Πόλεμος της Ιβηρικής Χερσονήσου: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

 

Παρόλο που ο αντιβασιλιάς της Πορτογαλίας, πρίγκιπας Ιωάννης, είχε επιχειρήσει παλαιότερα να εξευμενίσει τον Ναπολέοντα, ποτέ δεν διέκοψε τους δεσμούς του με τους Βρετανούς. Καθώς ο στρατός του Ζυνό πλησίαζε όλο και πιο κοντά στην πόλη, ο Ιωάννης αμφιταλαντεύθηκε μεταξύ της πλήρους υποταγής και της καταφυγής στη Βραζιλία, αποικίας τότε της Πορτογαλίας. Τελικώς, στο φύλλο της 13ης Οκτωβρίου 1807 της εφημερίδας του Παρισιού, "Παρατηρητής" (που είχε εξελιχθεί σε όργανο προπαγάνδας του Ναπολέοντα εκείνη την περίοδο), ανακοινώθηκε η απομάκρυνση του Οίκου των Μπραγκάντσα από τον πορτογαλικό θρόνο. Στο άκουσμα αυτής της είδησης, ο πρίγκιπας Ιωάννης αποφάσισε να διαφύγει και αφού φόρτωσε την οικογένειά του, τους αυλικούς του, κρατικά αρχεία και τον κρατικό θησαυρό σε πλοία, ξεκίνησε, μαζί με πολλούς άλλους ευγενείς, εμπόρους κ.α. για τη Βραζιλία. Με 15 πολεμικά και περισσότερα από 20 μεταγωγικά πλοία, ο στόλος των προσφύγων εγκατέλειψε την Πορτογαλία στις 29 Νοεμβρίου. Ο απόπλους υπήρξε τόσο βιαστικός, επεισοδιακός και χαοτικός, που 14 κάρα γεμάτα θησαυρούς ξεχάστηκαν και εγκαταλείφθηκαν στις αποβάθρες.

Χρειάστηκαν δέκα μέρες μέχρι να καταφτάσει στη Λισσαβώνα το σύνολο του πεζικού του Ζυνό, και ακόμα περισσότερες για το πυροβολικό του, με τα φυσίγγια των στρατιωτών βρεγμένα και τις στολές τους κουρέλια. Μία από τις πρώτες ενέργειες του Ζυνό ήταν η κατάσχεση της περιουσίας εκείνων που είχαν διαφύγει στη Βραζιλία, ενώ επιβλήθηκε στον πληθυσμό και η καταβολή αποζημίωσης 100.000.000 φράγκων για τις γαλλικές χρηματικές απώλειες από τη διαφυγή τόσου πλούτου στη Βραζιλία. Ο πορτογαλικός στρατός οργανώθηκε από τους Γάλλους στη λεγόμενη "Πορτογαλική Λεγεώνα", και εστάλη στη βόρεια Γερμανία να ασκήσει καθήκοντα τοπικών φρουρών. Ο Ζυνό κατέβαλε κάθε προσπάθεια να ηρεμήσει την κατάσταση προσπαθώντας να διατηρήσει τα στρατεύματά του υπό έλεγχο. Ενώ οι πορτογαλικές πολιτικές αρχές ήταν γενικώς εθελόδουλες απέναντι στις δυνάμεις κατοχής, ο απλός κόσμος ήταν εξαγριωμένος. Παρόλα αυτά, η επιβολή βαριάς φορολογίας προκάλεσε ακόμα μεγαλύτερη δυσαρέσκεια στον γενικό πληθυσμό. Από τον Ιανουάριο του 1808 ξεκίνησαν και οι εκτελέσεις ατόμων που αντιστέκονταν στις γαλλικές απαιτήσεις. Η κατάσταση ήταν επικίνδυνη, αλλά θα χρειαζόταν ένα εξωτερικό ερέθισμα για να μεταβληθεί η υφιστάμενη αναταραχή σε γενικευμένη ανταρσία.