Ως '''Βασίλειο της Νεαπόλεως''' (ή '''Βασίλειο της Νεάπολης''') ονομάζεται στην σύγχρονη ιστοριογραφία το κράτος που υπήρξε, με ανά καιρούς διαφοροποιήσεις πολιτικά και εδαφικά, στην νότια ιταλική χερσόνησο από τον 12ο έως και τον 19ο αιώνα και που επίσημα έφερε την ονομασία '''Βασίλειο της Ηπειρωτικής Σικελίας'''.
Το [[Βασίλειο της Σικελίας]] δημιουργήθηκε το 1130, όταν ο [[Ρογήρος Β΄ της Σικελίας|Ρογήρος Β’ της Ατλαβίλα]] έλαβε τον τίτλο του «Βασιλιά της Σικελίας» (''Rex Siciliae'') από τον αντιπάπα [[Αντίπαπας Ανάκλητος Β’Β΄|Ανάκλητο Β’]], που του επιβεβαιώθηκε και από τον πάπα [[Πάπας Ιννοκέντιος Β’Β΄|Ιννοκέντιο Β’]] το 1139. Με την ανάληψη του βασιλείου από τον οίκο των [[Οίκος των Χοενστάουφεν|Χοενστάουφεν]], ο πάπας [[Πάπας Ουρβανός Δ΄|Ουρβανός Δ’]] όρισε το 1263 τον [[Κάρολος ο Ανδεγαυός|Κάρολο τον Ανδεγαυό]] νέο βασιλιά της Σικελίας. Η απόφαση αυτή προκάλεσε την αντίδραση του [[Στέμμα της Αραγωνίας|Στέμματος της Αραγώνας]] και του βασιλιά της [[Πέτρος Γ΄ της Αραγωνίας|Πέτρου Γ’ του Μέγα]], με τις πολεμικές συρράξεις που ακολούθησαν να λήγουν το 1302 με την συνθήκη ειρήνης της Καλταμπελότα. Ως αποτέλεσμα το Βασίλειο της Σικελίας χωρίστηκε σε δύο μέρη, «το Βασίλειο της Σικελίας ένθεν του Φάρου» (''Regnum Siciliae citra Pharum'') και «το Βασίλειο της Σικελίας πέραν του Φάρου» (''Regnum Siciliae ultra Pharum''). Το πρώτο ταυτίζεται με τον όρο της σύγχρονης ιστοριογραφίας «Βασίλειο της Νεαπόλεως» ενώ το δεύτερο με το «Βασίλειο της Σικελίας», το οποίο για ένα σύντομο χρονικό διάστημα ονομάστηκε και «Βασίλειο της Τρινακρίας». Τα δύο βασίλεια επαναενώθηκαν κάτω από δύο κλάδους του Στέμματος της Αραγώνας κατά τον 15ο αιώνα, διατηρώντας την εδαφική και ιστοριογραφική τους διαφοροποίηση ενώ η οριστική τους ενοποίηση πραγματοποιήθηκε το 1816, κάτω από την ονομασία «Βασίλειο των Δύο Σικελιών».
Η εδαφική επικράτεια του Βασιλείου της Νεαπόλεως περιελάμβανε το σύνολο των σημερινών περιοχών των Αμπρούτσι, Μολίζε, Καμπανίας, Απουλίας, Μπαζιλικάτα και Καλαβρίας μαζί με κομμάτια του σημερινού Νότιου και Ανατολικού Λατίου.