Μάχη του Βατερλώ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

=== Επίθεση του βρεταννικού ιππικού ===

<blockquote>Οι αξιωματικοί του ιππικού μας έχουν αποκτήσει τη συνήθεια να καλπάζουν εναντίον οποιουδήποτε. Ποτέ δεν συνεκτιμούν τη κατάσταση, ποτέ δεν σκέφτονται να ελιχθούν μπροστά στον αντίπαλο, και ποτέ δεν μένουν πίσω ούτε λειτουργούν ως εφεδρείες. (Δούκας του Ουέλινγκτον)<ref name="WellingtonCavalry" /></blockquote>

Σε αυτή την κρίσιμη καμπή, ο αντιστράτηγος Πάτζετ, κόμης του Ώξμπριτζ, έστειλε τις δύο, μέχρι τότε αθέατες, ταξιαρχίες βρεταννικού βαρέος ιππικού σε επίθεση προς υποστήριξη του δοκιμαζόμενου πεζικού. Οι ταξιαρχίες αυτές απαρτίζονταν από αγγλικές, σκωτσέζικες και ιρλανδικές μονάδες. Πάνω από 20 χρόνια πολέμου είχαν εξανεμίσει τον αριθμό των κατάλληλων για πόλεμο αλόγων στην ηπειρωτική Ευρώπη, με αποτέλεσμα στην εκστρατεία του 1815, οι Βρεταννοί να διαθέτουν τα καλύτερα από αυτά. Επίσης, είχαν εξαίρετη εκπαίδευση στην έφιππη ξιφομαχία. Ήταν όμως κατώτεροι των Γάλλων στους ελιγμούς μεγάλων σχηματισμών, αλαζονικοί και, αντίθετα με το πεζικό, ελάχιστα εμπειροπόλεμοι. Κατά τον Ουέλλινγκτον, είχαν ελάχιστη τακτική ικανότητα και κοινή λογική.<ref name="WellingtonCavalry">Barbero 2005, σσ.85–187.</ref> Οι δύο ταξιαρχίες είχαν συνολική δύναμη περίπου 2.000 ανδρών (ονομαστικά, 2.651 άνδρες). Η επίθεσή τους πραγματοποιήθηκε με τον Ώξμπριτζ επικεφαλής και εντελώς ανεπαρκείς εφεδρείες στα μετόπισθεν<ref>Barbero 2005, σ.188. Ο συνολικός αριθμός εφεδρειών ίσως ήταν 18 ίλες.</ref> Υπάρχουν ενδείξεις ότι το πρωινό της μάχης, ο Ώξμπριτζ είχε δώσει εντολή στους υφισταμένους του να δράσουν αυτόβουλα και "να υποστηρίξουν τις κινήσεις εμπρός τους", θεωρώντας ότι πιθανά δεν θα μπορούσαν να φτάνουν σε αυτούς οι διαταγές του<ref>Glover 2004, ''Letter 16: Frederick Stovin (ADC to Sir Thomas Picton)''</ref> Φαίνεται πως ο Ώξμπριτζ πίστευε πως οι ταξιαρχίες των Βάντελερ (Sir John Ormsby Vandeleur) και Βίβιαν (Hussey Vivian), καθώς και το ολλανδικό ιππικό, θα συνέδραμαν τους ιππείς του. Αργότερα ανέφερε πως είχε μετανιώσει που οδήγησε ο ίδιος την επίθεση, αναφέροντας συγκεκριμένα "διέπραξα μεγάλο σφάλμα", αντί να μείνει πίσω και να οργανώσει επαρκή εφεδρεία που θα μπορούσε στη συνέχεια να προωθήσει με σκοπό την υποστήριξη της αρχικής επίθεσης.<ref>Siborne 1891, ''Letter 5'', σσ.7–10.</ref>