Άδης (μυθολογία): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

{{πηγές|15|06|2012}}{{Θεότητα|όνομα=Θεός Πλούτωνας|τύπος=Ελληνική|περιγραφή=Θεός του [[Κάτω Κόσμος|Κάτω Κόσμου]], των νεκρών και του [[Πλούτος|πλούτου]]|εικόνα=Hades-et-Cerberus-III.jpg|άλλες_ονομασίες=Εύβουλος, Ευρύπυλος, Κλύμενος, Περίκλυτος, Κλυτόπωλος, Αδάμαστος, Αμείλιχος κ.α.|αντ_ρωμαϊκή=Πλούτο ή [[Ντις Πάτερ]]|αντ_ετρουσκική=Άιτα|αδέλφια=[[Εστία (μυθολογία)|Θεά Εστία]], [[Δήμητρα (μυθολογία)|θεά Δήμητρα]], [[Ήρα (μυθολογία)|θεά Ήρα]], [[Ποσειδώνας (μυθολογία)|θεός Ποσειδώνας]] και [[Δίας (μυθολογία)|θεός Δίας]]. Ο [[Κένταυρος|κένταυρος]] [[Χείρωνας]] ήταν ετεροθαλής αδερφός του.|γονείς=[[Τιτάνες|Τιτάνας]] [[Κρόνος (μυθολογία)|Κρόνος]] και [[Τιτανίδες|Τιτανίδα]] [[Ρέα (μυθολογία)|Ρέα]]|σύμβολα=Ο [[Κέρβερος]], το κέρας της Αμάλθειας, το σκήπτρο, το [[Κυπαρίσσι]], ο [[Νάρκισσος (βοτανική)|Νάρκισσος]] και το κλειδί|κατοικία=[[Κάτω Κόσμος]]|σύζυγος=[[Περσεφόνη|Θεά Περσεφόνη]]|σύντροφος=[[Μίνθη]] και [[Λεύκα|Λεύκη]]}}{{άλλεςχρήσεις4||τον πλανήτη Πλούτωνα|Πλούτωνας (πλανήτης)}}Ο '''Άδης''' γενικά στην [[Ελληνική Μυθολογία]] σήμαινε τόσο τον κάτω κόσμο όπου μεταβαίνουν οι ψυχές μετά θάνατο όσο και την ίδια ιδεατή ανθρωπόμορφη δύναμη που κυβερνούσε αυτόν τον χώρο. Η λέξη αρχικά αναφερόταν αποκλειστικά στον θεό. Η γενική πτώση της λέξης ({{πολυτονικό|Ἅιδου}}), ήταν συντόμευση της φράσης “σπίτι«σπίτι του Άδη”Άδη», αλλά τελικά και η ονομαστική της λέξης άρχισε να περιγράφει την κατοικία των νεκρών.

== Άδης ή Πλούτωνας: ο θεός ==

[[Αρχείο:Amphora Hades Louvre G209.jpg|thumb|Πλουτωνας (δεξιά) και Περσεφόνη (αριστερά). Λεπτομέρεια από Αττικό ερυθρόμορφο αμφορέα π. 470 π.χ. από την Ιταλία.]]

Στην [[Ελληνική μυθολογία]] ο Πλούτωνας, θεός του κάτω κόσμου, ήταν γιος των [[Τιτάνες|Τιτάνων]] [[Κρόνος (μυθολογία)|Κρόνου]] και [[Ρέα (μυθολογία)|Ρέας]]. Είχε τρεις μεγαλύτερες αδελφές, την [[Εστία (μυθολογία)|Εστία]], την [[Δήμητρα (μυθολογία)|Δήμητρα]] και την [[Ήρα (μυθολογία)|Ήρα]], όπως επίσης δύο νεώτερους αδελφούς, τον [[Ποσειδώνας (μυθολογία)|Ποσειδώνα]] και τον [[Δίας (μυθολογία)|Δία]]. Μετά τη γέννησή του τον "«κατάπιε"» ο πατέρας του Κρόνος όπως και τ΄ αδέλφια του σε μια αλληγορική απόδοση της υπεροχής της ακολουθούμενης τότε "«Κρόνιας θρησκείας"», που τα πάντα σκίαζε η καταστροφή του χρόνου-Κρόνου.

:"«''Μη μου μιλάς καταπραϋντικά για τον θάνατο, ένδοξε Οδυσσέα. Θα προτιμούσα να υπηρετώ ως μισθοφόρος κάποιου άλλου, παρά να είμαι ο αφέντης των νεκρών που χάθηκαν.''"»

Πέρα από κει βρισκόταν το [[Έρεβος (μυθολογία)|Έρεβος]], που μπορεί να θεωρηθεί ως ευφημισμός του Άδη, το όνομα του οποίου προκαλούσε φρίκη. Υπήρχαν δύο πηγές, αυτή της Λήθης, όπου οι κοινές ψυχές συνέρρεαν για να σβήσουν κάθε μνήμη, και η πηγή της [[Μνημοσύνη]]ς, όπου αντιθέτως έπιναν οι μύστες των Μυστηρίων. Στο προαύλιο του οδυνηρού παλατιού του Πλούτωνα και της Περσεφόνης κάθονται τρεις κριτές του κάτω κόσμου: ο [[ΜίνωςΜίνωας]], ο [[Ραδάμανθυς]] και ο [[Αιακός]]. Εκεί, μέρος ιερό αφιερωμένο στην [[Εκάτη]], όπου συναντώνται τρεις δρόμοι, κρίνονται οι ψυχές και επιστρέφουν στους λειμώνες με τους ασφόδελους αν δεν είναι ούτε ενάρετες ούτε κακές, στέλνονται στον Τάρταρο αν είναι ασεβείς ή κακές, ή οδηγούνται στα Ηλύσια για να συντροφέψουν τις ηρωικές και τις ευλογημένες.

Ο Πλούτωνας ήταν τρομακτική μορφή για όσους ζούσαν. Μη έχοντας καμία βιασύνη να τον συναντήσουν, ήταν σιωπηλοί στους όρκους στο όνομά του. Για πολλούς, μόνο η εκφορά της λέξης Πλούτωνας ήταν τρομακτική. Γι' αυτό και χρησιμοποιήθηκε ένας ευφημισμός. Αφού πολύτιμα ορυκτά προέρχονται κάτω από τη γη (δηλ. τον κάτω κόσμο κυβερνώμενο από τον Πλούτωνα), θεωρήθηκε πως κυβερνούσε και αυτά, και αναφερόταν ως '''Πλούτωνας''' (Πλούτων, συγγενής της λέξης πλούτος), και από κει και το Ρωμαϊκό όνομα Πλούτο. Ο [[Σοφοκλής]] αναφερόμενος στον Πλούτωνα ως τον “πλούσιο”«πλούσιο» εξήγησε με αυτά τα λόγια: “ο«ο καταθλιπτικός Πλούτωνας εμπλουτίζει τον εαυτό του με τους αναστεναγμούς μας και τα δάκρυά μας”μας». Επιπροσθέτως, αποκαλείτο ''Κλυμένος'', ''Ευβουλεύς'' και ''Πολυδέγμων''.

Εξαιτίας της σκοτεινής και μακάβριας προσωπικότητάς του δεν ήταν ιδιαίτερα αρεστός ούτε από τους θεούς ούτε από τους ανθρώπους. Ο χαρακτήρας του περιγράφεται ως “άγριος«άγριος και αμείλικτος”αμείλικτος», και από όλους τους θεούς ήταν κατά πολύ ο πιο μισητός από τους θνητούς. Ωστόσο, δεν ήταν κακός θεός, γιατί, αν και ήταν αυστηρός, ανηλεής και χωρίς επιείκεια, ήταν όμως δίκαιος. Ο Πλούτωνας κυβερνούσε τον κάτω κόσμο και επομένως ήταν πιο συχνά συνδεδεμένος με τον θάνατο και τρομακτικός στους ανθρώπους, αλλά δεν ήταν ο ίδιος ο θάνατος. Η πραγματική προσωποποίηση του θανάτου ήταν ο [[Θάνατος (μυθολογία)|Θάνατος]].

[[Αρχείο:Isis-Persephone and Zeus-Seraphis.jpg|μικρογραφία|Ο θεός του [[Κάτω Κόσμος|Κάτω Κόσμου]], θεός Πλούτωνας με την γυναίκα του και ανιψιά του, την θεά [[Περσεφόνη|θεά Περσεφόνη]]. Στην μέση ο [[Κέρβερος]].]]

[[Αρχείο:The Abduction of Persephone by Pluto, Amphipolis.jpg|thumb|Η απαγωγή της Περσεφόνης από τον Πλούτωνα, [[Τύμβος Καστά]], [[Αμφίπολη]].]]

* Η αντίστοιχη Εβραϊκή λέξη είναι ''Σιεόλ'', αφορά τον τόπο των νεκρών και σημαίνει κυριολεκτικά “αόρατος”«αόρατος» ή “εκείνος«εκείνος που ζητάει”ζητάει».

* Ο αντίστοιχος [[Ετρουσκική μυθολογία|Ετρουσκικός]] θεός ήταν ο “«'''Άιτα'''”». Ο όρος “«'''Άδης'''”» χρησιμοποιείται καμιά φορά από Χριστιανούς ως κλασικιστικός ευφημισμός για την [[Κόλαση]], η οποία κατά τ’ άλλα έχει λίγα από τα χαρακτηριστικά του Πλούτωνα.