Αυγουστίνος Ιππώνος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο Αυγουστίνος επιχειρεί να περιγράψει τις ενδοτριαδικές σχέσεις με εικόνες ειλημμένες από τις λειτουργίες της ανθρώπινης ψυχής: όπως είμαστε ,λέει, μια αδιαίρετη ενότητα, αλλά αποτελούμαστε από ‘’μνήμη’’, ‘’νου’’ και ‘’θέληση’’ έτσι συμβαίνει και με τα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδος.

 

 

 

Ένα μειονέκτημα της θεολογίας του ήταν η ανυπαρξία στην λατινική γλώσσα όρων επαρκών να αποδώσουν της θεολογικές έννοιες. Έτσι για τον όρο ‘’Υπόστασις’’ χρησιμοποιεί τον όρο ‘’Πρόσωπο’’ και αποδίδει στην λατινική τον όρο ‘’Υπόστασις’’ ως substantia, ο οποίος χρησιμοποιείται για να αποδοθεί η ουσία και το θείο είναι. <ref>Πριν τους Καππαδόκες και στην ελληνική γλώσσα ο όρος ‘’Υπόστασις’’ χρησιμοποιείτο ως αντίστοιχος του όρου ‘’Ουσία’’ Όμως με τους Καππαδόκες ξεκαθαρίζει το ζήτημα καθώς με τον όρο ‘’Υπόστασις’’ αποδίδουν το ‘’ίδιον’’ και με τον όρο ‘’Ουσία’’ το κοινό. Κωνσταντίνος Σκουτέρης, Ιστορία Δογμάτων, τομ.2, Αθήνα, 2004, σελ. 708 και Γεώργιος Φλωρόφσκυ, Οι ανατολικοί πατέρες του 4ου αιώνα, μτφρ. Παναγιώτη Πάλλη, εκδ.Π. Πουρναράς, Θεσσ/ίκη, 1991, σελ. 32, 42, « Γενικά μπορεί να λεχθεί ότι ως τα μέσα του τέταρτου αιώνα ‘’ουσία’’ και ‘’υπόστασις’’ μπορούσαν να εναλλάσσονται και ως ιδέες και ως όροι[…]Οπωσδήποτε ,πρέπει να σημειωθεί ότι και οι δύο αυτοί ελληνικοί όροι μπορούσαν να εκφραστούν στα Λατινικά με μια μόνο λέξη[…] ως substantia » Επίσης, «Ο κλασσικός κόσμος δεν γνώριζε το μυστήριο της προσωπικής υπάρξεως, και στις κλασικές γλώσσες δεν υπήρχε καμιά λέξη που να δηλώνει με ακρίβεια το επί μέρους (ατομικό) πρόσωπο» </ref>