Πόλεμος της Ιβηρικής Χερσονήσου: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 171:
==Εμφάνιση του αντάρτικου==
[[Αρχείο: Juan_Martín_Díez,_el_Empecinado_by_Goya.jpg|thumb|right|200px|Ο Χουάν Μαρτίν Ντίεθ, ο επονομαζόμενος ''Ατρόμητος'', μορφή του ισπανικού αντάρτικου]]
Ο Πόλεμος της Ιβηρικής θεωρείται ένας από τους πρώτους πολέμους στην ιστορία της Ανθρωπότητας, στον οποίο σημειώθηκε μεγάλης κλίμακας συστηματικός ανταρτοπόλεμος. Από αυτή δε τη σύγκρουση η αγγλική γλώσσα δανείστηκε τη λέξη για τον ανταρτοπόλεμο (guerilla war). Ο ανταρτοπόλεμος αυτός κόστισε πολύ και στις δύο πλευρές. Πολλοί αντάρτες στην αρχή του πολέμου ήταν άτομα που είτε απέφευγαν το Νόμο ή προσπαθούσαν να πλουτίσουν, ενώ πολλές φορές λήστευαν τους συμπατριώτες τους και τους στρατολογούσαν με τη βία. Αργότερα, οι ισπανικές πατριωτικές αρχές προσπάθησαν να κάνουν τους αντάρτες πιο αξιόπιστους, και πολλοί από αυτούς σχημάτισαν τακτικές στρατιωτικές μονάδες, όπως οι "Κυνηγοί της Ναβάρρα" του ισπανούΙσπανού στρατηγού Φρανθίσκο Εσπόθ υ Μίνα.
 
Η ιδέα μετατροπής των ανταρτών σε τακτική δύναμη είχε θετικά και αρνητικά αποτελέσματα. Η αυστηρή στρατιωτική πειθαρχία απέτρεπε την λιποταξία των ανδρών, όσο όμως πιο πειθαρχημένη ήταν μια στρατιωτική μονάδα, τόσο ευκολότερο ήταν για τα γαλλικά στρατεύματα να την αιχμαλωτίσουν όταν έστηναν ενέδρες ή νικούσαν στο πεδίο της μάχης. Με τον καιρό, κάποιοι ηγέτες των ανταρτών ενώθηκαν με τις στρατιωτικές αρχές για να αποφύγουν να κατηγορηθούν για ποινικές πράξεις, να διατηρήσουν το κύρος τους ως αξιωματικοί του Ισπανικού Στρατού, ή να λάβουν οπλισμό, ιματισμό, και τροφή. Ο αντάρτικος τρόπος πολέμου αποτελούσε για τον Ισπανικό Στρατό την πιο αποτελεσματική του τακτική. Περισσότερο οργανωμένες απόπειρες από τακτικές ισπανικές στρατιωτικές μονάδες να επικρατήσουν των Γάλλων είχαν καταλήξει σε ήττες. Όταν η μάχη είχε χαθεί και οι ισπανοίΙσπανοί στρατιώτες υιοθετούσαν αντάρτικες μεθόδους, καθήλωναν μεγάλους αριθμούς γαλλικών δυνάμεων σε μια ευρεία περιοχή με πολύ μικρότερη σπατάλη ανδρών, ενέργειας και εφοδίων. Σύμφωνα με τον ειδικό βρετανόΒρετανό συγγραφέα Μάικλ Γκλόβερ (1922-1990): ''ήταν αυτοί οι αμυδροί θρίαμβοι - μια διμοιρία εξοντωμένη σε μια ενέδρα, ένας αγγελιοφόρος με το μήνυμά του αιχμαλωτισμένος καθώς κάλπαζε στην πεδιάδα - που έκαναν δυνατές τις ορθόδοξες νίκες του Ουέλινγκτον και του αγγλοπορτογαλικού του στρατού και την απελευθέρωση της Πορτογαλίας και της Ισπανίας.''
[[Αρχείο: 6-de-junio-1808.jpg|thumb|left|320px|Γάλλοι ιππείς εναντίον Ισπανών πολιτών (παλλαϊκή αντίσταση)]]
Η μαζική λαϊκή αντίσταση των Ισπανών αποτέλεσε προάγγελο των ολοκληρωτικών πολέμων του 20ου αιώνα και ενέπνευσε παρόμοια αντάρτικα λαϊκά κινήματα από τους Ρώσους και τους Πρώσους. Ο τσάρος [[Αλέξανδρος Α΄ της Ρωσίας|Αλέξανδρος Α΄]], όταν λίγα έτη αργότερα η χώρα του απειλήθηκε από τους Γάλλους με εισβολή, είπε στον Γάλλο πρέσβη: ''Εάν ο Αυτοκράτορας Ναπολέων αποφασίσει να διεξαγάγει πόλεμο, είναι πιθανόν, προφανώς, ότι θα ηττηθούμε ... Αλλά ... οι Ισπανοί έχουν ηττηθεί, αλλά δεν έχουν υποταχθεί, ούτε έχουν παραδοθεί.''