Αιτωλικό: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Μεγάλη η αλιευτική παράδοση του Αιτωλικού αλλά και η ναυτική. Το Αιτωλικό ως τον [[Β' Παγκόσμιο Πόλεμο]] διατηρούσε στόλο από περίπου 35 εμπορικά [[ποντοπόρο|ποντοπόρα πλοία]] πλέον των μικρότερων (δεν είναι τυχαία η ονοματοδοσία μεγάλης οδού στο λιμάνι του [[Πειραιάς|Πειραιά]] (οδός Αιτωλικού). Σε έκθεση - [[12 Νοεμβρίου]] [[1764]] - του Βενετού υποπροξένου Λάππου στο Μεσολόγγι, περιέχεται κατάλογος των πλοίων που είχε τότε το Αιτωλικό (29 πλοία) με τα ονόματα των πλοιάρχων, την χωρητικότητα εκάστου πλοίου και τον τόπο ναυπήγησής του, επίσημο δηλ. [[Νηολόγηση|νηολόγιο]] του έτους εκείνου. Τα πλοία αυτά, που ήταν μέρος του Αιτωλικιώτικου εμπορικού στόλου, ελλιμενισμένα με αυτά του Μεσολογγίου στον Άγιο Σώστη τυτου Μεσολογγίου κάηκαν από τον πειρατικό στόλο των [[Δουλτσινιώτες|Δουλτσινιωτών]] κατά τα [[Ορλωφικά]].<ref>Κ.Α. Στασινόπουλος «Το Μεσολόγγι» 1925 σελ. 86-91</ref> Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο οι Αιτωλικιώτες πλοιοκτήτες δεν εκμεταλλεύτηκαν τις ευκαιρίες που έδωσε το κράτος, δεν ανανέωσαν το στόλο, και έτσι άδοξα τελείωσε η παρουσία του Αιτωλικού στη ναυτιλία. Σήμερα το ποσοστό των ψαράδων, λόγω της αλόγιστης αποξήρανσης και καταστροφής (δεκαετία 1970) του 50% περίπου της λιμνοθάλασσας, έχει μειωθεί στο ελάχιστο όπως και τα [[ιχθυοαπόθεμα|ιχθυοαποθέματα]] της λιμνοθάλασσας και η ιχθυοπαραγωγή. Επίσης αρκετοί κάτοικοι είναι αγρότες - κτηματίες λόγω του εύφορου κάμπου του, και φυσικά ένα ποσοστό έμποροι και επαγγελματίες.