Δημοκρατία (εφημερίδα, 1923-1927): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Bastias (συζήτηση | συνεισφορές)
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Bastias (συζήτηση | συνεισφορές)
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 13:
==Δημοτικισμός, Γράμματα και Τέχνες στη ''Δημοκρατία''==
Την εποχή που εκδίδεται η ''Δημοκρατία'', ο [[δημοτικισμός]], και μάλιστα στην μαχητική του μορφή, ήταν ζήτημα πολύ ευρύτερο από τη γλωσσολογική του πλευρά. Κάλυπτε ιδεολογικά όλο τον κοινωνικοπολιτικό χώρο. Η ''Δημοκρατία'' και οι δημοσιογράφοι της ήταν ταγμένοι σε αυτόν, όπως και στην εγκαθίδρυση του δημοκρατικού πολιτεύματος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν η άφιξη την 1η Ιουλίου 1925 από το Παρίσι του «Δασκάλου», όπως τον αποκαλούσαν, δηλαδή του καθηγητή της [[École Nationale des langues orientales vivantes]] [[Γιάννης Ψυχάρης|Γιάννη Ψυχάρη]]. Ο αρχισυντάκτης της εφημερίδας Κωστής Μπαστιάς με δύο συνεργάτες, τον συνθέτη [[Μανόλης Καλομοίρης|Μανόλη Καλομοίρη]] και τον γλωσσολόγο [[Μένος Φιλήντας|Μένο Φιλήντα]] κατέβηκαν στον Πειραιά να τον υποδεχτούν, όπου περίμεναν και πολύ άλλοι αγωνιστές του δημοτικισμού. Η εισαγωγή στη συνέντευξη που παίρνει ο Μπαστιάς, με πολεμική ορολογία, μας μεταφέρει στο πνεύμα της εποχής:
{{απόσπασμα|''Την ώρα ακριβώς που οι βρυκόλακες του [[Γεώργιος Μιστριώτης|Μιστριωτισμού]]<ref>Αναφορά στον[[Γεώργιος Μιστριώτης|Γεώργιο Μιστριώτη]] (1839-1916), καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών, που υπήρξε, όπως ο ίδιος έλεγε, ο φοβερός πρόμαχος της καθαρεύουσας.</ref>ανέβηκαν και πάλι στην επιφάνεια για να [...] χαρίσουν στους Νεοέλληνες, ανάμεσα στα άλλα θερινά θεάματα, και το γελοίο θέαμα της εμφάνισής τους, ο μεγάλος επαναστάτης του «Ταξιδιού»<ref>Μυθιστόρημα με τις δημοτικιστικές απόψεις του Ψυχάρη.</ref>, ο Ψυχάρης, βρίσκεται κοντά μας εμψυχωτής κι' ενθουσιαστής, όπως πάντα, με το χαμόγελο τού ικανοποιημένου αγωνιστή στα χείλια. Στην αποβάθρα του Πειραιά ένα επιτελείο από διαλεχτούς φίλους του Δασκάλου, όλοι εκείνοι οι παλιοί αγωνιστές που εκράτησαν ψηλά το φλάμπουρο της ιδέας σε στιγμές καταιγίδας, περίμεναν να φιλήσουν το χέρι του. Ο Φιλήντας<ref>Ο Μένος Φιλήντας έγραψε την πρώτη επιστημονική γραμματική της νέας ελληνικής γλώσσας (1902).</ref>, αυτό το πελώριο γλωσσολογικό τάνκς, που έχει σωριάσει σε γκρέμια ρημάδια όλα τα οχυρώματα του ΧατζηδακικούΧατζιδακικού<ref>Αναφορά στον γλωσσολόγο [[Γεώργιος ΧατζηδάκιςΧατζιδάκις|Γεώργιο ΧατζηδάκιΧατζιδάκι]] (1848-1941), αντίπαλο των δημοτικιστών.</ref>στρατοπέδου, ο [ποιητής] [[Ρήγας Γκόλφης]], ο [πεζογράφος] [[Κώστας Παρορίτης]], ο [ιστοριοδίφης Δημήτριος Π.] Πετροκόκκινος, ο [φιλόλογος και μεταφραστής Νικόλαος] [[Νικόλαος Ποριώτης|Ποριώτης]], ο [[Μανόλης Καλομοίρης]] [...] και ο υποφαινόμενος ανέβηκαν στο βαπόρι για να ευχηθούν το "καλώς ήρθες" στο Δάσκαλο.<ref>Κωστής Μπαστιάς, "Οι Μεγάλοι Αγωνισταί, Λίγες ώρες με τον Ψυχάρη", εφημ. ''Δημοκρατία'', 2 Ιουλίου 1925.</ref>}}
 
Φυσικά, ο ενθουσιασμός με τον Ψυχάρη ηρέμησε με το χρόνο, ειδικά μετά το θάνατό του το 1929, λόγω των ακραίων του θέσεων, αλλά η ''Δημοκρατία'' συνέχισε να θεωρείται σχολή καλής δημοσιογραφίας και πρωτοπόρος στα γράμματα και στις τέχνες. Ποιητές και λογοτέχνες έδωσαν με τα κείμενά τους ένα διαφορετικό ύφος στην εφημερίδα. Οι ποιητές [[Τέλλος Άγρας (ποιητής)|Τέλλος Άγρας]], [[Ναπολέων Λαπαθιώτης]], Κώστας Ουράνης και [[Τάκης Παπατσώνης]], οι λογοτέχνες [[Δημοσθένης Βουτυράς]], Φώτος Γιοφύλλης, Μελής Νικολαΐδης, και Πέτρος Χάρης, ο σοσιαλιστής Νίκος Γιαννιός, οι εκπαιδευτικοί [[Δημήτρης Γληνός]] και [[Αλέξανδρος Δελμούζος]], η σοσιαλίστρια μουσικοκριτικός Αύρα Θεοδωροπούλου, η κριτικός θεάτρου [[Άλκης Θρύλος]] (Ελένη Ουράνη), ο κριτικός της λογοτεχνίας Κλέων Παράσχος, ο γλωσσολόγος Μένος Φιλήντας και ο χρονογράφος, θεατρικός κριτικός και πεζογράφος [[Κωστής Μπαστιάς]] παρακολουθούσαν όλη την πνευματική κίνηση και διοχέτευαν τις απόψεις τους στο Αθηναϊκό κοινό.