Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων του «Τζορτζ ΜακΝτόναλντ»

Ο Κ.Σ. Λιούις έγραψε ότι τον θεωρούσε «πνευματικό του διδάσκαλο»: «Μια μέρα, βρήκα στο βιβλιοπωλείο ενός σιδηροδρομικού σταθμού ένα αντίτυπο από το βιβλίο του ''[[Phantastes]]'' κι άρχισα να το διαβάζω. Μια ώρα αργότερα, ήξερα ότι είχα διαβεί ένα μεγάλο σύνορο». Χαρακτηριστικός είναι άλλωστε, ο τρόπος με τον οποίον ο Λιούις αναφέρθηκε στον ΜακΝτόναλντ στο βιβλίο του ''Το μεγάλο διαζύγιο.''<ref>''The Great Divorce,'' 1946 [στα ελληνικά ''Το μεγάλο διαζύγιο,'' μετάφραση Αλ. Δάσκαλος, εκδ. Ι.Μ. Πρέβεζας 2010, ISBN: 978-960-8742-1-7]</ref> Ο Γκ. Κ. Τσέστερτον ανέφερε το ''The Princes and the Goblin'' σαν ένα βιβλίο, που «άλλαξε ολόκληρη την ύπαρξή μου». Η [[Ελίζαμπεθ Γιέϊτς]] έγραψε για το ''Sir Gibbie'': «Με συγκίνησε όπως με είχαν συγκινήσει στην παιδική μου ηλικία τα βιβλία, που μου άνοιξαν τις πύλες της λογοτεχνίας κι οι πρώτες επαφές μου με ευγενείς σκέψεις και λόγια ήταν απερίγραπτα συναρπαστικές».<ref>George MacDonald, HSTreasures.com</ref> Ακόμη και ο [[Μαρκ Τουαίην|Μαρκ Τουέην]], που αρχικά δεν συμπαθούσε τον ΜακΝτόναλντ, στη συνέχεια έγινε φίλος του και υπάρχουν ορισμένες ενδείξεις ότι επηρεάστηκε από αυτόν.

Ο ΜακΝτόναλντ απέρριπτε το καλβινιστικό δόγμα, σύμφωνα με το οποίο ο Χριστός πήρε τη θέση των αμαρτωλών και τιμωρήθηκε αντί αυτών για να τους εξιλεώσει από την οργή του Θεού. Πίστευε απεναντίας, ότι ο Χριστός ήρθε να ελευθερώσει τους ανθρώπους από την αιχμαλωσία τους στις δυνάμεις του Κακού και να τους σώσει από την αμαρτία, και όχι από την οργή του Θεού. Γράφει συγκεκριμένα: «''Ο Χριστός δεν μας έσωσε από την τιμωρία. Λέγεται Ιησούς διότι μας έσωσε από την αμαρτία''». <ref>''Unspoken Sermons,'' Series 3, « Justice», Wilder Publications, 2008, ISBN 10: 1-60459-413-6</ref>