Γερμανός Β΄: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 2:
Ο '''Γερμανός Β΄''' διετέλεσε Πατριάρχης [[Κωνσταντινούπολη|Κωνσταντινουπόλεως]] για δεκαοκτώ έτη, από το [[1222]] ως το [[1240]]. Θεωρείται ως ένας από τους πιο δραστήριους και λόγιους Πατριάρχες.
Γεννήθηκε γύρω στο [[1175]] στο [[Μέγα Ρεύμα]] (Ανάπλι) του [[Βόσπορος|Βοσπόρου]] και ήταν γιος φτωχού ψαρά.<ref>[http://www.megarevma.net/Patriarch.htm megarevma.net]</ref> Το [[1204]], κατά την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης από τους [[Σταυροφορίες|Σταυροφόρους]] της [[Δ' Σταυροφορία]]ς, ήταν [[διάκονος]] της Μεγάλης Εκκλησίας και κατέφυγε στη Μονή του Αγίου Γεωργίου του Πανέμορφου κοντά στην [[Μπαλικεσίρ|Αχυράνη]] της επαρχίας [[Ελλήσποντος|Ελλησπόντου]]<ref name=Kazhdan>{{cite book|author=[[Αλεξάντρ Καζντάν]]|title=Oxford Dictionary of Byzantium|publisher=Oxford University Press|year=1991|pages=847|ISBN= 978-0-19-504652-6}}</ref>. Εκεί ανέπτυξε σημαντική δραστηριότητα ως μοναχός.
Το [[1222]], μετά από πρόσκληση του Αυτοκράτορα [[Ιωάννης Γ' Δούκας Βατάτζης|Ιωάννη Δούκα Βατάτζη]], χειροτονήθηκε παρά τη θέλησή του Πατριάρχης στη [[Νίκαια Βιθυνίας|Νίκαια]] της [[Βιθυνία]]ς, όπου είχε μεταφερθεί η πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας. Ως Πατριάρχης, ο Γερμανός ανέπτυξε σημαντική δραστηριότητα σε θέματα που απασχολούσαν Εκκλησία και Πολιτεία εκείνα τα χρόνια της κατάληψης της Πόλης από τους Φράγκους και αποδείχθηκε πολύτιμος σύμμαχος του Βατάτζη<ref name=Kazhdan/>. Διευθέτησε το ζήτημα της ρήξης μεταξύ των αρχιερέων της Εκκλησίας της [[Ήπειρος|Ηπείρου]] και του [[Οικουμενικό Πατριαρχείο|Οικουμενικού Πατριαρχείου]], το οποίο είχε δημιουργηθεί λόγω των χειροτονιών και των τάσεων αυτονόμησης που είχε αναπτύξει ο αρχιεπίσκοπος Αχρίδος [[Δημήτριος Χωματηνός]].
Επί των ημερών της Πατριαρχίας του ανακηρύχθηκε η ανεξαρτησία της Βουλγαρικής Εκκλησίας. Το 1235, με Συνοδικό Τόμο αναγνωρίστηκε περιορισμένη «πατριαρχική τιμή» στην Αρχιεπισκοπή Τυρνόβου, υπό τον όρο της μνημόνευσης του Οικουμενικού Πατριάρχη και της διατήρησης των οικονομικών υποχρεώσεων έναντι του Πατριαρχείου. Με την απόφαση αυτή ο Γερμανός φρόντισε να μη θιγεί ο θεσμός της [[Πατριαρχείο|πενταρχίας των Πατριαρχών]], ο οποίος τηρούνταν απαρέγκλιτα ως τότε. Έτσι, ο Πατριάρχης Τυρνόβου δεν γράφτηκε στα «Δίπτυχα» μαζί με τα πέντε παλαίφατα Πατριαρχεία. Η απόφασή του αυτή υπάκουε σε πολιτικές αναγκαιότητες, συγκεκριμένα την συμμαχία του Βατάτζη με τον Τσάρο [[Ιβάν Ασέν Β΄]], αλλά ήταν και μια απαραίτητη κίνηση για την απαγκίστρωση της Βουλγαρικής Εκκλησίας από την Παπική επιρροή, στην οποία είχε περιέλθει μετά το [[1204]]. Παρόμοιο ήταν και το σκεπτικό του αναφορικά με την [[Αυτοκεφαλία]] της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας<ref>{{cite journal|author=Angold, Michael|journal=Abulafia, David: The New Cambridge Medieval History|title=Byzantium in exile|issue=V, c. 1198–c. 1300|year=1999|pages=552}}</ref>.▼
▲Ως Πατριάρχης, ο Γερμανός ανέπτυξε σημαντική δραστηριότητα σε θέματα που απασχολούσαν Εκκλησία και Πολιτεία εκείνα τα χρόνια της κατάληψης της Πόλης από τους Φράγκους. Διευθέτησε το ζήτημα της ρήξης μεταξύ των αρχιερέων της Εκκλησίας της [[Ήπειρος|Ηπείρου]] και του [[Οικουμενικό Πατριαρχείο|Οικουμενικού Πατριαρχείου]], το οποίο είχε δημιουργηθεί λόγω των χειροτονιών και των τάσεων αυτονόμησης που είχε αναπτύξει ο αρχιεπίσκοπος Αχρίδος Δημήτριος Χωματηνός. Ο Γερμανός κατόρθωσε να επαναφέρει τις επαρχίες του [[Δεσποτάτο της Ηπείρου|Δεσποτάτου της Ηπείρου]] στη δικαιοδοσία του Πατριαρχείου.
Ο Γερμανός ξεκίνησε επίσης διαπραγματεύσεις με την Αρμενική Εκκλησία για Ένωση, αλλά ο θάνατός του άφησε ανολοκλήρωτη την προσπάθεια αυτή. Όσον αφορά το θέμα των σχέσεων με τη [[Καθολική Εκκλησία|Δυτική Εκκλησία]], ο Γερμανός, αν και συνέγραψε ο ίδιος πλήθος αντι-καθολικών κριτικών<ref name=Kazhdan/>, εντούτοις δεν ήταν καταρχήν αντίθετος στην επαναπροσέγγιση και συνέχισε
▲Επί των ημερών της Πατριαρχίας του ανακηρύχθηκε η ανεξαρτησία της Βουλγαρικής Εκκλησίας. Το 1235, με Συνοδικό Τόμο αναγνωρίστηκε περιορισμένη «πατριαρχική τιμή» στην Αρχιεπισκοπή Τυρνόβου, υπό τον όρο της μνημόνευσης του Οικουμενικού Πατριάρχη και της διατήρησης των οικονομικών υποχρεώσεων έναντι του Πατριαρχείου. Με την απόφαση αυτή ο Γερμανός φρόντισε να μη θιγεί ο θεσμός της [[Πατριαρχείο|πενταρχίας των Πατριαρχών]], ο οποίος τηρούνταν απαρέγκλιτα ως τότε. Έτσι, ο Πατριάρχης Τυρνόβου δεν γράφτηκε στα «Δίπτυχα» μαζί με τα πέντε παλαίφατα Πατριαρχεία.
▲Ο Γερμανός ξεκίνησε επίσης διαπραγματεύσεις με την Αρμενική Εκκλησία για Ένωση, αλλά ο θάνατός του άφησε ανολοκλήρωτη την προσπάθεια αυτή. Όσον αφορά το θέμα των σχέσεων με τη [[Καθολική Εκκλησία|Δυτική Εκκλησία]], ο Γερμανός συνέχισε το θεολογικό διάλογο. Παράλληλα, αντάλλαξε επιστολές με τον Πάπα [[Πάπας Γρηγόριος Θ΄|Γρηγόριο Θ΄]] και το Λατίνο Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, προκειμένου να υπερασπιστεί το ορθόδοξο πλήρωμα από τις καταπιέσεις των Φράγκων κατακτητών. Καθώς ο Αυτοκράτορας της Νίκαιας Ιωάννης Δούκας Βατάτζης επιδίωκε προσέγγιση με τη Δύση για να ανακαταλάβει την Κωνσταντινούπολη, ξεκίνησαν διαπραγματεύσεις για την Ένωση των Εκκλησιών. Κατά τη Σύνοδο του Νυμφαίου (Ιανουάριος-Μάιος 1234) έλαβε μέρος ο Πατριάρχης Γερμανός, τέσσερεις εκπρόσωποι του Πάπα, ορθόδοξοι [[επίσκοπος|επίσκοποι]] και θεολόγοι. Οι συζητήσεις εκεί επικεντρώθηκαν στις δυτικές απόψεις περί [[φιλιόκβε]] και αζύμων, αλλά απέβησαν άκαρπες. Το γεγονός ότι ο Γερμανός απέκρουσε τις λατινικές διδασκαλίες και τις προτάσεις υποταγής στον Πάπα, δεν επιβεβαιώνει τη θεωρία ότι ακολουθούσε φιλενωτική πολιτική, προκειμένου ο Πάπας να του παραχωρήσει τον (υπό κατάληψη) Θρόνο της Κωνσταντινούπολης. Αντιθέτως, το γεγονός ότι η Σύνοδος διακήρυξε την ορθόδοξη διδασκαλία ως μοναδικό κριτήριο για την Ένωση των Εκκλησιών αποδεικνύει ότι ο Γερμανός διαφοροποιήθηκε από τη φιλοδυτική πολιτική του Αυτοκράτορα της Νίκαιας και κατέκτησε τον τίτλο του ενθουσιώδους απολογητή και υπερασπιστή της ορθόδοξης πίστης. Οι Βυζαντινοί συγγραφείς [[Γεώργιος Ακροπολίτης]], [[Θεόδωρος Σκουταριώτης]], [[Νικηφόρος Γρηγοράς]] και [[Νικηφόρος Κάλλιστος]] εκφράζονται επαινετικά για το πρόσωπό του.
Ο Γερμανός ανέπτυξε και πλούσια συγγραφική δράση, καθώς έγραψε επιστολές, ποιητικά έργα, λόγους και ομιλίες. Σημαντικότερα θεωρούνται τα: {{πολυτονικό|Περὶ αἰρέσεων καὶ συνόδων, Διάλογοι περὶ ὄρου ζωῆς, Ἐπιστολαὶ δογματικοὶ, Λόγος περὶ τῆς ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος}}.
Γραμμή 18 ⟶ 16 :
==Πηγές==
* [http://www.ec-patr.org/list/index.php?lang=gr&id=130 Οικουμενικό Πατριαρχείο]
* {{cite book|author=[[Αλεξάντρ Καζντάν]]|title=Oxford Dictionary of Byzantium|publisher=Oxford University Press|year=1991|ISBN= 978-0-19-504652-6}}
* {{cite journal|author=Angold, Michael|journal=Abulafia, David: The New Cambridge Medieval History|title=Byzantium in exile|issue=V, c. 1198–c. 1300|year=1999}}
{{S-start}}
Γραμμή 26 ⟶ 27 :
{{s-aft|μετά=[[Πατριάρχης Μεθόδιος Β΄|Μεθόδιος Β΄]]}}
{{S-end}}
{{Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως}}
{{ενσωμάτωση κειμένου|en|Germanus II of Constantinople}}
{{Authority control}}
| |||