Πόλεμος της Ιβηρικής Χερσονήσου: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
|||
Γραμμή 155:
Ο υποστράτηγος Μαρσάν υποχώρησε βόρεια στην πόλη Τόρο στον ποταμό [[Δούρος|Δούρο]], όπου έφτασε και ενώθηκε μαζί του ο υποστράτηγος Φρανσουά Ετιέν ντε Κελλερμάν με 1.500 πεζούς οργανωμένους σε τρία τάγματα και μια μεραρχία 3.000 [[δραγώνοι|δραγώνων]]. Ο Κελλερμάν ανέλαβε την ηγεσία της ενωμένης γαλλικής δύναμης και βάδισε κατά μήκος του άνω ρου του ποταμού Δούρου, διασχίζοντας τον και περνώντας στη νότια όχθη του στο ύψος της πόλης [[Τορδεσίγιας]]. Ενισχυμένος από τις δυνάμεις του ταξίαρχου Νικολάς Γκοντινό, ο Κελλερμάν προκάλεσε τις ισπανικές δυνάμεις του δούκα του Πάρκε βαδίζοντας προς τη [[Σαλαμάνκα]]. Ο δούκας του Πάρκε εγκατέλειψε τη [[Σαλαμάνκα]] και υποχώρησε στα νότια. Στο μεταξύ, οι αντάρτες στην επαρχία της [[Λεόν]] αύξησαν τη δραστηριότητά τους. Ο Κελλερμάν άφησε το 4ο Σώμα ως φρουρά στη Σαλαμάνκα και επέστρεψε στην επαρχία της Λεόν για να καταστείλει την εκεί εξέγερση.
Ο κόμης της Αλμπουκέρκης καθήλωσε τα γαλλικά στρατεύματα στην Ταλαβέρα όπως είχε σχεδιαστεί, αλλά όταν έμαθε ότι ο στρατός του Αρέιθαγα είχε ηττηθεί στη μάχη της Οθάνια στις 19 Νοεμβρίου, αποσύρθηκε εκτός της ακτίνας δράσης των Γάλλων. Ο δούκας του Πάρκε πληροφορήθηκε για την προέλαση του ταξίαρχου Γκοντινό και του ταξίαρχου Πιερ-Λουί Μπινέ ντε Μαρκονιέ προς τη [[Μαδρίτη]]. Ο δούκας του Πάρκε κατέλαβε τη [[Σαλαμάνκα]] στις 20 Νοεμβρίου. Ο Γκοντινό αποσύρθηκε πίσω από τον ποταμό [[Δούρος|Δούρο]], και ενώθηκε ξανά με τον Κελλερμάν. Ελπίζοντας να μπει ανάμεσα στις δυνάμεις του Κελλερμάν και τη Μαδρίτη, ο δούκας του Πάρκε προέλασε προς τη Μεδίνα δελ Κάμπο. Στις 23 Νοεμβρίου επέστρεψε στην πόλη αυτή η ταξιαρχία του Μαρκονιέ από τη Σεγόβια, ενώ έφτασε σε αυτή και η ταξιαρχία του ταξίαρχου Ματιέ Ντελαμπασσέ από την Τορδεσίγιας. Εκείνη τη στιγμή, εθεάθησαν οι φάλαγγες του δούκα του Πάρκε και σημειώθηκε αψιμαχία στην τοποθεσία Ελ Κάρπιο. Οι Γάλλοι ιππείς απώθησαν το ισπανικό ιππικό αλλά αναχαιτίστηκαν ακολούθως από τους πεζικάριους του Μπαγιεστέρος που μάχονταν σε σχηματισμό τετραγώνου, αναγκάζοντας τις δυνάμεις των Μαρκονιέ και Ντελαμπασσέ να υποχωρήσουν. Στις 24 Νοεμβρίου, ο Κελλερμάν συγκέντρωσε 16.000 άνδρες στον ποταμό Δούρο κοντά στην πόλη Βαλντεστίγιας. Κατώτεροι αριθμητικά, οι Γάλλοι ετοιμάστηκαν να αμυνθούν. Την ημέρα όμως εκείνη ο ισπανικός επονομαζόμενος "Στρατός της Αριστεράς" (δηλ. του αριστερού της ισπανικής στρατηγικής διάταξης - περιελάμβανε το "Στρατό της Γαλικίας" υπό τον
[[Αρχείο: El_juramento_de_las_Cortes_de_Cádiz_en_1810.jpg|280px|right|thumb|Ο όρκος των αντιπροσώπων στο Κορτές του Κάδιθ το 1810]]
Στα τέλη Νοεμβρίου 1809, η πατριωτική Ισπανία ήταν σε άσχημη κατάσταση. Στην [[Καταλωνία]], η [[Χιρόνα]] ήταν στις τελευταίες της στιγμές, οι δύο μεγαλύτεροι στρατοί της Ισπανίας είχαν ηττηθεί και ο Βρετανικός Στρατός ετοιμαζόταν να εγκαταλείψει τον ποταμό [[Γουαδιάνα]]. Αηδιασμένος από αυτό που θεωρούσε ως ηλιθιότητα της "Κεντρικής Χούντας", ο Ουέλινγκτον ήταν πεπεισμένος ότι μια γαλλική προέλαση στη [[Λισσαβώνα]] ήταν επικείμενη. Πληροφορίες από την υπηρεσία πληροφοριών που ανέφεραν μεγάλες μάζες νέων εχθρικών δυνάμεων που διέσχιζαν τα σύνορα ερχόμενες από τη Γαλλία ελήφθησαν. Διασκορπισμένοι κατά μήκος της Σιέρρα Μορένα, οι αμυνόμενοι δεν είχαν τρόπο να ανακόψουν τη γαλλική επίθεση της 19ης Ιανουαρίου 1810. Ήδη, 60.000 Γάλλοι στρατιώτες - τα σώματα στρατού του στρατάρχη Κλωντ Βικτόρ-Περρέν, του στρατάρχη Εντουάρ Μορτιέ, και του στρατηγού Οράς Σεμπαστιανί - βάδιζαν νότια για να επιτεθούν στις ισπανικές θέσεις. Κατατροπωθέντες σε κάθε σημείο της γαλλικής προέλασης, οι άνδρες του Αρέιθαγα κατέφυγαν ανατολικά και νότια, αφήνοντας τη μία πόλη μετά την άλλη στα χέρια του εχθρού. Το αποτέλεσμα της σαρωτικής αυτής γαλλικής προέλασης και ισπανικής υποχώρησης ήταν το ξέσπασμα επανάστασης. Εγκαταλείποντας την τελευταία στιγμή τις προσπάθειες να μετατρέψουν τη [[Σεβίλλη]] σε μια ακόμη πόλη-οχυρό, όπως τη [[Σαραγόσα]], στις 23 Ιανουαρίου η "Κεντρική Χούντα" αποφάσισε να καταφύγει στην ασφάλεια του [[Κάδιθ]]. Τελικώς, στις 29 Ιανουαρίου 1810 προχώρησε στην πράξη διάλυσής της και τη θέση της πήρε το λεγόμενο "Συμβούλιο Αντιβασιλείας της Ισπανίας και των Ινδιών", με την υποχρέωση να συγκαλέσει τα Κορτές. Ο Γάλλος στρατάρχης Σουλτ εκκαθάρισε όλη τη νότια Ισπανία εκτός από το Κάδιθ, το οποίο άφησε στον Βικτόρ-Περρέν, ο οποίος προχώρησε στον αποκλεισμό της πόλης. Το σύστημα των ''χουντὠν'' (συμβουλίων) αντικαταστάθηκε από το θεσμό της Αντιβασιλείας και το "Κορτές του Κάδιθ", που αργότερα εγκαθίδρυσαν μια μόνιμη κυβέρνηση με το Σύνταγμα του 1812.
| |||