Βελά Αχαΐας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

| όνομα = ΒελλάΒελά

Η '''Βελά''' (μέχρι το 1928,: ''τα Βελλά''<ref name=":0">Μιχαήλ Σταματελάτος - Φωτεινή Βαμβά Σταματελάτου, ''Γεωγραφικό Λεξικό της Ελλάδας'', ΤΑ ΝΕΑ, 2012, Α' τόμος, σελ. 129.</ref> και έως το 1940, ''Βελλά''<ref name=":1" />) είναι ορεινό χωριό του [[Δήμος Αιγιαλείας|δήμου Αιγιαλείας]] του [[Νομός Αχαΐας|νομού Αχαΐας]]. Σύμφωνα με τα στοιχεία της απογραφής του 2011, ο πληθυσμός του χωριού ανέρχεται στους 23 μόνιμους κατοίκους<ref>{{Cite web|url=http://www.dhmos.gr/bela-dimos-aigialeias/|title=Βελά (η) Δήμου Αιγιαλείας Τοπική Κοινότητα Βελάς. Αχαΐα – Πελοπόννησος|last=|first=|date=|website=dhmos.gr|publisher=Δήμοι, πόλεις και χωριά Ελλάδας|accessdate=12 Οκτωβρίου 2016}}</ref>.

Η ΒελλάΒελά είναι κτισμένη σε υψόμετρο 838 μέτρων, στις πλαγιές της κορυφής Μαρμάρι της οροσειράς του [[Χελμός|Χελμού]], νοτιοανατολικά<ref name=":0" /> από την πρωτεύουσα του νομού, [[Πάτρα]] και το [[Αίγιο]] και βορειοανατολικά από τα [[Καλάβρυτα]].

Ο οικισμός αναφέρεται ήδη από την περίοδο πριν την [[Οθωμανική περίοδος στην Ελλάδα|Τουρκοκρατία]]<ref name=":0" /> και σύμφωνα με μια τοπική παράδοση οφείλει το όνομά του στη βυζαντινή πόλη της Ηπείρου, Βελλά, κάτοικοι της οποίας φέρονται να εγκαταστάθηκαν στην περιοχή. Η Βελλά αναφέρεται το [[1853]] στον β΄ τόμο των «Ελληνικών» του [[Ιάκωβος Ρίζος Ραγκαβής|Ιάκωβου Ρίζου Ραγκαβή]] ως υπαγόμενη στο δήμο Φελλόης της [[Επαρχία Καλαβρύτων|επαρχίας Καλαβρύτων]] ενώ ο πληθυσμός της ανερχόταν στους 378 κατοίκους<ref>[[Ιάκωβος Ρίζος Ραγκαβής|Ιακώβου Ρ. Ραγκαβή]], ''[http://anemi.lib.uoc.gr/php/pdf_pager.php?rec=/metadata/a/d/6/metadata-91-0000023.tkl&do=244393_02.pdf&pageno=102&width=841&height=595&maxpage=368&lang=el Τα Ελληνικά]'', Εν Αθήναις, 1853, τόμος Β΄, σελ. 203.</ref>. Στις επόμενες δεκαετίες ο μόνιμος πληθυσμός της ΒελλάςΒελάς μειώθηκε κατακόρυφα καθώς η πλειοψηφία των κατοίκων - οι οποίοι εργάζονταν κυρίως ως γεωργοί και κτηνοτρόφοι - μετακινούταν κατά τους χειμερινούς μήνες στην ευρύτερη περιοχή της Αιγιαλείας, με αποτέλεσμα κατά την απογραφή του 1920 να καταμετρηθούν στον οικισμό μόλις οκτώ κάτοικοι<ref name=ele>''Σύγχρονος Εγκυκλοπαιδεία Ελευθερουδάκη,'' έκδοσις πέμπτη, εκσυγχρονισμένη δια συμπληρώματος κατά τόμον, Εγκυκλοπαιδικαί Εκδόσεις Ν. Νίκας και ΣΙΑ Ε.Ε., Αθήναι, τόμος πέμπτος, σελ. 106.</ref>.