Μάης του '68: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η διαδήλωση της Δευτέρας, [[13 Μαΐου]], ήταν συγκλονιστική. Οι συγκεντρωμένοι ήταν πάνω από 500.000 -"ένα εκατομμύριο" ισχυρίστηκαν οι οργανωτές, υπερβάλλοντας. Η κυβέρνηση του στρατηγού Ντε Γκωλ, η οποία περίμενε κάποια συμβολική διαδήλωση, πανικοβλήθηκε. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός [[Ζωρζ Πομπιντού]] ανήγγειλε την απελευθέρωση των κρατουμένων και την επαναλειτουργία της Σορβόννης. Το κύμα των απεργιών εντούτοις δεν υποχώρησε, παρά το πλήθος εξοργίστηκε περισσότερο<ref>"''Εκείνη την ημέρα θα μπορούσαν να καταλάβουν το Μέγαρο των Ηλυσίων''" εξομολογήθηκε αργότερα ο υπουργός Ζομπέρ. "''Η συμμαχία φοιτητών-εργατών τούς έδινε την αναγκαία δύναμη και μια αρχή αξιοπιστίας. Κατόπιν, ο πραγματικός κίνδυνος είχε περάσει. Ποτέ πια δεν θα είχαν τέτοια ευκαιρία''". Ο πρωθυπουργός Ζωρζ Πομπιντού είχε άλλη άποψη. "''Είναι από την Πέμπτη, 16 Μαΐου, που αρχίσαμε να ανησυχούμε''" δήλωσε λίγο αργότερα.</ref>.

 

Στις επόμενες ημέρες, οι εργαζόμενοι άρχισαν να κάνουν κατάληψη στα εργοστάσια, ξεκινώντας με καθιστική διαμαρτυρία στις αεροπορικές εγκαταστάσεις κοντά στη [[Ναντ]] στις [[14 Μαΐου]], κατόπιν με άλλη απεργία σε εργοστάσιο συναρμολόγησης της [[Renault]] κοντά στη [[Ρουέν]], η οποία επεκτάθηκε στα κατασκευαστικά εργοστάσια της Renault στην κοιλάδα του [[Σηκουάνας|Σηκουάνα]] και στο παρισινό προάστιο Μπουλόν-Μπιγιανκούρ. Μέχρι τις [[16 Μαΐου]] οι εργαζόμενοι είχαν καταλάβει περίπου πενήντα εργοστάσια. Από τις 16 Μαΐου η κρίση ξέφυγε από τα όρια των φοιτητών και των πανεπιστημίων. Το μεσημέρι ο Γ.Γ. της κομμουνιστικής CGT έριξε το σύνθημα της απεργίας. Στις 5 το απόγευμα οι απεργοί είχαν φθάσει τις 300.000. Στις 10 το βράδυ ο αριθμός των απεργών είχε υπερβεί τις 600.000. Ο Πομπιντού, ανήσυχος, υπέγραψε την ίδια νύχτα διάταγμα κλήσης των εφέδρων της χωροφυλακής υπό τα όπλα.