Κάρολος Β΄ της Ρουμανίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο Κάρολος γεννήθηκε στο Κάστρο Πέλες. Τον μεγάλωσε ο κυριαρχικός αδελφός του πατέρα του Βασιλιάς [[Κάρολος Α΄ της Ρουμανίας|Κάρολος Α΄]], που απέκλεισε σε μεγάλο βαθμό τους γονείς του, το γεννημένο στη Γερμανία [[Φερδινάνδος της Ρουμανίας|Πρίγκιπα του Στέμματος Φερδινάνδο]] και τη γεννημένη στη Βρετανία [[Μαρία της Ρουμανίας|Πριγκίπισσα του Στέμματος Μαρία]] από κάθε ρόλο στην ανατροφή του. Η Ρουμανία στις αρχές του 20ου αιώνα διέθετε μια ξεκάθαρα χαλαρή «λατινική» σεξουαλική ηθική και σε αυτό το περιβάλλον η Πριγκίπισσα Μαρία αναζητούσε ερωτικές σχέσεις με διάφορους, κατά κύριο λόγο Ρουμάνους άνδρες, που της προσέφεραν μεγαλύτερη συναισθηματική και σεξουαλική ικανοποίηση από το σύζυγό της Φερδινάνδο. Από την πλευρά του ο ΦερδινάνδηςΦερδινάνδος έφερε πολύ βαρέως το κεράτωμα. Ο αυστηρός Κάρολος ένιωθε ότι η Μαρία ήταν ακατάλληλη για να αναθρέψει τον Πρίγκιπα Κάρολο λόγω των ερωτικών σχέσεών της και της νεαρής ηλικίας της, δεδομένου ότι ήταν μόλις δεκαεπτά όταν γεννήθηκε ο Κάρολος, ενώ η Μαρία θεωρούσε τοτον βασιλιά ψυχρό, αυταρχικό τύραννο που θα συνέθλιβε τη ζωή του γιου της. Ο άτεκνος Κάρολος Α΄ (που πάντα ήθελε ένα γιο) αντιμετώπισε τον Πρίγκιπα Κάρολο ως υποκατάστατο του γιου που δεν είχε και τον κακόμαθε απόλυτα, ικανοποιώντας κάθε ιδιοτροπία του. Ο Φερδινάνδος ήταν ένας μάλλον ντροπαλός και αδύναμος άντρας που εύκολα επισκιάστηκε από τη χαρισματική Μαρία, που έγινε πολύ αγαπημένο μέλος της ρουμανικής βασιλικής οικογένειας. Μεγαλώνοντας, ο Κάρολος ντρεπόταν για τον πατέρα του, τον οποίο η μητέρα του και ο Κάρολος Α΄ είχαν βάλει στο περιθώριο. Η παιδική ηλικία του Κάρολου πέρασε εγκλωβισμένη σε μια συναισθηματική διελκυστίνδα μεταξύ του Κάρολου Α΄ και της Μαρίας, που είχε πολύ διαφορετικές ιδέες για την ανατροφή του. Ο Ρουμάνος ιστορικός Μαρίε Μπουκούρ περιέγραψε τη διαμάχη μεταξύ του Κάρολου Α΄ και της Πριγκίπισσας Μαρίας ως μία μεταξύ του παραδοσιακού Πρωσικού συντηρητισμού του 19ου αιώνα, όπως τον προσωποποιούσε ο Κάρολος Α΄ και των φιλελεύθερων αξιών του 20ού αιώνα μιας νεωτεριστικής και σεξουαλικά απελευθερωμένης "[[Νέα Γυναίκα|Νέας Γυναίκας]], όπως την προσωποποιούσε η Πριγκίπισσα Μαρία. Όψεις της προσωπικότητας τόσο της Μαρίας όσο και του Κάρολου Α΄ συνυπήρχαν στον Κάρολο Β΄. Σε μεγάλο βαθμό αποτέλεσμα της διαμάχης μεταξύ του βασιλιά και της Μαρίας ήταν ο Κάρολος να είναι τόσο κακομαθημένος όσο και στερημένος από αγάπη. Από τον ΚάρολουΚάρολο Α΄ απέκτησε σίγουρα μια "βαθιά αγάπη για το γερμανικό μιλιταρισμό" (σύμφωνα με τα λόγια της Αμερικανίδας ιστορικού Μάργκαρετ Σάνκεϊ) και την ιδέα ότι όλες οι δημοκρατικές κυβερνήσεις ήταν αδύναμες, αλλά επηρεάστηκε επίσης από την έντονη γαλλοφιλία, που επικρατούσε στη Ρουμανία της εποχής του. Η Ρουμανία στις αρχές του 20ου αιώνα ήταν ίσως το πιο γαλλόφιλο έθνος σε ολόκληρο τον κόσμο. Η ρουμανική ελίτ αγκάλιασε με έμφαση όλα τα γαλλικά πράγματα ως πρότυπο τελειότητας για τα πάντα.

Κατά τα εφηβικά χρόνια του ο Κάρολος απέκτησε την εικόνα του "πλεϊμπόι" που έμελλε να γίνει η καθοριστική του προσωπικότητα για το υπόλοιπο της ζωής του. Ο Κάρολος Α΄ εξέφρασε κάποια ανησυχία για την κατεύθυνση που έπαιρνε η προσωπική ανάπτυξη του Πρίγκιπα Κάρολου. Το μόνο σοβαρό του ενδιαφέρον ήταν η συλλογή γραμματοσήμων και ο νεαρός πρίγκιπας περνούσε υπερβολικό χρόνο πίνοντας, σε πάρτι και κυνηγώντας γυναίκες. Ο Κάρολος έγινε γρήγορα αγαπημένο θέμα των στηλών κουτσομπολιών σε όλο τον κόσμο, λόγω των συχνών φωτογραφιών που εμφανίζονταν σε εφημερίδες που τον έδειχναν σε διάφορα μέρη να κρατάει ένα ποτό στο ένα χέρι και μια γυναίκα στο άλλο. Για να διδάξει στον πρίγκιπα την αξία των πρωσικωώπρωσικών αρετών, ο βασιλιάς τον είχε τοποθετήσει αξιωματικό σε ένα σύνταγμα Πρώσων φρουρών το 1913. Η θητεία του στο 1ο ΣύμταγμαΣύνταγμα Πρώσων Φρουρών δεν είχε τα επιθυμητά αποτελέσματα και ο Κάρολος παρέμεινε ο «πρίγκιπας πλεϊμπόι». Το Νοέμβριο του 1914 ο Κάρολος έγινε μέλος της Ρουμανικής ΓερουσίαΓερουσίας σύμφωνα με τις διατάξεις του Συντάγματος της Ρουμανίας του 1866, που του εξασφάλιζαν έδρα στη Γερουσία μόλις ενηλικιωνόταν.

Γνωστός περισσότερο για τις ρομαντικές περιπέτειες του παρά για τις ηγετικές του ικανότητες, ο Κάρολος παντρεύτηκε για πρώτη φορά στον Καθεδρικό Ναό της [[Οδησσός|Οδησσού στην Ουκρανία]], στις 31 Αυγούστου 1918, την Ιωάννα Μαρία Βαλεντίνα Λαμπρίνο (1898-1953), γνωστή ως «Ζιζή», κόρη μιας παλιάς ρουμανικής αριστοκρατικής οικογένειας. Ο γάμος ακυρώθηκε στις 29 Μαρτίου 1919 από το Προαστιακό Δικαστήριο του Ιλβόφ. Ο Κάρολος και η Ζιζή συνέχισαν να ζουν μαζί μετά την ακύρωση. Το μοναδικό παιδί τους, ο Μιρτσέα ΓρηγόριοςςΓρηγόριος Κάρολος Λαμπρίνο, γεννήθηκε 8 Ιανουαρίου 1920.

Ο Κάρολος τη συνέχεια παντρεύτηκε την [[Πριγκίπισσα Ελένη της Ελλάδας και της Δανίας]] (που ήταν γνωστή στη Ρουμανία ως Πριγκίπισσα Έλενα) στην [[Αθήνα]], στις 10 Μαρτίου 1921. Η Ελένη γνώριζε την αδιάκριτη συμπεριφορά του Κάρολου και τον προηγούμενο γάμο, αλλά δεν πτοήθηκε, ερωτευμένη καθώς ήταν με αυτόν. Ήταν δεύτερα ξαδέλφια, και οι δύο τους δισέγγονα της [[Βασίλισσα Βικτώρια|Βασίλισσας Βικτωρίας]]. Η πρόθεση πίσω από αυτό τον κανονισμένο γάμο ήταν να βοηθήσει σηνστην οργάνωση μιας δυναστικής συμμαχίας μεταξύ Ελλάδας και Ρουμανίας. Η Βουλγαρία υπέκρυπτε εδαφικές διεκδικήσεις από την Ελλάδα, τη Ρουμανία και τη Γιουγκοσλαβία και τα τρία αυτά κράτη έτειναν να συνδέονται κατά την περίοδο μεταξύ του [[Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Α΄]] και του [[Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Β Παγκοσμίου Πολέμου]], λόγω των κοινών φόβων τους για τους Βούλγαρους. Το μοναδικό παιδί τους, ο [[Μιχαήλ της Ρουμανίας|Μιχαήλ]] γεννήθηκε επτά μήνες μετά το γάμο της Ελένης και του Κάρολου, προκαλώντας φήμες ότι ο Μιχαήλ είχε συλληφθεί πριν το γάμο. Κοντά στην αρχή κατά τα φαινόμενα, ο Κάρολος και η Ελένη απομακρύνθηκαν και εκείνος έμπλεκε συχνά σε εξωσυζυγικές σχέσεις. Η κομψή Ελένη βρήκε τον Κάρολο, με την αγάπη του για έντονη κατανάλωση αλκοόλ και τα συνεχή πάρτι, μάλλον αγροίκο ​​για τα γούστα της. Στον Κάρολο δεν άρεσαν οι γυναίκες του βασιλικού και του αριστοκρατικού περιβάλλοντος, που τις έβρισκε πολύ ψυχρές και τυπικές για τα γούστα του, και επιδείκνυε εξαιρετικά έντονη προτίμηση για κοινές, προς μεγάλη απογοήτευση των γονιών του. Ο Κάρολος έβρισκε στις γυναίκες των κατώτερων τάξεων τις ιδιότητες που αναζητούσε σε μια γυναίκα, όπως το ανεπίσημο, τον αυθορμητισμό, το χιούμορ και το πάθος. Ο γάμος με την Πριγκίπισσα Έλενα κατέρρευσε εντελώς μετά τη σχέση του με την Έλενα "Mάγδα" Λουπέσκου, τη Ρωμαιοκαθολική κόρη ενός Εβραίου φαρμακοποιού και της Ρωμαιοκαθολικής συζύγου του. Η Μάγδα Λούπεσκου ήταν πρώην σύζυγος του αξιωματικού του στρατού Ίον Ταμπεάνου. Μετά τη φανερή απιστία του συζύγου της, η Ελένη τον χώρισε το 1928.

Το Εθνικό Φιλελεύθερο Κόμμα, που κυριάαρχούσεκυριαρχούσε στην πολιτική της Ρουμανίας αυτή την εποχή, μεγαλοποίησε τη σχέση του Κάρολου με τη Λουπέσκου για να υποστηρίξει ότι ήταν ακατάλληλος για βασιλιάς. Μία από τις ηγετικές προσωπικότητες των Εθνικών Φιλελευθέρων ήταν ο Πρίγκιπας Μπάρμπου Στίρμπεϊ, ένας από τους εραστές της Βασίλισσας Μαρίας, τον οποίο ο Κάρολος αντιπαθούσε για τον τρόπο με τον οποίο ο πατέρας του είχε ταπεινωθεί από τη σχέση του με τη μητέρα του. Λόγω του τρόπου με τον οποίο ο Στίρμπεϊ είχε διαταράξει τις οικογενειακές σχέσεις του, ο Κάρολος αντιπαθούσε γενικά τους Εθνικούς Φιλελεύθερους. Γνωρίζοντας ότι ο Κάρολος ήταν αρνητικά διακείμενος απέναντί ​​τους, οι Εθνικοί Φιλελεύθεροι διεξήγαγαν μια διαρκή εκστρατεία για να τον κρατήσουν μακριά από το θρόνο. Αποτέλεσμα του σκανδάλου σχετικά με τη Λούπεσκου ήταν ο Κάρολος να παραιτηθεί από το δικαίωμα του στο θρόνο στις 28 Δεκεμβρίου 1925 υπέρ του γιου του από την Πριγκίπισσα του Στέμματος Ελένη [[Μιχαήλ της Ρουμανίας|Μιχαήλ]] (''Mihai''), που έγινε βασιλιάς τον Ιούλιο του 1927. Μετά την παραίτησή του από το δικαίωμα στο θρόνο μετακόμισε στο Παρίσι, όπου συμβίωσε ανοιχτά με την Κυρία Λούπεσκου.

Στον όρκο κατά τη στέψη του, ο Κάρολος ορκίστηκε να τηρεί το ρουμανικό σύνταγμα του 1923, υπόσχεση που δεν είχε καμία πρόθεση να τηρήσει. Από την αρχή της βασιλείας του αναμείχθηκε στην πολιτική για να αυξήσει την εξουσία του. Ηταν ένας οπορτουνιστής χωρίς πραγματικές αρχές ή αξίες διαφορετικές από την πεποίθηση ότι ήταν ο σωστός άνθρωπος να κυβερνήσει τη Ρουμανία και ότι αυτό που χρειαζόταν το βασίλειό του ήταν μια εκσυγχρονιστική δικτατορία. Ο ΚάρολΚάρολος κυβερνούσε μέσω ενός ανεπίσημου σώματος γνωστού ως ''καμαρίλα'', που απαρτιζόταν από αυλικούς, μαζί με ανώτερους διπλωμάτες, αξιωματικούς του στρατού, πολιτικούς και βιομηχάνους, που όλοι εξαρτιόνταν κατά κάποιο τρόπο από τη βασιλική εύνοια για να προωθήσουν τη σταδιοδρομία τους.