Ο Ροδόλφος ήταν γιος του Κόμηκόμη [[Αλβέρτος Δ΄ της Αυστρίας|Αλβέρτου Δ΄ των Αψβούργων]] και της HedwigΧέντβιχ, κόρη του Κόμηκόμη Ούλριχ του ''Οίκου των Κύμπουργκ'', και γεννήθηκε στο κάστρο ΛίμπουργκΛίμπουρκ της περιοχής [[Μπράισγκαου]]. Με το θάνατο του πατέρα του το [[1239]], κληρονόμησε μεγάλα κτηματική περιουσία από αυτόν γύρω από την προγονική έδρα του κάστρου των Αψβούργων στην περιοχή Άργκαου της σημερινής [[Ελβετία]]ς, καθώς και στην [[Αλσατία]]. Το [[1245]] ο Ροδόλφος παντρεύτηκενυμφεύτηκε την Γετρούδη, την κόρη του Κόμηκόμη Μπάρκχαρντ Γ΄ του Χόχενμπεργκ της [[Σουηβία]]ς. Ως εκ τούτου, έγινε ένας σημαντικός υπήκοος της Σουηβίας, πρώην ΑλεμαννικόΑλεμαννικού-ΓερμανικόΓερμανικού δουκάτο.
[[Αρχείο:Rudolf of Hapsburg Speyer.jpg|200px|μικρογραφία|αριστερά|Ο βασιλιάς Ροδόλφος των Αψβούργων, Καθεδρικός Ναός του Σπάιερ στη Γερμανία]]
Έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ενδυνάμωση της [[Οίκος των Αψβούργων|δυναστείας των Αψβούργων]] κρατώντας μια ηγετική θέση μεταξύ των [[Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία|Αυτοκρατορικών]] φεουδαρχικών δυναστειών. Αρχικά, ως Κόμηςκόμης της Σουηβίας, ήταν ο πρώτος των Αψβούργων που απόκτησε τα δουκάτα της [[Αυστρία]]ς και [[Στυρία]]ς, περιοχές που θα παραμείνουν υπό την δικαιοδοσία των Αψβούργων για περισσότερα από 600 χρόνια και θα αποτελέσουν τον πυρήνα της [[Μοναρχία]]ς των Αψβούργων, καθώς και της σημερινής χώρας της Αυστρίας.
Ο Ροδόλφος απεβίωσε στο [[Σπάιερ]] στις 15 Ιουλίου 1291 και τάφηκε στον Καθεδρικό Ναό του Σπάιερ. Αν και είχε μια μεγάλη οικογένεια, αυτή συνεχίστηκε μόνο από έναν γιο του, τον Αλβέρτο, αργότερα βασιλιά [[Αλβέρτος Α΄ της Γερμανίας]]. Οι περισσότερες από τις κόρες του άφησαν διαδόχους εκτός από την Αικατερίνη, η οποία ετελεύτησε το [[1282]] κατά τη διάρκεια του τοκετού και την Χέντβιχ, που είχε αποβιώσει το [[1285]]/[[1286]].
Η βασιλεία του Ροδόλφου έμεινε γνωστή για την εδρέωσηεδραίωση του Οίκου των Αψβούργων ως μία ισχυρής δυναστείας στις νοτιοανατολικές περιοχές του βασιλείου. Στις άλλες περιοχές, συνεχίστηκε η μακραίωνη πτώση της αυτοκρατορικής εξουσίας από την εποχή της αμφισβήτησης της ''Αγιοποίησης'' και οι άρχοντες των περιοχών αυτών είχαν σε μεγάλο βαθμό αφεθεί στην τύχη τους.
