μόνο παρευρέθηκαν στη γιορτή, αλλά πρωτοστάτησαν και στο χορό. Ο αγέρωχος Πλαπούτας είχε τη φήμη του εξαιρετικού χορευτή και δεν έχανε ποτέ ευκαιρία να σύρει το χορό. Είχε μάλιστα το συνήθειο να πετάει ψηλά τα τσαρούχια του, φιγούρα που πάντα προκαλούσε το θαυμασμό των θεατών. Όταν λοιπόν ακούστηκε η μουσική για το τσάμικο, ο Πλαπούτας έτρεξε να μπει στον κύκλο, έτοιμος να αρχίσει τις φιγούρες.Η αίθουσα φωτιζόταν από πολυελαίους και ο Κολοκοτρώνης, που γνώριζε τον ενθουσιασμό του φίλου του, έκρινε σκόπιμο να τον προειδοποιήσει: «Το νου σου, Μήτσο, σιγά τον πολυέλαιο!» Και όπως πολλές ρήσεις του Γέρου, έτσι έμεινε και αυτή στην καθημερινότητα αν και με το καιρό άλλαξε το νόημα.