Πάπας Ιννοκέντιος Δ΄: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

|θυρεός =

}}

Ο '''Ιννοκέντιος Δ΄''' (''Papa Innocenzo IV'', [[1195]] - [[7 Δεκεμβρίου]] [[1254]]) ήταν [[Πάπας]] της [[Ρώμη|Ρώμης]] ([[1243]]-[[1254]], κατά κόσμον Sinobald de Fieschi), διαδέχτηκε τον πάπα [[Πάπας Κελεστίνος Δ΄|Κελεστίνο τον Δ']]. Ανήκε σε ευγενή οικογένεια της [[Λιγουρία|Λιγουρίας]], τους Φιέσκι (Fieschi), κόμητες της Λαβάνια.

 

Στέφθηκε πάπας με την υποστήριξη του [[Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία|Γερμανού αυτοκράτορα]] [[Φρειδερίκος Β' Χοενστάουφεν|Φρειδερίκου Β']] που είχε μεγάλη επιρροή στους εκλέκτορες. Σύντομα όμως ήρθε σε σύγκρουση μαζί του αφού ο Φρειδερίκος, λόγω εξέγερσης του επισκόπου Ρανιέρι, αρνήθηκε να κρατήσει τον λόγο του για την απελευθέρωση των αιχμαλώτων επισκόπων από την εποχή του [[Πάπας Γρηγόριος Θ'|Γρηγορίου του Θ']].

 

Κατέφυγε στην [[Γαλλία|γαλλική]] [[Λυών]] όπου μετά από συμβούλιο ενός μηνός καταράστηκε τον Φρειδερίκο, τον κήρυξε «αντίχριστο εχθρό της εκκλησίας», «Σαρακηνό φίλο του σουλτάνου» και όρισε νέο αυτοκράτορα τον ευγενή Ερρίκο Ράσπε, με την εντολή να δολοφονήσει τον Φρειδερίκο. Είχε και σκληρές διαμάχες με τον βασιλιά της Νίκαιας [[Ιωάννης Γ' Δούκας Βατάτζης|Ιωάννη Γ' Βατάτζη]], σύμμαχο του Φρειδερίκου.

 

Το [[1252]] προέβη σε σκληρές θρησκευτικές μεταρρυθμίσεις συνεχίζοντας την τακτική του προκατόχου του Γρηγόριου Θ'. Όρισε μάλιστα στους [[ιερά Εξέταση|ιεροεξεταστές]] νόμιμα δικαιώματα ώστε να μπορούν να καταφεύγουν σε σωματικά βασανιστήρια<ref>{{cite book|author=Αριστείδης Πανώτης|title=Το Συνοδικόν της εν Ελλάδι Εκκλησίας|volume=A|pages=326|publisher=Εκδόσεις Σταμούλη|year=2008|isbn=978-960-8116-17-7}}</ref> απέναντι σε ανθρώπους που θεωρούσαν ότι έχουν ξεφύγει από τον δρόμο του Θεού.

 

Παράλληλα όμως, αυτήν την περίοδο άρχισε να κάνει ανοίγματα προς τον Ορθόδοξο κόσμο. Το 1251 τοποθέτησε λεγάτο του για την Ανατολή τον καρδινάλιο Επί-σκοπο Tusculum ''Eudes de Châteauroux'', απαλλάσσοντας έτσι τους Ορθοδόξους από την πίεση της τοπικής λατινικής ιεραρχίας και επιτρέποντάς τους, για πρώτη φορά μετά την 4η Σταυροφορία την εγκατάσταση των Πατριαρχών Αντιοχείας και Ιεροσολύμων στις έδρες τους. Επίσης με αιχμή του δώρατος του Φραγκισκανούς ξανάρχισε τις διαπραγματεύσεις με τον Βατάτζη, για την Ένωση των Εκκλησιών και με αντάλλαγμα την αποκατάσταη του Βυζαντίου και διευθετήσεις στο θέμα του Filioque. Ο ταυτόχρονος θάνατος Αυτοκράτορα και Πάπα το 1254 έθεσε τέρμα σε αυτές τις διαπραγματεύσεις<ref>Michael Angold, «Greeks and Latins after 1204: The perspective of exile», ''Latins and Greeks in the Eastern Mediterranean after 1204'', 63-86.</ref>.